chapter 2

เสียงเก้าอี้ไม้ถูกขยับเบาๆ เมื่ออัครินทร์เลือกนั่งลงข้างๆ โต๊ะเล็กที่วางแจกันดอกไม้ไว้หลายใบ เขามองรอบร้านไปพลาง สนทนากับเจ้าของร้านที่เดินกลับมานั่งด้วยชั่วครู่ เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเหงาจนเกินไป

“พักนี้คุณอัครดูงานยุ่งๆ นะคะ เห็นในข่าวบ่อยเลย”

หญิงสาวเจ้าของร้านยิ้มพลางเอ่ยชวนคุย

อัครินทร์หัวเราะเบาๆ “ก็นิดหน่อยครับ ช่วงนี้ห้างเพิ่งเปิดโซนใหม่ เลยต้องดูแลใกล้ชิดกว่าปกติ”

“สมแล้วล่ะค่ะ ประธานหนุ่มไฟแรง” เธอชมด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

ทำให้อัครินทร์ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มบางๆ ก่อนที่สายตาคมจะเผลอเลื่อนไปยังร่างของเด็กหนุ่มที่ยังคงยืนจัดดอกไม้อยู่ตรงมุมเดิม

ดวงตาที่ปิดสนิทนั้นทำให้คนมองรู้สึกสะดุดใจ รพีใช้เพียงสัมผัสของมือประคองก้านดอกไม้ทีละช่ออย่างระมัดระวัง ความจริงจังและอ่อนโยนในท่าทางเรียบง่ายนั้น กลับทำให้บรรยากาศรอบข้างดูนิ่งสงบอย่างประหลาด

เวลาผ่านไปเพียงครู่หนึ่ง ช่อดอกไม้กุหลาบขาวกับไลแลคก็ถูกจัดเสร็จอย่างงดงาม

รพีสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนจะยกช่อดอกไม้ขึ้นแนบอก ใช้สองมือประคองอย่างทะนุถนอม เขาก้าวช้าๆ พร้อมใช้มืออีกข้างไล่ไปตามขอบโต๊ะและผนังเพื่อควานหาทิศทางที่พี่เจ้าของร้านยืนอยู่

“เสร็จแล้วครับ…พี่” เสียงใสเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล

หญิงเจ้าของร้านรีบก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่ม ยิ้มเอ็นดูพลางรับช่อดอกไม้มาจากมือเขา ก่อนจะหันไปยื่นให้อัครินทร์

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณอัคร ขอโทษที่ให้ต้องรอนานนะคะ”

อัครินทร์ละสายตาจากรพีมารับช่อดอกไม้อย่างสุภาพ เขาสูดกลิ่นหอมละมุนของกุหลาบขาวแทรกด้วยกลิ่นหวานอ่อนของไลแลค แล้วเอ่ยเสียงทุ้มเรียบว่า

“ไม่เป็นไรครับ…ช่อนี้สวยมาก”

“ฝีมือรพีน่ะค่ะ” เจ้าของร้านหันไปยิ้มให้เด็กหนุ่ม “ถึงจะตาบอด แต่เก่งไม่แพ้ใครเลยใช่ไหมล่ะคะ”

อัครินทร์ชะงักเล็กน้อย ก่อนที่สายตาคมจะหันกลับไปยังรพีอีกครั้ง ดวงใจพลันรู้สึกเหมือนถูกกระตุกบางอย่างโดยไม่รู้ตัว

“ใช่…ผมเห็นแล้ว ว่าฝีมือเขาไม่ธรรมดา”

รพีได้ยินเสียงสนทนานั้นก็เพียงยกยิ้มบางๆ อย่างสงบ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เขาเพียงแค่ก้มศีรษะเล็กน้อยแทนการตอบรับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***



