ใต้เงาเธอ ผู้เป็นทั้งหมดของฉัน
กำแพงของคีรินทร์
บรรยากาศในรถเงียบสงัดตลอดทางกลับคฤหาสน์ มีเพียงเสียงลมหายใจเบา ๆ ของสองคนที่นั่งคู่กันอยู่เบาะหลัง
กรมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกอึดอัดคล้ายก้อนหน่วง ๆ ก่อตัวในอกตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากร้านเสื้อผ้าแล้ว เขารู้ตัวว่าตัวเองเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับโลกของคีรินทร์...คนที่นั่งข้าง ๆ เขานี้ เป็นเหมือนอยู่คนละโลกอย่างแท้จริง
และเขา...ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดฝันให้สูงเกินไป
กร (นายเอก)
(พึมพำเบา ๆ) "ขอบคุณครับ..."
เสียงเล็ก ๆ นั้นดังพอให้คนข้างตัวได้ยิน แต่คีรินทร์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่เหลือบตามอง แล้วเมินหน้ากลับไปนั่งนิ่งเหมือนเดิม
เหมือนมี "กำแพง" บางอย่างตั้งสูงระหว่างเขาทั้งคู่—กำแพงที่กรไม่กล้าข้ามไปแตะต้อง
เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ คนรับใช้เข้ามารับถุงเสื้อผ้าจากมือกร ก่อนที่ร่างเล็กจะยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงทางเดินอย่างไม่รู้จะไปทางไหนดี
คีรินทร์ (พระเอก)
(พูดเรียบ ๆ) "ตามมา"
กรรีบสาวเท้าเดินตามหลัง ร่างสูงอย่างว่าง่าย
คีรินทร์พากรขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง เปิดประตูห้องนอนหรูหราขนาดใหญ่ที่มีห้องน้ำในตัวและระเบียงกว้างขวางที่มองเห็นสวนด้านหลัง
คีรินทร์ (พระเอก)
(สั่งเสียงเรียบ) "ตั้งแต่วันนี้ ห้องนี้ของนาย"
กร (นายเอก)
(เบิกตากว้าง) "เอ่อ...ผมนอนได้ห้องเล็กก็ได้ครับ ผมไม่อยาก—"
คีรินทร์ (พระเอก)
(ตัดบท) "ไม่ต้องพูดมาก"
น้ำเสียงนั้นไม่ได้แข็งกร้าว แต่ก็หนักแน่นจนกรต้องรีบเงียบเสียงลง
คีรินทร์ก้าวออกจากห้องอย่างไม่รอช้า ทิ้งให้เด็กหนุ่มยืนงุนงงอยู่คนเดียวกลางห้องใหญ่
กรนั่งกอดเข่าอยู่ที่ระเบียง มองดาวบนท้องฟ้าด้วยแววตาเหงา ๆ แม้จะได้อยู่ในห้องหรูหรา แต่ความเหงา ความว่างเปล่าในใจยังคงไม่จางหาย
เสียงประตูระเบียงถูกเลื่อนเปิดเบา ๆ
คีรินทร์ (พระเอก)
(ยืนพิงกรอบประตู มองออกไปข้างนอก) "ทำไมไม่นอน"
กรสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนรีบลุกขึ้นยืน ทำตัวไม่ถูก
กร (นายเอก)
(ตอบเสียงเบา) "ผม...ยังไม่ง่วงครับ"
คีรินทร์มองเด็กหนุ่มที่ดูเก้ ๆ กัง ๆ อย่างเงียบ ๆ
ในแววตานั้นมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ แม้ใบหน้าจะยังคงเย็นชาเหมือนเคย
คีรินทร์ (พระเอก)
(พูดราวกับบ่น) "เด็กโง่"
กรก้มหน้างุด มือขยุ้มชายเสื้อแน่น
กร (นายเอก)
(พูดเบา ๆ) "ขอโทษครับ..."
เสียงนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับสะกิดใจคีรินทร์อย่างรุนแรง
เขาก้าวเข้ามาใกล้ ดึงแขนกรเบา ๆ ให้เข้ามายืนในร่มเงาของตัวเอง
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงเรียบ) "หนาวก็พูด"
กร (นายเอก)
(ส่ายหน้าเร็ว ๆ) "ไม่หนาวครับ ผมแค่อยากดูดาวเฉย ๆ..."
คีรินทร์ยืนนิ่ง มองดวงหน้าซื่อ ๆ นั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะอย่างเงียบ ๆ
สัมผัสนั้นแผ่วเบาและระมัดระวัง...ราวกับกลัวว่าความอ่อนโยนนี้จะทำลายกำแพงเหล็กหนาที่เขาสร้างขึ้นมาเอง
คีรินทร์ (พระเอก)
(ไม่ได้ตั้งใจให้ใครเข้ามาในชีวิตอีกแล้ว...)
เขาเคยรัก เคยผิดหวัง เคยเจ็บปวดจนไม่คิดเปิดหัวใจให้ใครอีก
แต่กับเด็กคนนี้...กลับทำให้กำแพงที่สูงเทียมฟ้า เริ่มมีรอยร้าวบาง ๆ โดยไม่รู้ตัว
กร (นายเอก)
(กระซิบเบา ๆ) "คุณคีรินทร์..."
คีรินทร์ (พระเอก)
(ตอบรับสั้น ๆ) "หืม?"
กร (นายเอก)
(พูดด้วยเสียงแผ่วเบา) "ขอบคุณ...ที่รับผมไว้นะครับ"
คีรินทร์ไม่ตอบ แต่ในใจเหมือนมีบางอย่างขยับเบา ๆ
เขาเพียงแค่ยืนอยู่ข้าง ๆ ให้เด็กน้อยได้พิงอิงไหล่เงียบ ๆ
ปล่อยให้สายลมเย็น ๆ พัดผ่านราวกับพัดพาความเศร้าออกไปบ้างเล็กน้อย
ในค่ำคืนที่มีกำแพงกั้นกลาง...
แต่อย่างน้อย วันนี้ ก็ก้าวข้ามมาได้เพียงก้าวหนึ่ง
Comments