...ตอนที่ 2: คนแปลกหน้าริมทะเล...
...หลังจากวันแรกที่มินตราได้เจอกับ “พีท” เด็กหนุ่มผู้มาพร้อมกล้องฟิล์มและรอยยิ้มประหลาด เธอก็แทบไม่ได้คิดถึงเขาอีกเลย เธอใช้เวลาเช้าวันต่อมาอยู่กับคุณยาย ช่วยเก็บของในบ้าน กวาดลานหน้าเรือน และหยิบหนังสือเก่าบนหิ้งขึ้นมาอ่านเพื่อคลายความเบื่อ...
...“ยายว่า มินลองออกไปเดินเล่นดูบ้างก็ดีนะ อากาศตอนเย็นสบาย จะได้ไม่เบื่ออยู่แต่ในบ้าน” เสียงคุณยายดังมาจากครัว ขณะกำลังตั้งหม้อแกงจืดบนเตา...
...มินตราเงยหน้าขึ้นจากหน้าหนังสือเล่มหนา “ยายอยากไล้มินออกจากบ้านเหรอคะ?”...
...“ยายไม่ได้ไล่ แต่เด็กวัยรุ่นอย่างมิน ควรออกไปดูโลกกว้างบ้าง โลกไม่ได้มีแค่ในหนังสือนะลูก” น้ำเสียงของยายทั้งอบอุ่นและนุ่มนวล ทำให้มินตราถอนหายใจยาวก่อนวางหนังสือลง...
...เธอหยิบหมวกปีกกว้างสวมศีรษะ เดินออกจากบ้านอีกครั้ง คราวนี้เธอมุ่งหน้าไปยังชายหาดอย่างตั้งใจ สายลมอ่อนๆและกลิ่นทะเลยังคงอบอวลอยู่เช่นเคย...
...มินตรานั่งลงใต้ร่มเงาต้นสน ทอดสายตามองดูผิวน้ำที่แวววาวด้วยแสงแดด แล้วก็เหมือนโชคชะตาจงใจ เงาร่างสูงในเสื้อเชิ้ตแขนสั้นก็เดินเข้ามาทัก...
...“นึกแล้วว่าต้องเจอคุณที่นี่” เสียงทักทายมาพร้อมกล้องฟิล์มตัวเดิม...
...“คุณตามฉันเหรอ?” มินตราถามทันควัน...
...พีทยกมือขึ้นยิ้ม “เปล่าครับ แค่เดินผ่าน แล้วบังเอิญเห็น ก็เลยทัก”...
...“บังเอิญนี่เก่งจังเลยนะคะ” เธอพูดเสียงเรียบแต่แฝงรอยยิ้มจางๆ...
...“จริงสิ เมื่อวานยังไม่ได้แนะนำตัวชัดๆเลย ผมชื่อพีท เรียนอยู่ปีสอง กลับมาที่นี่ทุกหน้าร้อนเพื่อช่วยพ่อแม่ดูแลร้านกาแฟ”...
...“อืม” มินตราพยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อ...
...พีทนั่งลงห่างจากเธอเล็กน้อย ยกกล้องขึ้นกดชัตเตอร์ใส่ทะเล “เวลาผมเบื่อ ผมก็ชอบถ่ายรูปทะเล มันไม่เคยเหมือนเดิมเลยนะ ทั้งแสง สี คลื่น หรือคนที่เดินผ่าน”...
...“แล้ว คุณคิดว่าฉันเหมือนคลื่นหรือเปล่าคะ?” เธอถามแบบไม่หันมามองเขา...
...พีทนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้ม “คุณเหมือนลมมากกว่า”...
...“ทำไมล่ะ?”...
...“ลมบางทีก็แรง บางทีก็อ่อน บางครั้งพัดมาพร้อมกลิ่นบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคิดถึง แม้ว่าจะไม่รู้ว่าคิดถึงอะไร”...
...มินตราหันขวับมามองเขา สีหน้าไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกยังไงกับคำเปรียบนั้น...
...“พูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า?” เธอถามเสียงเบา...
...พีทหัวเราะ “เปล่าหรอกครับ ผมไม่ค่อยได้เจอใครที่น่าสนใจแบบคุณบ่อยๆนี่นา”...
...มินตราหันหน้าหนี ปิดปากกลั้นยิ้ม “คำหวานนี่น่ากลัวกว่าคลื่นทะเลอีกนะคะ”...
...“แต่บางครั้งมันก็พัดใจให้เต้นแรงไม่รู้ตัว” พีทยังคงไม่หยุดส่งรอยยิ้ม...
...บรรยากาศเริ่มเงียบลง เมื่อทั้งคู่ต่างหันไปมองทะเลเงียบๆลมทะเลพัดผ่านอย่างอ่อนโยน ราวกับกำลังค่อยๆละลายกำแพงบางอย่างในใจของมินตรา...
...หลังจากนั่งอยู่เงียบๆด้วยกันพักใหญ่ มินตราก็ลุกขึ้น...
...“กลับบ้านแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับบทสนทนา” เธอหันไปมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย...
...“เจอกันอีกไหมครับ?” พีทถามเสียงเบา...
...“ถ้าลมพัดไปทางเดิม ก็คงเจอค่ะ” เธอตอบ แล้วหมุนตัวเดินกลับบ้าน...
...พีทมองตามแผ่นหลังเล็กๆที่หายลับไปในเงาไม้ริมถนน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงไม่จางหาย...
...ลมทะเลยังคงพัดเอื่อยๆเหมือนเมื่อวาน แต่บางอย่างในอากาศ ดูจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย...
...จบตอนที่ 2...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments