แฟนเก่าครับ…แต่ยังรักอยู่
กลับมาพบกันอีกครั้ง
เสียงฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดินชื้นลอยฟุ้งในอากาศ ฤดูฝนในกรุงเทพไม่เคยปรานีใคร และคิรินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
คิริน (พระเอกวัย 29 ปี)
เขาก้าวลงจากแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ถือแฟ้มงานแนบอก สูดหายใจลึก พยายามเรียกสติ — วันนี้เขาต้องเริ่มสอนเวิร์กช็อปเขียนบทวันแรก
คิริน
(บ่นกับตัวเอง)
"หวังว่าจะไม่มีใครเงียบเป็นเป่าสากนะ...เหนื่อยใจ"
เมื่อเดินเข้าห้องเรียนไป ภาพที่เห็นคือเด็กมหา'ลัยสิบกว่าคนนั่งอยู่ พร้อมสายตาอยากรู้อยากเห็น
เขากำลังจะแนะนำตัว...แต่แล้วสายตาก็สบเข้ากับคนคนหนึ่งตรงแถวหลัง
คนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจออีก
คนที่เขาคิดว่า "ปล่อย" ไปแล้ว
...ทีเจ
ทีเจ (เด็กปี 3, 21 ปี):
นั่งไขว้ขา เท้าคาง มองเขาด้วยแววตาเหมือนรู้ทันทุกอย่าง — ดวงตาคู่นั้นยังเหมือนเดิม...เหมือนเมื่อ 3 ปีก่อน
คิริน
(นิ่งไปครู่หนึ่ง)
"...สวัสดีครับ ผมชื่อคิริน เป็นนักเขียนอิสระ และจะมาสอนคลาสเวิร์กช็อปการเขียนบทในช่วง 8 สัปดาห์ข้างหน้า"
ทีเจ
(ยิ้มมุมปาก กระซิบกับเพื่อนข้าง ๆ แต่ดังพอให้ได้ยิน)
"ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ...พี่คิริน"
คิริน
(ชะงัก)
"...นายชื่อ?"
ทีเจ
(มองตาเขาตรง ๆ)
"ทีเจครับ...ชื่อเต็ม ธีรเจตน์ น่าจะจำได้?"
เสียงหัวใจของคิรินดังในอก เขาเกลียดความใจอ่อนของตัวเองยามได้ยินชื่ออีกฝ่าย รอยยิ้มแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น ยังเหมือนเมื่อก่อน...ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยสักนิด
หลังคลาสจบ นักเรียนทยอยเดินออก เหลือเพียงคนเดียวที่ยังไม่ลุก
ทีเจ
มาสอนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"
คิริน
(ก้มหน้าเก็บของ ไม่สบตา)
"เพิ่งเทอมนี้…บังเอิญล่ะมั้ง"
ทีเจ
บังเอิญ…หรือชะตากรรม?
คิริน
(เสียงเรียบ)
อย่าพูดเหมือนเราเป็นตัวละครในนิยายเลย
ทีเจ
แต่เราสองคนก็เคยเขียนเรื่องเดียวกันไม่ใช่เหรอ?
คิรินนิ่งไปอีกครั้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไร ดีใจไหมที่ได้เจอเขาอีก? หัวใจเขากำลังสับสนวุ่นวาย แต่แววตาของทีเจ…กลับมั่นคงจนน่ากลัว
ทีเจ
(เดินเข้าใกล้ พูดเบา ๆ)
"ผมยังไม่ลืมพี่นะ...สามปีผ่านไป ผมยังเหมือนเดิม"
คิริน
(เงยหน้ามองตาเขา)
"...แต่พี่ไม่ใช่คนเดิมแล้วทีเจ"
ไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้น มีเพียงสายฝนที่ยังตกไม่หยุด…เหมือนหัวใจที่ยังค้างคา
แฟนเก่าในคลาสเรียน
เช้าวันถัดมา อากาศเย็นสบายเพราะฝนที่ตกหนักเมื่อคืน แต่ในใจของคิรินกลับไม่สงบแบบนั้นเลย
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กคนนั้นจะกลับเข้ามาในชีวิต...อีกครั้ง
และที่แย่กว่าการเจอ คือการต้อง “อยู่ด้วยกัน” ในสถานะที่ทำอะไรไม่ได้เลย
คิริน
(นั่งจิบกาแฟในห้องพักอาจารย์ พูดกับตัวเองเบา ๆ)
"ขอแค่ผ่าน 8 สัปดาห์นี้ไปได้แบบไม่วุ่นวาย...ก็พอแล้ว"
คลาสเช้าวันใหม่เริ่มขึ้น นักเรียนทยอยเข้ามานั่งประจำที่ — และเช่นเคย ทีเจก็มาตรงเวลาเสมอ...แถมยังนั่งแถวหน้าอีกด้วย
ทีเจ
(ยิ้มกวน ๆ)
"สวัสดีครับอาจารย์...วันนี้ผมตั้งใจเรียนแน่นอน"
คิริน
(ถอนหายใจเงียบ ๆ)
"เอ่อ...ดีแล้ว"
เขาพยายามทำตัวปกติที่สุด — เดินไปเขียนหัวข้อ "โครงสร้าง 3 องค์ของบทภาพยนตร์" บนกระดาน พร้อมแจกเอกสาร
แต่ไม่ว่าจะพยายามหลบสายตาแค่ไหน...เขาก็รู้ว่าทีเจจ้องเขาอยู่เกือบตลอดเวลา
ฟ้า
(กระซิบ)
"เห้ย เอาจริงดิ เจอกันแค่วันเดียว ทำไมดูสนิทขนาดนี้วะ"
ทีเจ
(ยิ้มไม่ตอบ)
"ไม่ได้สนิท...แต่เคยสนิท"
ในคลาสวันนี้ คิรินให้ทุกคนเขียน "ไอเดียหนังที่สะท้อนความสัมพันธ์ของตัวเอง" คนส่วนใหญ่บ่นงึมงำ ไม่รู้จะเขียนอะไร แต่ทีเจกลับลุกเดินมาส่งกระดาษก่อนใคร
คิรินรับมา อ่านคร่าว ๆ แล้วชะงัก
> “เรื่องของชายคนหนึ่งที่ทิ้งรักเพราะกลัว…แต่วันหนึ่งเขากลับมาเจอคนที่ตัวเองเคยรักอีกครั้ง
แล้วเขาก็พบว่าความกลัววันนั้น…ทำให้เขาเสียทุกอย่างไป”
คิริน
(เงยหน้าขึ้นมองทีเจ)
"...นี่คือไอเดีย?"
ทีเจ
(ยิ้มบาง)
"หรือจะเรียกว่าความทรงจำดีล่ะ?"
หลังเลิกคลาส คิรินกำลังจะเก็บของ แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง
คิริน
(นิ่ง)
"มันผ่านมาแล้ว ทีเจ เราโตขึ้นแล้ว ต่างคนก็ต่างมีทางเดินของตัวเอง"
ทีเจ
แต่ผมยังเดินมาทางเดิมได้นะพี่
คิริน
(เงียบไปก่อนพูดเบา ๆ)
"...มันไม่ง่ายแบบนั้น"
ทีเจ
(เสียงอ่อนลง)
"ผมรู้...แต่มันก็ไม่ควรยากขนาดที่เราต้องทำเหมือนไม่เคยรักกันเลย"
แววตาของทีเจเต็มไปด้วยความจริงใจจนน่ากลัว — คิรินกลัวว่า ถ้าเขายังอยู่ใกล้แบบนี้ต่อไป หัวใจเขาอาจจะ...เผลอกลับไปอีก
และครั้งนี้...เขาอาจจะเจ็บกว่าเดิม
รอยร้าวที่ยังไม่จาง
ค่ำคืนนั้น หลังจากเลิกคลาสและแยกกับทีเจมา คิรินยังนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในคอนโดของตัวเอง แสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊กส่องกระทบใบหน้าเขาแต่บทนิยายตรงหน้ายังว่างเปล่า
เขาเขียนไม่ออก
เหมือนกับว่าใจเขากำลังย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่เขาไม่อยากจำ...
คืนหนึ่งในห้องพักแคบ ๆ ที่มีแค่โซฟาตัวเก่า ทีวีเล็ก ๆ และเสียงหัวเราะของใครบางคน
ทีเจ
(หัวเราะขณะกินข้าวกล่อง)
"พี่นี่เหมือนป้าข้างบ้านเลย รู้ไหมว่าแกงจืดวันนี้เค็มไปนะ"
คิริน
(ทำหน้าไม่สบอารมณ์)
"แล้วจะให้กินอะไร...บะหมี่ถ้วยแบบที่นายเคยกินตอนอยู่หอ?"
ทีเจ
(ยักคิ้ว กวน ๆ)
"ก็แค่บ่นเฉย ๆ นี่นา ไม่ได้ว่าอะไร...แต่กินฝีมือพี่ทุกวันแบบนี้ ระวังผมติดใจนะ"
คิริน
(เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มบาง)
"ถ้าจะติดใจก็รีบเรียนให้จบ จะได้เลี้ยงพี่คืนบ้าง"
ทีเจ
"ไม่เอา...ผมอยากให้พี่เลี้ยงไปเรื่อย ๆ มากกว่า"
ประโยคนั้นฟังดูเหมือนเล่น แต่ในตอนนั้นหัวใจของคิรินก็สั่นไหว...
เสียงข้อความดังขึ้นบนโทรศัพท์ ปลุกคิรินจากความคิด
> TJ: “พี่นอนยัง”
TJ: “วันนี้ผมดีใจนะที่ได้คุยกันอีก...ถึงจะสั้น ๆ ก็เถอะ”
TJ: “ผมยังไม่ได้ขอโทษเลย ว่าที่ผ่านมา...ผมอาจจะยังเด็กเกินไป”
คิรินมองจอมือถืออยู่นาน นิ้วเขาแตะคีย์บอร์ดช้า ๆ
> Kirin: ไม่ต้องพูดอะไรหรอก มันผ่านไปแล้ว
คลาสเวิร์กช็อปวันนี้มีหัวข้อ "ตัวละครที่เปลี่ยนชีวิต"
นักเรียนหลายคนพูดถึงพ่อแม่ เพื่อน หรือครู
...และทีเจก็ยกมืออีกเช่นเคย
ทีเจ
(ยิ้ม)
"ของผม…เป็นนักเขียนคนหนึ่งที่ผมเคยรัก"
เสียงในห้อง: (ฮือฮาเล็กน้อย บางคนหันมามองคิริน)
คิริน
(เสียงเข้มขึ้น)
"ขอให้เล่าที่เกี่ยวกับตัวละครในนิยายนะ ไม่ใช่ชีวิตจริง"
ทีเจ
(จ้องตาเขา ยิ้มไม่ลด)
"ก็ไม่แน่…บางทีชีวิตจริงก็เจ็บกว่านิยายเยอะเลยนะครับอาจารย์"
หลังเลิกคลาส – บริเวณลานจอดรถ
คิริน
(เดินไว ไม่อยากให้ใครตามมา)
ทีเจ
(เดินตามหลัง)
"พี่จะหนีผมไปถึงไหน?"
คิริน
(หันกลับ เสียงเย็น)
"นายไม่เข้าใจเหรอว่าเราควรอยู่ให้ห่างกัน"
ทีเจ
(เสียงเข้มขึ้น)
"งั้นพี่บอกผมมาสิ ว่าพี่ไม่รู้สึกอะไรแล้ว ผมจะไม่เข้าใกล้อีกเลย"
ทีเจ
บอกผมมาสิพี่ ว่าพี่ไม่เคยคิดถึงผมเลยตลอดสามปี
คิริน
(เบือนหน้าไปอีกทาง)
"อย่าทำให้มันยากไปกว่านี้เลยทีเจ..."
ทีเจไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่มองแผ่นหลังของคิรินที่เดินหายไปในความเงียบ
เขารู้...ว่ารอยร้าวในใจของคนตรงหน้ายังอยู่
และเขา...จะเป็นคนซ่อมมันด้วยมือของตัวเอง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
