ตอนที่5 พระเอกเริ่มหึง

ตอนต่อจากร้านเหล้า

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายที่ร้านเหล้า—ที่โยเกือบโดนผู้ชายโรคจิตลวนลามในห้องน้ำ แต่โชคดีที่ปั๊กเข้ามาช่วยไว้ได้—บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปอย่างประหลาด

คืนนั้น...

โยแทบไม่กล้าสบตาปั๊กหลังจากที่เผลอจูบอีกฝ่ายไปด้วยความตกใจและความกลัว แต่คิณกลับไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่พาเขากลับหอพักด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ปั๊ก : "คราวหลังอย่ามาแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย"

โย : (ก้มหน้า) "ค้าบ..."

น้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม แต่โยกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้คำพูดนั้น

วันถัดมาในมหาลัย

ข่าวลือเริ่มแพร่กระจายไปทั่ว — เรื่องที่มีคนเห็นปั๊กลากโยออกมาจากร้านเหล้าด้วยท่าทีหวงๆ จนหลายคนเริ่มเม้าท์ว่า "ปั๊กสนใจเด็กปีหนึ่งแล้วจริงเหรอ"

โยเองกังวลเพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด เขาเป็นคนที่ไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา แต่ยิ่งพยายามหนีจากปั๊กเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็เหมือนจงใจเข้ามาใกล้มากขึ้น

ไอซ์ (เพื่อนสนิท) : "โย มึงระวังหน่อยเถอะ รุ่นพี่คนนั้นน่ากลัวนะเว้ย"

โย : "เขาแค่ช่วยกูเฉยๆ อย่าคิดมาก"

ไอซ์ : "แต่กูว่าเขาดูหวงมึงชัดๆ เลยนะ"

โยเงียบ ไม่ตอบอะไร เพราะลึกๆ ก็รู้สึกได้เหมือนกัน…

หลังเลิกเรียน ปั๊กเดินเข้ามาหาโยกลางลานคณะ ทั้งสายตาหลายสิบคู่จับจ้อง

ปั๊ก : "เมื่อวาน…โยยังไม่ได้ตอบพี่เลย ว่าทำไมถึงจูบพี่"

โย : (หน้าแดง รีบปฏิเสธ) "กะ..ก็เพราะตกใจค้าบ ไม่ได้ตั้งใจค้าบ!"ผมขอโทษค้าบ

ปั๊ก : (ยกยิ้มมุมปาก) "เหรอ... แต่พี่ว่าโยตั้งใจน่ะ"

โย:หน้าแดง เขิน พูดอะไรไม่ออก

ปั๊ก:พี่ล้อเล่น (ยิ้มน้อยๆ)น่ารักจัง

คำพูดสั้นๆ ทำเอาหัวใจโยเต้นแรงจนแทบระเบิด

หลังจากคิณพูดจบเรื่อง “จูบ” ไปแล้ว โยก็มึน ๆ หน้าแดงจัด เดินหนีไปทันที ทิ้งให้ปั๊กยืนยกยิ้มบาง ๆ อยู่คนเดียว

ไม่นาน เพื่อนกลุ่มวิศวะของปั๊ก ที่นั่งรอดูอยู่ไม่ไกลก็เดินเข้ามา

เพื่อน 1 (บาส) : "เห้ย ปั๊ก… กูถามจริง มึงไม่ได้ชอบน้องเขาหรอกใช่ปะวะ?"

เพื่อน 2 (ต้น) : (หัวเราะ) "กูเห็นตั้งแต่ร้านเหล้าแล้วนะ มึงแทบจะฆ่าคนที่มองน้องเลยด้วยซ้ำ"

บาส : "เออวะ เมื่อก่อนแม่งไม่เคยเห็นมึงหวงใครขนาดนี้เลยนะ โดยเฉพาะเด็กปีหนึ่งเนี่ย"

ปั๊กปรายตาไปมองโยที่กำลังเดินก้มหน้าหลบสายตาคนอื่น ก่อนหันกลับมามองเพื่อน สีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม แต่แววตากลับซ่อนอะไรบางอย่าง

ปั๊ก : "กูไม่ได้ชอบ"

บาส : (ยักคิ้ว) "อ๋ออออ… ไม่ชอบแต่ตามดูตลอดเวลา ไม่ชอบแต่ลากไปห้องน้ำ ไม่ชอบแต่ทำท่าจะต่อยคนที่เข้าใกล้"

ต้น : "ถ้าไม่เรียกว่าชอบ แล้วมึงจะเรียกว่าอะไรล่ะวะ?"

ปั๊กเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยกยิ้มมุมปากแบบที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก

ปั๊ก : "ก็แค่…ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของกู"

บรรยากาศเงียบไปทันที เพื่อนสองคนถึงกับสบตากันแล้วร้องโวยวาย

บาส–ต้น : "อ้าวเฮ้ยยย!! ของกูแล้วเหรอวะ!"

บาส : "กูว่านะ ปั๊ก มึงแม่งเสร็จน้องแน่ ๆ"

ต้น : (หัวเราะหึ) "คนเย็นชาแบบมึงนี่แม่งเวลาอินเลิฟก็น่ากลัวเหมือนกันนะ"

ปั๊กไม่ได้เถียงอะไรอีก เพียงแค่เดินหนีไปเหมือนไม่อยากให้ใครถามต่อ ทิ้งไว้แค่รอยยิ้มจาง ๆ ที่เพื่อนทั้งคู่ไม่เคยเห็นมาก่อน

วันถัดมาในคณะวิศวะ...

ปั๊กกำลังนั่งทำงานกลุ่มกับเพื่อน ๆ อยู่ในโรงอาหาร ระหว่างนั้นไอซ์กับโยและพิมพ์ก็เดินมาซื้อข้าวเหมือนกัน

เพื่อนพระเอกสองคน (บาสกับต้น) หันไปเห็นก่อน รีบยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกระซิบกัน

บาส : "นั่นไง มาแล้ววว น้องตัวเล็กของมึง"

ต้น : "กูว่าวันนี้เราต้องช่วยน้องนั่งโต๊ะเดียวกับมึงให้ได้"

ไม่รอช้า ต้นก็ลุกไปเรียกไอซ์กับโยและพิมพ์มานั่งด้วยกัน

ต้น : "ไอซ์! มานั่งด้วยกันกับพวกพี่สิค้าบ โต๊ะพวกพี่ที่เดียวคนเยอะจะตาย"

ไอซ์ : (เหลือบมองเพื่อน) "เออ ก็ดีนะโย ไปนั่งด้วยกันเหอะ"

โยลังเลนิดหน่อย แต่เพราะไอซ์และพิมพ์ลากแขนไปเลยต้องยอม

ทันทีที่นั่งลง เพื่อนทั้งโต๊ะก็พยายามทำตัวปกติ… แต่บรรยากาศมันดูแปลก ๆ เพราะสายตาหลายคู่แอบเหล่มองปั๊กกับโยตลอด

จนกระทั่งบาสอดไม่ได้ แกล้งถามออกมาตรง ๆ

บาส : "น้องโย เมื่อคืนกลับห้องโอเคมั้ย ได้ยินว่ามีคนคอยไปส่งถึงที่เลยนี่"

โย : (สะดุ้ง หน้าแดงทันที) "เอ่อ…ก็…คะ…ครับ"

พิมพ์ : (หันขวับ) "ใครไปส่งมึงวะไอโย?"

ต้น : (หัวเราะ) "ก็ไอปั๊กนี่ไง คนแมน ๆ คนนั้นแหละ หวงยิ่งกว่าอะไรดี"

ปั๊กปรายตามองเพื่อนพร้อมถอนหายใจเบา ๆ แต่ก็ไม่เถียงอะไร สายตาเลยไปสบกับโยที่กำลังก้มหน้าหนีแก้มแดงแจ๋

บาส : "โห ๆๆ แบบนี้เขาเรียกว่าดูแลแฟนหรือเปล่าน้าาา"

โย : (รีบโบกมือ) "ไม่ ไม่ใช่นะครับ!"

ต้น : (แกล้งต่อ) "อ้าวเหรอ ไม่ใช่? แต่เมื่อคืนพี่เห็นเหมือนมีอะไรเกินพี่น้องไปหน่อยนะ"

บรรยากาศทั้งโต๊ะฮือฮา โยแทบอยากเอาหน้าซุกโต๊ะหนี

ปั๊กยกแก้วน้ำขึ้นจิบเงียบ ๆ แต่สายตายังคงไม่ละไปจากเด็กปีหนึ่งเลยสักนิด

หลังจากโดนเพื่อนแซวโต๊ะเกือบแตก โยก็แทบอยากหายตัวไปจากโรงอาหาร แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่ปล่อยให้เขาสงบใจง่าย ๆ

เพราะทันทีที่ลุกไปทิ้งถาดข้าว มีรุ่นพี่ปีสามจากชมรมกีฬามายืนดักไว้

รุ่นพี่ : "น้องโยใช่มั้ย เราเห็นเราบ่อย ๆ ที่คณะหมอ สนใจเข้าชมรมบาสกับพวกพี่มั้ย พี่ว่าน้องน่าจะเล่นกีฬาได้นะ"

โย : (เกรงใจ ยิ้มบาง) "เอ่อ… ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ค่อยถนัดกีฬาเท่าไหร่ครับ"

รุ่นพี่ยังไม่ยอมไป แถมยังโน้มตัวเข้ามาใกล้เหมือนจะคุยต่อ

ทันใดนั้นเอง แขนของโยก็ถูกใครบางคนดึงไปด้านหลังแรงพอสมควร

ปั๊ก : (เสียงเรียบแต่กดต่ำ) "เขาบอกว่าไม่ถนัด แปลว่าไม่อยากเข้าด้วย

บรรยากาศตรงนั้นเงียบลงทันที รุ่นพี่ปีสามหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้มแล้วเดินถอยออกไป

โยตกใจ หันมามองคนที่ยังจับข้อมือเขาแน่นอยู่

โย : "พี่ปั๊ก… ผมไม่ได้เป็นไรค้าบ"

ปั๊ก: (มองตาแน่น) "ต่อไปห้ามยิ้มให้ใครง่าย ๆ แบบนั้นอีก"

โย : (หน้าแดง) "หะ..อ่อค้าบ

ปั๊ก: (โน้มตัวลงมากระซิบ) "พี่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของพี่"

หลังจากเหตุการณ์ที่โรงอาหาร โยก็เอาแต่คิดวนซ้ำในหัว

เสียงทุ้มเย็น ๆ ของปั๊กที่กระซิบใกล้หูยังดังก้องอยู่ไม่หาย

"พี่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งดับของของพี่"

พี่ปั๊กหมายความว่ายังไงกันแน่น่ะ…

ไม่ชอบที่เขายิ้มให้คนอื่น?

หรือไม่ชอบเพราะมันทำให้พี่ปั๊กรู้สึกอะไรบางอย่าง…

คืนนั้น โยนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง แต่แทบไม่ได้เข้าใจเนื้อหาเลย เขาเอาแต่เผลอคิดถึงใบหน้าของปั๊ก

ไอซ์ : (เพื่อนร่วมห้องเดินออกมาจากห้องน้ำ) "โย มึงเป็นอะไรเนี่ย หน้าแดง ๆ นั่งยิ้มคนเดียวอีก"

โย : (สะดุ้ง) "บ้าเหรอ! กูแค่ร้อน เปิดพัดลมแรงไปหน่อย"

(ไอซ์ : (หัวเราะหึ) "ร้อน? หรือใจเต้นแรงกันแน่วะ"

โยรีบขว้างหมอนใส่เพื่อน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคำพูดนั้นแทงใจเต็ม ๆ

จบตอนที่5

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***