ขอบเขตของเลขาฝึกหัด...อยู่ตรงไหนกันแน่

เสียงเคาะเบา ๆ บนโต๊ะทำงานดังขึ้นช้า ๆ เป็นจังหวะ

ปลายนิ้วเรียวยาวของซอจุนฮยอกแตะลงบนแฟ้มรายงานอย่างเหม่อลอย

แม้จะมีประชุมอีกไม่ถึง 15 นาที แต่สายตาเขากลับไม่ยอมละจากแถบสีที่ใช้แบ่งหมวดเอกสารตรงหน้าเลยสักนิด

มันไม่ใช่สีผิด...แต่เป็นกลิ่น

กลิ่นของโอเมก้าคนหนึ่ง ที่ตอนนี้แทรกซึมเข้ามาในสมองเขาอย่างไม่ขออนุญาต

กลิ่นจาง ๆ ที่ติดอยู่บนกระดาษนั้น

เหมือนจะเป็นเศษเสี้ยวของยองอู…ที่เขาไม่อาจปล่อยผ่าน

“ท่านประธานครับ?”

เลขาคิมเคาะประตูแผ่วเบา “อีก 10 นาทีฝ่ายผลิตจะเข้าประชุมค่ะ”

“อืม...ให้ขึ้นมาเลย”

เสียงของเขายังคงนิ่ง

แต่ในอกเริ่มร้อนเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล

ยองอูในอีกมุมของออฟฟิศ กำลังกดพิมพ์รายงานอย่างเงียบ ๆ

เขาตื่นแต่เช้าอีกวันเพื่อเข้าบริษัททันเวลา หลังเหตุการณ์เมื่อวาน

หัวใจยังคงเต้นแปลก ๆ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อของซอจุนฮยอก

"อย่าให้พวกเขารู้...ว่ากลิ่นของคุณมีผลกับผม"

ยองอูในอีกมุมของออฟฟิศ กำลังกดพิมพ์รายงานอย่างเงียบ ๆ

เขาตื่นแต่เช้าอีกวันเพื่อเข้าบริษัททันเวลา หลังเหตุการณ์เมื่อวาน

หัวใจยังคงเต้นแปลก ๆ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อของซอจุนฮยอก

"อย่าให้พวกเขารู้...ว่ากลิ่นของคุณมีผลกับผม"

ประโยคนั้นยังคงวนอยู่ในหัว

ทำให้เขาต้องพยายามตีหน้านิ่งกว่าทุกวัน

“ยองอู นายโอเคใช่ไหม?”

เสียงของซูมิน รุ่นพี่ฝึกงานอีกคนในทีม

เรียกเขาเบา ๆ พร้อมยื่นขนมปังให้หนึ่งชิ้น

“ขอบคุณครับ...ผมโอเค”

เขาฝืนยิ้มตอบ แม้จะรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังโบยบินอย่างไม่มีปีก

เพียงเพราะได้ยินเสียงของใครบางคนสะท้อนในความคิดซ้ำ ๆ

เวลา 17.05 น.

บริษัทเริ่มเงียบลง พนักงานบางส่วนทยอยกลับบ้าน

ยองอูยังคงนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ตรวจเอกสารประชุมวันพรุ่งนี้

“คุณยองอู”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นที่ด้านหลัง

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบกับแววตาเรียบเฉียบของคนที่ไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ในเวลานี้

“คะ…ครับ?”

“ห้องผม เอกสารยังไม่เรียง”

“ไปจัดให้”

ยองอูไม่กล้าปฏิเสธ

เขาลุกขึ้นโดยไม่ทันเก็บของ แล้วเดินตามอีกฝ่ายไปเงียบ ๆ

ในห้องทำงานชั้น 40

บรรยากาศเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้กลับรู้สึก...ต่างออกไปมาก

“คุณอยากทำงานที่นี่จริง ๆ หรือแค่หวังเรื่องทุน?”

คำถามจากคนที่เดินไปหยิบแก้วน้ำพูดโดยไม่หันกลับมา

“ผม…อยากทำงานที่นี่จริง ๆ ครับ”

“แม้จะต้องรับแรงกดดันขนาดนี้?”

เสียงนั้นแผ่วลงเล็กน้อย แต่แฝงด้วยความหมายที่หนักแน่น

“ผมรับได้ครับ”

คำตอบนั้น...แม้จะเบา

แต่กลับดังพอจะสั่นบางอย่างในอกของประธานได้

เขาวางแก้วลงบนโต๊ะ

หันกลับมาจ้องเด็กฝึกงานที่ยืนอยู่กลางห้องเงียบ ๆ

“คุณอายุเท่าไรนะ?”

“22 ครับ”

“…ยังเด็กอยู่เลย”

คำว่า “เด็ก” จากคนอย่างเขา ไม่ได้แปลว่าไร้ความสามารถ

แต่มันคือ…ยังเก็บซ่อนไม่เก่ง

ทุกความรู้สึก ทุกการสะดุ้ง ทุกแววตา ยังซื่อเกินไปสำหรับโลกใบนี้

และซื่อมากพอ...ที่เขาเริ่มไม่อยากให้มันต้องถูกทำร้าย

“คุณได้กินข้าวเย็นหรือยัง”

“ยังครับ…”

“…อยากกินอะไร”

ยองอูเงยหน้าขึ้นงง ๆ

ประธานคังซอจุนฮยอก…ถามเรื่องแบบนี้กับเขาจริงเหรอ?

“มะ...มาม่าก็ได้ครับ ผมกินง่าย”

“คุณกินแบบนั้นทุกวันเหรอ?”

