เสียงพูดคุยเจี๊ยวจ๊าวของเด็กนักเรียนประถมสิบกว่าคนดังอยู่ในห้องศิลปะ เจนจิรากำลังช่วยเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งบีบน้ำจากพู่กันที่เปียกเกินไป ในขณะที่เด็กอีกคนหัวเราะคิกคักเพราะเผลอทำสีน้ำหกใส่โต๊ะ
“คุณครูเจนดูใจดีกว่าครูแจ็คสันเยอะเลยครับ”
เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มพูดขึ้น ขณะที่กำลังจุ่มพู่กันลงในสีเหลืองอ่อน
เพื่อนรอบโต๊ะพากันหัวเราะร่วน
เจนจิรายิ้ม “ใจดีนี่ดีหรือเปล่าล่ะ บางทีใจดีไปก็ทำให้เด็กแอบขี้เกียจได้นะ”
“แต่อย่างน้อยคุณครูเจนก็ยิ้ม”
เด็กชายอีกคนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองแจ็คสันที่เพิ่งเดินเข้าห้องมาเงียบๆ
“ครูแจ็คไม่เคยยิ้มเลย…” เสียงแผ่วของเด็กๆ ทำให้เจนจิราเผลออมยิ้ม
เธอหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนพิงขอบประตู ร่างสูงในชุดเชิ้ตสีเข้มดูโดดเด่นกว่าทุกสิ่งในห้องนี้ และแน่นอนว่า…เย็นกว่าสีทุกเฉดที่เด็กๆ วาดอยู่
“ครูแจ็คไม่ยิ้ม แต่แอบมองงานศิลปะเด็กๆ ตลอดเลยนะคะ” เจนจิราเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ถึงไม่พูด แต่ก็ห่วงเด็กใช่ไหมล่ะคะ?”
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย
“คุณอยากเป็นนักจิตวิทยาด้วยเหรอ?”
เธอหัวเราะ “เปล่าค่ะ ฉันแค่มองออกจาก ‘หัวใจ’”
ครูแจ็คสันเงียบไป…เพียงมองเธออย่างใช้ความคิด
เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเริ่มเปลี่ยนห้องนี้ไปแล้ว
ไม่ใช่แค่เด็ก ๆ…แต่รวมถึง เขาเองด้วย
เย็นวันนั้น หลังเลิกเรียน
เจนจิราหยุดยืนดูเด็กคนสุดท้ายเดินออกจากประตูห้อง เธอเก็บข้าวของอย่างเงียบๆ
จนกระทั่งเสียงทุ้มของเขาดังขึ้น
“ทำไมถึงอยากสอนศิลปะที่นี่?”
เธอชะงัก หันไปมองเขาที่ยืนอยู่ใกล้ประตู ร่างสูงเอนหลังพิงผนัง
เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยถามเรื่องของเธอก่อน
“เพราะฉันเคยเป็นเด็กคนนึง…ที่ไม่มีโอกาสค่ะ”
เจนจิรายิ้มจางๆ
“แล้วก็มีครูศิลปะคนหนึ่งช่วยฉันไว้ ด้วยพู่กัน ดินสอ กับความเข้าใจ”
“ตอนนี้ฉันแค่อยากเป็นแบบนั้นให้ใครอีกสักคน”
เขาเงียบ…มองเธอครู่หนึ่ง
ก่อนเอ่ยช้าๆ
“คุณดูเหมือนคนที่มาจากโลกอีกใบ…ที่ไม่เคยโดนทำร้าย”
เธอหัวเราะเบาๆ
“ตรงกันข้ามเลยค่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้รอยแผล…เปลี่ยนสีหัวใจฉันไปต่างหาก”
และในวินาทีนั้นเอง
แจ็คสันไม่รู้ว่าทำไม…เขาถึงอยากฟังเธอพูดต่ออีกสักนิด
อีกนานหน่อย
อีกนิดเดียวก็ยังดี...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 17
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments