แฟนเก่าครับ…แต่ยังรักอยู่
รอยร้าวที่ยังไม่จาง
ค่ำคืนนั้น หลังจากเลิกคลาสและแยกกับทีเจมา คิรินยังนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในคอนโดของตัวเอง แสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊กส่องกระทบใบหน้าเขาแต่บทนิยายตรงหน้ายังว่างเปล่า
เขาเขียนไม่ออก
เหมือนกับว่าใจเขากำลังย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่เขาไม่อยากจำ...
คืนหนึ่งในห้องพักแคบ ๆ ที่มีแค่โซฟาตัวเก่า ทีวีเล็ก ๆ และเสียงหัวเราะของใครบางคน
ทีเจ
(หัวเราะขณะกินข้าวกล่อง)
"พี่นี่เหมือนป้าข้างบ้านเลย รู้ไหมว่าแกงจืดวันนี้เค็มไปนะ"
คิริน
(ทำหน้าไม่สบอารมณ์)
"แล้วจะให้กินอะไร...บะหมี่ถ้วยแบบที่นายเคยกินตอนอยู่หอ?"
ทีเจ
(ยักคิ้ว กวน ๆ)
"ก็แค่บ่นเฉย ๆ นี่นา ไม่ได้ว่าอะไร...แต่กินฝีมือพี่ทุกวันแบบนี้ ระวังผมติดใจนะ"
คิริน
(เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มบาง)
"ถ้าจะติดใจก็รีบเรียนให้จบ จะได้เลี้ยงพี่คืนบ้าง"
ทีเจ
"ไม่เอา...ผมอยากให้พี่เลี้ยงไปเรื่อย ๆ มากกว่า"
ประโยคนั้นฟังดูเหมือนเล่น แต่ในตอนนั้นหัวใจของคิรินก็สั่นไหว...
เสียงข้อความดังขึ้นบนโทรศัพท์ ปลุกคิรินจากความคิด
> TJ: “พี่นอนยัง”
TJ: “วันนี้ผมดีใจนะที่ได้คุยกันอีก...ถึงจะสั้น ๆ ก็เถอะ”
TJ: “ผมยังไม่ได้ขอโทษเลย ว่าที่ผ่านมา...ผมอาจจะยังเด็กเกินไป”
คิรินมองจอมือถืออยู่นาน นิ้วเขาแตะคีย์บอร์ดช้า ๆ
> Kirin: ไม่ต้องพูดอะไรหรอก มันผ่านไปแล้ว
คลาสเวิร์กช็อปวันนี้มีหัวข้อ "ตัวละครที่เปลี่ยนชีวิต"
นักเรียนหลายคนพูดถึงพ่อแม่ เพื่อน หรือครู
...และทีเจก็ยกมืออีกเช่นเคย
ทีเจ
(ยิ้ม)
"ของผม…เป็นนักเขียนคนหนึ่งที่ผมเคยรัก"
เสียงในห้อง: (ฮือฮาเล็กน้อย บางคนหันมามองคิริน)
คิริน
(เสียงเข้มขึ้น)
"ขอให้เล่าที่เกี่ยวกับตัวละครในนิยายนะ ไม่ใช่ชีวิตจริง"
ทีเจ
(จ้องตาเขา ยิ้มไม่ลด)
"ก็ไม่แน่…บางทีชีวิตจริงก็เจ็บกว่านิยายเยอะเลยนะครับอาจารย์"
หลังเลิกคลาส – บริเวณลานจอดรถ
คิริน
(เดินไว ไม่อยากให้ใครตามมา)
ทีเจ
(เดินตามหลัง)
"พี่จะหนีผมไปถึงไหน?"
คิริน
(หันกลับ เสียงเย็น)
"นายไม่เข้าใจเหรอว่าเราควรอยู่ให้ห่างกัน"
ทีเจ
(เสียงเข้มขึ้น)
"งั้นพี่บอกผมมาสิ ว่าพี่ไม่รู้สึกอะไรแล้ว ผมจะไม่เข้าใกล้อีกเลย"
ทีเจ
บอกผมมาสิพี่ ว่าพี่ไม่เคยคิดถึงผมเลยตลอดสามปี
คิริน
(เบือนหน้าไปอีกทาง)
"อย่าทำให้มันยากไปกว่านี้เลยทีเจ..."
ทีเจไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่มองแผ่นหลังของคิรินที่เดินหายไปในความเงียบ
เขารู้...ว่ารอยร้าวในใจของคนตรงหน้ายังอยู่
และเขา...จะเป็นคนซ่อมมันด้วยมือของตัวเอง
Comments