เวฬารัตติกาล เวฬา 02

ปัง!

ธาริน

กลับมาแล้วคร้าบบ!//ปิดประตู

...

ธาริน

ทำไมวันนี้บ้านเงียบจัง?//เดินไปทางห้องครัว

ห้องครัว

ธาริน

จ๊ะเอ๋!!//โผล่หัวเข้าไปห้องในครัว

นิทาน

ว๊าย!!//สะดุ้งโหยง+ขว้างตะหลิวไปทางธาริน

ธาริน

เชี่ย!//หลบ

นิทาน

ไอ้ริน! กลับมาตอนไหนเนี่ย

ธาริน

เพิ่งจะถึงบ้านตะกี้นี้เอง//เดินไปหยิบตะหลิวที่นิทานขว้างมา

ธาริน

ดีนะไม่โดนหน้าผม น้ำมันร้อนๆเลย//มองตะหลิว+เดินไปหานิทาน

นิทาน

ใครใช้ให้มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนั้นล่ะ//หยิบตะหลิวจากมือธาริน

นิทาน

หัวใจพี่แทบจะวาย

ธาริน

ฮ่าฮ่าฮ่า ผมขอโทษ~

ธาริน

ว่าแต่พี่กำลังทำอะไรน่ะหอมจัง!

นิทาน

หมูผัดพริกหยวกกับไข่ดาวน่ะ

ธาริน

น่ากินอะ พอดีเลยกลับมาหิวๆ

ธาริน

เออ..ว่าแต่แม่ล่ะ ทำไมวันนี้พี่มาทำอาหารคนเดียว

นิทาน

วันนี้แม่กลับดึก น่าจะกลับถึงบ้านตี1ตี2นู่นแหละ

ธาริน

โอ้ว..นานอะ

นิทาน

อืม..ไม่เป็นไรหรอกทานข้าวกันแค่2คนก็ได้

นิทาน

แกไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่เตรียมกับข้าวรอ

ธาริน

รับทราบ!

ห้อง ธาริน

แกร๊กก..!

ธาริน

//เปิดประตู+เดินเข้ามา

ธาริน

เฮ้ออ~ วันนี้เหนื่อยชะมัด

ธารินยืนพึมพัมกับตัวเองก่อนเขาจะรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านตัวเขาไป

ธาริน

หูยย..! ทำไมอยู่ๆก็หนาววะ

ธารินลูบแขนตัวเองก่อนจะชายตามองไปทางระเบียงห้องที่โดนเปิดทิ้งไว้

ธาริน

หืม? นี่กูลืมปิดประตูระเบียงหรอวะ//เดินไปทางระเบียง

ก่อนที่จะปิดประตูระเบียงธารินเลือกที่จะเดินออกไปรับลมหน้าระเบียงก่อน

ธาริน

ลมโคตรสบายเลยโว้ย!//กางแขนออก

ธาริน

สดชื่นเป็นบ้า ในบ้านอย่างร้อนออกมานี่อากาศคนละอย่างเลย

ในระหว่างที่ธารินกำลังดื่มด่ำกับลมหนาวอยู่นี้ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าสร้อยคอที่เขากำลังสวมใส่อยู่นั้น

จี้สีน้ำเงินเข้มมันกำลังกระทบเข้ากับแสงของดวงจันทร์และเปล่งประกายออกมาอีกครั้ง

ธาริน

ฮ่าา~..อ่ะหาวว..//ปิดปากหาว

ธาริน

อืมม์..อะไรวะเนี่ยอยู่ๆก็หาว

ไม่รู้ทำไมหรือเพราะอะไร..จู่ๆร่างกายของธารินก็ค่อยๆง่วงขึ้นเรื่อยๆราวกับคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน

ธาริน

อึก..ห่ะ..หาวว~!

ดวงตาของธารินค่อยๆหลับลงพร้อมกับสติที่ค่อยๆดับไป..

:เฮ้ย!!

:ตื่นดิวะ!

:ตื่นโว๊ยย มานอนเหี้ยไรตรงนี้!

:ตื่น!!

ธาริน

เฮือก!!//สะดุ้งตื่น+ลุกพรวด

หนึ่งนที

เหี้ย!!//ตกใจ+หงายหลัง

ธาริน

(เชี่ย..กูเผลอหลับไปหรอวะ)

ธาริน

อ่า..ปวดหัว..//พึมพัมเบาๆ+กุมขมับ

หนึ่งนที

กว่าจะตื่นนะมึงกูปลุกตั้งหลายครั้ง//ลุกขึ้นยืน+ปัดเสื้อผ้า

ธาริน

!?(ใครวะ)//หันไปมองหนึ่งนที

หนึ่งนที

//นั่งยองๆ+มองหน้าธาริน

หนึ่งนที

มึงเป็นใคร มานอนอะไรตรงนี้

ธาริน

//มองหนึ่งนที+งุนงง

หนึ่งนที

เอ้า..ถามก็ตามดิวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?

ธาริน

น่ะ..นายนั้นแหละเป็นใคร

ธาริน

มาอยู่ในห้องเราได้ไง

หนึ่งนที

ห๊ะ..ห้อง?

หนึ่งนที

ห้องบ้านมึงต้นไม้ขึ้นเป็นป่าแบบนี้หรอวะ

ธาริน

!!?//มองไปรอบๆ

มีแต่ป่า..

ธาริน

เชี่ย!!

หนึ่งนที

!//สะดุ้ง

หนึ่งนที

ตะโกนหาแม่มึงอะกูตกใจ!

ธาริน

กูมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะเนี่ย!?//ช็อค

ธาริน

นายลักพาตัวผมมาหรอ!!//ชี้หน้าหนึ่งนที

หนึ่งนที

ลักพาตัวอะไรเล่า! กูก็งงเนี่ยมึงมานอนหลังบ้านกูได้ไง

หนึ่งนที

กูปลุกตั้งหลายรอบกว่าจะตื่นนึกว่าตายห่าซะละ

ธาริน

...(นั่นปากหรอวะ)

หนึ่งนที

ตอบกูได้ยัง

ธาริน

ห่ะ..ห๊ะ?

หนึ่งนที

มึงเป็นใคร มาจากไหน

ธาริน

ผมไม่รู้!

ธาริน

ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไง จำได้แค่ว่ากำลังจะไปอาบน้ำแต่ดันสลบไปซะก่อน..

ธาริน

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็มาโผล่นี่แล้ว

หนึ่งนที

ห๋า..//ขมวดคิ้ว

ธาริน

นายต้องช่วยผมนะ!//เข้าไปจับตัวหนึ่งนที

ธาริน

พาผมกลับบ้านที!//เขย่าตัว

หนึ่งนที

ฮ่ะ..เฮ้ย! อย่าเขย่าตัวกู!!

ด้วยความที่หนึ่งนทีอยู่ในท่านั่งยองเมื่อธารินเข้าไปเขย่าตัวแบบนั้นทำให้เขาทรงตัวไม่อยู่จนได้ล้มหงายละไปอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ดันพาธารินล้มลงไปด้วย

ธาริน

!!//ล้มทับ

หนึ่งนที

อั่ก!?

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