จุดเริ่มต้นของมาเฟีย Chapter 5

ไม่มีเจตนาทําให้คนในภาพเสียหาย! ขอขอบคุณฮับ

ลลิตา:นอ.

//มองฮันเตอร์

ธารา:พอ.

มึงไม่ต้องเสือก

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

โอ้ว...พูดกันดีๆก็ได้

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆยังอยู่นะ

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

//มองลลิตา

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

ชื่อไรเราอ่ะ

ลลิตา:นอ.

....

ลลิตา:นอ.

ชื่อลลิตา

ธารา:พอ.

//บีบข้อมือลลิตา

ลลิตา:นอ.

อะ..โอ้ย.!//ปวดข้อมือ

ลลิตา:นอ.

//มองธารา

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

...หึ

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

ธาร ใจเย็นหน่า

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

เเค่เเนะนําตัวกันเอง

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

เลิกบีบมือน้องได้เเล้ว

ธารา:พอ.

//ขมวดคิ้ว

ลลิตา:นอ.

...

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

พี่ชื่อฮันเตอร์นะคะ

ลลิตา:นอ.

...

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

หนูเป็นอะไรกับไอ่ธารมันหรอ

ลลิตา:นอ.

ธาร...

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

ชื่อฉายาของมันอ่ะค่ะ

ลลิตา:นอ.

...//มองธารา

ธารา:พอ.

//ไม่สบอารมณ์

ลลิตา:นอ.

หนูเป็น...

ธารา:พอ.

คนของกู

ธารา:พอ.

ไม่ต้องเสือก

ธารา:พอ.

ไป//จับมืออีกคนเดินไป

ลลิตา:นอ.

!?//โดนดึง

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

เหอะ....

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

เด็กของมันจริงๆด้วย

ฮันเตอร์:ตัวร้าย

หวงเป็นพิเศษเลยนะ...

ณ ข้างนอกงาน

ลลิตา:นอ.

โอ้ยคุณๆ ปล่อยมือก่อ

ธารา:พอ.

เรียกว่าเฮีย!

ลลิตา:นอ.

....ขอโทษ หนูลืม

ลลิตา:นอ.

เฮียก็ปล่อยสิ

ลลิตา:นอ.

หนูเจ็บ

ธารา:พอ.

ใครให้เธอคุยกับมัน

ลลิตา:นอ.

ก็เขาถาม

ธารา:พอ.

ฉันไม่สั่ง ก็ไม่ต้องทําเกินเรื่อง!

ลลิตา:นอ.

เเล้วคุณจะดุทําไมล่ะ ไหนจะบีบมืออีก

ลลิตา:นอ.

หนูไม่รู้อ่ะ

ธารา:พอ.

งั้นก็ฟังไว้ซะ! ไม่ต้องทําไรนอกเหนือจากที่ฉันสั่ง!

ธารา:พอ.

เป็นเเค่คนใช้หนี้เเทนพ่อตัวเอง อยู่ให้ถูกที่!

ลลิตา:นอ.

...

ลลิตา:นอ.

เเล้วทําไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย!

ลลิตา:นอ.

พูดดีๆก็ได้ไหม

ลลิตา:นอ.

เเล้วอีกอย่าง

ลลิตา:นอ.

หนูไม่ได้ติดหนี้คุณ!

ลลิตา:นอ.

พ่อหนูติดหนูไม่ได้รู้เรื่องด้วย!

ลลิตา:นอ.

คุณจับตัวหนูมาเอง!

ลลิตา:นอ.

คุณบังคับหนู ถูกอย่าง!

ลลิตา:นอ.

หนุจะพูดหรือคุยกับใครก็เรื่องของหนู!

ธารา:พอ.

ลลิตา!//จับข้อมือดึงเข้าประชิด

ลลิตา:นอ.

ทําไม!//เริ่มไม่กลัว

ธารา:พอ.

อย่าให้ฉันหมดความอดทน!

ลลิตา:นอ.

เเล้วคุณจะทําไม

ลลิตา:นอ.

//สะบัดข้อมือออก

ธารา:พอ.

ฉันทําไปเพราะปกป้องเธอทั้งนั้น!

ลลิตา:นอ.

คุณต่างอะไรจากพวกเขา!

ลลิตา:นอ.

คุณมันก็มาเฟียเหมือนกัน

ลลิตา:นอ.

คุณก็อันตรายเหมือนกันนั้นเเหละ

ธารา:พอ.

อย่าเอาฉันไปเปรียบกับพวกมัน!//ตะคอก

ลลิตา:นอ.

....!?//สะดุ้ง

ฟิสิกส์:การด์พอ.

