ใต้เงาเธอ ผู้เป็นทั้งหมดของฉัน
สายตาที่จับจอง
อากาศเช้านอกคฤหาสน์ยังคงเย็นสบาย แสงแดดส่องลอดต้นไม้ใหญ่ทอดเงาทาบพื้นถนนหินเรียบ กรยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าประตูบ้านหลังมหึมาที่เขาเพิ่งได้มาอาศัย
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทลำลองสีน้ำเงินเข้มเดินตามออกมาเงียบ ๆ ทว่าเพียงแค่ก้าวเท้าออกมาข้างนอก ความรู้สึกกดดันจากคนข้างกายก็ทำให้เด็กหนุ่มเผลอหดไหล่โดยอัตโนมัติ
คีรินทร์ (พระเอก)
(ก้มลงมอง พร้อมเอ่ยเรียบ ๆ) "กลัวหรือหนาว"
กร (นายเอก)
(สะดุ้งเล็กน้อย รีบส่ายหน้า) "เปล่าครับ!"
คีรินทร์ หรี่ตาลงเล็กน้อย มองสีหน้าเก้อเขินนั้นด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจกลับรู้สึกบางอย่างขยับไหวโดยไม่ทันตั้งตัว
ร่างสูงก้าวไปเปิดประตูรถคันใหญ่สีดำเงา พร้อมกับส่งสัญญาณสั้น ๆ
คีรินทร์ (พระเอก)
(สั่งเบา ๆ) "ขึ้นมา"
กร (นายเอก)
(รีบก้มหน้า ก้าวขึ้นรถอย่างว่าง่าย) "ครับ..."
ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกไป กรแอบลอบมองคนขับรถที่นั่งข้าง ๆ ผ่านกระจกหลัง พลางกลืนน้ำลายลงคออย่างกลัว ๆ
กร (นายเอก)
(ทำไมคนที่นี่ทุกคน...ดูน่ากลัวแบบนี้...)
เขาขยับตัวเก็บมือไว้บนตักนิ่ง ๆ จนกระทั่งเสียงทุ้มต่ำของคีรินทร์ดังขึ้น
คีรินทร์ (พระเอก)
(ถามเรียบ ๆ) "อยากได้อะไรบ้าง"
กร (นายเอก)
(รีบส่ายหน้า) "ไม่...ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมแค่เอาเสื้อผ้ามือสองก็พอ—"
คีรินทร์ (พระเอก)
(ขัดขึ้นทันที) "ฉันไม่เลี้ยงขอทาน"
กร (นายเอก)
(หน้าเสีย) "ขอโทษครับ..."
เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดบางอย่าง
คีรินทร์ (พระเอก)
(สั่งการคนในสาย) "เตรียมห้องลองให้พร้อม อย่าให้เสียเวลา"
กรนั่งตัวเกร็ง สะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยินเสียงพูดคุยกันด้วยภาษาที่ยังไม่คุ้นหูนัก
แต่ในขณะที่เขากำลังจมอยู่กับความประหม่า สายตาคมกริบของคนข้างกายก็ยังไม่ละไปไหน
คีรินทร์ นั่งพิงเบาะอย่างผ่อนคลาย ทว่าสายตากลับจับจ้องเด็กหนุ่มข้าง ๆ อย่างลึกซึ้ง
ไม่ใช่เพียงเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูตามวัย แต่เป็นความไร้เดียงสา ความระวังตัว และแววตาที่เคยผ่านความเจ็บปวดมาอย่างเงียบงัน...ที่ทำให้คีรินทร์หยุดมองไม่ได้
สายตาคู่นั้นเหมือนกำลังจองจำเขาไว้ โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ภายในร้านเสื้อผ้าหรูหราที่ตั้งอยู่ย่านใจกลางเมือง
พนักงานหญิง
(ยิ้มต้อนรับ) "สวัสดีค่ะ ท่านคีรินทร์ เชิญค่ะ"
คีรินทร์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปทางกรที่ยืนหลบอยู่ด้านหลัง
คีรินทร์ (พระเอก)
(เสียงทุ้มเรียบ) "เลือกมา ไม่ต้องเกรงใจ"
กร (นายเอก)
(ลนลาน) "มะ...ไม่ต้องครับ ผมเอาแค่สองสามชุดพอแล้ว..."
คีรินทร์ (พระเอก)
(ตัดบท) "บอกให้เลือก ก็เลือก"
คำพูดนั้นไม่เปิดโอกาสให้ขัดขืน กรทำได้แค่ก้มหน้าลากเท้าไปยังราวเสื้อผ้าอย่างไม่กล้าเงยหน้า
คีรินทร์เดินตามหลังเงียบ ๆ จ้องมองแผ่นหลังบาง ๆ นั้นอย่างเงียบงัน ใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับค่อย ๆ วางเงื่อนไขบางอย่างให้ตัวเองโดยไม่รู้ตัว
'ของที่ฉันเก็บมา...ไม่มีวันปล่อยให้ใครแตะต้อง'
กรเลือกเสื้อผ้าด้วยความประหม่า ใช้เวลาไม่นานนักก็กอดกองเสื้อผ้าสามสี่ชุดไว้ในมือ
กร (นายเอก)
(เดินกลับมาเงียบ ๆ) "เอาแค่นี้พอแล้วครับ"
คีรินทร์ไม่พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า แล้วหันไปสั่งพนักงานให้จัดการแพ็กอย่างเรียบร้อย
ตลอดเวลานั้น กรแอบมองคนตัวสูงที่อยู่ข้างกายหลายครั้ง สงสัยอยู่เงียบ ๆ ในใจว่าทำไมคนคนนี้ถึงได้ใจดีขนาดนี้ ทั้งที่เขาเป็นแค่คนไร้ค่า...ที่ไม่มีอะไรคู่ควรเลย
...แต่กรไม่รู้หรอก ว่าสายตาของอีกฝ่ายน่ะ ไม่ได้มองเขาแค่เพราะความสงสาร
มันคือสายตาของผู้ล่า ที่ได้เจอเหยื่อเดียวในชีวิตที่เขาอยาก "เก็บไว้ทั้งตัวและหัวใจ"
Comments