...ตอนที่ 4: ระยะห่างที่เริ่มใกล้...
...“ร้านกาแฟของคุณ?” มินตราทวนคำพลางมองป้ายไม้เล็กๆที่แขวนอยู่เหนือประตูร้าน “The Shore” ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขียนด้วยลายมือดูเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์...
...พีทยิ้มแล้วพยักหน้า “ครับ ของครอบครัวผมน่ะ พ่อกับแม่ดูแลเรื่องขนม ส่วนผมกับพี่ชายดูแลเรื่องกาแฟกับตกแต่ง”...
...ร้านกาแฟตั้งอยู่บนเนินริมชายหาด ข้างในตกแต่งสไตล์วินเทจผสมลอฟท์ เฟอร์นิเจอร์ไม้เก่าทำให้รู้สึกอบอุ่น ผนังร้านด้านหนึ่งเต็มไปด้วยกรอบรูปสีขาวขนาดต่างกัน ภายในคือภาพถ่ายฟิล์มทั้งหมด...
...“นี่คือรูปที่คุณถ่ายเหรอ?” มินตราเดินเข้าไปใกล้ มองภาพที่มีทั้งวิวทะเลตอนฟ้าครึ้ม เด็กวิ่งเล่นกับหมา และภาพของคนแก่คู่หนึ่งจับมือกันเดินบนชายหาด...
...“ใช่ครับ เป็นโปรเจกต์ส่วนตัวของผม เรียกว่า ‘ชีวิตที่ไม่เร่งรีบ’” เขายืนอยู่ข้างเธอ เว้นระยะพอประมาณแต่ก็ใกล้พอให้รู้สึกถึงกัน...
...มินตราหยุดอยู่หน้ารูปหนึ่ง ภาพเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกอดเข่าบนโขดหิน เงายามเย็นทอดยาวข้างหลังเธอ...
...“ภาพนี้ ดูเหงา”...
...“เด็กคนนั้นนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวเกือบชั่วโมง ผมไม่กล้าเข้าไปถาม เธอดูเศร้าแต่ก็สวยมากในแบบของเธอ”...
...“แล้วคุณเคยสงสัยไหมว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่?”...
...พีทนิ่งไปสักพัก “เคยครับ แต่ผมไม่กล้าคิดลึกไปกว่านั้น บางทีแค่เก็บภาพไว้ก็พอแล้ว”...
...มินตราพยักหน้าเบาๆ สายตาของเธอสะท้อนแววบางอย่างที่ไม่อาจตีความง่ายๆ...
...“อยากดื่มอะไรไหมครับ? เดี๋ยวผมเลี้ยง” พีทยิ้ม พลางเดินไปหลังเคาน์เตอร์...
...“อะไรก็ได้ที่ไม่หวานมากค่ะ” เธอตอบขณะยังยืนมองภาพต่อ...
...ไม่กี่นาทีต่อมา แก้วกาแฟสีครีมถูกวางลงตรงหน้า กลิ่นหอมลอยแตะจมูก เธอหยิบขึ้นมาชิมเบาๆ...
...“ลาเต้ รสชาติกลมกล่อมดีนะคะ ไม่หวานมากด้วย”...
...“ผมจำคำเสียงคุณตอนพูดได้ว่าคุณไม่ใช่สายของหวาน” พีทยักไหล่ยิ้มๆ...
...“คุณสังเกตเก่งนะคะ” มินตรายิ้มจางๆดวงตาเริ่มมีแววผ่อนคลายมากขึ้นกว่าครั้งก่อน...
...หลังจากนั่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง มินตราก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน...
...“คุณพีท เชื่อในโชคชะตาไหมคะ?”...
...“บางครั้งก็เชื่อครับ โดยเฉพาะเวลาเราเจอใครสักคนโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วรู้สึกว่าอยากเจออีก”...
...คำพูดนั้นทำให้มินตราหันมามองเขาช้าๆ สบตาโดยไม่รู้ตัว...
...ในตอนนั้น มีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆกับเสียงคลื่นที่ดังลอดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย...
...ทำไมเราถึงรู้สึกว่าอยากอยู่ตรงนี้นานๆทั้งที่ไม่รู้จักเขาดีพอเลย...
...พีทหยิบกล้องขึ้นมาชูเบาๆ “ขอถ่ายคุณได้ไหมครับ?”...
...มินตราชะงักนิดหนึ่ง แต่แล้วก็พยักหน้า...
...“เอาแบบไม่ต้องโพสท์นะครับ แค่นั่งตรงนั้น แบบที่คุณเป็นตอนนี้”...
...แชะ!...
...เสียงชัตเตอร์หนึ่งครั้ง แต่ภาพนั้นอาจถูกจดจำได้ตลอดกาล...
...“คุณเป็นแบบถ่ายภาพที่ดีมากเลยนะ”...
...“ฉันเคยเป็น อยู่ช่วงหนึ่งค่ะ” มินตราตอบเบาๆ...
...“แล้วทำไมถึงเลิก?”...
...เธอยิ้มเจื่อน “บางครั้ง การที่เรารักอะไรสักอย่างมากเกินไป มันก็เจ็บเมื่อมันหายไป”...
...พีทเงียบไป รู้ดีว่าเธอไม่ได้พูดถึงแค่การถ่ายภาพ มินตราลุกขึ้น หยิบแก้วเปล่าวางลงเบา...
...“ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ ฉันควรกลับได้แล้ว”...
...“ยินดีครับ แล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก”...
...เธอพยักหน้า ก่อนเดินออกจากร้านไปเงียบๆ...
...หลังประตูปิดลง พีทถอนหายใจยาว สายตายังจับจ้องไปที่ภาพในกล้อง ภาพของหญิงสาวที่นั่งอยู่หน้าภาพถ่ายเก่าๆ...
...ผู้หญิงที่เหมือนมีอะไรบางอย่างติดค้างในใจเหมือนกับเขาเช่นกัน...
...จบตอนที่ 4...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments