...ตอนที่ 1: ย้ายบ้านในฤดูร้อน...
...แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงบนกระจกหน้าต่างรถยนต์ที่เคลื่อนผ่านถนนเลียบชายทะเล กลิ่นไอทะเลปะทะกับลมร้อนที่ลอดเข้ามาจากช่องหน้าต่างด้านหลัง ทำให้มินตรารู้สึกเหมือนตัวเองหลุดออกจากโลกที่คุ้นเคยไปไกลหลายร้อยกิโล...
...“ถึงแล้วจ้ะหนูมิน” เสียงคุณยายเรียกเบาๆพลางจอดรถไว้หน้าบ้านไม้หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ห่างจากชายหาดเพียงแค่เดินไม่กี่ก้าว...
...บ้านไม้สีน้ำตาลอมแดงมีชานบ้านกว้าง โต๊ะไม้เก่าถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ใต้ร่มเงาของต้นสนทะเลสูงใหญ่ มินตราเปิดประตูรถลงมา ลากกระเป๋าใบใหญ่ไปยังหน้าบันได ก่อนจะหยุดมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาเหนื่อยล้า...
...ที่นี่คือบ้านเกิดของแม่ แต่แม่ก็ไม่ได้กลับมาอีกนานแล้ว...และตอนนี้แม่ก็ส่งเธอมาที่นี่คนเดียว...
...มินตราไม่ใช่เด็กขี้โวยวาย ไม่ใช่คนที่มักต่อต้านอะไรนัก แต่กับการใช้เวลาทั้งฤดูร้อนในเมืองเล็กๆที่ไม่มีห้าง ไม่มีร้านหนังสือ ไม่มีเพื่อน ไม่มีอะไรเลย มันก็อดรู้สึกต่อต้านไม่ได้...
...เธอหันไปมองชายหาดที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังแผ่วเบา ราวกับกำลังบอกเธอว่า จะหนีไปไหนก็ไม่พ้น...
...“ยายทำข้าวต้มไว้ให้นะ ล้างหน้าล้างตาก่อน เดี๋ยวค่อยมากิน” คุณยายพูดเสียงอ่อนโยนพลางเดินเข้าครัว...
...มินตราวางกระเป๋าในห้องนอนเล็กๆที่หันหน้าออกสู่ทะเล แสงแดดยามเย็นทาบเงาลงบนผ้าม่านสีซีด เธอนั่งลงบนเตียง มองรูปถ่ายใบเล็กบนหัวเตียง เป็นภาพแม่ในวัยรุ่นยืนอยู่หน้าบ้านหลังนี้พร้อมรอยยิ้มที่เธอไม่เคยเห็น...
..."แม่เคยยิ้มแบบนี้ด้วยเหรอ" มินตราพึมพำกับตัวเอง แล้วหลับตาลงเบาๆ...
...บ่ายวันต่อมา เธอเดินลงมาที่ชายหาดโดยไม่ตั้งใจ หาดทรายขาวทอดยาวสุดสายตา ผู้คนบางตา เด็กๆวิ่งเล่นอยู่ไกลลิบ มินตราถอดรองเท้าแตะ เดินเท้าเปล่าลงไปบนทราย เย็นนุ่มและเบาสบายกว่าที่คิด...
...ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงชัตเตอร์กล้องดัง “แชะ!” ตามด้วยเสียงคนตกใจเล็กน้อย...
...“อ๊ะ ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะถ่ายคุณ” ชายหนุ่มคนหนึ่งยกกล้องฟิล์มลงจากใบหน้า เขาใส่เสื้อยืดธรรมดา กางเกงขาสั้น แต่มีรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นแปลกตา...
...มินตราขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วทำไมกล้องมันหันมาทางฉันล่ะคะ?”...
...“ก็ แสงมันตกลงมาที่คุณพอดี เลยเผลอกดชัตเตอร์ไป ไม่ได้มีเจตนาอะไรไม่ดีนะครับ” เขายกมือขึ้นคล้ายยอมแพ้ “ผมลบให้ได้นะ ถึงจะเป็นกล้องฟิล์มก็เถอะ”...
...“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” มินตราตอบเสียงเรียบ แล้วหันหลังจะเดินจากไป...
...“เดี๋ยวครับ!” เขารีบเดินตามมา “คุณเพิ่งย้ายมาใช่ไหม? ผมเห็นเมื่อวาน รถจอดหน้าบ้านคุณยายริมชายหาดใช่ไหมครับ?”...
...มินตราชะงักเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า “แล้วไง?”...
...“ผมชื่อพีทครับ อยู่ที่นี่ทุกปิดเทอม” เขายื่นมือมาให้จับ แต่เธอไม่ได้ยื่นตอบ...
...“ฉันชื่อมินตรา ไม่ชอบจำใครแม่นขนาดนี้เท่าไหร่ค่ะ”...
...พีทหัวเราะเบาๆ “งั้นไว้คราวหน้าผมจะทำเป็นจำไม่ได้แล้วกัน”...
...หญิงสาวเม้มปาก กลั้นยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองทะเลอีกครั้ง เสียงคลื่นซัดฝั่งยังคงดังสม่ำเสมอ แสงแดดเริ่มอ่อนลง ขอบฟ้าเริ่มแต้มด้วยสีส้มจาง...
...บางที ฤดูร้อนนี้อาจไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้...
...จบตอนที่ 1...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Taro
แอดเขียนเทพมากๆ ชอบมากๆๆ
2025-05-04
1