กลิ่นของเธอ…มันรบกวนผม

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลังจากกาแฟแก้วแรก

เสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดดังแผ่ว ๆ สลับกับเสียงพลิกแฟ้ม

ในห้องทำงานหรูหราของชั้น 40 บรรยากาศยังคงเงียบสงบจนน่าอึดอัด

ยองอูนั่งตัวเกร็งอยู่ที่โต๊ะเล็กด้านในสุด

หัวใจเต้นแรงแม้แต่ตอนนั่งนิ่ง ๆ

เขากำลังกลัวว่าจะทำผิดอีกครั้ง

บนโต๊ะตรงข้าม ประธานซอจุนฮยอกนั่งไขว้ขา ก้มหน้าดูเอกสาร

แต่หางตายังคงจับจ้องเด็กฝึกงานเงียบ ๆ

> "แม้แต่การหายใจของเขาก็ยังเบาเกินไป..."

"แต่กลิ่นของเขา กลับไม่เคยเบาเลย..."

เขาคิดเงียบ ๆ ก่อนจะวางปากกาลง

เสียงวางเบา ๆ นั่นทำให้ยองอูสะดุ้งเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ

“แฟ้มสรุปยอดรายไตรมาสที่สอง”

เสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงความกดดันตามแบบของเขา

ยองอูรีบหยิบแฟ้มที่เตรียมไว้ส่งให้

แต่ขณะก้าวเท้าออกมา ปลายรองเท้ากลับสะดุดกับพรมตรงขอบโต๊ะ

“อ๊ะ—!”

แฟ้มหล่นกระจาย…เอกสารปลิวลงพื้น

“ขอโทษครับ! ผม…ผมจะรีบเก็บ!”

เขาก้มหน้าลงเก็บอย่างลนลาน มือไม้สั่นและเหงื่อเริ่มซึมตามไรผม

ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว…

ประธานซอจุนฮยอกย่อตัวลงเก็บเอกสารอีกแผ่นหนึ่งที่ปลิวไปใกล้เขา

ในระยะที่ปลายนิ้วเกือบแตะกัน... และแววตาชนกันเพียงเสี้ยววินาที

โลกเงียบ

ไม่มีเสียงอะไร นอกจากจังหวะหัวใจของยองอูที่เต้นรัวจนอึดอัด

"..."

ดวงตาของซอจุนฮยอกนิ่งสนิท

แต่ในใจกลับเกิดคำถาม

> "ทำไมกลิ่นของเขาถึง...หวานแบบนี้"

"หวาน...เหมือนน้ำผึ้งผสมกลิ่นกาแฟดำอุ่น ๆ"

เขาลุกขึ้นช้า ๆ พร้อมส่งเอกสารคืนให้

แต่เมื่อมือของยองอูเอื้อมไปรับปลายแผ่นกระดาษ — ปลายนิ้วของทั้งสองก็สัมผัสกันเพียงนิดเดียว

เหมือนมีกระแสไฟแล่นผ่าน

“ขอบคุณครับ…”

เสียงของยองอูเบาเหมือนกระซิบ

ซอจุนฮยอกไม่ตอบอะไร เขาหันกลับไปที่โต๊ะ

แต่สายตายังไม่ละจากแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นเลยแม้แต่น้อย

เวลา 10.00 น.

ยองอูได้พักออกมานอกห้องเพื่อส่งเอกสารให้เลขาฯ ฝ่ายบัญชี

เขาเดินผ่านแผนกต่าง ๆ อย่างเงียบ ๆ พยายามไม่สบตาใคร

แต่เสียงซุบซิบเบา ๆ เริ่มดังขึ้นจากด้านหลัง

> “คนนั้นเหรอ เด็กฝึกงานโอเมก้าที่อยู่กับท่านประธาน?”

“นี่! อย่าเสียงดัง เดี๋ยวจะเข้าหูคุณซอเอานะ!”

เขาได้ยินหมดทุกคำ แม้จะพยายามเมินก็ตาม

บนกระจกหน้าต่างที่สะท้อนแสงแดด ยองอูเห็นเงาตัวเอง

เหมือนจะเห็นความอ่อนล้าปะปนกับอะไรบางอย่างในแววตา

‘นี่เรา…เป็นแค่เด็กฝึกงานธรรมดา ทำไมคนอื่นถึงมองแบบนั้น…?’

เขาก้มหน้าต่อ หัวใจเริ่มมีรอยร้าวจากคำพูดที่ไม่ได้พูดใส่หน้า

แต่บาดลึกยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

เวลา 11.40 น.

“คุณยองอู” เสียงประธานเรียกอีกครั้งขณะเขากลับเข้ามา

“ครับ?”

“คุณจะไปทานข้าวเที่ยงกับใคร”

“ผม...ไม่มีนัดครับ ปกติผมซื้อข้าวกล่องที่ร้านสะดวกซื้อแล้วทานในห้องพักพนักงานครับ”

เงียบไปพักหนึ่ง

ซอจุนฮยอกหลุบตาลงเล็กน้อย

"...ไปกับผม"

ยองอูเบิกตาเล็กน้อย

“ครับ?”

“ผมจะไปดูพื้นที่สำหรับเปิดสาขาใหม่ แถวชองดัม...ติดรถไปด้วย”

ตัดภาพ – ภายในรถเบนซ์สีดำด้าน

เสียงในรถเงียบเหมือนห้องทำงาน

ยองอูนั่งตัวแข็ง มือกอดกระเป๋าเอกสารแน่น

สายตากวาดไปทั่วรถหรู ก่อนจะสบเข้ากับแว่นกันแดดราคาแพงตรงคอนโซล

“นี่…รถคุณเหรอครับ?”

“ไม่ใช่ของบริษัทหรอกเหรอ?” เขาหลุดถามอย่างไม่ทันคิด

ซอจุนฮยอกหันมาเล็กน้อย

“ของผมเอง…แต่ถ้าจะใช้บ่อย ๆ ต่อไปคงต้องขอให้คุณยองอูเป็นคนดูแลตารางซ่อมรถให้ด้วย”

ยองอูยิ้มแห้ง ๆ

“ค…ครับ จะจดไว้เลยครับ”

“ดี”

แต่ในขณะที่เขาขานรับ

ซอจุนฮยอกกลับไม่ได้สนใจคำตอบนั้นเลย...

เขาเพียงแค่…หันไปมองข้างแก้มของเด็กฝึกงานที่เริ่มขึ้นสีเรื่ออ่อน ๆ อีกครั้ง

> "กลิ่นของเธอ…มันรบกวนผมจริง ๆ..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***