ใต้เงาเธอ ผู้เป็นทั้งหมดของฉัน ชีวิตที่เปลี่ยนไป

เสียงนาฬิกาบนผนังดังกึกก้องในความเงียบสงัดของห้องนอนกว้างขวาง กลิ่นสะอาดของผ้าปูที่นอนใหม่เอี่ยมทำให้เด็กหนุ่มที่นอนซุกตัวอยู่บนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

กร (นายเอก)

(พึมพำเบา ๆ) "ที่นี่...ที่ไหน..."

เขาขยับตัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ สัมผัสได้ถึงเนื้อผ้านุ่มลื่นที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต ร่างเล็กนั่งพิงหัวเตียงอย่างระแวง ขณะที่สายตากวาดสำรวจไปรอบห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีเทาอ่อนเรียบหรู

ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ประตูห้องก็ถูกเคาะเบา ๆ และเปิดออกอย่างสุภาพ

คีรินทร์ (พระเอก)

(เสียงทุ้มต่ำ) "ตื่นแล้วเหรอ"

ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตขาวและกางเกงสแล็คสีดำ ก้าวเข้ามาพร้อมถาดอาหารเช้ากลิ่นหอมฉุย

กร (นายเอก)

"ขะ...ขอบคุณครับ!"

คีรินทร์ วางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือ ดวงตาคมกริบกวาดมองใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยความกลัวอย่างไม่ปิดบัง

คีรินทร์ (พระเอก)

(น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่เบาลง) "กินซะ"

กร พยักหน้าหงึก ๆ อย่างว่าง่าย มือเล็ก ๆ รีบคว้าแก้วนมอุ่นขึ้นมาดื่มด้วยความหิว

คีรินทร์นั่งลงบนโซฟาตัวเล็กปลายเตียง มองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ราวกับกำลังประเมินบางอย่างในใจ

กร (นายเอก)

(เสียงเบา) "ผม...ผมต้องไปไหมครับ..."

คีรินทร์ (พระเอก)

(ตอบเรียบ ๆ) "ไปไหน"

กร ก้มหน้านิ่ง ขยุ้มผ้าห่มแน่น

กร (นายเอก)

(เสียงสั่น) "ผมไม่มีที่ไป..."

คีรินทร์ (พระเอก)

(ถอนหายใจเบา ๆ) "อยู่ที่นี่ไปก่อน"

คำพูดสั้น ๆ แต่หนักแน่น ทำให้กรเงยหน้าขึ้นสบตาคีรินทร์อย่างไม่แน่ใจ

กร (นายเอก)

(พึมพำ) "แต่ว่า...ผม...ผมไม่รู้จักคุณเลย..."

คีรินทร์ (พระเอก)

(กระตุกยิ้มบาง ๆ) "ไม่ต้องรู้จักฉันหรอก แค่รู้ว่าฉันไม่ทำร้ายก็พอ"

คำพูดง่าย ๆ แต่กลับทำให้หัวใจกรอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด

กร (นายเอก)

"ครับ..."

ห้องกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เสียงช้อนกระทบจานดังเบา ๆ ขณะที่กรตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างหิวโหย คีรินทร์นั่งดูเงียบ ๆ ราวกับคนที่ไม่มีอะไรจะเร่งรีบในชีวิต

จนเมื่อกรกินเสร็จ ร่างสูงใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

คีรินทร์ (พระเอก)

(เสียงทุ้ม) "อาบน้ำแล้วแต่งตัวซะ เดี๋ยวพาออกไปซื้อของ"

กร (นายเอก)

"ซื้อของ?"

คีรินทร์ (พระเอก)

(พยักหน้าเล็กน้อย) "ไม่มีเสื้อผ้าเป็นเรื่องตลกไหมล่ะ"

กร (นายเอก)

(หน้าแดง) "ขะ...ขอโทษครับ"

คีรินทร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ เป็นครั้งแรก ตั้งแต่วินาทีที่ได้พบกันเมื่อคืน เด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกบางอย่างที่นานมากแล้วไม่เคยมี

คีรินทร์ (พระเอก)

(แค่พูดสั้น ๆ) "รีบไป เดี๋ยวจะสาย"