ยูกะกับเพื่อนเก่า

โคจิยืนอยู่หน้าประตูที่ถูกล็อกจากข้างใน ใบหน้าของเขายังแดงซ่าน ไม่รู้เพราะความเหนื่อยหรือเพราะ...สายตาของยูกะที่จ้องมาแบบไม่ละสายตา

"ย-ยูกะ... คืนกุญแจมานะ ฉันจะกลับแล้ว" เขาเอ่ยเสียงสั่นแปลกๆ ราวกับกลัวว่าจะโดนจับกินกลางห้อง

ยูกะยังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง มุมปากยกยิ้มแบบที่คนถูกแกล้งอยากจะเอาหมอนปาใส่

"หืม~ กลัวหนูเหรอคะ รุ่นพี่?"

"กลัวอะไรเธอวะ! ฉันแค่...ไม่ชอบโดนขังต่างหาก!" โคจิหลบตาแล้วบ่นพึมพำ “…และก็ไม่ชอบให้คนหน้าตาน่ารักมายิ้มแบบนั้นใส่ด้วย…”

"ว่าไงนะคะ?" ยูกะลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาใกล้ๆ ช้าๆ เหมือนแมวที่กำลังจะเล่นกับของเล่น

"ปะ เปล่า! ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น!" โคจิถอยกรูดไปชนผนัง

ยูกะยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนโคจิแทบหายใจไม่ทั่วท้อง เธอกะพริบตาแล้วกระซิบเบาๆ

"หนูก็ไม่ชอบหรอกค่ะ...เวลารุ่นพี่ทำหน้าแบบนั้น"

"หะ หน้าแบบไหน!?"

"หน้าแบบ...กำลังจะระเบิด" เธอหัวเราะ แล้วดีดหน้าผากเขาทีหนึ่งเบาๆ "เพี้ยะ~"

"โอ๊ย! จะดีดทำไมเล่า!?" โคจิหน้าแดงกว่าเดิมอีกสิบระดับ

"ก็รุ่นพี่น่ารักดีนี่นา~"

“เธอพูดอะไรออกมาเนี่ย!!” เขาแทบจะนั่งลงกับพื้น เอามือกุมหัว “ฉันไม่ไหวแล้ว ยอมแพ้…”

ยูกะเดินไปที่โต๊ะ หยิบกุญแจขึ้นมา แล้วโยนให้โคจิพร้อมรอยยิ้ม

"ไว้คราวหน้าเล่นกันอีกนะคะ รุ่นพี่~"

โคจิจับกุญแจได้ทัน หัวใจเต้นตุบๆ ไม่รู้เพราะตกใจ หรือเพราะคำว่า “คราวหน้า” เจอกันแน่...

ติ๊งต่องงง~!

เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นพร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจของนักเรียนที่ทยอยเดินเข้าห้อง โคจิเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่พยายามจะ “นิ่ง” ให้ได้มากที่สุด

แต่มันไม่เนียนเลย…

“โย่วววว~ รุ่นพี่~!!”

เสียงทักแบบลากเสียงยาวจากเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเขาดังขึ้นทันทีที่เห็นหน้าโคจิ

“เมื่อคืน…ฝันดีปะว้า~?” เพื่อนอีกคนก็เสริมเข้าไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

โคจิชะงักเท้าไปครึ่งวินาที "...หะ หา? ฝะ ฝันอะไรของพวกนายวะ!?"

“ก็ฝันที่มัน...มีชื่อขึ้นต้นว่ายู ลงท้ายด้วยกะอะดิ~” เพื่อนทั้งกลุ่มทำเสียงโห่แซวกันเป็นแถว

“เห้ย พวกนายไปเอาข่าวจากไหนมาเนี่ย!” โคจิหน้าแดงจี๊ด รีบปฏิเสธสุดตัว

“ไม่ต้องถามเลยว่าข่าวมาจากไหน…” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าห้อง

ทุกคนหันไปมอง และแน่นอน—

ยูกะ

เธอยืนอยู่หน้าประตูห้อง เอกสารอยู่ในมือ ท่าทีสงบนิ่ง…แต่สายตานี่สิ เล่นเอาโคจิแทบจะมุดโต๊ะ

"แผนกฝากของเมื่อคืน ฝากมาบอกค่ะว่า…รุ่นพี่ลืมเสื้อไว้ที่บ้านหนู"

"ยะ ย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!! ยูกะ!!" โคจิแทบจะวิ่งออกจากห้อง

เพื่อนๆ ตบโต๊ะขำกันลั่นห้อง ส่วนยูกะยักคิ้วหนึ่งทีแล้วหันกลับไปอย่างสง่าผ่าเผย

“ยัยนี้อย่าให้ฉันต้องได้คืนนะ!” – โคจิคิดในใจ แต่หน้าก็ยังแดงอยู่เหมือนเดิม

พักเที่ยง

โคจินั่งอยู่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียน มือยังถือข้าวปั้นแต่ไม่ได้กิน หน้าตาเหมือนคนเพิ่งผ่านศึกสงคราม (ซึ่งก็ไม่ต่างจากความจริงเท่าไหร่)

"ฮ่าา… ฉันแค่จะมาเรียนเองนะเว้ย ไม่ได้จะมาฉายหนังชีวิตแบบนี้…" เขาพึมพำกับตัวเอง

ฟึ่บ

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง ก่อนที่ใครบางคนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ

"หนีมานั่งตรงนี้อีกแล้วเหรอคะ~ รุ่นพี่?"

"...อย่ามาโผล่เงียบๆ แบบนี้สิ! หัวใจจะวาย!" โคจิเกือบสำลักข้าว

ยูกะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นกล่องเบนโตะให้ “หนูทำมาเผื่อรุ่นพี่ด้วยนะคะ”

"...จะไว้ใจได้เรอะ?" โคจิรับมาแบบกล้าๆ กลัวๆ

“จะไม่ไว้ใจกันขนาดนั้นเลยเหรอคะ~” ยูกะทำหน้าน้อยใจเล็กน้อย แต่แววตายังคงเจ้าเล่ห์อยู่เหมือนเดิม

โคจิเปิดกล่องออกอย่างระวัง…แล้วถึงกับตาโต

"...หน้ารูปฉัน?" เขาชี้ไปที่ข้าวปั้นที่ถูกจัดเรียงเป็นหน้าเขา

“อื้อ~ ตั้งใจทำสุดๆ ไปเลยนะคะ” ยูกะยิ้มหวาน “แต่ถ้ารุ่นพี่ไม่กิน…งั้นหนูจะกินเองก็ได้นะ~”

เธอหยิบข้าวปั้นลูกหนึ่งขึ้นมาแล้วค่อยๆ เอาเข้าปาก…แต่ว่า—

“อะ อ้าวววว!! เดี๋ยวสิ!! เอาคืนมา!!”

“หืม? ไหนบอกไม่ไว้ใจ~?”

“ก็ไม่ไว้ใจ…แต่นั่นมันหน้าฉันนะเฟ้ยยย!! เอาคืนมาาาาาา!!”

เสียงทั้งสองคนดังไปทั่วหลังโรงเรียน บรรยากาศเหมือนแมวกับหมาที่กัดกันไม่เลิก…แต่ถ้ามองดีๆ ก็แอบอบอุ่นแปลกๆ

“ฮึ่ม… ยังจะมาหัวเราะกันอีก…”

เสียงพึมพำเบาๆ ดังมาจากอีกฝากของสนามหญ้า เด็กสาวผมสั้นสวมแว่นจ้องมายังโคจิและยูกะด้วยแววตาเอาเรื่อง

"ยูกะจัง…แย่งรุ่นพี่โคจิไปจากฉันได้ยังไงกันเนี่ย…!?"

