เรื่องราวของแต่ละคน(1)

ลิเวียเดินเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"มันน่าหงุดหงิดจริงๆ อยู่ๆก็จะมาเรียกให้เข้าปาร์ตี้เฉยเลยคิดว่าฉันอยากมี..........เพื่อน"

เมื่อลิเวียพูดคำว่าเพื่อนเธอก็หยุดเดิน

"เพื่อนงั้นเหรอ.......ใครอยากจะมี"

แล้วเธอก็หันมองที่ด้านขวาของเธอเห็นโรงอาบนํ้ารวมเธอถอนหายใจแล้วเดินเข้าไป

"ยินดีต้อนรับค..ค..ค่ะ"

พนักงานหญิงต้อนรับตกใจกับความสูงของลิเวียที่สูงกว่าคุณพนักงานประมาณหนี่งไม้บรรทัด

ลิเวียก็เดินผ่านไปไม่สนใจ

เธอเดินไปที่เคาน์เตอร์ที่พนักงานหญิงที่ทำตัวขี้เกียจเอาคางเกยไม่มองหน้าเคาน์เตอร์

"คุณลูกค้าจ่ายเงินตามป้ายที่เคาน์เตอร์หยิบตะกร้าผ้าขนหนูที่ข้างเคาน์เตอร์ ห้องอาบนํ้าชายอยู่ฝั่งซ้าย ส่วนห้องหญิงอยู่ฟั่งข..ข..ขวา น..น..น่ะคะ"

พนักงานเคาน์เตอร์ระหว่างพูดเธอหันมองลิเวียที่หน้าเคาน์เตอร์ เธอเห็นลิเวียที่ตัวสูงมากแล้วมีสายตาที่หน้ากลัวทำให้พนักงานตกใจนั่งตัวตรงพูดตะกุกตะกะ

ลิเวียก็ไม่สนใจ จ่ายเงินหยิบผ้าขนหนูตระกร้าในระหว่างลิเวียเดินไปห้องอาบนํ้าพนักงานสาวทั้งสองก็มองตามจ้องลิเวียจนเข้าห้องอาบนํ้าหญิง

เมื่อลิเวียเธอเข้าไปห้องอาบนํ้าเธอก็เข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อลิเวียเธอเข้าไปก็เห็นผู้หญิงคนอื่นที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ผ้าขนหนูกันอยู่

แล้วก็มีสาวคนหนึ่งที่กำลังคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนานก็หันไปมองลิเวีย

"ว้ายยายยยยยยย!"

เธอคนนั้นอุทานออกมาแล้วมีสีหน้าที่ตกใจอย่างมาก

สาวในห้องคนอื่นก็หันมองลิเวียแล้วก็มีสีหน้าที่หวาดกลัว

เมื่อลิเวียเธอเดินเข้าไปยังที่วางตระกร้าเสื้อผ้าสาวคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆถอยห่างแต่ลิเวียก็ไม่สนใจ

ลิเวียเธอก็ถอดผ้าโพกหัวแล้วถอดชุดซิสเตอร์ถอดถุงหน่องใส่ตระกร้าโดยร่างกายของลิเวียนั้นดูมีกล้ามเนื้อที่ค่อนชัดเจน กล้ามแขนเป็นมัดๆ

แล้วลิเวียก็ใส่ผ้าขนหนูแต่ด้วยความที่ว่า หน้าอกกับตัวเธอค่อนข้างใหญ่ทำให้เหมือนจะหลุดได้ตลอดเวลา

"เฮ้ย......."

เธอถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยที่สาวคนอื่นมองตามตาไม่กะพริบ

ลิเวียเธอก็เดินเข้าไปที่ล้างตัวโดยสาวคนอื่นในห้องอาบนํ้าก็มองเธอด้วยความอึ้งแต่เธอก็ไม่สนใจอะไร

หลังจากล้างตัวเสร็จลิเวียเธอก็เดินไปแช่ตัวที่อ่างอาบนํ้ารวม เมื่อเธอลงไปแช่นํ้าสาวคนอื่นที่แช่ใกล้เคียงก็ถอยห่าง

ลิเวียเธอก็แช่ชิดขอบอ่างแล้วเธอก็ได้ยินใครบางคนพูดคุยกัน

มีสาวสองคนที่เหมือนเมื่อกี้จะอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพูดคุยกันที่ข้างหลังลิเวีย

"เธอคนนั้นโคตรน่ากลัวเลยนะว่าไหม"

"ใช่ๆคนอะไรไม่รู้โคตรน่ากลัวชอบทำตาขวางใส่ตลอด"

