โคจิ กำลังเดินไปห้องเรียนด้วยท่าทางปกติ ไม่มีอะไรผิดปกติ จนกระทั่งมือถือของเขาดังขึ้น และเขาก็ได้รับข้อความจาก ซาเอะ แฟนสาวที่คบกันมาเกือบสองปี

"โคจิ เราคุยกันหน่อยได้ไหม?"

เขายิ้มเล็กน้อยในใจ แต่พออ่านข้อความนั้นจบ เขาก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ในใจ เขากับซาเอะคบกันมานาน แถมชีวิตคู่ก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แต่บางที... ความรู้สึกมันก็เริ่มจืดจาง

เขารีบเดินไปที่มุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นที่ที่เขานัดกับซาเอะ

"ซาเอะ..." โคจิทักทายเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาดูเหมือนจะไม่สู้ดีนัก

ซาเอะมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา "โคจิ... เราเลิกกันเถอะ"

คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจโคจิ เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมาทันที "อะไรนะ... ทำไม?"

"ฉันคิดว่ามันไม่เวิร์คแล้วล่ะ... เรามีทางเดินที่ต่างกันและคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป" ซาเอะพูดเสียงเรียบ

โคจิพูดไม่ออก เขารู้สึกเหมือนโดนสะบัดหน้าจากโลกที่คุ้นเคย แต่สิ่งที่ทำให้เจ็บที่สุดคือคำพูดสุดท้ายที่เขาไม่ได้อยากฟัง "ขอโทษนะโคจิ... เราเลิกกันเถอะ"

ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดไปแค่ชั่วขณะ ก่อนที่โคจิจะเริ่มพูดเสียงต่ำ "โอเค... ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น"

ซาเอะหันหลังกลับไปทันที และโคจิยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกถึงความสูญเสียที่ไม่สามารถหายไปได้

แต่ทันทีที่ซาเอะเดินจากไป เขากลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่สะท้อนกลับในใจ เขาเคยคิดว่าความรักที่มีต่อซาเอะจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าว่ามันอาจจะเป็นแค่การพยายามบังคับตัวเอง

ในขณะที่โคจิยังคงยืนอยู่กับความรู้สึกนั้น ยูกะ รุ่นน้องปีหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น

"รุ่นพี่!" ยูกะทักทายด้วยท่าทางสดใสและรอยยิ้มที่ยั่วยวนอย่างมีเลศนัย

โคจิหันไปมองเธอด้วยท่าทางไม่ใส่ใจนัก แต่ยูกะก็ไม่สนใจ เขาทำเป็นไม่เห็น แต่ยูกะเดินเข้ามาใกล้

"รุ่นพี่ทำหน้าเศร้าๆ แบบนี้... มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?" ยูกะถามเสียงใสๆ แม้ภายนอกจะดูไร้พิษสง แต่สายตาของเธอไม่เคยหยุดจับตามองโคจิ

โคจิถอนหายใจ เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรอีก แต่พอนึกถึงการที่ถูกบอกเลิกจากซาเอะ ก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี

"ไม่มีอะไรหรอก" โคจิพูดเสียงนิ่งๆ "แค่เรื่องส่วนตัวน่ะ"

ยูกะยิ้มกว้างทันทีที่เห็นว่าโคจิมีท่าทางระบายออกมา "เรื่องส่วนตัวสินะ... แบบนี้หนูเข้าใจแล้วค่ะ"

"อะไร?" โคจิถามอย่างสงสัย

ยูกะก้าวเข้าไปใกล้เขามากขึ้น พร้อมกับหัวเราะเบาๆ "หนูคิดว่ารุ่นพี่คงรู้สึกเสียใจที่เพิ่งถูกบอกเลิกใช่ไหมคะ?"

โคจิไม่ทันได้ตอบอะไร ยูกะก็เริ่มพูดต่อทันที "หนูเคยเห็นรุ่นพี่กับแฟนพี่มาหลายครั้งนะคะ แต่ว่าตอนนี้มันก็จบแล้วใช่ไหมล่ะ? แล้วรุ่นพี่ไม่คิดบ้างเหรอว่า... หนูอาจจะเป็นคนที่ทำให้รุ่นพี่มีความสุขก็ได้?"

โคจิหันไปมองยูกะอย่างประหลาดใจ "เธอพูดอะไร?"

