ยูกะ

โคจิ กำลังเดินไปห้องเรียนด้วยท่าทางปกติ ไม่มีอะไรผิดปกติ จนกระทั่งมือถือของเขาดังขึ้น และเขาก็ได้รับข้อความจาก ซาเอะ แฟนสาวที่คบกันมาเกือบสองปี

"โคจิ เราคุยกันหน่อยได้ไหม?"

เขายิ้มเล็กน้อยในใจ แต่พออ่านข้อความนั้นจบ เขาก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ในใจ เขากับซาเอะคบกันมานาน แถมชีวิตคู่ก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แต่บางที... ความรู้สึกมันก็เริ่มจืดจาง

เขารีบเดินไปที่มุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นที่ที่เขานัดกับซาเอะ

"ซาเอะ..." โคจิทักทายเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาดูเหมือนจะไม่สู้ดีนัก

ซาเอะมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา "โคจิ... เราเลิกกันเถอะ"

คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจโคจิ เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมาทันที "อะไรนะ... ทำไม?"

"ฉันคิดว่ามันไม่เวิร์คแล้วล่ะ... เรามีทางเดินที่ต่างกันและคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป" ซาเอะพูดเสียงเรียบ

โคจิพูดไม่ออก เขารู้สึกเหมือนโดนสะบัดหน้าจากโลกที่คุ้นเคย แต่สิ่งที่ทำให้เจ็บที่สุดคือคำพูดสุดท้ายที่เขาไม่ได้อยากฟัง "ขอโทษนะโคจิ... เราเลิกกันเถอะ"

ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดไปแค่ชั่วขณะ ก่อนที่โคจิจะเริ่มพูดเสียงต่ำ "โอเค... ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น"

ซาเอะหันหลังกลับไปทันที และโคจิยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกถึงความสูญเสียที่ไม่สามารถหายไปได้

แต่ทันทีที่ซาเอะเดินจากไป เขากลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่สะท้อนกลับในใจ เขาเคยคิดว่าความรักที่มีต่อซาเอะจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าว่ามันอาจจะเป็นแค่การพยายามบังคับตัวเอง

ในขณะที่โคจิยังคงยืนอยู่กับความรู้สึกนั้น ยูกะ รุ่นน้องปีหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น

"รุ่นพี่!" ยูกะทักทายด้วยท่าทางสดใสและรอยยิ้มที่ยั่วยวนอย่างมีเลศนัย

โคจิหันไปมองเธอด้วยท่าทางไม่ใส่ใจนัก แต่ยูกะก็ไม่สนใจ เขาทำเป็นไม่เห็น แต่ยูกะเดินเข้ามาใกล้

"รุ่นพี่ทำหน้าเศร้าๆ แบบนี้... มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?" ยูกะถามเสียงใสๆ แม้ภายนอกจะดูไร้พิษสง แต่สายตาของเธอไม่เคยหยุดจับตามองโคจิ

โคจิถอนหายใจ เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรอีก แต่พอนึกถึงการที่ถูกบอกเลิกจากซาเอะ ก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี

"ไม่มีอะไรหรอก" โคจิพูดเสียงนิ่งๆ "แค่เรื่องส่วนตัวน่ะ"

ยูกะยิ้มกว้างทันทีที่เห็นว่าโคจิมีท่าทางระบายออกมา "เรื่องส่วนตัวสินะ... แบบนี้หนูเข้าใจแล้วค่ะ"

"อะไร?" โคจิถามอย่างสงสัย

ยูกะก้าวเข้าไปใกล้เขามากขึ้น พร้อมกับหัวเราะเบาๆ "หนูคิดว่ารุ่นพี่คงรู้สึกเสียใจที่เพิ่งถูกบอกเลิกใช่ไหมคะ?"

โคจิไม่ทันได้ตอบอะไร ยูกะก็เริ่มพูดต่อทันที "หนูเคยเห็นรุ่นพี่กับแฟนพี่มาหลายครั้งนะคะ แต่ว่าตอนนี้มันก็จบแล้วใช่ไหมล่ะ? แล้วรุ่นพี่ไม่คิดบ้างเหรอว่า... หนูอาจจะเป็นคนที่ทำให้รุ่นพี่มีความสุขก็ได้?"

โคจิหันไปมองยูกะอย่างประหลาดใจ "เธอพูดอะไร?"

"ก็แค่..." ยูกะยิ้มขี้เล่น "หนูจะทำให้รุ่นพี่หลงหนูสักหน่อยก็เท่านั้น"

โคจิเริ่มรู้สึกสับสนและตกใจ "เธอจะทำอะไร?"

