แสงไฟสลัวในร้านดอกไม้ยังคงส่องสว่าง แม้เวลาจะล่วงเลยเข้าสู่ค่ำคืนแล้วก็ตาม ด้านนอกถนนเงียบสงบ มีเพียงเสียงรถประปรายที่แล่นผ่านเป็นครั้งคราว
รพีนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กภายในร้าน มือเรียวยกขึ้นสัมผัสกลีบดอกกุหลาบอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วลูบไปตามความโค้งมนของกลีบทีละชั้นราวกับกำลังจดจำลักษณะของมันด้วยความรู้สึกแทนสายตา
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอียงหน้าขึ้นเล็กน้อย สูดลมหายใจลึกๆ กลิ่นหอมละมุนจากดอกไม้มากมายอบอวลอยู่รอบตัว หากแต่ความว่างเปล่าในโลกที่มืดมิดก็ยังคงปกคลุมอยู่ภายในใจ
‘ถ้าเรา…มองเห็นได้ก็คงดี’
ความคิดนั้นดังขึ้นในใจของเด็กหนุ่ม ความเงียบทำให้เสียงในหัวชัดเจนยิ่งขึ้น เขาเผลอเอ่ยเสียงเบา ราวกับกำลังพูดกับตัวเอง
“ผมอยากมองเห็นเหมือนคนธรรมดาจัง…”
ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากทางเดินด้านใน หญิงสาวเจ้าของร้านซึ่งกำลังจะปิดไฟหน้าร้าน เดินมาเห็นรพียังนั่งอยู่คนเดียวในมุมมืดก็อดที่จะเอ่ยทักไม่ได้
“รพี…ทำไมยังไม่นอนอีก มานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย รพีเงยหน้าขึ้นตามทิศทางของเธอ ริมฝีปากยกยิ้มบางอย่างพยายามกลบเกลื่อน แต่แววเสียงยังคงแฝงด้วยความเศร้า
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่…ผมก็แค่คิดอะไรขึ้นมานิดหน่อย ว่าถ้าได้มองเห็นเหมือนคนธรรมดาทั่วไปก็คงดี อยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนใครๆ”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจของหญิงสาวกระตุกเล็กน้อย เธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มเบา ๆ แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูปนสงสาร
“ต้องมีสักวันสิรพี…สักวันที่รพีจะมองเห็นโลกใบนี้ด้วยตาตัวเอง” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่ตอนนี้ดึกแล้วนะ ไปนอนเถอะ จะได้พักผ่อน”
รพีเม้มปากเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับเบาๆ “ครับพี่…”
หญิงสาวยกยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนของรพีอย่างคุ้นเคย พยุงร่างโปร่งให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วค่อยๆ เดินนำพาเข้าไปยังห้องเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลังร้าน
บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงฝีเท้าของทั้งสองที่ก้าวไปพร้อมกัน รพีปล่อยให้มือของตัวเองถูกจับนำไป โดยมีความรู้สึกอบอุ่นแผ่วเบาคลายความเศร้าเมื่อครู่ลงไปได้เล็กน้อย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 7
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments