บ่ายวันหนึ่ง หลังจากสอนเสร็จ เจนจิราเดินหลบแดดเข้าไปในห้องเก็บของเล็กๆ ที่อยู่ท้ายอาคารศิลปะ ตั้งใจจะหากรอบรูปไม้เก่าเพื่อนำมาดัดแปลงใช้ในกิจกรรมของเด็กๆ
ห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นไม้ผสมฝุ่นเก่า กล่องเอกสารเรียงกันแน่นจนเธอต้องยืนเขย่งเพื่อหยิบกล่องใบหนึ่งลงมา…
พรึ่บ!
แฟ้มเก่าหล่นลงพื้น เสียงกระดาษปลิวกระจัดกระจาย
เจนจิราคุกเข่าลงหยิบอย่างเบามือ ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับบางอย่าง…
“ภาพวาดสีน้ำ…ภาพหญิงสาวกำลังยิ้มใต้ร่มไม้”
ลายเส้นอ่อนโยนและงดงามราวกับความรู้สึกที่แทบจะเอื้อมถึง เธอพลิกภาพกลับดูแล้วพบตัวอักษรเล็ก ๆ เซ็นไว้ที่มุมกระดาษ
“J. S.”
“แจ็คสัน…” เธอพึมพำออกมาเบาๆ
เจนจิรามองภาพนั้นอีกครั้ง รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่คล้ายกับเธอเคยรู้จักมาก่อน
ความอ่อนไหว ความอ่อนโยน และความเศร้า…แทรกอยู่ทุกพู่กันในภาพนี้
คืนนั้น เธอเอาภาพวาดใส่ซองเอกสาร แล้วเก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างทะนุถนอม
ก่อนจะตัดสินใจเดินไปยังห้องพักครูศิลปะ ซึ่งเปิดไฟไว้แค่ดวงเดียว
เขานั่งอยู่ตรงนั้น…คนเดียว ท่ามกลางเงาเงียบของห้องที่ไม่มีเสียงเด็ก
“ครูแจ็ค…”
เขาเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงาน สีหน้าเรียบสนิท
“นี่ภาพของคุณใช่ไหมคะ?”
เธอยื่นซองให้เขา ช้าๆ
ชายหนุ่มรับไว้ เงียบ…จ้องภาพอยู่นาน
ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน — แผ่วเบาแต่ลึก
“ผมวาดให้คนคนหนึ่ง…เมื่อสิบปีที่แล้ว”
“เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมหยิบพู่กันขึ้นมา…และเป็นคนเดียวที่จากไปก่อนที่ผมจะบอกความรู้สึกได้ทัน”
เจนจิราเม้มปากแน่น ใจเธอเต้นแผ่ว
“คุณรักเธอ?”
เขาไม่ตอบในทันที แต่เพียงเอ่ย…
“ผมไม่แน่ใจว่านั่นเรียกว่าความรักหรือไม่…”
“แต่ผมรู้ว่า ตั้งแต่วันนั้น ผมไม่เคยวาดภาพด้วย ‘หัวใจ’ ได้อีกเลย”
บรรยากาศในห้องเงียบสนิท จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
เจนจิรายิ้มบาง ๆ
“ถ้างั้น…ฉันขออนุญาตเป็นคนที่ช่วยให้คุณกลับมาวาดอีกครั้งได้ไหมคะ?”
เขาเลิกคิ้ว
“ในฐานะครู หรือ…”
เธอมองตรงไปในดวงตาคู่นั้น
แววตาเธอไม่สั่น
“ในฐานะใครสักคน ที่ยังเชื่อว่าศิลปะของหัวใจ…จะไม่มีวันตาย ถ้าเราไม่ปล่อยให้มันเหี่ยวแห้งไปเสียก่อน”
และครั้งแรกในรอบหลายปี แจ็คสัน…ยิ้มออกมา
รอยยิ้มบาง ๆ เล็ก ๆ ที่เธอเห็นแล้วรู้เลยว่า —
มันมีค่ากว่าแสงแดดที่ส่องลงมาทุกวันเสียอีก
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 17
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments