ตอนที่4 จูบเบาๆ

ค่ำคืนนี้ พิมพ์ ไอซ์ และโยนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานที่ร้านเหล้า

อยู่ ๆ กลุ่มรุ่นพี่ 3 คน ก็เดินเข้ามาในร้าน

ปั๊กเป็นหนึ่งในนั้น สองรุ่นพี่อีกเป็นเพื่อนร่วมคณะปี 4

ทุกสายตาหันไปมองทันที

ปั๊กสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงยีนส์ เรียบเฉยเหมือนเดิม

สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่โยเพียงเล็กน้อย

ไอซ์แอบกระซิบกับพิมพ์

"ว้าว… รุ่นพี่ปั๊กมาพร้อมเพื่อนอีกสองคนด้วย"

โย"พี่ปั๊กมาหรอ

"แต่สายตารุ่นพี่ปี 4 คนนี้เหมือนยังสนใจเธอ (โย) มากกว่าใครเลยนะ"

รุ่นพี่อีกสองคนยืนรอบปั๊ก มองไปรอบ ๆ ร้าน

หนึ่งในนั้นพูดเล่นกับปั๊ก

"นี่เธอไม่ได้มาที่นี่บ่อยนะ"

ปั๊กเพียงพยักหน้าเรียบเฉย

"แค่ผ่านมา

โยนั่งอยู่กับไอซ์และพิมพ์ โต๊ะเต็มไปด้วยแก้วเครื่องดื่มและเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ บรรยากาศสบาย ๆ แต่สายตาเย็นชาของพี่ปั๊กจากฝั่งตรงข้ามยังคงจับจ้องมาที่เขา

ไอซ์ยักคิ้วให้โยเบา ๆ “เห็นมั้ย…พี่ปั๊กมองแกอยู่”

โยหน้าแดงเล็กน้อย แต่พยายามหัวเราะออกมา “เออ ก็เห็นแหละ”

ไอซ์หัวเราะเบา ๆ “ไม่ต้องกลัว เราอยู่ตรงนี้ด้วยกันนี่”

เพื่อนทั้งสองช่วยสร้างความมั่นใจให้โย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเพื่อนทำให้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้น

พี่ปั๊กยังคงจ้องอยู่ แต่อารมณ์ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นความสนใจที่นุ่มนวลขึ้น แค่เพียงการที่เพื่อน ๆ อยู่ใกล้ ทำให้โยรู้สึกว่าตัวเองไม่โดดเดี่ยว

โยยิ้มอาย ๆ เล็กน้อย มองไปรอบ ๆ แล้วเห็นเพื่อน ๆ ของพระเอกนั่งหัวเราะคุยกันอย่างสนุกสนาน

“เอ่อ…จริงเหรอ?” โยถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก

พิมพ์หัวเราะเบา ๆ “เอาสิ นั่งด้วยกันสิ จะได้ไม่เหงา”

โยค่อย ๆ ลุกจากโต๊ะ เดินไปยังโต๊ะของกลุ่มพระเอก พี่ปั๊กยังคงมองเขาอยู่ แต่สายตาไม่กดดันเหมือนเมื่อก่อน คราวนี้ดูเหมือนมีความสนใจแฝงอยู่

ไอซ์และพิมพ์ส่งสายตาเป็นเชิงสัญญาณให้โยสบายใจ “มาเถอะ ไม่มีอะไรต้องกลัว เราอยู่ด้วยกัน”

โยเดินไปนั่งข้าง ๆ เพื่อน ๆ ของพระเอก หัวใจเต้นแรงเล็ก ๆ แต่ความอบอุ่นจากเพื่อน ๆ ทำให้เขาค่อย ๆ ผ่อนคลาย

โยนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อน ๆ และพระเอก แต่เครื่องดื่มเริ่มทำงานเต็มที่ เขารู้สึกปวดท้องและเริ่มหน้าซีด

“เอ่อ…ไอซ์…พิมพ์…กูขอตัวเข้าห้องน้ำหน่อยนะ” โยพูดเสียงสั่นเล็กน้อย

ไอซ์พยักหน้า “เออ ๆ ไปเถอะ แกไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราคอยอยู่ตรงนี้”

โยรีบลุกขึ้น เดินไปยังห้องน้ำด้วยความรีบร้อน หัวใจเต้นแรงจากทั้งอาการปวดและความเขินอาย

โยเดินเข้าห้องน้ำคนเดียว มือยังสั่นเล็กน้อยจากความเมา เสียงเพลงจากร้านเหล้าเริ่มเลือนหายไปเมื่อเขาเปิดประตู

แต่ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงสายตาเย็นชาอยู่ด้านหลัง…

“อ๊ะ…ใครน่ะ…?” โยถามด้วยน้ำเสียงสั่น ขยับถอยไปช้า ๆ

ผู้ชายคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากมุมมืด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยรอยยิ้มโรคจิต “อ่ะ…ใครมาที่นี่คนเดียวกันล่ะ”

เสียงฝีเท้าของผู้ชายเริ่มเข้าใกล้ ทำให้โยรู้สึกหนาววาบทั้งตัว เขาพยายามเรียกเสียงออก “ช…ช่วยด้วย…” แต่เสียงเบาเกินไปสำหรับการขอความช่วยเหลือ

โยถอยชนอ่างล้างมือ มือสั่นเกร็ง หวังว่าจะหาทางหนี แต่ผู้ชายโรคจิตค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้

ทันใดนั้น ประตูห้องน้ำถูกผลักอย่างแรง พระเอกยืนอยู่ตรงทางเข้า สายตาเข้มเหมือนมีไฟลุกขึ้น

“ออกไปจากเขาเดี๋ยวนี้!” พระเอกตะโกนเสียงดัง มือเตรียมต่อสู้

ผู้ชายโรคจิตถอยไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมแพ้ พระเอกก้าวเข้ามาขวาง

“อย่ามาแตะต้องเขาอีก!” พระเอกพูดอย่างเด็ดขาด

โยหันไปมองพระเอก ใบหน้าแดงก่ำทั้งจากความกลัวและความโล่งใจ

“พ…พี่ปั๊ก ร้องไห้”

พระเอกกวาดสายตามองผู้ชายโรคจิตอีกรอบ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น

“ถ้าเจออีก ฉันไม่ปล่อยให้นายหนีง่าย ๆ แน่”

ผู้ชายโรคจิตยักไหล่ ก่อนจะรีบถอยออกไป โยก้าวเข้าไปใกล้พระเอก มือยังสั่นอยู่ แต่ความรู้สึกปลอดภัยก็เต็มใจมากขึ้น

พระเอกวางมือบนไหล่โยเบา ๆ “โอเค…ปลอดภัยแล้วนะ”

โยหายใจแรง มองหน้าพระเอก พร้อมกับรู้สึกใจเต้นแรงมากกว่าตอนอยู่ร้านเหล้า

หลังจากผู้ชายโรคจิตถูกไล่ออกไป โยยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าพระเอก ใบหน้าของเขาแดงก่ำจากทั้งความกลัว

สายตาของทั้งสองสบกันอย่างเงียบ ๆ โยรู้สึกหัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา เขาไม่สามารถทนความรู้สึกตรงหน้าตัวเองได้อีกต่อไป

โยก้าวเข้ามาใกล้พระเอก มือสั่นเล็กน้อยแต่แน่นขึ้นก่อนจะยกขึ้นแตะที่หน้าอกของพระเอก

“ข…ขอบคุณนะค้าบ…พี่ปั๊ก…” โยพูดเบา ๆ เสียงแทบจะเป็นกระซิบ

แล้วอย่างไม่ทันตั้งตัว โยโน้มตัวเข้ามา จูบพระเอกเบา ๆ ที่ริมฝีปาก

พระเอก"อึ้ง" จูบตอบด้วยความอบอุ่นและความห่วงใย

“โยทำให้พี่เป็นห่วงมากเลยนะ” พระเอกกระซิบข้างหู

โย"หน้าแดง เขิน

จบตอนที่4

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***