เงาเสียงจากความทรงจำ

เสียงเปียโนยังคงดังในห้องฝึกเล็ก ๆ ของค่าย เรย์และนทีนั่งอยู่ข้างกัน รอบตัวมีเพียงกระดาษโน้ตเปล่าๆ กับเครื่องบันทึกเสียง แต่สิ่งที่สะกดพวกเขาไว้...คือความเงียบของความทรงจำ

"ฉันคิดออกแล้ว..." เรย์พูดเบา ๆ มือถือดินสอเขียนลงบนกระดาษโน้ต "เราจะเริ่มเพลงด้วยประโยคนั้น — 'เสียงของนาย ฉันไม่มีวันลืม' "

นทีพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าเปลี่ยนไปจากวันแรก ตอนนี้เขาเริ่มยิ้มเวลาฟังเรย์พูด และเรย์...เริ่มหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนั้น

ไม่กี่วันต่อมา

เสียงฝีเท้าเรียบๆ ก้าวเข้ามาในห้องฝึกใหญ่

“ทุกคน นี่คือ เซริว เด็กฝึกจากญี่ปุ่น เขาจะเข้าร่วมโปรเจกต์ New Voice Duo ด้วย” โปรดิวเซอร์ประกาศ

เรย์เหลือบมองเด็กหนุ่มผมสีเทาควันบุหรี่ ตาคม เยือกเย็น เซริวยิ้มบาง ๆ แต่แววตานั้น...ทำให้เขาขนลุกวูบ

นทีนิ่งไปทันทีที่เห็นหน้าเขา เหมือนกำลังมองใครบางคนจากอดีต

คืนนั้น

ภาพจาง ๆ ปรากฏในหัวของนที...

ชายหนุ่มในชุดสูทดำ ยืนเฝ้ามองเขาบนเวทีเปียโนในยุคโชวะ แววตานั้นเต็มไปด้วยความริษยา เขาคือ “เพื่อนร่วมวง” ในอดีต ที่เคยพูดว่า...

“นายไม่มีวันได้ขึ้นเวทีกับเขาหรอก...ฉันจะไม่ยอมให้เสียงของนายดังเหนือกว่าของฉัน”

เสียงปังดังขึ้น — เปียโนพังลงต่อหน้า