“…ครับ”

ซอจุนฮยอกไม่ได้พูดอะไรต่อ

แต่เดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับมา

“ตามมา”

ยองอูเดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ เหมือนลูกหมาที่กลัวหลงทาง

ภายในรถยนต์หรูอีกครั้ง

พวกเขาไม่พูดอะไรกันเลยระหว่างทาง

กระทั่งถึงร้านอาหารญี่ปุ่นเล็ก ๆ ที่มีเพียงไม่กี่โต๊ะ

โต๊ะริมหน้าต่างถูกจัดไว้เรียบร้อย

ยองอูนั่งตัวตรง ก้มหน้ามองเมนูจนแทบจะจ้องทะลุกระดาษ

“…ผมสั่งอะไรได้ไหมครับ?”

“สั่งได้ทุกอย่างที่คุณอยากกิน”

ยองอูค่อย ๆ เลือกเมนูราคากลาง ๆ พร้อมยิ้มบาง ๆ อย่างเกรงใจ

“คุณมักจะก้มหน้าเวลาอยู่ต่อหน้าผม”

เสียงของซอจุนฮยอกดังขึ้นกลางมื้ออาหาร

ยองอูสะดุ้งเงียบ ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้น

“เพราะผมไม่รู้ว่า...ผมควรมองคุณด้วยสายตาแบบไหน”

ทั้งโต๊ะเงียบไปพักหนึ่ง

จนกระทั่งซอจุนฮยอกวางตะเกียบลง

“ถ้าคุณจะมองผมเหมือนเจ้านาย ก็อย่ามัวแต่หลบสายตา”

“แต่ถ้าคุณจะมองผมเป็นอย่างอื่น…”

เสียงนั้นหยุดกลางประโยค

เขาหันไปมองแสงไฟนอกหน้าต่างแทน

“ก็อย่าปล่อยให้ผมรู้สึกว่า...คุณกำลังหนีผมอยู่”

ยองอูเงียบไป หัวใจเขาเต้นจนแทบได้ยินเสียง

เขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับคำพูดนั้น

แต่ที่แน่ ๆ…เขารู้ว่าเขากำลัง เผลอหวั่นไหว

ผู้ชายคนนี้…ไม่ได้อ่อนโยน

แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึก “ปลอดภัย”

เมื่อกลับถึงคอนโด

ยองอูนั่งนิ่งอยู่บนเตียง มองแสงไฟสลัวจากนอกหน้าต่าง

โทรศัพท์ไม่มีสายเรียกเข้า ไม่มีข้อความ

แต่ในใจกลับมีเสียงของใครบางคนดังก้องไม่หยุด

“ถ้าคุณจะมองผมเป็นอย่างอื่น ก็อย่าปล่อยให้ผมรู้สึกว่าคุณกำลังหนี”

เขาค่อย ๆ เอื้อมมือแตะแก้มตัวเอง

มันร้อน…อย่างน่ากลัว

ตีสองของคืนนั้น

ซอจุนฮยอกเปิดตาขึ้นในความมืด

เขาฝันว่าเขาอยู่ในห้องประชุม...แต่ห้องนั้นว่างเปล่า

และมีกลิ่นเพียงกลิ่นเดียวที่ลอยอบอวล

กลิ่นของโอเมก้าคนหนึ่งที่เขาไม่ควรจดจำมากขนาดนี้

ในฝันนั้น ยองอูเดินเข้ามาช้า ๆ

ในชุดเชิ้ตขาวธรรมดา ผมหล่นคลอเคลียข้างแก้ม

เขาไม่ได้พูดอะไร

แต่เดินเข้ามาใกล้…

ใกล้จนเขาได้กลิ่นตัวจริงจัง

และใกล้จน…ปลายนิ้วเขาเผลอยื่นไปแตะข้อมืออีกฝ่าย

“ท่านประธาน…”

เสียงนั้นเบาราวกับลมหายใจ

และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น แววตาคู่นั้นก็มองเขาอย่าง…

“อ่อนโยน…ปนสั่นไหว”

ซอจุนฮยอกสะดุ้งตื่น

เหงื่อผุดขึ้นตามไรผม แม้แอร์จะเปิดอยู่

เขายกมือขึ้นปิดหน้าผาก

“ไม่สิ…นี่มัน…”

เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ

ครั้งแรกในชีวิตที่เขาฝัน…เกี่ยวกับลูกน้องของตัวเอง

ในอีกด้าน

ยองอูนอนหลับตาแน่น กอดหมอนไว้แน่นจนข้อมือสั่น

เขาไม่ได้ฝันอะไรเลย…แต่หัวใจของเขากลับปั่นป่วนราวกับเพิ่งวิ่งหนีบางอย่างมา

และสุดท้าย เขาแค่กระซิบในใจเบา ๆ

“อย่าใจดีใส่ผมเลยครับท่านประธาน…เพราะผมใจอ่อนไปแล้ว”

เช้าวันถัดมา

เอกสารฉบับแรกของวันวางอยู่บนโต๊ะของซอจุนฮยอก

โพสต์อิทสีเหลืองแปะอยู่มุมซ้าย เขียนด้วยลายมือเล็ก ๆ ของยองอูว่า

“ขอบคุณสำหรับเมื่อคืนครับ

กาแฟไม่หวานแน่นอน :)”

ซอจุนฮยอกอ่านโน้ตนั่นแล้วเงียบไป

ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบช้า ๆ

เขาหลุดยิ้มเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

แล้วพูดเบา ๆ กับตัวเอง…ในเช้าที่เงียบที่สุดของปี

“คนอย่างผม…ไม่เคยใจอ่อนกับใคร

แต่บางที...ผมคงกำลังเริ่มเปลี่ยน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***