"ก็แค่..." ยูกะยิ้มขี้เล่น "หนูจะทำให้รุ่นพี่หลงหนูสักหน่อยก็เท่านั้น"

โคจิเริ่มรู้สึกสับสนและตกใจ "เธอจะทำอะไร?"

ยูกะไม่ตอบ แต่แค่ยิ้มกว้างขึ้น "เอาเป็นว่า... หนูจะทำให้รุ่นพี่มีความสุข และในที่สุดรุ่นพี่ก็จะ... รุ่นพี่ก็หลงหนูแล้ว"

โคจิเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นในตัวเองมาก่อน การที่ยูกะพูดแบบนั้นทำให้เขารู้สึกถึงความไม่คุ้นเคย และแปลกใหม่ที่ทำให้ใจเขาสั่นไหว

"หึ... เธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหลงเธอจริงๆ เหรอ?" โคจิพูดด้วยน้ำเสียงสงบ แต่ใจเขากลับสับสน

ยูกะยักไหล่แล้วพูดอย่างมั่นใจ "ลองดูสิคะ รุ่นพี่... เดี๋ยวหนูจะทำให้รุ่นพี่หลงหนูจนไม่รู้ตัว"

หลังจากวันนั้น โคจิ รู้สึกแปลกๆ มากขึ้นทุกครั้งที่เจอ ยูกะ รุ่นน้องปีหนึ่งที่ดูเหมือนจะเข้ามาป่วนชีวิตเขาทุกครั้งไป ความสดใสและความมั่นใจของเธอทำให้เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

แต่ที่ยิ่งแปลกกว่านั้นคือการที่เขาเริ่มรู้สึกว่าบางครั้ง... ยูกะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นทั้งๆ ที่ไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น

"รุ่นพี่คะ!" ยูกะทักทายอย่างสดใส ขณะยืนอยู่ตรงหน้าของโคจิในห้องเรียน

โคจิเลิกคิ้ว มองเธอแล้วถอนหายใจ "อีกแล้ว... ยังจะตามฉันทำไมอีก?"

ยูกะยิ้มกว้างแล้วเดินไปนั่งข้างๆ โคจิทันที "ก็หนูอยากให้รุ่นพี่รู้ว่า... ชีวิตมันยังมีอะไรดีๆ อีกเยอะนะคะ ถ้าพี่ยอมรับหนูเเละเราก็จะไปม่านรูดกันเย้ๆ"

โคจิหันไปมองเธออย่างไม่เข้าใจ "ท่าทำเเบบนั้นฉันได้เที่ยวห้องกรงเเน่..."

ยูกะขำเบาๆ แล้วดันตัวเองไปข้างหน้า "เเค่ล้อเล่นค่ะ...เเต่ว่ายังไม่รู้ตัวเลยนะคะ... จริงๆ แล้วรุ่นพี่ไม่รู้หรอว่า... หนูจะทำให้พี่หลงหนูได้ยังไง"

โคจิแอบขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำพูดเธอ "เเล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงความคิดเธอไม่ใช่ความคิดฉัน?"

"แค่ทำให้พี่รู้สึกพิเศษ... แค่...แค่ทำให้พี่รู้ว่า... คนที่มองเห็นค่าพี่มีอยู่ในที่นี้" ยูกะพูดด้วยท่าทางจริงจังแต่ก็ยังไม่ลืมยิ้มบางๆ บนใบหน้า

โคจิเริ่มรู้สึกเหมือนเธอกำลังเล่นเกมกับเขา แต่เขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเธอเล่นยังไง เขาพยายามหลีกเลี่ยงเธอให้มากที่สุด แต่ยูกะก็ยังคงคอยเข้ามาทำให้เขารู้สึกผิดปกติ

วันต่อมา...

โคจิเดินไปยังห้องเรียนอีกครั้งในเช้าวันใหม่ ขณะที่เขากำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนยืนอยู่ข้างๆ เขา

"รุ่นพี่คะ!" ยูกะเรียกเสียงใสอีกครั้ง

โคจิหันไปมองเธอ "เธอจะตามฉันไปถึงไหน?"

