วันแรกที่ไม่มีใครรอให้กลับบ้าน

เสียงลิฟต์ "ติ๊ง" ดังเบา ๆ เมื่อประตูลิฟต์ชั้น 40 ปิดลง

ยองอูยืนอยู่ด้านใน มือยังคงกำปากกาและสมุดจดแน่น

เขาหันกลับไปมองประตูหน้าห้องทำงานของประธานที่เพิ่งปิดลง...

ไม่มีคำลา ไม่มีคำชื่นชม มีเพียงคำสั่งที่บอกให้เขากลับบ้านให้ตรงเวลา และ "อย่าสายพรุ่งนี้"

‘เหนื่อยเหมือนผ่านสงครามมา...’

เขาเดินก้มหน้าออกจากตึก ร่างกายเหมือนจะทรุดลงได้ทุกเมื่อ

รองเท้าหนังสีดำที่พื้นบางจนแทบทะลุ เริ่มขูดกับพื้นถนนอย่างเหนื่อยล้า

ยองอูนั่งบนรถเมล์ที่กำลังวิ่งผ่านย่านกังนัมแสงสี

แสงจากร้านสะดวกซื้อ สะท้อนบนกระจกหน้าต่าง

ข้างตัวเขามีแต่ความเงียบ

ไม่มีข้อความจากใคร ไม่มีเสียงโทรเข้า ไม่มีคนถามว่า “เป็นยังไงบ้าง”

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดหน้าจอที่ไม่มีอะไรใหม่เลย

ภาพพื้นหลังเป็นรูปครอบครัวเก่า ๆ ที่ถ่ายตอนเขาอยู่มัธยมต้น

"...ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ ผมคงไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้"

กลับถึงห้องเช่าตอนเกือบสามทุ่ม

เขาถอดรองเท้าด้วยความระวัง เดินเข้าไปหยิบถุงมาม่าบนชั้นวางเก่า ๆ

ต้มในหม้อใบเล็ก ข้าง ๆ มีขวดน้ำที่แช่ตู้เย็นมาตั้งแต่เมื่อวาน

ขณะที่น้ำเริ่มเดือด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

[ไม่ระบุชื่อผู้โทร]

ยองอูลังเล ก่อนจะกดรับสาย

“ฮัลโหล…”

เสียงปลายสายคือเลขาหน้าห้องของประธาน

> "ขอแจ้งว่าเอกสารที่คุณประธานใช้ในที่ประชุมพรุ่งนี้เช้ายังไม่เรียงลำดับ"

"คุณต้องมาที่บริษัทอีกครั้งก่อนเจ็ดโมงเช้า"

"คะ...ครับ"

หลังจากวางสาย ยองอูถอนหายใจยาว

มาม่าเย็นชืดแล้ว แต่เขากินมันอย่างเงียบ ๆ

เช้าวันต่อมา

เขาตื่นตั้งแต่ตีห้า รีบแต่งตัวและออกจากห้องโดยไม่ทันได้กินอะไร

เมื่อไปถึงบริษัท ไฟในห้องทำงานยังไม่เปิด แต่เขาก็เริ่มจัดเอกสารตามคำสั่ง

เวลา 6:45 น. ประตูห้องเปิดขึ้น

เสียงรองเท้าหนังหรูเหยียบพื้นพรมอย่างหนักแน่น

กลิ่นน้ำหอมอัลฟ่าจาง ๆ ลอยมาตามอากาศ

ซอจุนฮยอกมาแล้ว

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เพียงแค่ปรายตามองมายังเด็กฝึกงานที่กำลังง่วนกับแฟ้มเอกสาร

แล้วเดินผ่านไปนั่งที่โต๊ะทำงานอย่างเงียบ ๆ

"เอสเปรสโซ่ร้อน ไม่หวาน"

เสียงแรกจากอัลฟ่าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ยองอูสะดุ้งเล็กน้อย รีบวิ่งออกไปชงกาแฟทันที

เขาไม่เคยชงกาแฟหรูขนาดนี้มาก่อน มือไม้สั่นไปหมด แต่พยายามทำให้ดีที่สุด

เขากลับเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟสแตนเลส

ยื่นให้ด้วยสองมือและก้มหัวเล็กน้อย

“กาแฟครับ”

ซอจุนฮยอกมองแก้วในมือ

ไม่ได้พูดอะไร แต่หยิบมันขึ้นมาชิม ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย

"...หวานไป"

เสียงนั้นเรียบเฉย แต่แฝงความไม่พอใจชัดเจน

"ผะ...ผมขอโทษครับ ผมจะไปชงให้ใหม่เดี๋ยวนี้เลยครับ"

"ไม่ต้อง"

เขาวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเยือกเย็น

"จำไว้ให้ได้ก่อน ว่าผมไม่ชอบเสียเวลาซ้ำซ้อน"

ยองอูเงียบงัน แต่พยักหน้ารับ

ในอกมีเพียงเสียงเต้นของหัวใจที่ดังจนแทบจะออกนอกหน้าอก

‘เขาน่ากลัวจริง ๆ… แต่ก็เท่จัง…’

ความคิดแวบหนึ่งหลุดขึ้นมาในหัวโดยไม่ทันตั้งตัว

แต่เขาก็รีบสะบัดมันออกไป

นี่ไม่ใช่เวลามองคนหล่อ… นี่คือช่วงชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย

ยองอูยังไม่รู้เลยว่า…สิ่งที่ดูเหมือน "งานฝึกหัด" นี้

จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของบางอย่างที่ทั้งอบอุ่น…และเจ็บปวดที่สุดในชีวิต

ฝากเป็นกำลังใจให้น้องโอเมก้าตัวเล็กคนนี้ด้วยนะคะ 🥺

💼💬 พบกันตอนหน้าใน “เลขาฝึกหัดของประธานเย็นชา” 💼

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***