คนอย่างผม…ไม่เคยใจอ่อนกับใคร

รถเบนซ์สีดำแล่นเข้าสู่ย่านชองดัม

บรรยากาศในรถเงียบสนิทเหมือนทุกครั้งที่ซอจุนฮยอกอยู่ด้วย

แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป...

ยองอูนั่งนิ่งอยู่เบาะข้างคนขับ มือยังกอดกระเป๋าเอกสารแน่น

เสียงลมหายใจเบา ๆ ของเขา ทำให้บรรยากาศไม่เงียบจนเกินไป

แต่สิ่งที่ทำให้เขาเกร็งที่สุด…คือสายตาด้านข้างของประธาน ที่ดูเหมือนจะเหลือบมองมาเป็นระยะ

“คุณเรียนจบเทอมนี้?”

“คะ...ครับ”

ซอจุนฮยอกไม่ถามต่อ แต่ยองอูกลับรู้สึกแปลกใจ

เขาไม่เคยได้ยินเสียงของอีกฝ่ายถามอะไรที่ไม่เกี่ยวกับงานมาก่อน

“ผมต้องจบให้ทันเพื่อขอทุนต่อโทครับ”

เขาตอบเบา ๆ เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะถอนคำถามกลับ

“…โอเมก้าส่วนมากไม่ค่อยเลือกเรียนสายธุรกิจ”

เขาพูดราวกับกำลังวิเคราะห์ ไม่ได้ตั้งใจดูถูก

“ครับ…แต่ผมอยากสร้างบริษัทเป็นของตัวเองสักวัน”

ซอจุนฮยอกเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเปรยเสียงเรียบ

“ความฝันแบบนั้น…คนอย่างคุณต้องเจอมากกว่านี้อีกเยอะ”

“ผมรู้ครับ”

คำตอบของยองอูไม่มีความลังเล

เขามองตรงไปข้างหน้า แม้จะแอบกลัวอยู่ลึก ๆ ในใจ

ซอจุนฮยอกเลื่อนสายตาไปยังมือของยองอูที่กำแน่นบนตัก

นิ้วเรียวซีด ๆ มีรอยแดงเล็กน้อยจากการใช้ปากกานานเกินไป

ข้อนิ้วขาวจนเห็นเส้นเลือด…บอกได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้สบายอย่างที่เห็น

> “ในดวงตาคู่นั้น...ไม่มีความงี่เง่าหรือฝันลม ๆ แล้ง ๆ เลย”

รถจอดที่หน้าอาคารเปล่าหลังหนึ่ง

ที่กำลังจะรีโนเวทเป็นสาขาย่อยของดาร์คไลฟ์

“ลงมา” ซอจุนฮยอกพูดเรียบ ๆ

ยองอูเดินตามเขาอย่างเงียบ ๆ

ในอาคารมีกลิ่นฝุ่นปนกลิ่นปูนและแสงแดดที่ลอดผ่านกระจกแตกบางบาน

เขามองไปรอบ ๆ

ประธานกำลังยืนพิจารณาพื้นที่อย่างเงียบ ๆ

และหันกลับมามองยองอูที่ยืนห่างอยู่ประมาณ 3 เมตร

“คุณคิดว่าเราควรจัดสรรพื้นที่โถงอย่างไร”

“ค...ครับ?”

“ผมถามความคิดเห็น”

ยองอูรู้ตัวว่าเงียบไปนาน เขาพยายามวิเคราะห์ทันที

“...ตรงโถงหน้า ถ้าให้วางเคาน์เตอร์แบบเปิดจะลดความแข็งของแบรนด์ได้ครับ”

“…”

“ส่วนด้านหลัง ถ้าแยกส่วนรับรอง VIP ให้เป็นสัดส่วน จะเพิ่มภาพลักษณ์แบรนด์ที่ดูเข้าถึงได้แต่ยังรักษาระดับ”

ซอจุนฮยอกยังไม่พูดอะไร

แต่แววตา…เปลี่ยนไปเล็กน้อย

> “เด็กคนนี้ไม่ใช่แค่เด็กฝึกงาน”

หลังจากเสร็จงาน ยองอูยืนรออยู่หน้ารถในลานจอด

ลมเย็นพัดผมเขาปลิวเล็กน้อย เสื้อเชิ้ตบางพลิ้วตามแรงลม

ขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูขึ้นรถ…เสียงเรียบ ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

“คุณยองอู”

“ครับ?”

“ระวังตัวด้วย”

เขาหันกลับมาอย่างงุนงง

“ระวังอะไรเหรอครับ?”

“…คนในบริษัทเริ่มพูดถึงคุณแล้ว”

ยองอูชะงัก

“ผม...ขอโทษถ้าเป็นต้นเหตุให้คุณลำบากใจครับ”

“ผมไม่สนว่าคนจะพูดอะไร”

“…”

“แต่คุณควรระวัง…อย่าให้พวกเขารู้ว่ากลิ่นของคุณมีผลกับผมขนาดไหน”

ยองอูเบิกตาเล็กน้อย

ใบหน้าร้อนวาบจนเกือบยืนไม่อยู่

เขาไม่รู้จะตอบอะไรได้

ทำได้เพียงก้มหน้า แล้วรีบเปิดประตูเข้าไปในรถ

ในรถ...

ซอจุนฮยอกหยิบมือถือขึ้นมากดอ่านเอกสาร แต่ไม่มีตาไหนอ่านต่อได้เลย

> “เด็กนั่นกลิ่นไม่เหมือนใครจริง ๆ…”

“ไม่รู้ว่าผมอยากรู้จักเขา…หรืออยากครอบครองเขากันแน่”

เขาไม่ใช่คนพูดมาก…แต่แค่คำว่า “ระวังตัวด้วย”

มันทำให้โอเมก้าคนหนึ่งเผลอใจสั่นขึ้นมาแล้วค่ะ 🥺

ตอนหน้า…ความรู้สึกของทั้งคู่จะเริ่มชัดเจนมากขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***