หนี้ที่ไม่ใช้ของฉัน

เสียงฝนตกกระหน่ำอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด กลบเสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ข้างหมอน โรสสะดุ้งตื่นกลางดึก หยิบมือถือขึ้นมากดรับสาย ด้านปลายสายเป็นเสียงแหบต่ำของผู้ชายแปลกหน้า

“เธอคือโรส ลูกสาวของโจเซฟใช่ไหม?”

“คะ...? ใช่ค่ะ...คุณเป็นใคร?”

“พ่อเธอติดหนี้ฉันสิบล้าน และตอนนี้เขาหายตัวไป… ฉันจะให้เวลาหนึ่งวัน ถ้าไม่อยากให้เขาตาย เธอต้องมาแทนเขา”

โรสเบิกตากว้าง มือเธอสั่นสะท้าน “คุณว่าอะไรนะ!? พ่อฉันหายไปเหรอ!? แล้วคุณเป็นใคร!”

เสียงเงียบไปชั่วขณะ ก่อนอีกฝ่ายตอบสั้นๆ “ชื่อฉันคือฟรานโก้… แล้วเจอกัน”

สายถูกตัดไป ทิ้งไว้เพียงเสียงสายฝนกับความเย็นยะเยือกในใจของหญิงสาว

โรสลุกขึ้นทันที เธอพยายามโทรหาพ่อเลี้ยงของเธอ… แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ หมายเลขที่ท่านใช้ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ราวกับหายตัวไปจากโลกจริงๆ

---

หกชั่วโมงต่อมา…

"เขาไม่กลับบ้านเลยเหรอ?" โซเฟียถามเสียงร้อนรน พลางยื่นกาแฟให้เพื่อนสาวที่นั่งน้ำตาคลอเบ้า

"ไม่เลย โทรเท่าไรก็ไม่รับ ทั้งที่เมื่อวานยังเจอกันอยู่เลย..."

โรสเล่าเรื่องโทรศัพท์ประหลาดให้ฟัง โซเฟียหน้าซีดทันทีเมื่อได้ยินชื่อ ‘ฟรานโก้’

“โรส… นั่นมันชื่อมาเฟียใหญ่ในอิตาลีเลยนะ! คนนี้เขาไม่ธรรมดาแน่ๆ พ่อเธอไปก่อเรื่องอะไรไว้กันแน่?”

โรสส่ายหน้า “ฉันไม่รู้เลย เขาไม่เคยบอกว่ามีปัญหาการเงิน แค่พูดเสมอว่าเขาจัดการทุกอย่างได้…”

“แล้วเธอจะทำยังไง?”

“...ก็ต้องไปหาความจริง”

---

คฤหาสน์หลังใหญ่ริมหน้าผา ที่ตั้งตระหง่านดั่งป้อมปราการ ท่ามกลางความเงียบและเย็นยะเยือกของหมอกยามเช้า

โรสยืนอยู่หน้าประตูไม้สลักลาย เสียงหัวใจเธอเต้นแรงจนแทบได้ยิน ภายในไม่กี่วินาที ประตูก็เปิดออกโดยชายตัวสูงใส่สูทสีดำสนิท ท่าทางนิ่งขรึม

“คุณโรสใช่ไหม?” เขาถามเสียงเรียบ “ตามฉันมา”

หญิงสาวเดินตามเข้าไป ท่ามกลางความตึงเครียดรอบตัว เธอรู้ว่าเธอกำลังเข้าสู่โลกที่ไม่ใช่ของเธอ

ในห้องรับรองหรูหรา ฟรานโก้นั่งอยู่บนโซฟาหนังแท้ เบื้องหลังเขาคือหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่มองเห็นทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา ดวงตาสีเข้มของเขามองเธอด้วยความเย็นชา

“คุณมาทำไม?” เขาถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว

“ฉันมาหาพ่อเลี้ยงของฉัน… เขาหายไป คุณต้องรู้อะไรบ้าง”

“เขาติดหนี้ฉันสิบล้าน... แล้วหนีไป ฉันให้เวลาหนึ่งวัน เขาไม่กลับมา งั้นเธอเป็นตัวประกันแทนเขา”

“คุณจะให้ฉันทำอะไร?” โรสกัดฟันถามอย่างไม่ยอมแพ้

“อยู่ที่นี่ ทำงานใช้หนี้ จนกว่าจะครบ… หรือจนกว่าจะหาตัวเขาเจอ”

โรสกลั้นหายใจ เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางเลือก สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือยอมจำนนต่อชะตากรรมตรงหน้า

“ตกลง...” เสียงของเธอสั่นไหว “ฉันจะอยู่… จนกว่าจะครบสิบล้าน”

รอยยิ้มมุมปากของฟรานโก้ผุดขึ้นอย่างพึงใจ แม้ในแววตายังไร้อารมณ์

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์มาเฟีย...โรส”

---

(ตัดภาพไปยังฉากสุดท้ายของตอน)

ค่ำคืนนั้น โรสถูกพาไปยังห้องพักในคฤหาสน์ที่ใหญ่เกินกว่าจะเรียกว่าบ้าน เธอยืนมองกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกวางไว้บนเตียง แล้วถอนหายใจ

เธอรู้แล้วว่าโลกใบนี้ ไม่ได้อ่อนโยน... แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะยากแค่ไหน

แม้ต้องอยู่ใกล้ผู้ชายที่ทั้งน่ากลัวและเยือกเย็นอย่างฟรานโก้...

เธอจะทวงความยุติธรรม และหาความจริงเกี่ยวกับพ่อเลี้ยงของเธอให้ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***