ยูกะไม่ตอบ แต่แค่ยิ้มกว้างขึ้น "เอาเป็นว่า... หนูจะทำให้รุ่นพี่มีความสุข และในที่สุดรุ่นพี่ก็จะ... รุ่นพี่ก็หลงหนูแล้ว"

โคจิเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นในตัวเองมาก่อน การที่ยูกะพูดแบบนั้นทำให้เขารู้สึกถึงความไม่คุ้นเคย และแปลกใหม่ที่ทำให้ใจเขาสั่นไหว

"หึ... เธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหลงเธอจริงๆ เหรอ?" โคจิพูดด้วยน้ำเสียงสงบ แต่ใจเขากลับสับสน

ยูกะยักไหล่แล้วพูดอย่างมั่นใจ "ลองดูสิคะ รุ่นพี่... เดี๋ยวหนูจะทำให้รุ่นพี่หลงหนูจนไม่รู้ตัว"

หลังจากวันนั้น โคจิ รู้สึกแปลกๆ มากขึ้นทุกครั้งที่เจอ ยูกะ รุ่นน้องปีหนึ่งที่ดูเหมือนจะเข้ามาป่วนชีวิตเขาทุกครั้งไป ความสดใสและความมั่นใจของเธอทำให้เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

แต่ที่ยิ่งแปลกกว่านั้นคือการที่เขาเริ่มรู้สึกว่าบางครั้ง... ยูกะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นทั้งๆ ที่ไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น

"รุ่นพี่คะ!" ยูกะทักทายอย่างสดใส ขณะยืนอยู่ตรงหน้าของโคจิในห้องเรียน

โคจิเลิกคิ้ว มองเธอแล้วถอนหายใจ "อีกแล้ว... ยังจะตามฉันทำไมอีก?"

ยูกะยิ้มกว้างแล้วเดินไปนั่งข้างๆ โคจิทันที "ก็หนูอยากให้รุ่นพี่รู้ว่า... ชีวิตมันยังมีอะไรดีๆ อีกเยอะนะคะ ถ้าพี่ยอมรับหนูเเละเราก็จะไปม่านรูดกันเย้ๆ"

โคจิหันไปมองเธออย่างไม่เข้าใจ "ท่าทำเเบบนั้นฉันได้เที่ยวห้องกรงเเน่..."

ยูกะขำเบาๆ แล้วดันตัวเองไปข้างหน้า "เเค่ล้อเล่นค่ะ...เเต่ว่ายังไม่รู้ตัวเลยนะคะ... จริงๆ แล้วรุ่นพี่ไม่รู้หรอว่า... หนูจะทำให้พี่หลงหนูได้ยังไง"

โคจิแอบขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำพูดเธอ "เเล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงความคิดเธอไม่ใช่ความคิดฉัน?"

"แค่ทำให้พี่รู้สึกพิเศษ... แค่...แค่ทำให้พี่รู้ว่า... คนที่มองเห็นค่าพี่มีอยู่ในที่นี้" ยูกะพูดด้วยท่าทางจริงจังแต่ก็ยังไม่ลืมยิ้มบางๆ บนใบหน้า

โคจิเริ่มรู้สึกเหมือนเธอกำลังเล่นเกมกับเขา แต่เขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเธอเล่นยังไง เขาพยายามหลีกเลี่ยงเธอให้มากที่สุด แต่ยูกะก็ยังคงคอยเข้ามาทำให้เขารู้สึกผิดปกติ

วันต่อมา...

โคจิเดินไปยังห้องเรียนอีกครั้งในเช้าวันใหม่ ขณะที่เขากำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนยืนอยู่ข้างๆ เขา

"รุ่นพี่คะ!" ยูกะเรียกเสียงใสอีกครั้ง

โคจิหันไปมองเธอ "เธอจะตามฉันไปถึงไหน?"

"ก็มาถามรุ่นพี่หน่อยสิคะ... ว่าพี่โอเคไหม หลังจากที่เลิกกับแฟนแล้ว" ยูกะถามอย่างสนใจ พร้อมยิ้มขี้เล่น

โคจิพยายามทำให้ตัวเองไม่สะเทือนจากคำพูดนั้น "ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก"

ยูกะทำหน้ามีเลศนัยและเริ่มพูดต่อ "รุ่นพี่ดูเหมือนจะเศร้าเกินไปหน่อยนะคะ... หนูว่า... พี่ไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเศร้าหรอกนะ พี่ก็ต้องให้โอกาสตัวเองได้รู้จักคนใหม่ๆ ไง"

โคจิมองเธอด้วยความสงสัย "เธอหมายความว่าอะไร?"

"หมายความว่า..." ยูกะยิ้มกว้างขึ้น "หนูไงจะทำให้พี่ลืมเรื่องเก่าๆ แล้วทำให้พี่รู้สึกดีขึ้น"

โคจิขมวดคิ้ว "เธอพูดเหมือน... เธอกำลังจะมาทำอะไรที่ไม่คาดคิดเลย"

ยูกะแค่ยักไหล่แล้วพูดด้วยท่าทางมั่นใจ "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ รุ่นพี่... หนูแค่คิดว่าถึงเวลาที่พี่จะรู้สึกพิเศษบ้างแล้ว"

โคจิรู้สึกว่ามันเริ่มจะออกนอกลู่นอกทางมากเกินไปแล้ว แต่ในใจเขาก็เริ่มสงสัยว่า... เธอกำลังจะทำอะไรกับเขา?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***