ความทรงจำต้องห้าม

เช้าวันถัดมา มินตรามาถึงโรงเรียนเร็วกว่าปกติ ทั้งที่ปกติเป็นคนไม่ค่อยตื่นเช้าเลยสักนิด เธอเองก็ยังแปลกใจที่ตัวเองลุกขึ้นมาได้ทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก เหมือนมีบางอย่างกระซิบอยู่ในใจว่าเธอ “ควรกลับไปที่นั่น”

เธอก้าวเท้าเร่งผ่านโถงทางเดินเงียบสงัดของอาคารศรีปัญญา พื้นไม้ยังคงส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อเหยียบลงไป แต่คราวนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว กลับกัน มันเหมือนเสียงที่คุ้นเคย... อย่างประหลาด

หน้าห้อง 5/6 ยังคงเงียบงัน ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่ตรงนี้ มินตราจ้องมองบานประตูไม้สีซีดอย่างครุ่นคิด

“ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเคยอยู่ตรงนี้มาก่อน…”

เธอเอื้อมมือไปแตะลูกบิดสนิมเขรอะเบา ๆ แค่สัมผัสเท่านั้น ร่างกายก็ชาวาบเหมือนโดนไฟฟ้าดูดวูบหนึ่งจนต้องชักมือกลับ

“เธอ... สนใจเรื่องนั้นจริง ๆ ใช่มั้ย?”

เสียงทุ้มเบาแต่ชัดเจนดังขึ้นจากด้านหลัง มินตราสะดุ้งสุดตัว หันไปพบหญิงวัยกลางคนในชุดสุภาพยืนอยู่ไม่ห่างนัก ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยน แต่แววตากลับนิ่งลึกเสียจนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

“เปล่าค่ะ หนูแค่สงสัยว่าทำไมถึงล็อกไว้...”

“มันเป็นห้องเก็บของ ไม่มีใครใช้มานานแล้ว” ครูตอบเสียงเรียบ “บางความทรงจำ... ก็ไม่จำเป็นต้องเปิดออกมาอีกครั้ง”

ประโยคนั้นทำให้มินตราเย็นวาบไปทั้งตัว แต่ครูเพียงยิ้มบาง ๆ แล้วเดินจากไป

ทั้งวัน มินตราแทบไม่มีสมาธิกับการเรียนเลย ความคิดเธอว้าวุ่นและวกวนถึงแต่ห้อง 5/6 และสายตาของครูแนะแนวคนนั้น เธอไม่แน่ใจว่าตัวเอง “กำลังกลัว” หรือ “กำลังจำ” อะไรบางอย่าง

ในช่วงบ่ายระหว่างคาบว่าง มินตราเดินผ่านห้องสมุดและหยุดมองบอร์ดเก่า ๆ ด้านข้างซึ่งติดรูปกิจกรรมต่าง ๆ ของโรงเรียนไว้ เธอหยุดอยู่หน้านึงนานกว่าที่ควร—รูปถ่ายหมู่เมื่อสิบปีก่อน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในรูปหน้าคล้ายเธอจนขนลุก

“นั่นรุ่นพี่กัญญาน่ะ” เสียงใสของแก้มดังขึ้นด้านหลัง “เธอหายตัวไปแบบไร้ร่องรอยเมื่อสิบปีก่อน วันสุดท้ายที่มีคนเห็นเธอ... ก็คือที่หน้าห้อง 5/6 นั่นแหละ”

มินตราเบิกตากว้าง “แล้วหาเจอมั้ย?”

“ไม่เลย ไม่มีแม้แต่เงา สุดท้ายเรื่องก็เงียบไปเพราะครูบอกว่าเป็นการหนีออกจากบ้าน แต่ไม่มีใครเชื่อหรอก” แก้มพูดด้วยน้ำเสียงขำไม่ออก

คืนนั้นมินตราฝันอีก ฝันว่าตัวเองเดินเข้าไปในห้องเรียนเก่าทรุดโทรม เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่ตรงมุมห้อง เสียงร้องไห้เบา ๆ ดังก้องอยู่รอบตัว

เมื่อมินตราเดินเข้าไปใกล้ ร่างนั้นเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่ เหมือนกับเธอเป๊ะ

ก่อนที่ภาพจะเปลี่ยน เด็กหญิงกระซิบว่า

“หนีไปซะ ก่อนจะจำทุกอย่างได้...”

มินตราสะดุ้งตื่น ลมหายใจขาดเป็นช่วง ๆ หัวใจเต้นแรงจนเธอแทบไม่แน่ใจว่ามันจะหยุดเมื่อไหร่

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดโหมดกล้องหน้า—เธอจำได้ว่าในฝันมีรอยแผลจาง ๆ อยู่ที่ขมับซ้ายของเด็กคนนั้น

และเมื่อแสงจากจอโทรศัพท์สะท้อนหน้าตัวเอง

เธอก็เห็นมัน—รอยแผลเป็นจาง ๆ รูปโค้งเล็ก ๆ บริเวณ

เดียวกันเป๊ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***