---

ตัดกลับมาที่ใต้ต้นไม้ โคจิและยูกะยังคง "สงครามข้าวปั้น" กันต่อ

"อ่ะ—โอ๊ย! เธอกัดมือฉันทำไมเนี่ย!!"

"ก็มันข้าวปั้นของหนู~ รุ่นพี่จะเอาคืนหนูทำไมล่ะคะ?"

"ข้าวปั้นก็ส่วนข้าวปั้นสิ! นิ้วมือฉันไม่ใช่กับแกล้มนะเฟ้ย!!"

ยูกะหัวเราะคิกอย่างสะใจ แล้วเอนหลังพิงต้นไม้ "นี่แหละ~ เวลารุ่นพี่หัวเสีย หนูชอบที่สุดเลย"

โคจิหันมองเธออย่างเหนื่อยใจ "เธอนี่มันตัวป่วนของจริง…"

“แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าตัวละครลับที่แอบมองอยู่นะคะ”

“หืม?”

แกร๊ก

เสียงกิ่งไม้หักดังขึ้น พร้อมร่างของเด็กสาวผมสั้นที่โผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้

“รุ่นพี่โคจิ! อย่าไว้ใจยัยปีศาจนั่นเด็ดขาดนะคะ!”

โคจิ: “เอ่อ…ใครวะเนี่ย”

ยูกะ: “อ้อ~ เพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมต้นค่ะ อารมณ์ประมาณว่าเคยตามติดรุ่นพี่อยู่พักหนึ่งน่ะค่ะ~”

เด็กสาว (หน้าแดง): “ยูกะ!! เธอพูดแบบนั้นได้ยังไง!!”

โคจิ: (เอามือกุมขมับ) “นี่ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กับใครกันแน่ฟะ…”

โคจิเลิกคิ้วสูง "ห้ะ? เพื่อนเก่าของเธอ?"

เด็กสาวผมสั้นดันแว่นขึ้น พลางจ้องยูกะด้วยสายตาแข็งกร้าว "ชื่อคานะ... แล้วก็ไม่ได้เป็นเพื่อนด้วยหรอกค่ะ! ศัตรูต่างหาก!"

ยูกะยิ้มเย็น ๆ แบบสุดจะกวน "อุ๊ย~ ยังไม่เลิกคิดว่าหนูแย่งขนมเธอตอน ม.ต้นอีกเหรอ~?"

โคจิหันขวับไปมองยูกะ "เฮ้ย... นี่มันเรื่องระดับเด็กประถมเลยนะ!"

คานะกัดฟันแน่น "มันไม่ใช่แค่ขนม! มันคือใจรุ่นพี่โคจิที่ฉันเฝ้ามองมาต่างหาก!"

โคจิสำลักข้าวปั้นแทบพุ่ง "แค่กๆๆ เดี๋ยวๆๆ ใครอนุญาตให้สารภาพตรงนี้วะ!"

ยูกะหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วกระซิบข้างหูโคจิ "รุ่นพี่นี่เสน่ห์แรงเหมือนกันนะคะ~ มีคนตามเชียร์แบบนี้"

โคจิหน้าแดงปานจะระเบิด "อย่ากระซิบใกล้ขนาดนั้นสิฟะ!"

คานะชี้นิ้วมาทางยูกะ "ฉันจะไม่ยอมแพ้เธอเด็ดขาด! ศึกนี้ยังอีกยาว!"

ยูกะยิ้มหวาน แต่แววตามีประกายเจ้าเล่ห์ "หนูจะรอดูนะคะ~ ว่ารุ่นพี่จะเลือกใคร... แต่บอกไว้ก่อน คนอย่างหนูไม่ถอยง่ายๆ หรอก"

โคจิในใจ : "ให้ตายสิ...ชีวิตกูจะสงบซักวันได้มั้ยเนี่ย..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***