ใต้เงาเธอ ผู้เป็นทั้งหมดของฉัน
ลมหายใจของมาเฟีย
เสียงนาฬิกาติดผนังในห้องนั่งเล่นกว้างใหญ่ดังเป็นจังหวะช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมยามค่ำคืน
กรนั่งกอดเข่าอยู่มุมโซฟาตัวยาว ดวงตากลมโตมองจอทีวีที่เปิดค้างไว้แต่ไม่ได้ใส่ใจเนื้อหา ร่างกายเหนื่อยล้าจากการเดินทางทั้งวัน แต่หัวใจก็ยังไม่ยอมปล่อยตัวเองให้หลับลงง่าย ๆ
จนกระทั่งเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากบันได
คีรินทร์เดินลงมาจากชั้นสองด้วยชุดลำลองธรรมดา กางเกงวอร์มกับเสื้อยืดสีเข้ม แต่ถึงอย่างนั้น ร่างสูงใหญ่นั้นก็ยังคงแผ่อำนาจเงียบ ๆ จนกรต้องขยับตัวนั่งตัวตรงโดยไม่รู้ตัว
คีรินทร์ (พระเอก)
(ก้มมอง) "ทำไมยังไม่นอน"
กร (นายเอก)
(สะดุ้ง รีบตอบเสียงเบา) "ผม...นอนไม่หลับครับ"
คีรินทร์ไม่พูดอะไรต่อ เพียงแค่เดินตรงไปที่โซฟา นั่งลงข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ
ระยะห่างระหว่างทั้งสองไม่ถึงหนึ่งช่วงแขน แต่สำหรับกรแล้ว มันเหมือนใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังลั่นอก
เขาก้มหน้าแน่นิ่ง มือกำชายเสื้อแน่น
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงเบาแต่หนักแน่น) "ตั้งแต่วันนี้...ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"
กรเงยหน้าขึ้นมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาสั่นระริก
กร (นายเอก)
"หมายความว่ายังไงครับ..."
คีรินทร์เหลือบตามอง ดวงตาคมเข้มทอประกายบางอย่างที่ไม่ใช่ความโหดร้าย ไม่ใช่ความเย็นชาอย่างเคย แต่เป็น...ความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ใต้เกราะแข็งของมาเฟียผู้เย็นชา
คีรินทร์ (พระเอก)
(พูดช้า ๆ) "ตราบใดที่นายอยู่ที่นี่ นายคือคนของฉัน"
กร (นายเอก)
(เบิกตากว้าง อ้าปากค้าง) "ผะ...ผม..."
คีรินทร์ (พระเอก)
(ก้มลงมองตา) "ไม่ใช่แค่คนที่อาศัย...แต่เป็น 'คนสำคัญ'"
คำพูดเรียบ ๆ แต่กลับแน่นหนักจนกรรู้สึกเหมือนถูกกักขังไว้ในกรงล่องหน
เขาไม่กล้าถาม ไม่กล้าตีความคำว่า ‘คนสำคัญ’ นั้นให้ไกลเกินไป แต่หัวใจดวงเล็กกลับเต้นแรงจนแทบระเบิด
ลมหายใจของคีรินทร์...อุ่นอวลอยู่รอบตัวเขา
และมันไม่ใช่เพียงอากาศธรรมดาอีกต่อไป แต่มันกำลังกลายเป็นสิ่งที่เขา "ขาดไม่ได้" เข้าไปทุกที
คืนนั้น กรหลับไปบนโซฟา ข้างกายร่างสูงที่นั่งอ่านแฟ้มงานเงียบ ๆ ตลอดคืน
โดยไม่รู้เลยว่า ในทุกลมหายใจที่เขาเปล่งออกมา...คีรินทร์ไม่ได้ละสายตาจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว
ราวกับกลัวว่า...หากเผลอกะพริบตาไป กรจะหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง
Comments