Invisible Love รักที่มองไม่เห็น

chapter 1

เวลายามเย็นใกล้หกโมงตรง แสงแดดอ่อนสีส้มทองส่องลอดกระจกหน้าร้านดอกไม้เข้ามา ดอกไม้หลากสีที่ถูกจัดเรียงอยู่เต็มทั้งร้านสะท้อนประกายวิบวับราวกับถูกเคลือบด้วยแสงจากพระอาทิตย์ยามอัสดง กลิ่นหอมละมุนจากดอกกุหลาบ ลิลลี่ และทิวลิปผสมผสานกันจนอบอวลไปทั่วร้าน

ภายในร้านเล็กๆ แห่งนั้น เด็กหนุ่มร่างโปร่งวัยยี่สิบปี รพี กำลังยืนจัดช่อดอกไม้ด้วยสัมผัสของปลายนิ้วที่คุ้นเคย เขาไม่อาจมองเห็นความงามของดอกไม้เหล่านี้ได้ แต่กลับใช้ประสาทสัมผัสอื่นแทน …กลิ่น…สัมผัส ล้วนถูกนำมาเรียงร้อยเป็นช่อดอกไม้ที่งดงามกว่าฝีมือใคร

พี่เจ้าของร้านกำลังวุ่นอยู่กับคนขนส่งดอกไม้ใหม่ที่เพิ่งมาถึง

“เอาของไปไว้หลังร้านนะ ระวังหน่อยอย่าให้ก้านหักเด็ดขาด” เสียงของเจ้าของร้านสั่งกำชับ ก่อนจะเดินหายไปด้านใน ทิ้งให้รพียืนอยู่เงียบๆ กับงานตรงหน้า

กริ๊ง

เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังขึ้นทันทีที่บานประตูถูกผลักเข้ามา

รพีหันหน้าไปตามเสียงนั้น ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางอย่างเป็นมิตร ก่อนที่เขาจะก้มลงจัดช่อดอกไม้ต่ออย่างไม่ขาดจังหวะ

ชายหนุ่มร่างสูงที่ก้าวเข้ามาในร้านคือ อัครินทร์ ประธานบริษัทห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ใบหน้าคมเฉียบภายใต้สูทสีเข้มยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวเขาดูสง่างามและทรงอำนาจในทันที ดวงตาคมกวาดมองรอบร้านเหมือนกำลังมองหาใครสักคน

และแล้วสายตาก็หยุดลงที่เด็กหนุ่มซึ่งกำลังยืนจัดดอกไม้อยู่ตรงมุมหนึ่ง ภาพนั้นทำให้อัครินทร์ชะงักไปชั่วขณะชายหนุ่มผิวขาวซีด แววตา หน้านิ่งสงบขณะจับดอกไม้ทีละก้านราวกับกำลังวาดภาพด้วยมือแทนสายตา

‘เด็กคนนั้น…ใครกัน’

อัครินทร์กำลังจะก้าวเข้าไปหา เพื่อถามถึงดอกไม้ที่เขาสั่งไว้ แต่ก่อนที่เสียงทุ้มจะได้เปล่งคำใดออกมา เจ้าของร้านก็เดินกลับออกมาจากหลังร้านพอดี

“อ้าว! คุณอัคร!” เสียงทักทายดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มของหญิงเจ้าของร้าน “มารับดอกไม้หรอคะเนี่ย รอสักครู่นะคะ ดอกไม้ของคุณเพิ่งมาส่งเมื่อกี้นี้เองค่ะ”

อัครินทร์ยิ้มบางๆ พลางพยักหน้า

“ครับ ไม่เป็นไร ผมรอได้”

หญิงเจ้าของร้านหัวเราะเบาๆ พลางหันไปหยิบเอกสาร

“ดอกไม้ที่คุณสั่งไว้รอบนี้สวยมากเลยนะคะ กุหลาบขาวกับไลแลคกำลังบานพอดี เหมาะจะเอาไปประดับงานมากๆ เลยค่ะ”

“ขอบคุณครับ คุณช่วยจัดเป็นช่อดอกไม้เรียบๆ ให้หน่อยได้มั้ยครับ?” อัครินทร์ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ได้ค่ะ แต่ขอเวลานิดนึงนะคะ ฉันจะให้เด็กในร้านห่อเพิ่มให้สวยงามอีกหน่อย”

ว่าแล้วเธอก็หันไปทางรพีที่ยังคงก้มหน้าจัดดอกไม้อยู่

“รพี…เดี๋ยวช่วยห่อช่อกุหลาบขาวให้คุณอัครหน่อยนะ”

รพีเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