ตอนที่1 จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

เสียงเปิดประตูเข้าบาร์มีคน 7 คนค่อยๆเดินเข้ามาได้แก่ ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ในตาสีดำสนิทไร้แววตาใดๆ สีหน้าที่ดูเหมือนเศร้าตลอดเวลาก้มหน้าก้มตา ใส่ชุดสูทผูกเน็กไท

สาวผมสั้นผมสีเหลือง ในตาสีเหลืองอ่อน มีสีหน้าบึ้ง ใส่ชุดซิสเตอร์ รูปร่างสูงใหญ่ท่าทียิ่งเล็กน้อย

หญิงสาวผมขาว ในตาสีฟ้า ใส่เสื้อสีขาวใส่เสื้อคลุมจอมเวทย์สีดำหมวกใบใหญ่เสือดำ สะพายไม้คฑาสีดำ

ชายผมดำปลายผมสีเลือด ใส่ผ้าปิดตาข้างขวา ตาข้างซ้ายสีแดงเลือด ใส่เสื้อสีดำใส่เสื้อกั๊กสีดำขอบแดง กางเกงสีดำ ล้วงกระเป๋ากางเกงเดินเข้ามา

หญิงสาวผมน้ำเงิน ตาสีน้ำเงินขอบตาดำปี๋ใส่ชุดสบายๆ เดินเข้ามาอย่างเหนื่อยหน่าย

หญิงสาวผมดำ ในตาสีม่วง สีหน้าเย็นชา ใส่เสื้อกับเสื้อกั๊กแขนสั้นเอวลอยสีดำใส่กางเกงสีดำ ใส่ถถุงมือสีดำ

ชายผมดำ ในตาสีเทา สีหน้าสดใส ใส่เสื้อแขนยาวสีขาวกางเกงสีดำ แล้วมีผ้าคลุมสีดำปิดไหล่ขวา

ทั้งเจ็ดคนแค่เข้าบาร์ในเวลาเดียวกันไม่ได้รู้จักกันแต่อย่างใด แต่ละคนส่วนเดินไม่มองจะชนกันอยู่ล่ะ แล้วทั้งเจ็ดคนเดินเข้าไปในบาร์

ในบาร์นั้นเต็มไปด้วยผู้คนเสียงพูดกันดัง นอนหลับคาโต๊ะก็มี

สาวเสิร์ฟผมส้ม ใส่ชุดกระโปรงสีแดง ปลายกระโปรงปกเสื้อมีสีขาวเหมือนผ้ากันเปื่อนเดินเข้ามาหาทั้งเจ็ดคนโดยมีท่าทีร่าเริง

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้านบาร์ลาเวน มากันเจ็ดคนใช่ไหมค่ะ"สาวเสิร์ฟถามพร้อมมองไปที่ทั้งเจ็ดคน

ชายผมดำใส่สูทเงยหน้า"เปล่าเราแค่เข้ามาในจังหวะเดียวกันเฉยๆ"แล้วเขาก็เอามือเข้ากระเป๋ากางเกง

"ใช่พึ่งเจอกันเมื่อกี้แค่เข้ามาพร้อมกันเฉยๆ"สาวผมเหลืองใส่ชุดซิสเตอร์พูดต่อในทันที

สาวเสิร์ฟชี้ไปที่โต๊ะที่ว่างอยู่"งั้นเหรอค่ะพอดีว่าทางเราตอนนี้มีโต๊ะแค่เดียวอ่ะค่ะ"

ชายผมปลายเลือดมีท่าทีเหนื่อยใจ"เอาจริงดิทำไมต้องวันนี้ด้วยนี่ร้านสุดท้ายแล้วนะ"

สาวตาม่วงหันหน้าไปทางอื่น"พอเวลาจะนั่งคนเดียวทำไมมันไม่เคยมีโต๊ะว่างเลยว่ะ"เธอพูดอย่างหงุด

"กะจะมาผักผ่อนสักหน่อยเฮ้ย"สาวผมนํ้าเงินขอบตาดำ ถอนหายใจ

สาวผมขาวหลับตาลงไม่พูดอะไร

"ทุกคนทำไมกังวลกันขนาดนั้นล่ะก็แค่นั่งด้วยกันเอง แล้วก็เป็นการหาเพื่อนไปในตัวด้วยนะ"ชายตาเทาพูดโพลงขึ้นมาท่ามกลางความตึงเครียด

ทุกคนยกเว้นชายใส่สูทหันหน้ามองชายตาเทา

"ใครเขามาหาเพื่อนอะไรก็มีเวลานี้กัน"สาวซิสเตอร์ มองด้วยท่าทีหยิ่งยโส

"คนเฟรนลี่แบบแกนี่แหละที่ฉันจะไม่เอาเป็นเพื่อน"สาวตาม่วง มองแบบอยากมีเรื่อง

"ฉันไม่ได้กะจะว่าอะไรอะไรหรอกน่ะ แต่นายดูไม่กังวลเวลาเจอคนแปลกหน้านะแปลกๆนะ"ชายผมปลายเลือดเข้ามาแตะไหล่ทั้งสองข้างของชายตาเทา

สาวผมนํ้าเงินมองชายตาสีเทาด้วยลท่าทีรังเกียจ

"เดี๋ยวๆทุกคนฉันไม่ใช่คนน่าสงสัยสักหน่อย"ชายตาเทาเหงื่อตก

หญิงสาวผมดำตาม่วงเดินเข้ามาจ้องหน้าชายผมเทาด้วยสีหน้าหน้ากลัว"รู้อะไรไหมคนที่บอกว่าตนเองไม่ใช่คนหน้าสงสัย น่าสงสัยที่สุดแล้ว"

ชายตาสีเทาเกิดอาการหวาดกลัวจนถึงที่สุด

สาวเสิร์ฟกังวลทำตัวไม่ถูก

ได้มีใครบางคนมาแตะไหล่สาวตาม่วง"ใครน่ะ"สาวตาม่วงพูดด้วยนํ้าเสียงเหวี่ยงวีนแล้วหันมาหาคนที่แตะ

นั้นชายใส่ชุดสูทได้เข้าแตะไหล่แล้วโดนสาวตาม่วงปัดมือทิ้ง"อยากมีเรื่องหรอ"สาวตาม่วงพูดได้ท่าทีไม่พอใจ

"ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องนะแต่เธอใจเย็นลงก่อนแค่นั่งเก้าอี้ด้วยกันมันไม่ได้แย่ขนานนั้นหรอกนะ"ชายใส่สูทพูดด้วยท่าทีใจเย็น

สาวตาม่วงครุ่นคิด แล้วเดินเชิดไปที่โต๊ะที่ว่างอยู่

"พอฟังดูแล้วก็อาจจะไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง"ชายผมปลายเลือดเดินตามไป

"เฮ้ออยากจะนั่งคนเดียวสักหน่อย"สาวผมนํ้าเงินขอบตาดำ ก็เดินตามไป

"ก็เอาเถอะแต่ฉันก็ไม่อยากหาเพื่อนหรอกนะ"สาวผมเหลืองส่ายหน้าแล้วเดินตามไป

สาวผมขาวใส่ชุดจอมเวทย์ก็ยังไม่ได้พูดอะไรแล้วก็เดินตามไป

ชายใส่สูทตบไหล่ชายตาเทา"แต่ก็น่ะวันนี้จะเป็นที่วันที่แย่หรือจะเป็นวันที่ดีก็อยู่ที่มุมมองของนายนะ"แล้วก็เดินตามไป

"เฮ้อก็คุณแม่เคยบอกว่าให้ทักทายคนอื่นอย่างเป็นมิดนี่น่า"แล้วชายตาเทาก็เดินตามไปนั่งด้วย

ทุกคนก็เข้ามานั่งล้อมโต๊ะโดยที่บรรยากาศมาคุแบบสุุดๆ ต่างคนต่างดื่มเหล้าไม่มีใครพูดอะไรกันเลย

"เอิ่มทุกคนชีวิตช่วงนี้เป็นไง"ชายผมเทามีท่าทีเลิกลั่กพยายามหาเรื่องคุย

ทุกคนต่างเงียบ ทำเอาชายผมเทาหง่อยไปเลย

เวลาค่อยๆผ่านไปหลายคนเริ่มเมาแอ๋กันจนแต่ละคนเริ่มพูดความในใจ

"ชีวิตแม่งเฮงซวย รู้อะไรไหม แม่งวันนี้ฉันโดนไล่ออกจากปาร์ตี้พวกแม่งบอกว่าฉันทำได้แค่ป้องกันโจมตีก็เบา ไอ้เวรเอ้ยแม่งฉันเป็นแนวหน้าให้ฉันเข้าไปโจมตีแนวหลังหรือไง ไล่ฉันออกจากตี้ไม่มีคนป้องกันพวกแม่งต้องมาง้อฉันคอยดู บลา บลา"ชายผมปลายเลือดเมาแอ๋พูดออกมาไม่หยุดแล้วเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

"ใช่เลยแม่งชีวิตเฮงซวย แม่งฉันโดนโบยความผิดที่ฉันไม่ได้ทำจนโดนไล่ออกมา แถมพวกแม่งยังส่งคนมาตามล่าฉันอีก คอยดูเลยวันหลังฉันจะไปถล่มองค์กรแม่งให้เละเทะ"สาวตาม่วงที่เมาแอ๋พูดต่อจากชายผมปลายเลือด

"555555555"ทั้งสองคนกอดคอกันหัวเราะยังกับชีวิตจะไม่หรืออะไรแล้ว

ชายใส่สูทมองดูสาวตาม่วงกับชายผมปลายเลือด"เฮ้ยแอลกอฮอล์เข้าร่างกาย นิสัยจริงออกมาทันที"แล้วเขาก็จิบเหล้าอีกหนึ่งอึก

ชายใส่สูดชายตามองไปทางสาวผมเหลืองที่หน้าแดงที่เอาคางเกยมือตัวเอง

เธอมีสีหน้าที่เคร่งเครียด".....จนถึงตอนนี้....ฉันก็ยังหาไม่เจอเลย"แล้วเธอก็ฟุบไปกับโต๊ะเลย

เสียงฟุบโต๊ะดังข้างชายใส่สูทคนที่ฟุบไปนั้นคือชายตาเทาซึ่งดูเมาแอ๋กว่าคนอื่นอีก

"เฮ้ เป็นไรเปล่า"ชายใส่สูทพยายามดูอาการของชายตาเทาอยู่

"สาวผมนํ้าเงิน ดูน่ารักจังเลยน่ะ"ชายผมเทาพูดอย่างสลืมสลือ

ชายใส่สูททำหน้าเอือม

แล้วชายใส่สูทหันไปทางสาวผมนํ้าเงินซึ่งเธอก็หน้าจุ่มโต๊ะไปอีก 1 คน

แล้วชายผมปลายเลือดกับสาวตาม่วงก็นอนฟุบกับโต๊ะอีก

ซึ่งตอนนี้ตอนนี้มีแต่ชายใส่สูทกับสาวผมขาวที่ยังไม่ฟุบกับโต๊ะ

สาวผมนํ้าเงินที่หน้าเมามากๆอยู่ๆก็ลุกขึ้น"ไอ้เจ้าพวกมนุษย์เฮงซวยแม่งมาหลอกฉันกดราคาค่าวัตถุดิบชิบหายเลย ไปตายกันให้หมดซะไอ้มนุษย์เฮงซวย"หลังจากเธอตะโกนเสียงดังเสร็จเธอก็ลงฟุ๊บก็โต๊ะเหมือนเดิม

"เฮ้ย"ชายใส่สูทกับสาวผมขาวอุทานออกมา

ชายใส่สูทกับสาวผมขาวตกใจว่าอย่างมากแล้วต่างหันไปรอบๆแต่โชคดีที่เสียงคุยต๊ะข้างๆกลบไปหมดแล้วไม่งั้นสาวผมน้ำเงินได้เละแน่

ทั้งคู่ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

"ทำเอาตกใจหมดเลยเมื่อกี้นึกว่าจะโดนหาเรื่องล่ะ"ชายใส่สูทพูดออกมาพร้อมเอามือเกยคาง

"นั่นสินะนายกลัวที่จะโดนรุมกระทืบหรือยังไง"สาวผมขาวตอบกลับ

"ก็ไม่หรอกฉันแค่ไม่อยากจะกระทืบคนอื่นเละอ่ะนะ"

"พูดซะนายเก่งขนาดที่ว่าสู้กับคนทั้งร้านได้อ่ะนะ"

