แฟนเก่าครับ…แต่ยังรักอยู่ กลับมาพบกันอีกครั้ง

กลับมาพบกันอีกครั้ง

เสียงฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดินชื้นลอยฟุ้งในอากาศ ฤดูฝนในกรุงเทพไม่เคยปรานีใคร และคิรินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

คิริน (พระเอกวัย 29 ปี) เขาก้าวลงจากแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ถือแฟ้มงานแนบอก สูดหายใจลึก พยายามเรียกสติ — วันนี้เขาต้องเริ่มสอนเวิร์กช็อปเขียนบทวันแรก

คิริน

(บ่นกับตัวเอง) "หวังว่าจะไม่มีใครเงียบเป็นเป่าสากนะ...เหนื่อยใจ"

เมื่อเดินเข้าห้องเรียนไป ภาพที่เห็นคือเด็กมหา'ลัยสิบกว่าคนนั่งอยู่ พร้อมสายตาอยากรู้อยากเห็น

เขากำลังจะแนะนำตัว...แต่แล้วสายตาก็สบเข้ากับคนคนหนึ่งตรงแถวหลัง

คนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจออีก คนที่เขาคิดว่า "ปล่อย" ไปแล้ว ...ทีเจ

ทีเจ (เด็กปี 3, 21 ปี): นั่งไขว้ขา เท้าคาง มองเขาด้วยแววตาเหมือนรู้ทันทุกอย่าง — ดวงตาคู่นั้นยังเหมือนเดิม...เหมือนเมื่อ 3 ปีก่อน

คิริน

(นิ่งไปครู่หนึ่ง) "...สวัสดีครับ ผมชื่อคิริน เป็นนักเขียนอิสระ และจะมาสอนคลาสเวิร์กช็อปการเขียนบทในช่วง 8 สัปดาห์ข้างหน้า"

ทีเจ

(ยิ้มมุมปาก กระซิบกับเพื่อนข้าง ๆ แต่ดังพอให้ได้ยิน) "ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ...พี่คิริน"

คิริน

(ชะงัก) "...นายชื่อ?"

ทีเจ

(มองตาเขาตรง ๆ) "ทีเจครับ...ชื่อเต็ม ธีรเจตน์ น่าจะจำได้?"

เสียงหัวใจของคิรินดังในอก เขาเกลียดความใจอ่อนของตัวเองยามได้ยินชื่ออีกฝ่าย รอยยิ้มแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น ยังเหมือนเมื่อก่อน...ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยสักนิด

หลังคลาสจบ นักเรียนทยอยเดินออก เหลือเพียงคนเดียวที่ยังไม่ลุก

ทีเจ

มาสอนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"

คิริน

(ก้มหน้าเก็บของ ไม่สบตา) "เพิ่งเทอมนี้…บังเอิญล่ะมั้ง"

ทีเจ

บังเอิญ…หรือชะตากรรม?

คิริน

(เสียงเรียบ) อย่าพูดเหมือนเราเป็นตัวละครในนิยายเลย

ทีเจ

แต่เราสองคนก็เคยเขียนเรื่องเดียวกันไม่ใช่เหรอ?

คิรินนิ่งไปอีกครั้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไร ดีใจไหมที่ได้เจอเขาอีก? หัวใจเขากำลังสับสนวุ่นวาย แต่แววตาของทีเจ…กลับมั่นคงจนน่ากลัว