พี่ชายต่างแม่ของฉันหลงใหลในตัวฉัน บทที่ 3. ชีวิตของพี่ชายต่างมารดาที่ถูกดูหมิ่น... 1/2

ในช่วงดึก เฉิงชิงจื้อไม่สามารถตื่นอยู่ได้และผล็อยหลับไป

เขาฝันเป็นเวลานาน และแม้กระทั่งในความฝัน เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ จนทำให้หายใจลำบาก หลังจากแม่ผู้ให้กำเนิดของเขาเสียชีวิต พ่อของเขา ซู่หลาน ก็ปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นภาระเสมอ แม้จะแต่งงานใหม่เข้าสู่ตระกูล เฉิง แต่สถานะของเขาในตระกูล เฉิง ก็ยังคงต่ำต้อย โดยใช้ชีวิตเหมือนคนรับใช้

บ้านเฉิงเก่ามีเพียงสองห้องเท่านั้น หนึ่งห้องสำหรับพ่อและแม่เลี้ยงของเขา และอีกห้องหนึ่งสำหรับเฉิง ซ่งเอ๋อร์

ส่วนเขาต้องตื่นก่อนรุ่งสางทุกวันเพื่อไปทำงาน โดยนอนขดตัวอยู่ในมุมหนึ่งในห้องครัว

คืนนั้นเกิดฝนตกหนักพร้อมเสียงฟ้าร้องดังสนั่น เฉิง ซ่งเอ๋อไม่อยู่บ้าน และแม่เฉิงก็เมาอยู่ข้างนอก นางเดินโซเซเข้าไปในครัวอย่างเมามาย มองดูเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความใคร่

แม่เฉิง

“เด็กผู้ชายวัยรุ่นช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ไม่เหมือนพ่อของคุณที่แก่แล้ว… มาสิ ให้แม่สัมผัสคุณ…”

ดวงตาของแม่เฉิงเต็มไปด้วยความคิดชั่วร้ายที่น่ารังเกียจ เดินเข้าหาเขาทีละก้าว เงาขนาดใหญ่ของเธอเปลี่ยนเป็นกรงเล็บคว้าจับเขาไว้

แม้จะอายุเพียงสิบห้าปี เขาก็ร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว และถอยห่างอยู่ตลอดเวลา

ซู่หลานที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงวุ่นวายจึงรีบวิ่งเข้าไป เมื่อเห็นแม่เฉิงที่เมาและเฉิงชิงจื้อที่หวาดกลัว เขาก็เข้าใจทุกอย่างทันที ซู่หลานพยายามโน้มน้าวแม่เฉิงให้กลับไปที่ห้องหลัก และในไม่ช้าก็มีเสียงน่าเขินอายดังออกมาจากห้อง

เสียงฝนที่เทลงมาอย่างหนัก เสียงร้องอันเปี่ยมไปด้วยความสุขของหญิงสาว และเสียงอันเจ็บปวดและถูกกลั้นเอาไว้ของชายผู้นี้

‘เฉิง ชิงจื้อเอามือปิดหูด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้’

หลังจากทำหน้าที่ให้แม่เลี้ยงปล่อยตัวแล้ว ในที่สุด ซู่หลาน ก็สวมเสื้อผ้าและมาที่ห้องครัว

เมื่อเห็นบิดาของตนที่ปกป้องความบริสุทธิ์ของตนไว้ เฉิงชิงจื้อก็อดไม่ได้ที่จะรีบเข้าไปกอดเขาและร้องไห้เบาๆ

‘เขาไม่รู้เลยว่าพ่อที่เขาไว้ใจตอนนี้มีสายตาที่เย็นชา’

มือของเขาค่อย ๆ กระชับขึ้น และเขาตบหน้าเฉิง ชิงจื้ออย่างแรง เล็บของเขาที่ทาด้วยน้ำยาบาล์มขูดเป็นรอยเลือดบนใบหน้าของเขา เลือดไหลหยดลงมาในความมืดมิดของคืน ดวงตาของพ่อของเขาจ้องมองเขาด้วยความรังเกียจและเกลียดชัง เหมือนกับจ้องมองศัตรู

เฉิง ชิงจื้อ

“…พ่อ?”

เฉิง ชิงจื้อพึมพำพลางเอามือปิดหน้า ใบหน้าที่โดนตบรู้สึกแสบร้อน และหูของเขาดังอื้ออย่างรุนแรง

ซู่หลาน [พ่อของ เฉีง ชิงจื้อ]

“อย่าเรียกฉันว่าพ่อ”

ซู่หลาน [พ่อของ เฉีง ชิงจื้อ]

คิ้วของซู่หลานเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างลึกซึ้ง เขาขบฟันแน่น: “ล่อลวงแม่เลี้ยงของคุณ ไร้ยางอาย”

‘ล่อแม่เลี้ยงใจร้าย ไร้ยางอาย… ล่อลวง…แม่เลี้ยง…’

เฉิง ชิงจื้อตื่นขึ้นกะทันหัน มองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว หายใจหอบเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ หมอนครึ่งหนึ่งเปียกโชก

เขาตัวสั่นขณะเช็ดน้ำตา อดทนต่อความเจ็บปวดในหัวใจราวกับโดนถลกหนังทั้งเป็น และลุกออกจากเตียง

เมื่อเฉิง ซ่งเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาอย่างมึนงง เฉิงชิงจื้อก็ลุกขึ้นไปแล้ว

เขาถืออ่างน้ำร้อนไปหาเธอโดยมีท่าทางระมัดระวังเหมือนคนรับใช้และพูดว่า

เฉิง ชิงจื้อ

“ซองเกอร์ ล้างหน้าเถอะ”

เฉิง ซ่งเอ๋อร์พยักหน้า ยังคงอ่อนโยนเหมือนเมื่อวาน หัวใจที่บีบแน่นของเฉิง ชิงจื้อผ่อนคลายลงเล็กน้อย ‘เธอไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป นั่นก็ดี’

เขาไม่ได้ขอให้เฉิง ซ่งเอ๋อร์ ปรับปรุงตัวและหยุดทำร้ายเขา เขาเพียงหวังว่าการเสแสร้งของเฉิง ซ่งเอ๋อร์จะคงอยู่ต่อไปอีกสักหน่อย เพื่อให้เขาได้ใช้ชีวิตสงบสุขอย่างลวงตาอีกสักสองสามวัน

เขาได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว แต่เนื่องจากลูกเดือยหมดจึงเหลือเพียงผักที่ต้มในน้ำเปล่าเท่านั้น

เฉิง ซ่งเอ๋อร์คิดว่าพวกเขาคงอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว เธอจึงต้องเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ ครอบครัวของเธอยากจนมากจนแทบจะไม่มีเงินซื้ออาหาร เธอต้องหาเงินให้เร็วที่สุด

เฉิง ซ่งเอ๋อร์กล่าวหลังจากรับประทานอาหารเสร็จว่า

เฉิง ซ่งเอ๋อร์

“ฉันจะเข้าเมืองไปในภายหลัง”

เฉิง ชิงจื้อ

“…ตกลง”

เฉิง ชิงจื้อตอบขณะหันหน้าออกไปทำความสะอาดชามและตะเกียบ

ร่างกายที่ผอมบางและอ่อนแอของเขา สวมเสื้อผ้าฤดูร้อนแม้ว่าฤดูหนาวจะกำลังใกล้เข้ามา เสื้อผ้าที่เก่าและมีรอยปะเต็มไปหมด ผูกไว้ที่เอวด้วยเข็มขัด ราวกับว่าไม่มีกระดูก ผอมจนมือสองข้างสามารถโอบรอบได้ ผอมอย่างน่าเวทนา

เฉิง ซ่งเอ๋อร์เดินทางไปที่เมืองเฉิงหยาง เมื่อเจ้าของร้านเห็นเฉิง ซ่งเอ๋อร์เข้ามา พวกเขาก็เฝ้าระวังทันที โดยเฝ้าไม่ให้เธอเข้าใกล้เหมือนโจร

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าของร้านเหล่านี้ระมัดระวังตัวมาก เหมือนกับที่บอกเจ้าของเดิมให้เป็นคนเกเรมาก่อน โดยมักจะไปที่ร้านเหล่านี้เพื่อทะเลาะวิวาทและก่อปัญหาอยู่เสมอ?

เมื่อเฉิง ซ่งเอ๋อร์แสดงออกอย่างมีชั้นเชิงว่าเธอมาที่นี่เพื่อหางาน เจ้าของร้านเหล่านี้ก็ตกตะลึงกันหมด แม้ว่าพวกเขาจะแปลกใจ แต่ด้วยบันทึกในอดีต เจ้าของเหล่านี้ก็ยังไม่ยอมให้โอกาสเธอ

หลังจากถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า เฉิงซ่งเอ๋อร์ก็คิดอย่างผิดหวัง แต่ทันใดนั้น เฉิง ชิงจื้อก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

‘หากเธอจะหิวเพื่อกินมื้อหนึ่งก็ไม่เป็นไร แต่เฉิง ชิงจื้อตัวน้อยน่าสงสารไม่ได้กินมื้ออาหารอิ่มมาหลายปีแล้ว’

ไม่ทราบว่าทำไม เฉิง ซ่งเอ๋อร์ จึงกลับรู้สึกมีพลังขึ้นมาทันใด และเริ่มมองหางานอีกครั้งโดยไม่หวั่นไหว

เธอถามจากปลายด้านหนึ่ง ของเมืองไปยังอีกด้านหนึ่ง และถึงแม้ว่าเจ้าของร้านจะ ไม่เต็มใจจ้างเธอ แต่ก็ยังมี คนใจดีที่ชี้ทางที่ถูกต้องให้ กับเธอ

ตัวประกอบ

“เจ้าของบ้านใหญ่ หลิว ฮวน ในหมู่บ้าน ครอบครัว หลิว กำลังรับสมัครคนงาน หากคุณต้องการเริ่มต้น ใหม่จริงๆ ก็ลองไปเสี่ยง โชคที่นั่นดูสิ”

เมื่อเฉิง ซ่งเอ๋อร์ได้ยินเช่น นี้ ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น ทันที

หมู่บ้านตระกูลหลิวอยู่ไม่ไกล จากตัวเมืองเขตเฉิงหยาง ที่ดินอุดมสมบูรณ์และมั่งคั่ง มีชาวนาที่ร่ำรวยจำนวนมาก ในหมู่บ้าน นอกจากนี้ ยังเป็น ช่วงใกล้สิ้นสุดการเก็บเกี่ยว ในฤดูใบไม้ร่วง และพวกเขา จึงต้องการแรงงานอย่างเร่ง ด่วน

ที่สำคัญกว่านั้น เจ้าของเดิม ไม่เคยก่อปัญหาในหมู่บ้าน ตระกูลหลิว ดังนั้น จึงไม่มี ใครรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ คนผิวดำของเธอมากนัก เฉิง ซ่งเอ๋อ รีบเร่งไปยัง หมู่บ้านตระกูลหลิว

หมู่บ้านตระกูลหลิวเป็น หมู่บ้านที่มีการเก็บเกี่ยว ที่อุดมสมบูรณ์และเจริญ รุ่งเรือง ซึ่งถือว่าร่ำรวยกว่า หมู่บ้านตระกูลเฉิงที่แทบจะ พึ่งพาตนเองไม่ได้และมีดินที่ แย่

ตามคำแนะนำของชาวบ้าน เธอได้มาถึงบ้านของหลิว เจ้าของที่ดินรายใหญ่ บ้าน ของเจ้าของที่ดินมีกำแพงสูง และลานกว้าง ไม่หวั่นไหวต่อลมและฝน มีกำแพงสูงสาม เมตรที่สร้างด้วยหิน แสดงให้ เห็นอย่างชัดเจนว่ามีอำนาจ ทางเศรษฐกิจที่แข็งแกร่ง

เฉิง ซ่งเอ๋อร์ ยืนอยู่ที่ประตู เพียงชั่วครู่ เมื่อเธอเห็นคน เฝ้าประตูของเจ้าของบ้าน ออกมา และถามเธอว่า

[คนของตระกูลหลิว]

“คุณมาที่นี่เพื่ออะไร”

เฉิง ซ่งเอ๋อร์สารภาพตรงๆ ว่า

เฉิง ซ่งเอ๋อร์

“ฉันมาจากหมู่บ้านตระกูล เฉิงซึ่งอยู่ติดกัน และหวัง ว่าจะหางานเป็นลูกมือที่ บ้านของอาจารย์หลิวได้”

คนรับใช้มองดูเธอแล้วพูดว่า

[คนของตระกูลหลิว]

“ถ้าอย่างนั้น โปรดรอสัก ครู่ ฉันจะไปหาแม่บ้าน”

ไม่นานหลังจากนั้น แม่บ้านก็ ออกมา เสื้อผ้าของเธอดีกว่า ชาวบ้านทั่วไปมาก เหมาะกับ คนในบ้านที่มีฐานะร่ำรวย

[คนของตระกูลหลิว]

แม่บ้านมองเฉิง ซ่งเอ๋อร์ ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูด ว่า: “จากหมู่บ้านตระกูล เฉิงเหรอ?"

เฉิง ซ่งเอ๋อร์

"ใช่."

[คนของตระกูลหลิว]

“อยากเป็นผู้ช่วยมั้ย?”

เฉิง ซ่งเอ๋อร์

"ใช่."

แม่บ้านคิดสักครู่ ปีนี้การเก็บ เกี่ยวดี และผู้ช่วยเหลือใน ไร่ก็ยุ่งกันมาก จนแทบไม่มี พนักงานเลย

[คนของตระกูลหลิว]

“คุณเป็นยังไงบ้าง?”

เฉิง ซ่งเอ๋อร์ยิ้มเมื่อได้ยินเช่น นี้

เฉิง ซ่งเอ๋อร์

“ไม่ต้องกังวลนะแม่บ้าน ฉันเป็นคนแข็งแกร่งโดย ธรรมชาติ ไม่ว่าคุณอยาก ให้ฉันทำอะไร แค่พูดมา”

เหตุผลที่เจ้าของเดิมสามารถ หนีรอดจากการต่อสู้และก่อปัญหาได้นั้นเป็นเพราะพละ กำลังของเธอ แต่น่าเสียดาย ที่พละกำลังนั้นไม่ได้ถูกใช้ใน สถานที่ที่เหมาะสม

เมื่อเห็นท่าทางจริงใจและคำ พูดหวานๆ ของเธอ แม่บ้าน จึงให้โอกาสเธอ

[คนของตระกูลหลิว]

“จากนั้นก็ไปที่ไร่มัน สำปะหลังเพื่อย้ายมัน สำปะหลัง คุณจะได้เงินวัน ละ 15 เหวิน พร้อมอาหาร สองมื้อ"

การปลูกมันสำปะหลังเป็น งานหนักที่ต้องอาศัยทั้งความ แข็งแรงและความละเอียด อ่อน ไม่สามารถใช้กำลังได้ หลายคนเลือกที่จะตัดข้าว สาลีหรือข้าวโพดมากกว่า ย้ายมันสำปะหลัง

ลูกสาวเจ้าของบ้านกำลัง จะแต่งงาน และต้องเก็บ เกี่ยวข้าวให้หมดก่อนถึงวัน แต่งงาน แม่บ้านกังวลว่าจะ หาคนได้ไม่เพียงพอ

