ยูกะอยากได้รุ่นพี่

โคจิมาโผล่ในบ้านของยูกะ

โคจิยืนแข็งทื่ออยู่ตรงทางเข้าบ้านของยูกะ ใจหนึ่งก็อยากจะหันหลังวิ่งหนี แต่อีกใจก็รู้ดีว่า... หนีไปก็คงไม่รอด

ยูกะหันมายิ้มให้เขาอย่างสดใส "รุ่นพี่จะยืนแข็งทื่อแบบนั้นอีกนานมั้ยคะ~? เข้ามาสิๆ"

โคจิลอบกลืนน้ำลาย "คือว่า... ฉันว่าเรื่องนี้มัน—"

"ไม่มีข้อโต้แย้งค่ะ เชิญข้างใน~"

โคจิยังไม่ทันได้พูดจบ ยูกะก็ดึงแขนเขาเข้าไปด้านในบ้านทันที

"โอ๊ย! เธอจะลากฉันไปไหนอีกเนี่ย!?"

ยูกะหัวเราะเบาๆ "ก็ไปห้องหนูไงคะ~ หรือรุ่นพี่อยากไปที่อื่น?"

"ฉันอยากกลับบ้าน!!"

"ไม่ค่ะ~"

โคจิหมดคำจะเถียง ตอนนี้เขาเริ่มทำใจได้แล้วว่า วันนี้คงไม่มีทางรอดไปจากเงื้อมมือของยูกะแน่นอน

โคจินั่งแข็งทื่ออยู่บนเตียงของยูกะ สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ ห้องที่เต็มไปด้วยของใช้ส่วนตัวของเธอ บรรยากาศในห้องมันอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ ที่เขาไม่แน่ใจว่ามาจากน้ำหอม โลชั่น หรืออะไรก็ตาม แต่ที่แน่ๆ คือ มันกำลังทำให้สติของเขาเริ่มจะไม่อยู่กับตัว

ยูกะยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มหวาน ร่างเล็กของเธอนั่งลงข้างๆ เขาอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องปกติ

"รุ่นพี่ทำหน้าเหมือนเห็นผีเลยนะคะ~ กลัวหนูเหรอ?"

โคจิฝืนยิ้ม "ฉันไม่ได้กลัวเธอ... ฉันกลัวชีวิตตัวเองต่างหาก!"

ยูกะหัวเราะคิกคัก "ทำไมล่ะ~ หนูก็แค่ชวนรุ่นพี่มานั่งคุยเล่นกันเฉยๆ เอง~"

"นี่มันไม่ใช่ 'คุยเล่น' แล้วไหม!?"

ก่อนที่โคจิจะหาทางเอาตัวรอดออกจากสถานการณ์นี้ ยูกะก็ขยับเข้ามาใกล้เขาอีกนิด ใกล้จนเขาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างของเธอ

"รุ่นพี่..."

เสียงของเธอเบาลง และแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่โคจิไม่สามารถอ่านออก

"เมื่อไหร่รุ่นพี่จะเข้าใจสักทีว่าหนูไม่ได้ล้อเล่น?"

โคจิชะงัก ใจเขาเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"เดี๋ยว... นี่มัน..."

ยูกะโน้มตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ดวงตาสีสวยของเธอจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขา

โคจิกลืนน้ำลาย "เธอจะทำอะไร...?"

"ไม่รู้สิคะ~" ยูกะยิ้มเจ้าเล่ห์ "รุ่นพี่คิดว่าหนูจะทำอะไรล่ะ?"

โคจิเงียบ...

"เฮ้อ… เอาก็เอาวะ!"

โคจิที่นั่งหมดสภาพอยู่เมื่อกี้ พลันลุกพรวดขึ้นมาด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย "ฉันจะไม่ยอมเป็นเหยื่อฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้วโว้ย!"

ยูกะที่กำลังยิ้มหวานอยู่ชะงักไปเล็กน้อย "หืม~? รุ่นพี่คิดจะทำอะไรเหรอคะ?"

โคจิไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ พลังของลูกผู้ชายถูกปลุกขึ้นมาแล้ว!

"เธอเป็นฝ่ายรุกมาตลอดใช่ไหม?" โคจิพูดพลางโน้มตัวลงมาใกล้ "งั้นฉันขอคืนบ้างล่ะนะ!"

"เเบบนั้นจะดีหรอคะรุ่นพี่พอดีว่าหนูเเค่เป็นห่วงน่ะ"ยูกะพูดออกมาเเละหัวเราะเบาๆ

"ในเมื่อมันมาขนาดนี้เเล้วฉันก็จะไม่ปล่อยหรอกนะยูกะ..."โคจิพูดขึ้นมาพร้อมกับบ้างสิ่งบ้างอย่างที่ใหญ่เท่ากับมังกรคอมมาโดกำลังผงาด

"เอ๊ะ...รุ่นพี่เเต่ว่าท่าเอาไอนั้นใส่เข้ามาในตัวหนูละก็...มันจะ"ยูกะเสียงสั่นนิดหลังจากที่เห็นกำลังผงาดเเละมันไม่ใช่ผู้กล้าโล่

"เธอเป็นคนเริ่มเองนะ..."สิ้นคำพูดโคจิได้จูบกับยูกะ

"ท่าหนูเป็นอะไรรุ่นพี่ช่วยรับผิดชอบด้วยนะคะ"ยูกะพูดขึ้นหลังจากจูบเสร็จ

"อืม...เข้าใจเเล้ว"เเล้วโคจิก็เริ่มที่จะสอดใส่ยูกะ

"อะ...อ้าส...รุ่นพี่เบามือลงหน่อยสิหนูเจ็บนะ"

"โคตรเเน่นเลยในตัวเธอเนี่ยยูกะ.....เดี๋ยวก่อนนะ"หลังจากที่โคจิสอดมันเข้าไปมันก็ทำให้เขารู้ว่า...เขาเสียซิงค์ให้กลับยูกะคนที่เขาบอกว่าจะไม่หลง

"เเต่ว่ารุ่นพี่เเพ้เเล้วนะคะ...เพราะฉะนั้นเเพ้ก็ต้องมีบทลงโทษช่วยขยับให้หนูรู้สึกดีหน่อยสิ"

"ฮึ...งั้นหรอฉันเเพ้งั้นเธอลองรับนี้ไปหน่อยสิ"

"เอ๊ะ..อะไรหรอคะรุ่นพี่..อะ..อ๊าาา"ยูกะพูดพึ่งจบไปเธอก็รู้สึกโดนอะไรกระเเทกเข้าอย่างรุนเเรง

"อ๊ะ..รุ่นพี่..เบามื-อ"

ยูกะพูดยังไม่ทันจบโคจิก็เข้ามาจูบยูกะเอาไว้

"เงียบๆหน่อยสิยัยบื้อเสียงเธอตอนนี้มันจะทำให้ฉันทนไม่ใหวเอาได้นะ"

"อื้อ~~หัวตอนนี้มันโล่งไปหมดเลย"

"มะ...มันเข้ามาลึกมากเลยรุ่นพี่"

"ในตัวเธอมันรู้สึกดีมากเลยยูกะเล่นซะฉันเเทบหยุดขยับไม่ได้เลย"

"ตอนนี้..ของรุ่นกำลังจูบน้องตัวน้อยของหนู~~"

"เเม่ง..ของเธอจะรัดเเน่นเกินไปเเล้วนะยูกะฉันชักจะทนไม่ใหวเเล้ว"

"งั้นรุ่นพี่ก็ปล่อยมันออกมาเลยสิ..ปล่อยเข้ามาในตัวหนูเลยสิ"ยูกะพูดกระซิบใส่หูโคจิ

"ท่าเธอต้องการเเบบนั้นฉันจะสนองให้เองยูกะ"โคจิเริ่มขยับเร็วขึ้น

"อะ..อ๊ะ..รุ่นพี่ฉันจะไม่ใหวเเล้-อ๊าาาาา"ยูกะพูดไม่ทันขาดคำโคจิก็ปล่อยน้องๆเข้าไปใหนตัวของยูกะ

"รุ่นพี่ปล่อยออกมาเยอะมากเลยนะคะ~ท่าหนูท้องขึ้นมาจะทำยังไง"

"งั้นเดี๋ยวฉันจะนับผิดชอบเองไม่ต้องห่วง"โคจิพูดขึ้นพร้อมกับจูบไปที่ยูกะอีกหนึ่งที

ยูกะนอนแผ่อยู่บนเตียง "หึ… ไม่เลวเลยนะคะ รุ่นพี่~"

โคจินั่งกอดอกยิ้มมุมปาก "หึ… ฉันน่ะ ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ"

แต่ทันใดนั้นเอง—

"เอาล่ะค่ะ… ต่อรอบที่สองกันเลยไหมคะ~?"

"เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ!!"

"เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวก่อนนนน!!"

โคจิที่เมื่อครู่ยังทำเท่ห์อยู่ดีๆ ตอนนี้กลับถอยหลังแทบไม่ทัน! ยูกะยืดแขนขึ้นพลางขยับตัวเข้าใกล้ด้วยรอยยิ้มหวาน—ที่สำหรับโคจิตอนนี้มันดูไม่ต่างจากรอยยิ้มของปีศาจ!!

"รุ่นพี่จะหนีเหรอคะ~? เมื่อกี้ยังทำเก่งอยู่เลยน้า~?"

"ไม่หนีแล้วจะให้ทำไงวะ!?" โคจิกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก "ฉันไม่เหลือพลังแล้วนะเว้ย!"

ยูกะหัวเราะคิกคักก่อนจะยันตัวขึ้นมา "งั้นก็แปลว่าหนูชนะสิ~?"

"ชนะบ้านเธอสิ! ฉันไม่เล่นด้วยแล้วโว้ย!!"

ว่าแล้วโคจิก็รีบกระโจนลงจากเตียง คว้ากระเป๋าได้ก็พุ่งไปที่ประตูทันที แต่—

แกร๊ก

"...?"

โคจิหันกลับไปมอง เห็นยูกะนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงพลางหมุนกุญแจห้องเล่น

เช้าวันต่อมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***