บันทึกที่ไม่มีใครเขียน

วันจันทร์มาถึงพร้อมสายฝนโปรยบางเบา มินตราเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับใจที่หนักอึ้ง รอยแผลจาง ๆ ที่ขมับยังคงอยู่ แม้เธอไม่เคยสังเกตมาก่อน หรือ... มันเพิ่งปรากฏขึ้น?

เธอเริ่มรู้สึกว่าทุกคนมองเธอแปลกไป เพื่อนร่วมชั้นบางคนเริ่มหลบสายตา แก้มก็เริ่มพูดน้อยลง เหมือนมีบางอย่างที่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา

ในคาบประวัติศาสตร์ ครูให้นักเรียนเลือกหัวข้อทำรายงานเกี่ยวกับ “ประวัติโรงเรียน” มินตราไม่รีรอ เธอเลือกหัวข้อ “การเปลี่ยนแปลงของอาคารเรียนหลังเก่า”

แก้มทำหน้างง ๆ

“เธอแน่ใจเหรอว่าจะขุดเรื่องนั้น?”

“เราก็แค่สงสัย...” มินตรายิ้มบาง ๆ แต่ในใจเธอปั่นป่วน

หลังเลิกเรียน มินตรามุ่งหน้าไปที่ห้องสมุดทันที เธอขออนุญาตอาจารย์บรรณารักษ์เพื่อลงไปค้นแฟ้มเอกสารเก่าในห้องใต้ดิน

กลิ่นกระดาษเปียกชื้นกับฝุ่นหนาทำให้เธอแสบจมูก เธอกวาดตามองแฟ้มต่าง ๆ จนเจอกล่องเหล็กเก่า ๆ ที่ไม่มีป้ายชื่อติดอยู่

ภายในกล่องมีแฟ้มกระดาษสีน้ำตาลเก่า ๆ และสมุดโน้ตปกแข็งเล่มหนึ่ง

บนปกเขียนด้วยหมึกซึมจางว่า

“บันทึกห้อง 5/6”

มือของมินตราสั่นขณะเปิดอ่านหน้าแรก

ลายมือหวัด ๆ แต่ชัดเจนเขียนไว้ว่า:

> “วันนี้พวกเขาเอาเธอกลับมาอีกครั้ง… ฉันไม่รู้ว่าเธอคือใคร แต่เธอเหมือนใครบางคนที่เคยอยู่ที่นี่เมื่อสิบปีก่อน—เหมือนมาก… จนน่ากลัว”

> “พวกครูไม่เคยพูดถึงเธอ คงกลัวว่าจะมีใคร ‘จำได้’ ว่าเคยเกิดอะไรขึ้น…”

> “ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ตอนกลางคืนอีกแล้ว มันดังมาจากห้องนั้น ทุกครั้งที่ได้ยิน ฉันจะเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในฝัน ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยน้ำตา และมองมาทางฉันเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือ... หรือบางที อาจจะเป็นคำขู่”

มินตรากลืนน้ำลาย เธอหายใจติดขัดแต่กลับอ่านต่อไปเหมือนถูกสะกด

หน้าอื่น ๆ ของสมุดเต็มไปด้วยลายมือที่เริ่มสั่นไหว ราวกับคนเขียนค่อย ๆ เสียสติ

แต่ในหน้าสุดท้าย มันกลับมีข้อความเพียงสั้น ๆ เขียนด้วยปากกาแดงว่า

“ห้ามให้เธอจำได้”

และใต้ข้อความนั้น มีชื่อเขียนด้วยลายเซ็นเล็ก ๆ

“กัญญา”

มือของมินตราชาไปหมด เธอมองชื่อในหน้ากระดาษนิ่ง ๆ

ไม่รู้ว่าความกลัวหรือความจริงที่กำลังคืบคลานเข้ามาทำให้ใจเต้นแรงกว่ากันแน่

ก่อนที่เธอจะปิดสมุด เธอหันกลับไปมองประตูห้องใต้ดิน

เงาร่างหนึ่งแวบผ่านทางเดินหน้าห้อง เงียบจนแทบไม่มีเสียงฝีเท้า

และที่หน้าต่างบานเล็กด้านบนสุด... เธอเห็นดวงตาคู่หนึ่งมองลงมา

มันคือดวงตาของเธอเอง—แต่เธอไม่เคยอยู่ตรงนั้น