"แล้วเธอคิดว่าฉันทำไม่ได้หรือยังไง"ชายใส่สูทพูดพรางดูไปที่แก้วเหล้า

"ทำไมพูดเก่งสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้หรอก"

"ก็คงงั้น.........เพราะฉันไม่สามารถช่วยใครได้เลย"ชายใส่สูทพูดด้วยเสียงแผ่วเบาด้วยสีหน้าเศร้า

สาวผมขาวเงียบไปไม่พูดอะไรจากนั้นเธอก็ดื่มเหล้าไปหมดแก้วได้ทีเดียว

หน้าเธอนั้นแดงกล่ำเธอเริ่มแสยะยิ้มออกมา

"นายรู้อะไรไหมตบคนทั้งร้านนี้โดยไม่ต้องขยับตัวแม้แต่น้อยเลยนะ"สาวผมขาวเริ่มโม้

เธอจากพรรณนาถึงความเก่งของตัวเองว่าตัวเองสามารถทำอย่างนู้นอย่างนี้ได้ ซึ่งชายใส่สูทก็เหมือนจะตั้งใจฟังแต่ก็ไม่ได้ฟังเลยแม้แต่นิดเดียว

จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเธอก็ฟุบกับโต๊ะไปอีก 1 คน

"แต่สุดท้ายฉันก็ไม่เคยเอาชนะอาจารย์ได้เลยสักครั้งเดียว"เธอพูดด้วยสีหน้าเศร้าซอย

"ทำไมล่ะที่เธอพูดมาทั้งหมดเธอก็ดูเก่งมากเลยนะ"ชายใส่สูทถามด้วยความสงสัย

"ก็อาจารย์น่ะตายไปแล้ว"หลังจากเธอพูดเสร็จเธอก็นอนหลับอีก 1 คน

"แหมชอบพูดได้ค้างคาจังเลยนะแต่ก็เอาเถอะ"ชายผมดำพูดเสร็จแล้วลุกขึ้น

เขากำลังเดินไปจ่ายเงินแล้วออกจากร้าน

"ยินดีที่ได้พบแล้วก็ลาก่อนนะ"ชายใส่สูทพูดเสร็จก็เดินหันหลังไป

ในระหว่างทางเดินนั้นด้วยการเมาทำให้เขานึกถึงเรื่องบางอย่าง

(นายน่ะคือคนดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยนะ)หญิงสาวผมขาวในความทรงจำพูดออกมา

(นายแข็งแกร่งมากเลยน่ะ)เธอคนนั้นพูดพลางยิ้มไปด้วย

(นายน่ะเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุดเลยน่ะ)เธอคนนั้นก็ยังพูดออกมา

จากนั้นภาพของเธอก็เปลี่ยนเป็นตอนที่เธอนั้นบาดแผลเต็มตัวเลือดไหลออกมาไม่หยุด

(แลนซ์อย่าทำหน้าแบบนั้นสิยิ้มเข้าไว้สิเหมือนที่นายเคยทำไง)เธอคนนั้นก็ยังฝืนพูดทั้งๆที่เลือดก็กำลังกลบปากอยู่

ชายใส่สูทพี่กำลังนึกถึงความทรงจำในอดีตก็ได้มีน้ำตาไหลออกมา

"นายจะไปไหนน่ะ"สาวผมใส่ชุดจอมเวทย์ที่หมวกหลุดเดินเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง

"เฮ้ยอะไรของเธอเนี่ยปล่อยฉันนะ"ชายใส่สูทพยายามดันตัวสาวผมขาวแต่เธอไม่ยอมปล่อย

"ขอร้องล่ะแค่นายคนเดียวเท่านั้นอย่าทิ้งฉันไปเลยนะ"สาวผมขาวพูดด้วยความสลืมสลือแล้วก็หลับไปอีกแล้ว

ดวงตาสมชายใส่สูทนั้นเบิกกว้าง แล้วหันไปมองหน้าสาวผมขาว ภาพสาวผมขาวที่ซ้อนทับกันดวงตาของเขาก็เริ่มมีน้ำอุ่นออกมาเขาตัวเขานั้นก็ได้หันไปมองกลุ่มคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับเขา เหล่าภาพในความทรงจำมากมายซ้อนทับกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า น้ำตาของเขานั้นเริ่มไหลริน