//เดินมา

ธารา:พอ.

กลับ!

ธารา:พอ.

ไม่ต้องอยู่ต่อเเล้ว กูจะพาเด็กนิสัยเสียกลับ!//มองลลิตา

ลลิตา:นอ.

//กลัว

ฟิสิกส์:การด์พอ.

คับ...//เดินนํา

ธารา:พอ.

//กระชากแขนร่างบางให้เดินตาม

ลลิตา:นอ.

!....//ตามไป

. .

ณ ห้องนอน

ลลิตา:นอ.

โอ้ย//ถูกเหวี่ยงมาในห้อง

ธารา:พอ.

//ล็อคประตู

ลลิตา:นอ.

เฮีย...เฮียใจเย็นๆก่อนนะ//ถอย

ธารา:พอ.

//เดินตามติด

ลลิตา:นอ.

ฮื่อ...เฮีย หนูกลัวเเล้ว...//ถอยชิดเตียง

ธารา:พอ.

//เข้าประชิด

ลลิตา:นอ.

ตุ้บ!//เสียงนั่งลงที่นอน

ธารา:พอ.

//ค่อยๆย่อตัวลงไปไซร้คอ

ลลิตา:นอ.

เฮีย!...ไม่เอา

ลลิตา:นอ.

เฮีย...หนูกลัวเเล้ว...//พยายามห้าม

ธารา:พอ.

//ดูดคอ

ลลิตา:นอ.

อื้อ!//ผลักอกอีกคน

ทั้งสองยังไม่นอนราบไปกับเตียงนะคะ

ลลิตา:นอ.

//ค่อยๆเอามือมากอดเอวร่างหนา

ธารา:พอ.

....//หยุดการกระทำ

ลลิตา:นอ.

หนูขอโทษ...//กอดเอวร่างหนาเเน่น

ธารา:พอ.

....//ค่อยก้มมองมือที่กอดเอวตนเองอยู่

ลลิตา:นอ.

ฮึก....ฮึกๆ...//ยังกอดทั้งๆที่นํ้าตาไหล

ธารา:พอ.

...

ธารา:พอ.

(เธอกลัวมีอะไรกับฉันมากกว่าสินะ ....)

ธารา:พอ.

//ค่อยๆดึงข้อมือที่กอดเอวออก

ลลิตา:นอ.

ฮึก.....อึก//ถูกปลดมือ

ธารา:พอ.

//เดินออกไป

ลลิตา:นอ.

....อึก...//จับหัวใจ

ตึกๆๆ//เสียงหัวใจที่เต้นอยู่ข้างใน

ลลิตา:นอ.

....ทําไม

. .

ลลิตา:นอ.

//เดินลงมา

ลลิตา:นอ.

....

ณ โซฟาหน้าห้องโถง

ลลิตา:นอ.

เฮีย....

ลลิตา:นอ.

//เดินไปหา

ลลิตา:นอ.

(นอนนี้ทั้งคืนเลยหรอ....)

ลลิตา:นอ.

(รู้สึกผิดจัง...)//ลูบกรอบหน้า

ธารา:พอ.

//ลืมตา

ลลิตา:นอ.

!//เอามือออก

ธารา:พอ.

//ลุกขึ้น

ลลิตา:นอ.

เฮีย...

ลลิตา:นอ.

นอนนี้หรอเมื่อคืน

ธารา:พอ.

//เดินไปในครัว

ลลิตา:นอ.

...

ลลิตา:นอ.

(โกรธเราหรอ...)

ณ ห้องครัว

ลลิตา:นอ.

....//เดินมา

ธารา:พอ.

//นั่งกินข้าว

ลลิตา:นอ.

หนูจะไปเรียนเเล้วนะ

ธารา:พอ.

//ไม่ได้สนใจ

ลลิตา:นอ.

....

ฟิสิกส์:การด์พอ.

ไปเถอะครับ

ลลิตา:นอ.

อือ

ลลิตา:นอ.

//มองธารา ก่อนจะออกไป

. .

พักเที่ยง

ลลิตา:นอ.

เห้อ...

นิลิน:เพื่อนนอ.

เป็นไร

นิลิน:เพื่อนนอ.

เห็นเห้อมานานเเล้ว

ลลิตา:นอ.

มึงเคยรู้สึกผิดเพราะคนใดคนนึงไหม

นิลิน:เพื่อนนอ.

เคย รู้สึกผิดเเบบไหนอ่ะ

นิลิน:เพื่อนนอ.

มึงไปทําให้ใครเขาเสียใจมาหรอ?

ลลิตา:นอ.

ป่าว

ลลิตา:นอ.

ไม่มีไร

ลลิตา:นอ.