เฉิง ซ่งเอ๋อร์รับงานและ เดินตามแม่บ้านไปที่ไร่มัน สำปะหลัง โดยไม่คำนึงถึงค่า จ้าง อย่างน้อยเธอก็มีอาหาร กินครบสามมื้อต่อวัน

เธอทำงานตั้งแต่เที่ยงวันถึง เย็น เหนื่อยล้า ปวดหลังและ ขา แต่มีความสุขมากเมื่อได้ รับค่าจ้าง

[คนของตระกูลหลิว]

“เฉิง ซ่งเอ๋อร์ คุณทำได้ดี”

แม่บ้านยิ้มพร้อมกับส่ง ซาลาเปาข้าวสาลีหยาบสอง ชิ้นและเงิน 15 เหวินให้เธอ

แม่บ้านซึ่งมีหน้าที่ดูแลรับผิด ชอบงานในบางครั้งจะต้อง ตรวจสอบ การขนย้ายมัน สำปะหลังเป็นงานที่หนักและ หลายคนก็ละเลยหน้าที่ แม่ บ้านยังกังวลว่าเธอยังเด็ก และอาจจะละเลยหน้าที่ลับ หลังเพราะไม่สามารถทนต่อความยากลำบากได้

แต่หลังจากเฝ้าดูเธอทำงาน อย่างรวดเร็วและขยันขันแข็ง มาทั้งบ่าย แม่บ้านกลับรู้สึก พึงพอใจในตัวเธอมากยิ่งขึ้น

เฉิง ซ่งเอ๋อร์รับเงินและ ขนมปังไป แม้ว่าท้องของเธอจะร้องโครกครากด้วยความ หิว แต่เธอก็กินไปแค่ชิ้นเดียว เท่านั้น และเก็บอีกชิ้นไว้ให้ เฉิง ชิงจื้อ

‘เจ้าตัวน่าสงสารนั่นคงยังไม่ ได้กินอะไรเลย’

เฉิง ซ่งเอ๋อร์

“แม่บ้าน ฉันใช้เงินนี้ซื้อแป้ง หยาบจากครอบครัวของ อาจารย์หลิวได้ไหม”

เฉิง ซ่งเอ๋อร์ถามขึ้นอย่าง กะทันหัน

แม่บ้านตกตะลึงแล้วยิ้ม

[คนของตระกูลหลิว]

“แน่นอน คุณทำได้”

คนช่วยงานครอบครัว เจ้าของบ้านส่วนใหญ่เป็น ชาวบ้าน ชาวบ้านสนใจอะไร มากที่สุด? ไม่มีอะไรจะกิน นอกจากอาหาร เมื่อเห็นว่าเฉิง ซ่งเอ๋อร์ กระตือรือร้นมาก ไม่ได้ ต้องการเงิน แต่ต้องการ เพียงแป้งเท่านั้น เธอก็รู้ ว่าครอบครัวของเธอต้อง ยากจนมากจนแทบจะซื้ออาหารไม่ได้ ‘เจ้าของบ้านชอบผู้ช่วยแบบ ไหนมากที่สุด? โดยธรรมชาติแล้ว คนที่ ซื่อสัตย์ ขยันขันแข็ง และ ยากจน จนแทบจะไม่มีเงินซื้ออาหารกิน คนแบบนี้ควบคุมง่ายที่สุด’

เฉิง ซ่งเอ๋อร์มองไปที่ถุงแป้ง หยาบที่แห้งเหี่ยว สุดท้าย แล้วเขาสามารถซื้อแป้ง หยาบได้เพียงถุงเล็ก ๆ เท่านั้น

แต่ก็ยังพอใช้ได้ อย่างน้อย แป้งหยาบถุงนี้ก็อยู่ได้สามวัน และขนมปังข้าวสาลีหยาบก็ อิ่มท้องกว่าลูกเดือย

เฉิง ซ่งเอ๋อร์กลับบ้านด้วย ความตื่นเต้น โดยต้องการ แบ่งปันรายได้แรกของเธอตั้งแต่มายังโลกนี้และอยู่กับเฉิง ชิงจื้อ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