"อีกสักครั้งหนึ่ง.....อีกสักครั้งหนึ่งที่ฉันจะต้องปกป้องไว้ให้ได้"ชายใส่สูทนั้นยึดมั่นกับตัวเอง

"คุณลูกค้าคะจะกลับแล้วหรอคะ"สาวเสิร์ฟผมน้ำตาลเดินเข้ามาสกิดไหล่

"ไม่มีอะไรครับไม่มีอะไรผมแค่ที่เส้นยึดสายนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับไปนั่งล่ะ"ชายใส่สูทพูดพลางยิ้มไปด้วย

"อ๋องั้นเหรอคะงั้นฉันไปแล้วนะคะ"สาวเสิร์ฟก็เดินจากไป

จากนั้นชายใส่สูทก็อุ้มตัวสาวผมขาวไปนั่งฟุบกัโต๊ะเหมือนเดิม แล้วเขาก็ไปนั่งข้างๆเธอมองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

เมื่อเวลาผ่านไปตอนร้านใกล้ปิด ที่ลูกค้าในร้านเหล้าคนอื่นก็กลับกันหมดแล้ว

"คุณลูกค้าค่ะ ตอนนี้ร้านใกล้ปิดแล้วน่ะค่ะ"สาวเสิร์ฟเดินมาบอกชายใส่สูท

"อ่องั้นเหรอครับ เดี๋ยวแปปนึงน่ะครับ"ชายใส่สูทลุกขึ้นแล้วล้วงกระเป๋า

เขาหยิบถุงเงินออกมา

สาวเสิร์ฟพาชายใส่สูทไปหาเจ้าของร้านที่เคาเตอร์

เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงรูปร่างใหญ่ ผมนํ้าตาล

"เฮ้เจ้าหนุ่มนี่คิดจะนั่งอีกนานเท่าไหร่เนี่ย"เจ้าของร้านบ่นออกมา

"ขอโทษนะครับเดี๋ยวผมก็จะพาเพื่อนผมไปแล้ว"

"อันนี้บิล"เจ้าของร้านยื่นบิลให้

ชายใส่สูทมองดูบิลแล้วก็คิดกับตัวเองว่า(นี่ดื่มกันเยอะมากเลยนะเนี่ย)แล้วเขาก็หันมองไปที่คนบนโต๊ะที่เมาเละกันหมด

แล้วชายใส่สูทก็จ่ายเงินไป

"เออคุณเจ้าของร้านผมขอให้ช่วยอะไรบางอย่างหน่อยได้ไหม ผมอยากให้เด็กเสิร์ฟมาช่วยแบบเพื่อนผมออกนอกร้านหน่อย"

"เฮ้ย เด็กๆช่วยเขาหน่อยแล้วกัน"แล้วเจ้าของร้านก็เดินไปหลังร้าน

เด็กเสิร์ฟที่ยืนตรงนั้นมีสองสามคนทำหน้าเหนื่อยใจ

"นี่พวกเราต้องมาช่วยแบกลูกค้าเหรอเนี่ย"สาวเสิร์ฟผมน้ำตาลบ่นออกมา

"เฮ้ยเอาน่าก็คุณแม่บอกมาแล้วนี่นา"สาวผมแดงอมน้ำตาลก็บ่นออกมา

"พวกเธอก็อย่าใจบ่นสิรีบไปทำได้แล้ว"สาวผมส้มก็เหนื่อยใจเหมือนกัน

"อ่ะนี่"ชายใส่สูทยื่นเหรียญทองออกมา 3 เหรียญ

"นี่ค่าอะไรคะเนี่ย"สาวผมน้ำตาลก็เดินเข้ามาใกล้ๆ

"อ๋อค่าจ้างที่จะแบกเพื่อนน่ะเอาไปคนละเหรียญ"ใช่ใส่สูทยืมให้

สาวเสิร์ฟผมน้ำตาลและแดงอมน้ำตาลดวงตาก็เบิกกว้างและยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะขอบคุณค่ะ"สาวเสิร์ฟผมน้ำตาลลุกลี้ลุกลนแล้วพูดออกมา

สาวผมส้มก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

"เออออ ขอบคุณนะค่ะ"แต่เธอก็พูดออกมา

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก อะเร็วเข้ามาช่วยแบกเพื่อนฉันหน่อย"

สาวเสริฟทั้งสามก็รับเงินแล้วเริ่มช่วยกันแบกคนบนโต๊ะไปหน้าร้าน

ระหว่างที่พากันแบกคนบนโต๊ะไปนั่งพิงที่หน้าร้านแล้วก็บางคนอาจจะแบกได้ง่ายชายผมดำปลายเลือดอาจจะดูตัวหนักไปหน่อยเลยชายใส่สูทก็เข้าไปช่วยแบก หลังจากช่วยกันแบกมาก็เหลือคนสุดท้ายนั่นคือสาวซิสเตอร์ผมเหลืองซึ่งดูตัวสูงกว่าชายผมแดงปลายเลือดอีก

"อ่ะคนสุดท้ายแล้ว มาช่วยกันแบกหน่อย"สาวเสิร์ผมน้ำตาลพูดออกมาแล้วเข้าไปพยุงสาวผมเหลือง

ซึ่งเธอพยายามยกตัวสาวผมเหลืองขึ้นแต่มันยกไม่ขึ้น

"เฮ้ เฟนมาช่วยกันแบกหน่อยสิ"สาวสวยผมน้ำตาลพูดแล้วหันไปมองสาวเสิร์ฟผมแดงอมน้ำตาลซึ่งเธอดูเหมือนว่าจะชื่อเฟน

"ok ok แป๊บนึง"เห็นก็เข้าไปช่วยแบก

ซึ่งเฟนเข้าไป่วยก็ดูเหมือนจะไม่ไหว

"พวกเธอไม่ต้องเดี๋ยวฉันแบกเอง"ชายใส่สูทที่เห็นว่าพวกเธอไม่ไหวก็พูดออกมา

ซึ่งพวกเธอก็ถอยออกแล้วถ้าใส่สูทก็เข้าไปพยายามยกตัวสาวผมเหลืองขึ้นโดยเขาเอาแขนข้างนึงเธอพาดไหล่เขาแล้วเขาก็ยกตัวเธอขึ้น

(.....ทำไมมันหนักได้ขนาดนี้วะ)เขาต้องฝืนนิดนึงในการที่จะลากตัวสาวผมเหลือง

ซึ่งอาจดูฝืนๆไปหน่อยแต่เขาก็พาเธอไปหน้าร้านได้แล้ว

"โอเคขอบคุณมากนะไว้วันหลังเจอกันใหม่"ชายใส่สูทที่ยืนอยู่หน้าร้านพูดออกมา

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะยังไงพวกเราก็รับเงินจากคุณมาอ่ะน่ะ"สาวเสิร์ฟผมส้มพูดตอบกลับ

"ยังไงก็ต้องขอบคุณนั่นแหละ"ชายใส่สูทก็ยิ้มให้

"งั้นเดี๋ยวฉันจะปิดประตูร้านแล้วนะคะ"

"อือยินดีที่ได้พบแล้วก็ลาก่อน"ชายใส่สูทก็ยิ้มให้อีก

"โอแบบนี้คงจะไม่มีคนเห็นแล้วสินะ"ชายใส่สูทมองไปรอบๆร้านซึ่งก็ไม่มีใครอยู่เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว

แล้วก็เขาสะบัดมือ

แล้วข้างในร้านเหล้า

"เออเหมือนลืมอะไรสักอย่างเลยแฮะ"สาวผมส้มพยายามนึกถึงอะไรบางอย่าง

"ฮือก็คิดไม่ออกเหมือนกันไงแฮะ"สาวผมน้ำตาลพยายามช่วยคิด

"พวกเธอบอกลาเขายังล่ะ"เฟนพูดออกมา

"เออใช่ลืมไปเลยแต่เดี๋ยวก็คงไปได้ไม่ไกลเดี๋ยวไปบอกเขาดีกว่า"สาวผมส้มรีบออกจากร้าน

ซึ่งหน้าร้านนั้นว่างเปล่ามองไปยังถนนทั้ง2 ด้านก็ไม่มีคนอยู่ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยที่คนคนเดียวจะแบกคน 6 คนไปได้ไวขนาดนี้

-โปรติดตามตอนต่อไป-

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***