รหัสลับนักฆ่าในร่างนักเรียน
พูดไทยได้ก็ไม่บอก ให้งงจีนอยู่ได้
[กลางคืน – หลังจากเรียนเสร็จกลับมาหอ]
แพร
(กำลังนั่งกินบะหมี่หน้าเตียง)
จินหยางพูดจีนกับพี่ซุนไฟแลบอีกแล้ว…
แพร
โอ้ย พูดเร็วแบบนี้ ใครจะไปตามทันวะ!?
จินหยาง
“我饿了，你们吃了没有？”
(Wǒ è le, nǐmen chī le méiyǒu?)
แพร
...เอ่อ พี่จินพูดว่าอะไรนะ… ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ดูท่าทางหิวแน่ ๆ
จินหยาง
หันมามองแพร แล้วยิ้ม
ฉันบอกว่าหิวน่ะ เธอกินรึยัง
แพร
⁉️⁉️⁉️
…เขา… พูดไทย... ได้เหรอ?
ชัดมาก! เป๊ะมาก! เหมือนเรียนที่เตรียมอุดมมาก่อน!
แพร
(เบิกตากว้าง ฟาดช้อนกับโต๊ะเบา ๆ)
แพร
พูดไทยได้แล้วทำไมเพิ่งพูด!?
แพร
แล้วที่หนูนั่งแปลภาษาท่าทางอยู่หลายวันนี่อะไร!?!
จินหยาง
(หัวเราะลั่น)
ก็เห็นเธอพยายามแปลเองน่ะ
แพร
คือหนูแทบเอาดิกชันนารีจุ่มมาม่ากินด้วยแล้วนะ
แพร
พี่! พูดไทยได้ก็ช่วยพูดแต่แรกสิ!!! 5555
คิมซุน
เขาก็เป็นแบบนี้แหละ
คิมซุน
(เว้นจังหวะ แล้วพูดเบา ๆ)
แพร
(คิดในใจ)
พี่จินก็พูดไทยได้
พี่คิมซุนก็พูดไทยชัด
...แล้วที่นั่งงงอยู่คนเดียวคือ “กู” เองสินะ 555555
ชีวิตในจีนแม่งไม่มีอะไรปกติเลยค่ะคุณ!
Comments