เสียงเปียโนในห้องฝึกดังขึ้นอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น แต่ครั้งนี้ เรย์ไม่ได้ฟังอยู่ไกล ๆ เขานั่งข้าง ๆ คนเล่น — นที
แม้จะมีคนอื่น ๆ อยู่ในห้อง แต่ความรู้สึกเหมือนมีเพียงพวกเขาสองคนอยู่ตรงนั้น
“เพลงเมื่อวาน...นายแต่งเองเหรอ?” เรย์เอ่ยถาม ขณะสายตาจับจ้องปลายนิ้วเรียวที่ยังวางอยู่บนคีย์
“เปล่า...” นทีตอบเบา ๆ “ฉันจำมันได้...จากความฝัน ตั้งแต่ยังเด็ก”
เรย์กลืนน้ำลาย สายตาเบนไปที่หน้าต่าง “ฉันก็ฝันเหมือนกัน เสียงนั้น...คือเสียงของนาย”
ทั้งห้องเงียบลง แม้มีเสียงซ้อมจากห้องข้าง ๆ ดังลอดมา แต่ภายในใจของทั้งสองกลับตึงเครียด เหมือนบางอย่างกำลังจะถูกเปิดออก
อดีตชาติ
เรย์อยู่ในร่างนักร้องหนุ่มยุคโชวะ กำลังนั่งข้างเวที มือกุมโน้ตเพลงที่ยังไม่ทันร้องจบ
ข้างกายคือชายหนุ่มในชุดเปียโน — นทีในร่างอดีตชาติ — สีหน้าเศร้าใจราวกับรู้ว่าจะไม่มี “ครั้งหน้า”
“ถ้าเราไม่ได้ขึ้นเวทีด้วยกันอีกในชาตินี้...”
“ขอให้ชาติหน้า ฉันยังได้เล่นให้เธอฟัง”
เสียงเพลงตัดกลับมาเป็นปัจจุบัน
เรย์เผลอขยับเข้าใกล้นทีจนหัวไหล่แตะกันเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “งั้น...เราอาจจะเคยรู้จักกันจริง ๆ ใช่ไหม?”
“ไม่ใช่แค่รู้จัก...” นทีหันมามองตาเขา “แต่ฉันคิดว่า...ฉันรักนายมาแล้วครั้งหนึ่ง”
หัวใจของเรย์เต้นแรงทันที — ไม่ใช่เพราะเขินเท่านั้น แต่เพราะมันเหมือนกับว่า หัวใจเขา รู้สึกแบบเดียวกัน
เย็นวันนั้น – ห้องพักรวม
“พวกนายเป็นอะไรกันรึเปล่า?” เสียงของซิน หนึ่งในเพื่อนเด็กฝึกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเรย์เหม่อไปทั้งเย็น
เรย์ส่ายหัวแต่ไม่พูดอะไร — ในหัวเขาวนเวียนแค่เสียงหนึ่ง
เสียงร้องของเขาเอง ที่เหมือนกำลัง ขอให้ใครบางคนฟังมันให้จบ
ท้ายตอน – อีเวนต์พิเศษ
โปรดิวเซอร์ประกาศข่าวสำคัญ:
“เราจะมีออดิชันดูโอ้โชว์ใน 2 สัปดาห์ ทุกคู่จะต้องแต่งเพลงเอง และแสดงสดบนเวที! ทีมที่ผ่านจะได้เข้าสู่รอบเดบิวต์!”
เสียงฮือฮาไปทั่วห้อง
เรย์หันไปมองนที สายตาที่ต่างฝ่ายต่างรู้กันโดยไม่ต้องพูด
บทเพลงที่ไม่เคยจบในชาติที่แล้ว...กำลังจะได้ขับขานใหม่อีกครั้งในชาตินี้
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments