Evil love in the scars of revenge.

ผมนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำตัวใหญ่ในห้องรับแขกที่เงียบสงัด ความมืดมิดในห้องถูกขับไล่ด้วยแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างบานสูง แม้จะมีแสงบางเบาส่องเข้ามา แต่หัวใจกลับมืดมนยิ่งกว่าห้องรอบกาย

ในขณะนั้นมีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องและหยุดอยู่ตรงหน้าของผมอย่างกระทันหันผมเงยหน้ามองใบหน้าที่คมเข้มดวงตาของเขาเป็นสีดำเข้มถึงจะมองไม่ชัดแต่ผมมองออกได้ว่าสีหน้าของเขากลับดูเย็นชาอย่างมาก

ขณะที่ผมจ้องหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าผมเขาได้พูดกับผมว่า "ที่กูกับมึงแต่งงานเพราะธุระกิจ"เสียงของเขาดังขึ้นเป็นเสียงที่หนักแน่นและเยือกเย็นมากที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา ทันใดนั้นเขาได้ยื่นเอกสารบ้างอย่างให้กับผมแล้วพูดขึ้น

"เซ็นตอนนี้"

ผมตอบกลับอย่างลังเลไม่กล้าที่จะพูดเสียงดังมากเพราะผมกลัวเขาจะหงุดหงิด

"เอกสารอะไรหรอครับ" น้ำเสียงของผมเบาพอๆกับสายลมที่พัดผ่านทางกระจกที่ยังคงเปิดไว้ผ้าม่านที่

ปลิ้วตามสายลม

"สัญญาแต่งงานรีบเซ็นซะกูจะขึ้นห้อง" น้ำเสียงของเขาดูหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆจนผมไม่กล้าเอ่ยปากถามอะไรอีกผมจำใจเซ็นอย่างไม่เต็มใจมากนักเพราะเรื่องที่เราแต่งงานกันมันเกี่ยวกับตระกูลของผม

หลังจากที่ผมเซ็นเสร็จเขาก็ได้เดินออกจากห้องรับแขกพร้อมกับรอยยิ้มที่พึงพอใจอะไรสักอย่างผมทำได้มองแล้วล้มตัวลงบนโซฟาหนังสีดำที่ดูเหมือนจะแพงเอามากๆ ไม่นานนักผมก็เผลอหลับไป

เวลาประมาณจะเข้าเที่ยงคืนมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นอยู่ข้างหูผม ผมสะลืมสะลือแล้วขยี้ตามองให้ดีๆว่าเป็นใครตอนนี้ดวงตาของผมเบิกกว้างเพราะคนที่มานั้นก็คือคุณโรส คุณแม่ของคิงผู้ชายที่พึ่งให้ผมเซ็นใบสัญญาไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วผมมองหน้าคุณโรสอยู่สักพักจนกระทั่งคุณโรสเรียกชื่อผมพร้อมสะกิจตัวผม

"หนูนับดาวจ๊ะ" เสียงที่เรียกผมนั้นอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างบอกถูกต่างจากลูกชายของเขาอย่างมาก หลักจากที่เสียงอ่อนโยนนี้จบลงผมก็ตอบกลับอย่างสุภาพ

"ครับ คุณน้า"

"คุณน้าอะไรกันหนูเป็นสะใภ้ตระกูลแม่แล้วนะ"

"ครับคุณแม่"

คุณโรสเอ่ยถามผม"ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ" ตอนนี้น้ำเสียงของคุณโรสเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นดุเล็กน้อยผมตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก

 ''ผมนอนอยู่ตรงก็ถูกแล้วครับ"

คุณโรสดูตกใจเล็กน้อยคำกับคำพูดของผมที่ตอบออกไปสีหน้าตอนนี้ดูโกรธเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวผมพร้อมกันพูดขึ้นว่า

"เดี่ยวแม่พากลับห้องเจ้าคิงนะ"

ผมเตรียมที่จะปฏิเสธแต่ทันใดนั้นมีเสียงชายหนุ่มดังขึ้นเป็นเสียงที่เย็นชาและดูรำคาญเอามากๆ

"สำออยอะไรขนานนั้นมี๊ก็ตามใจมันเหลือเกิน"

"ไอบ้าคิงพาขึ้นไปนอนด้วยเลยนะ"

"ผมไม่ยอมให้มันเข้าห้องผมเด็ดขาด สกปรก"

คำว่าสกปรกคำนั้น เหมือนกรีดลงกลางหัวใจของผม ผมได้แต่นั่งเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ คุณโรสโกรธจนตวาด

"นั้นปากหรอคิง เดี่ยวมี๊ตบจบซะเลย"

หลักจากคำพูดที่คุณโรสพูดขึ้นคิงผู้เป็นลูกชายเพียงคนเดียวกลับมองบนพร้อมกับทำหน้าตาไม่ใส่ใจใยดีอะไรมากนักแล้วเดินไปที่ครัวเพื่อหยิบน้ำแล้วเดินกลับเข้าห้องเหมือนเดิมอย่างไม่แคร์อะไรทั้งนั้น

คุณโรสหันกลับมาหาผม เอ่ยด้วยความห่วงใย

"มาเถอะเดี่ยวแม่พาไปเองนะ"

ผมเพียงส่ายหน้า…

"ไม่ต้องหรอกครับ ผมนอนที่ห้องรับแขกดีกว่า''

ผมตอบกลับอย่างไม่ได้ใส่ใจ แต่สีหน้าคุณโรสกลับหมองลงไปอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องรับแขก

หลักจากนั้นไม่นานผมพยายามที่จะข่มตานอนแต่กลับไม่เป็นผลผมจึงลุกขึ้นนั่งพร้อมกับมองดูนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะของเตียงที่ผมนอนอยู่ ผมมองออกไปทางหน้าต่างแล้วคิดในใจว่า

''ทำไมพ่อ...ต้องทำกับผมแบบนี้..''

@ในเมื่อเลือกจะเดินบนเส้นทางแห่งความฝัน

ก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดที่อาจไม่มีวันจางหาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***