พื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ ยังไม่ทันแห้งดีดีจากการต่อสู้เมื่อครู่ — ทิ้งร่องรอยแห่งความดุเดือดไว้ให้จดจำ
คิรินทร์ยังคงยืนนิ่ง ความเงียบรายล้อมกลายเป็นกำแพงบางๆ ที่แยกเขาออกจากโลกภายนอก เหมือนเวลาหยุดหมุน...ตั้งแต่คำพูดสุดท้ายนั้นกระทบใจ
“แค่บอกไว้...ในคืนที่ยังมีลมหายใจ”
ประโยคเรียบง่าย แต่มันฝังลึกกว่าแผลใดๆ
เขาหยิบปลอกบุหรี่ออกมา สั่นไหวเล็กน้อยขณะจุดไฟ สูดควันเข้าเต็มปอดราวกับพยายามยืนยันว่าตัวเองยังอยู่ในเกม — เกมที่ไม่มีเส้นชัย มีแต่เดิมพันที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่หัวใจเต้น
"ริวา..." เขาพึมพำกับตัวเอง
เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของโกดัง เงาร่างหลายร่างเคลื่อนเข้ามาช้าๆ ดวงตาของคิรินทร์เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในพริบตา
“ใครส่งพวกแกมา” เขาถามเสียงต่ำ
ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงปลดเซฟปืนดังขึ้นเป็นคำตอบ
เขายิ้มเย็น แล้วโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้น
“ถ้างั้น...ก็เล่นกันต่อ”
เสียงปืนปะทะกับความมืด — เกมที่ไม่มีใครอยากแพ้ ยังคงดำเนินต่อไป
และในมุมหนึ่งของเงามืด ริวายังเฝ้าดูอยู่ — ราวกับเธอไม่เคยจากไปไหนเลย. เสียงปืนกึกก้องสะท้อนภายในโกดังเก่า กระสุนทะลุผ่านอากาศดั่งคำถามที่ไม่มีใครกล้าตอบ คิรินทร์พุ่งหลบเข้าหลังเสาคอนกรีต เสียงเฉียดของกระสุนแทบจะขูดผิวเนื้อ หัวใจเขาเต้นแรง แต่ดวงตากลับนิ่งเยือก
มือกระชับปืนแน่น เขาโผล่ตัวออกจากมุม ยิงตอบโต้กลับไปสามนัดรวด เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น พร้อมร่างหนึ่งทรุดลงกับพื้น ความแม่นยำของเขาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ — มันคือผลลัพธ์ของการอยู่รอดในโลกที่ไม่เคยปรานี
เงาร่างอีกสองพุ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ คิรินทร์พลิกตัวกลิ้งหลบ เศษกระเบื้องปลิวว่อนก่อนเขาจะตั้งหลักและลั่นไกอีกครั้ง
เปรี้ยง!
เสียงหนึ่งหยุดลงพร้อมร่างที่ทรุดฮวบ
อีกคนลังเล แต่ยังไม่ถอย
“แกมันตัวอะไร...” ชายคนนั้นพึมพำ เบื้องหลังเสียงหอบหายใจและความกลัว
คิรินทร์ไม่ตอบ เขาก้าวออกจากมุมเงา ดวงตาสะท้อนแสงไฟวาบเหมือนเปลวเพลิงที่ซ่อนอยู่ใต้เถ้าถ่าน
“ฉันมันก็แค่คนที่เหลืออยู่...หลังทุกอย่างพังทลาย”
แล้วก็จบทุกอย่างด้วยเสียงสุดท้ายของกระสุน
ความเงียบกลับคืนมาอีกครั้ง — หนักแน่นและเยือกเย็นกว่าเดิม
กลิ่นควันปืนลอยคลุ้งปนกับควันบุหรี่เก่าที่ยังอ้อยอิ่งบนพื้น คิรินทร์ยืนอยู่ท่ามกลางซากความวุ่นวาย แววตาเขามองผ่านความมืด — ไปยังเงาร่างที่ซ่อนอยู่ในมุมลึกสุดของโกดัง
ริวา...
“ยังดูอยู่ใช่ไหม” เขาเอ่ยเบาๆ เหมือนคำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ
ในความมืด ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงสายลมอ่อนๆ พัดผ่าน...เหมือนมือที่คุ้นเคยลูบไล้ผ่านแก้มเขา
และคิรินทร์...ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น — คนเดียว
พร้อมรอยแผลที่ไม่มีใครเห็น และความหวังที่เขาไม่ยอมปล่อยมือ.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments