เช้าวันเสาร์ แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านใบไม้ในสวนศิลป์หลังโรงเรียน กลุ่มเด็กๆ วิ่งเล่นอยู่ท่ามกลางสนามหญ้า ข้างๆ โต๊ะยาวไม้เก่า ที่เต็มไปด้วยกระดาษ พู่กัน และถ้วยสีน้ำ
“วันนี้เราจะวาดภาพกลางแจ้งนะคะ” เจนจิรายิ้มสดใสในเสื้อยืดและผ้ากันเปื้อนสีอ่อน “ใครอยากวาดท้องฟ้า ใครอยากวาดต้นไม้ เลือกได้ตามใจเลยนะ!”
เด็กๆ ส่งเสียงเฮราวกับได้ยินคำว่าวันหยุด
แต่สายตาของเธอกลับแอบมองคนที่ยืนพิงต้นไม้ไม่ไกล — แจ็คสัน
เขาใส่เสื้อเชิ้ตพับแขนขึ้นนิดๆ และถือแก้วกาแฟในมือเหมือนเดิม แต่ต่างจากทุกวันตรงที่…เขามองเด็กๆ ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่ไม่ได้ปิดบังเหมือนเก่า
“ครูแจ็คไม่วาดด้วยเหรอคะ?”
เธอเดินเข้าไปถามเบาๆ พลางส่งแผ่นกระดาษเปล่าให้
“ผมไม่ได้จับพู่กันมานาน…” เขาว่าเสียงเรียบ แต่ไม่ได้ถอยห่างจากแผ่นกระดาษในมือ
“งั้นก็เริ่มด้วยการจับมือของฉันก่อน”
เธอยื่นมือให้เขา
เขาเลิกคิ้ว “หมายความว่าไง?”
“ฉันจะวาด…แล้วคุณวาดตาม”
เธอฉีกยิ้ม พลางคว้ามือเขาวางลงบนกระดาษ แล้ววางมือของเธอซ้อนทับอย่างแผ่วเบา
ปลายนิ้วสัมผัสกันเบาๆ
แต่บางอย่างในอกกลับสั่นไหวแรงกว่านั้นหลายเท่า…
“เริ่มจากเส้นโค้งธรรมดา แล้วลองเติมเงาให้ต้นไม้สิคะ”
เธอพูดเสียงแผ่ว พลางขยับปลายนิ้วเขาไปตามจังหวะ
“แบบนี้…แบบที่หัวใจรู้สึกถึง ไม่ใช่แค่ที่ตาเห็น”
แจ็คสันไม่พูดอะไร เขาเพียงจ้องมือของตัวเอง…ที่ซ้อนทับอยู่กับมือของเธอ
นุ่ม อุ่น และมั่นใจ
แล้วเขาก็วาด…
จากเส้นแรกที่ตะกุกตะกัก
กลายเป็นเส้นที่ต่อกันอย่างมีจังหวะ
จากเงาใบไม้ กลายเป็นภาพต้นไม้เต็มต้นที่ดูมีชีวิต
มันคือภาพแรก…ที่เขา ‘วาดจากหัวใจ’ อีกครั้ง
“คุณยังจำมันได้” เจนจิรากระซิบ
เขาหันมามองเธอ — สบตากันในระยะใกล้
“เพราะคุณช่วยดึงมันกลับมา…มือของคุณอบอุ่นพอจะละลายทุกอย่างเลย”
เธอยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร
เพราะบางครั้ง…แค่สายตาก็เพียงพอแล้ว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 17
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments