Evil love in the scars of revenge.

ผมก้มหน้าลงซ่อนน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า มือบีบเข้าหากันแน่น ความรู้สึกอ้างว้างเข้าเกาะกุมจนแทบจะหายใจไม่ออก เรื่องราวทั้งหมดมันเหมือนความฝันร้ายที่ไม่อาจตื่นได้ ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ความคิดพาตัวเองย้อนกลับไปในวันที่ผมยังมีความสุข

เช้าวันหนึ่งเมื่อสองสัปดาห์ก่อน

กริ๊ง... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ ปรากฏชื่อของพ่อ ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ปกติพ่อจะไม่โทรหาผมในเวลาแบบนี้

"ฮัลโหลครับพ่อ" ผมกรอกเสียงลงไปอย่างแผ่วเบา

"นับดาว...ลูกอยู่ที่ไหน พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย"

"ผมอยู่บ้านครับ มีอะไรหรือเปล่าครับพ่อ"

"กลับบ้านใหญ่เดี๋ยวนี้ พ่อจะรออยู่ที่บ้าน"

พ่อพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็วางสายไป

ผมรีบเก็บข้าวของแล้วขับรถกลับไปที่บ้านใหญ่ทันที ใจหนึ่งก็คิดว่าพ่อคงมีเรื่องด่วนจริงๆ แต่ความจริงแล้ว...เรื่องที่พ่อจะคุยด้วยมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย

เมื่อไปถึงบ้านใหญ่ พ่อก็นั่งรอผมอยู่ในห้องทำงาน พ่อดูเหนื่อยล้ากว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น และเมื่อพ่อเริ่มพูดขึ้น น้ำเสียงของพ่อก็ฟังดูหนักอึ้ง

"นับดาวพ่อมีเรื่องอยากจะบอก"

พ่อเว้นจังหวะไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ

"ครอบครัวเราตอนนี้กำลังมีปัญหาทางการเงิน"

"ครับพ่อ" ผมตอบรับสั้นๆ

"เรา...จำเป็นต้องหาคนมาช่วย"

พ่อพูดขึ้นแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"เรา...ต้องแต่งงานกับลูกชายของตระกูลวรากร"

คำพูดของพ่อเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจ ผมเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะพูดขึ้น

 "พ่อหมายความว่ายังไงครับ"

"พ่อหมายความว่า...ลูกจะต้องแต่งงานกับลูกชายของท่านประธานวรากร"

พ่อตอบด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดแต่ก็เจือไปด้วยความเศร้า เพื่อกอบกู้ธุรกิจของตระกูลเรา

ผมได้แต่นั่งฟังพ่อพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ผม...ต้องแต่งงานกับคนที่ผมไม่เคยรู้จัก เพื่อกอบกู้ธุรกิจที่ผมไม่ได้เกี่ยวข้องเลยสักนิด น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพ่อจะทำกับผมแบบนี้

"พ่อครับ...ทำไมต้องเป็นผม" ผมถามเสียงสั่น

"ลูกเข้าใจพ่อนะ นับดาวพ่อพูดเสียงอ่อนลงเรื่องนี้...พ่อจำเป็นต้องทำจริงๆ"

แต่ผมไม่เข้าใจเลยทำไมต้องเป็นผมทำไมต้องเป็นผมที่ต้องมาแบกรับเรื่องราวทั้งหมดนี้

ผมเหม่อมองไปยังแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง คิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผมเคยมีความสุข พ่อเคยรักผมและไม่เคยทำร้ายผมแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไร

แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องรับแขกที่เงียบสงัด ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ผ้าม่านที่ปลิวไหวตามสายลมเหมือนจะปลอบประโลมผมในคืนที่โดดเดี่ยว ผมเอื้อมมือออกไปสัมผัสกับสายลมที่พัดผ่านมาอย่างแผ่วเบา และได้แต่ภาวนาให้ความจริงที่โหดร้ายนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน...

ผมหันกลับมามองในห้องอีกครั้ง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม โซฟาหนังสีดำตัวใหญ่ที่ผมเคยนั่งยังคงตั้งอยู่ที่เดิม ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่ง แต่หัวใจของผมกลับยังคงเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความเสียใจ ความเจ็บปวด และความโดดเดี่ยว ผมก้าวเดินอย่างช้าๆ ไปยังโซฟาตัวเดิม แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

ผมหลับตาลง พยายามบังคับให้ตัวเองหลับให้ได้ แต่ภาพของชายหนุ่มที่ชื่อคิงยังคงฉายชัดอยู่ในหัว คำพูดที่เจ็บปวดของเขาดังก้องอยู่ในหู

 "สกปรก"

คำนั้นเหมือนมีดที่กรีดลงบนแผลเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า และมันเจ็บปวดมากกว่าครั้งไหนๆ ที่ผ่านมา

ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ผมไม่รู้ว่าชีวิตแต่งงานที่ไม่ได้เริ่มจากความรักจะเป็นยังไง แต่ผมรู้เพียงแค่ว่าคืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของผมเลยทีเดียว

@ความเงียบอาจเป็นคำตอบที่เจ็บปวดที่สุด เพราะมันทำให้เราต้องอยู่กับคำถามที่ไม่มีวันหาคำตอบได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***