ลิเวียเธอได้ยินแบบนั้นก็เหลียวหลังไปมองเล็กน้อย เจ้าพวกนั้นทั้งสองคนก็กลัวแล้วก็รีบเดินไปให้ไกล

ลิเวียเธอก็นั่งกอดเข่าแช่น้ำแล้วหัวเธอก็ค่อยๆจมลงไปครึ่งนึงจมูกเหนือน้ำนิดเดียว

เธอก็บอกภาพสะท้อนของตัวเองในนํ้าสายตาที่หน้ากลัวของเธอ

เวลาผ่านไปซักระยะเธอก็เธอก็ลุกออกจากอ่างน้ำเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอเช็ดตัวเช็ดผมให้แห้งใส่ชุดซิสเตอร์แต่เธอไม่ได้ใส่ผ้าโพกหัว

แล้วลิเวียก็เอาตะกร้ากับผ้าขนหนูไปวางที่จัดเก็บแล้วก็เดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามาที่เคาน์เตอร์

ลิเวียเธอก็เห็นพนักงานสาว 2 คนที่เธอเจอคุยอะไรกันบางอย่างแต่เธอก็ไม่สนใจเหมือนเดิม

พนักงานสาว 2 คนเห็นลิเวียเดินมาก็ลุกลี้ลุกลนทำตัวไม่ถูก

ลิเวียก็เดินออกจากโรงอาบน้ำรวม

เธอก็จะเดินไปที่ห้องพักที่เธอเช่าอยู่

ในระหว่างทางนั้นก็กลุ่มเด็กอายุประมาณ 3-5ขวบมีกันหลายคนวิ่งเล่นสวนเธอ เธอก็ยืนอยู่ปล่อยให้เด็กวิ่งเล่นผ่านไปก่อน

เมื่อเด็กเหล่านั้นวิ่งผ่านไปลิเวียเธอก็หันหลังไปมองเห็นเด็กสาวสองคนที่วิ่งอยู่ท้ายทั้งสองจับมีกันวิ่งแล้วยิ้มให้กัน

แล้วเสียงของเพื่อนลิเวียก็ดังก้องในหัว

"ลิจัง เธอน่ะก็ต้องหาเพื่อนคนอื่นบ้างน่ะ"

แล้วลิเวียก็ยิ้มออกมา

"บางที่.....การมีเพื่อนเพิ่มอีกสักหน่อยก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่เลยน่ะอลิเซีย"

แองเจล่าที่กำลังเดินกับห้องพักของตัวตนก็กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

(ทำไมเจ้าหมอนั้นต้องทำถึงขนานนั้นด้วย)แล้วแองเจล่าก็ไขประตูเข้าห้องไป

แองเจล่าถอดผ้าคุมจอมเวทและหมวกโยนลงพื้นแล้วเธอเดินไปทิ้งตัวนอนคว่ำบนเตียง

"เฮ้ยอ่านต่ออีกสักหน่อยแล้วกัน"

พูดจบเธอหยิบหนังสือเก่าๆมาเล่มนึงจากใต้เตียง หนังสือเล่มนั้นมีปกชื่อว่าตัวฉันกับโลกใบใหม่

"เฮ้ยแต่บางที่เนื้อเรื่องมันก็น่าเบื่อไปหน่อย"

แล้วแองเจล่าเปิดหน้าหนังสือที่เธออ่านข้างไว้โดยเอาที่คั่นหนังสือคั่นไว้

"บทใหม่แล้วสินะ"

"ณ วันหนึ่งระหว่างที่ฉันเดินไปทำงานได้มีเด็กชายผมสีดำเดินชนขาชั้นจนล้ม"

"เด็กคนนั้นรีบลุกขึ้นขอโทษชั้นอย่างลุกลี้ลุกลน"

"ฉันก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรชั้นได้โน้มตัวลงเล็กน้อยมองเด็กน้อยนั้น ฉันเห็นใๆนตาสีดำไร้แววตาใดๆ ซึ่งก็คงเจอเรื่องโหดร้ายมาสิน่ะ"

"แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้มาก ฉันปล่อยผ่านแล้วเดินไปทำงานต่อ"

"ระหว่างทางฉันเห็นร้านกาแฟ ฉันเลยเดินเข้าไปสั่งกาแฟแล้วระหว่างหยิบเงิน ฉันล้วงกระเป๋าแต่กระเป๋าตังค์ฉันหายไปทำเอาฉันหน้าเสียเลย"

"ฉันได้นึกถึงเด็กชายผมดำนั้น ฉันจำได้ว่าเด็กนั้นเอามือข้างนึงไว้ข้างหลัง"

"ฉันรีบวิ่งออกจากร้านกาแฟวิ่งไปทางที่ชนเจ้าเด็กนั้นซึ่งฉันสังเกตเห็นรอยเท้าเล็กเข้าไปในซอย"

"ฉันหักศอกเลี้ยวเข้าไป ฉันเห็นเจ้าเด็กนั้นวิ่งอยู่กอดกระเป๋าเงินไว้ เจ้าเด็กนั้นเหลียวหลังมองฉันแล้วรีบเร่งฝีเท้าไป"

"แต่ความเร็วแค่นั้นฉันตามทันสบาย แล้วเหมือนข้างหน้าจะมีทางแยก"

"ชั้นรีบวิ่งแล้วพุ่งไปจะคว้าตัวเจ้าเด็กนั้นแต่มีออร่าสีดำคุมตัวเจ้าเด็กนั้นแล้วเจ้าเด็กนั้นก็หายไป ทำเอาฉันพุ่งไปเข้ากองขยะตรงทางแยก"

"ฉันรีบลุกขึ้นปัดเศษขยะออกแล้วหัดไปที่ทางแยกเห็นเจ้าเด็กนั่นวิ่งอยู่"

"เหมือนว่าฉันจะต้องเอาจริงแล้วสินะ ฉันตั้งใจและมุ่งมั่นแล้วก็วิ่งออกไปอย่างสุดกำลัง"

"เพียงแค่แวบเดียวฉันก็จับคอแต่เด็กนั่นได้แล้วยกขึ้น"

"เจ้าเด็กนั่นทุบแขนชั้นรัวๆและฉันก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรแล้วก็บอกไปว่าให้เอากระเป๋าเงินคืนมา"

"แล้วออร่าสีดำก็คุมตัวเจ้าเด็กนั่นอีกแล้ว แต่รอบนี้ฉันไม่หลงกล ชั้นหันหลังเจ้าเด็กด้านติดกำแพงเตะ แล้วพุ่งเข้าไปบีบคอเจ้าเด็กแล้วยกขึ้น

"แล้วก็ดูเหมือนว่าพลังนั่นจะใช้ได้ไม่กี่ครั้ง เจ้าเด็กนั่นน้ำตาไหลร้องไห้ออกมาแล้วก็พยายามทุกแขนฉันรัวๆๆ"

"ฉันเห็นแบบนั้นฉันก็เลยสัยไปที่คอเจ้าเด็กเหตุการณ์จนสลบแล้วก็พาเขาไปที่บ้านของฉัน"

"ฉันพาเจ้าเด็กนั้นที่สลบอยู่ไปนั่งเก้าอี้ แล้วไปอุ่นข้าวที่อยู่ในตู้เย็นมาวางไวตรงหน้าของเขา"

"เจ้าเด็กนั่นตื่นขึ้นมามองที่ฉันแล้วก็มองเข้าตรงหน้าที่มีข้าววางอยู่"

"เจ้าเด็กนั้นกินข้าวอย่างมูมาม จนแทบจะติดคอ"

"เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันก็ตัดสินใจว่าฉันจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ แล้วเมื่อคิดอย่างนั้นฉันก็เลยเข้าไปลูบหัวของเขา"

"แล้วฉันก็ถามเขาว่า เจ้าหนูชื่ออะไร"

"เด็กคนนั้นทำสีหน้าเลิกลั่ก"

"ไม่มีชื่อสินะโอเคเจ้าหนูต่อไปนี้นายนะมีชื่อว่า (Lanz)"

(ภาษาแปลกๆอีกและไม่ชอบเลย)

(แถมทำไมระหว่างอ่านทำไมฉันต้องนึกถึงหน้าเจ้าหมอด้วยวะ

เมื่อแองเจล่าอ่านถึงตรงนี้เธอก็โยนหนังสือกลับเข้าไปใต้เตียง

"เฮ้ยอาจารย์ชอบเขียนภาษาอะไรไม่รู้ตลอดเลยอ่านไม่ออก"

แล้วแองเจล่าก็นอนควํ่าหน้ากับหมอนแล้วเธอก็นึกถึงคำพูดของอาจารย์

(คนเราน่ะไม่สามารถอยู่คนเดียวได้หรอกนะ เพราะงั้นสักวันหนึ่งแองเจล่าเธอน่ะก็ต้องมีเพื่อนบ้างนะ)

แองเจล่าก็พลิกตัวนอนหงาย

"เฮ้ยทำไมต้องนึกถึงคำพูดของอาจารย์ตอนนี้ด้วย"

แล้วเธอก็เงียบไปสักพัก

"เฮ้ย.......อีกสักตั้งแล้วกัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***