ไปเรียนเถอะ..

. .

หลังเลิกเรียน

ลลิตา:นอ.

นิลินมันหายไปไหนวะ?//มองหาหน้าโรงเรียน

ลลิตา:นอ.

ในขนะที่ร่างบางเดินอยู่

ตุ้บ!//เสียงชนกัน

ลลิตา:นอ.

โอ้ย!//สมุดที่ถืออยู่ล่วง

ลลิตา:นอ.

ขอโทษค่ะ//เก็บของ

รัน:?

//ช่วยเก็บเล็มสุดท้าย

ลลิตา:นอ.

//มอง

ลลิตา:นอ.

....//มองหน้าอีกฝ่าย

ลลิตา:นอ.

ขอบคุณ//หยิบมา

รัน:?

ไม่เป็นไรคับ พี่ลิ

ลลิตา:นอ.

นาย...

รัน:?

จําผมไม่ได้หรอ

นิลิน:เพื่อนนอ.

//เดินมา

นิลิน:เพื่อนนอ.

อ่าว ไง๊มาก่อนอ่ะรัน

ลลิตา:นอ.

//หันมองขวับ

ลลิตา:นอ.

รันอ๋อ!

นิลิน:เพื่อนนอ.

มึงจํามันไม่ได้ไง๊ เเกล้งมันตั้งเเต่เด็ก

ลลิตา:นอ.

ใครจะไปจําได้ ตัวสูงกว่ากูเเล้วเนี้ย!//ยิ้ม

รัน:พ.ร

พี่ก็เหมือนเดิมเลยนะ ความสูง

ลลิตา:นอ.

เอ๊ะ ไอ่รัน!

รัน:พ.ร

หึ...ผมพูดจริง//พูดไปขําไป

นิลิน:เพื่อนนอ.

เเล้วเอ๊งมาไง มารับพี่หรอ

รัน:พ.ร

อืม เเม่สั่งให้มา

ลลิตา:นอ.

กลับมาจากต่างประเทศเเล้วหรอ

รัน:พ.ร

ไม่มั้ง

ลลิตา:นอ.

กวนตีน

นิลิน:เพื่อนนอ.

อย่าพึ้งตีกันค่ะ

นิลิน:เพื่อนนอ.

วันนี้ไปกินข้าวมากูไหม เมื่อกี้เเม่โทรมา

นิลิน:เพื่อนนอ.

บอกจะชวนมึงไปกินด้วย

ลลิตา:นอ.

ได้ดิ

นิลิน:เพื่อนนอ.

ฉลองการกับมาของไอ่รัน

ลลิตา:นอ.

อุ่ย....งั้นคงต้องขอคิดดูใหม่

รัน:พ.ร

กวนตีน

ลลิตา:นอ.

อ่าว!

ลลิตา:นอ.

ข้าอายุเยอะกว่าเอ๊งนะจะบอกให้

นิลิน:เพื่อนนอ.

มึงโทรบอก...//มองรัน

นิลิน:เพื่อนนอ.

โทรบอกที่บ้านมึงดิ

ลลิตา:นอ.

....อืม

ลลิตา:นอ.

เดี๋ยวมา

ร่างบางเดินออกไปไกล

ตู้ดๆ...//เสียงโทรศัพท์

ลลิตา:นอ.

ฮโหล...

ลลิตา:นอ.

เฮีย

ลลิตา:นอ.

วันนี้ หนูไปกินข้าวบ้านเพื่อนนะ

ธารา:เพื่อนคนไหน?

ลลิตา:นอ.

คนที่เฮียเคยเจอนั้นเเหละ

ลลิตา:นอ.

ได้ไหม...

ธารา:อืม

ตู้ด...//เสียงวางสาย

ลลิตา:นอ.

....หูว~

ณ บ้านหลังหนึ่ง

รริน:เเม่เพื่อนนอ.

กินเต็มที่เลยนะลิตา

ลลิตา:นอ.

ค่ะคุณน้า

ลลิตา:นอ.

น่าทานมากกก

รัน:พ.ร

ทําเป็นพูด

ลลิตา:นอ.

อะไร๊?

ลลิตา:นอ.

ข้องใจไรกับฉันไหมห้ะ?

นิลิน:เพื่อนนอ.

หยุดตีกันก่อนได้ม้ายยยย

นิลิน:เพื่อนนอ.

กินข้าวๆ

รริน:เเม่เพื่อนนอ.

ตีกันเเต่เด็กเลยนะ 2คู่นี้//ขํา

. .

1ทุ่ม56นาที

ลลิตา:นอ.

(ทําไมเฮียไม่รับ ....)

นิลิน:เพื่อนนอ.

อยากกลับยังเพื่อน

ทุกคนนั่งดูทีวีกินขนมอยู่นะคะ

ลลิตา:นอ.

อืม ทักหาคนที่บ้านไปเเล้วเขาไม่อ่าน...

รัน:พ.ร

ให้ผมไปส่งไหม?

รัน:พ.ร

ผมขับมอไซค์ไปส่งเเป๊ปเดียว

นิลิน:เพื่อนนอ.

....//มองลลิตา

ลลิตา:นอ.

(เฮียจะว่าอะไรไหมนะ....)

นิลิน:เพื่อนนอ.

เห้ยไม่ต้องหรอก เดี๋ยวคนที่บ้านคงอ่านๆ

รัน:พ.ร

เเต่มันจะ2ทุ่มเเล้วนะเจ้ เขาหลับเเล้วรึป่าว

ลลิตา:นอ.

(อาจจะใช่....)

ลลิตา:นอ.

ได้

รัน:พ.ร

เค๊

รัน:พ.ร

งั้นผมไปส่งเจ้ลิก่อน

นิลิน:เพื่อนนอ.

เออ ขับดีๆนะรัน

รัน:พ.ร

โอ้ย ผมไม่ได้พวกชอบเเว้น

นิลิน:เพื่อนนอ.

หรอ?

รัน:พ.ร

ไปดิเจ๊ ลุก

ลลิตา:นอ.

จิ๊!//ลุก

รัน:พ.ร

มาจิ๊มาเจ๊อะ!//เดินนําออกไป

ลลิตา:นอ.

น้องมึงนี่นะ กวนตีนมาก!

นิลิน:เพื่อนนอ.

ทําไงได้//ขํา

. .

ทั้ง2ได้มาอยู่ตรงหน้ามอไซค์

รัน:พ.ร

ขึ้นได้ป่ะเนี่ยหรือขาสั้น

ลลิตา:นอ.

โว้ย! ขึ้นได้

รัน:พ.ร

อ่ะหมวกกันน็อค

ลลิตา:นอ.

ไม่ต้อง--!....

รัน:พ.ร

ใส่ไปเหอะ

รัน:พ.ร

ใส่เองนะ

ลลิตา:นอ.

เออ!//หยิบมาใส่

รัน:พ.ร

//สตาร์ทรถ

ลลิตา:นอ.

//ขึ้นรถ

รัน:พ.ร

เกาะดีๆนะ

รัน:พ.ร

ไม่ใช่ถึงบ้านพี่ปลิวหายนะ

ลลิตา:นอ.

โอ้ยไอ่นี่!

บรึ่น!!!!//รถมอไซค์ได้พุ่งตัวออกไป

ลลิตา:นอ.

ว้าย!//เกาะเอว

. .

คฤหาสน์

รัน:พ.ร

//จอดรถ

ลลิตา:นอ.

//ลงจากมอไซค์

รัน:พ.ร

เจ๊....ที่นี่?

ลลิตา:นอ.

...คือ

ลลิตาได้เล่าทุกอย่างให้รันฟัง

รัน:พ.ร

....เเล้วเขาได้ทําไรพี่ป่าว

ลลิตา:นอ.

จะเรียกเจ๊ รึพี่เอาสักอัน

รัน:พ.ร

ตอบ

ลลิตา:นอ.

ไม่ได้ทําอะไรเว้ย

ลลิตา:นอ.

เขาใจดี

ลลิตา:นอ.

เหมือนมีพี่ชาย

รัน:พ.ร

อ๋อ ก็ดีล่ะ

รัน:พ.ร

งั้นผมกลับนะ

ลลิตา:นอ.

อืมๆ ขับกลับดีๆ

รัน:พ.ร

อืม

รัน:พ.ร

ถอดหมวกกันน็อคได้ยัง

ลลิตา:นอ.

....โทษๆ

ลลิตา:นอ.

//ถอดหมวกกันน็อค

รัน:พ.ร

หึ...//ส่ายหน้า

ลลิตา:นอ.

อ่ะ

รัน:พ.ร

เจอกัน

ลลิตา:นอ.

ไม่อยากเจอเว้ย!

รัน:พ.ร

//ขับรถออกไป

ลลิตา:นอ.

//หันหลังเข้าบ้าน

. .

ฟิสิกส์:การด์พอ.

คุณลิตา

ลลิตา:นอ.

อ่าว พี่ฟิสิกส์

ฟิสิกส์:การด์พอ.

เรียกฟิกส์อย่างเดียวก็ได้คับผมไม่ติด

ลลิตา:นอ.

อ่อค่ะ

. .

จบ

เเอด

ไปกันต่อ~

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