"ก็มาถามรุ่นพี่หน่อยสิคะ... ว่าพี่โอเคไหม หลังจากที่เลิกกับแฟนแล้ว" ยูกะถามอย่างสนใจ พร้อมยิ้มขี้เล่น

โคจิพยายามทำให้ตัวเองไม่สะเทือนจากคำพูดนั้น "ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก"

ยูกะทำหน้ามีเลศนัยและเริ่มพูดต่อ "รุ่นพี่ดูเหมือนจะเศร้าเกินไปหน่อยนะคะ... หนูว่า... พี่ไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเศร้าหรอกนะ พี่ก็ต้องให้โอกาสตัวเองได้รู้จักคนใหม่ๆ ไง"

โคจิมองเธอด้วยความสงสัย "เธอหมายความว่าอะไร?"

"หมายความว่า..." ยูกะยิ้มกว้างขึ้น "หนูไงจะทำให้พี่ลืมเรื่องเก่าๆ แล้วทำให้พี่รู้สึกดีขึ้น"

โคจิขมวดคิ้ว "เธอพูดเหมือน... เธอกำลังจะมาทำอะไรที่ไม่คาดคิดเลย"

ยูกะแค่ยักไหล่แล้วพูดด้วยท่าทางมั่นใจ "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ รุ่นพี่... หนูแค่คิดว่าถึงเวลาที่พี่จะรู้สึกพิเศษบ้างแล้ว"

โคจิรู้สึกว่ามันเริ่มจะออกนอกลู่นอกทางมากเกินไปแล้ว แต่ในใจเขาก็เริ่มสงสัยว่า... เธอกำลังจะทำอะไรกับเขา?

โคจิรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยกับท่าทีของยูกะ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอต้องการจะทำนั้นคืออะไร

"ไปไหนเหรอ?" เขาถามพลางขยับตัวเล็กน้อย ยูกะยิ้มหวานก่อนจะเอียงคอ

"ก็ไปที่ที่ทำให้รุ่นพี่รู้สึกพิเศษไงคะ"

"หืม...?"

ยังไม่ทันที่โคจิจะถามอะไรต่อ ยูกะก็จับมือเขาแล้วออกแรงดึงเบาๆ ราวกับจะให้เขาตามเธอไป

"มาเถอะค่ะ~ อย่ากลัวไปเลย หนูไม่ทำอะไรแปลกๆ หรอก...มั้ง?"

"เดี๋ยวๆ คำว่า 'มั้ง' นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย!"

โคจิพยายามจะดึงมือตัวเองกลับ แต่ยูกะจับไว้แน่น ใบหน้าของเธอยังคงแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแปลกๆ

"รุ่นพี่เชื่อใจหนูได้ค่ะ... แค่เดินตามมาเท่านั้นเอง"

โคจิมองยูกะที่ยังคงยิ้มอย่างมั่นใจ มือของเธอยังคงจับมือเขาแน่น ทำให้เขาปฏิเสธได้ยาก

"ก็ได้ๆ แต่ขอถามก่อน...จะพาฉันไปไหนกันแน่?"

ยูกะกระพริบตาอย่างใสซื่อ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้เขา

"ความลับค่ะ~"

"เฮ้อ... ถ้าสิ่งที่เธอจะทำมันแปลกๆ ล่ะก็ ฉันจะหนีกลับแน่ๆ"

"ว้า~ ถ้ารุ่นพี่กลัวขนาดนั้น หนูจะอุ้มไปเองเลยดีไหมคะ?"

"พูดอะไรของเธอเนี่ย!?" โคจิหน้าแดงขึ้นมาทันที

ยูกะหัวเราะคิกคักก่อนจะออกแรงดึงเขาไปข้างหน้า ทั้งสองเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนก่อนที่ยูกะจะพาเขาเลี้ยวเข้าไปยังตึกเรียนเก่าที่แทบไม่มีใครใช้งาน

"เฮ้ เดี๋ยว... ที่นี่มัน—"

"เงียบก่อนค่ะ~ มาถึงแล้ว!"

โคจิมองรอบๆ อย่างระแวดระวัง ห้องเรียนที่เงียบสงบ มีแสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ยูกะหันกลับมาหาเขา ดวงตาสีน้ำตาลทองของเธอจ้องมองเขาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

"นี่...รุ่นพี่"

"หะ... หืม?"

"ปิดตาหน่อยค่ะ"

"หา!?"

โคจิรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่มีเหตุผล คำขอของยูกะทำให้เขายิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก

"เดี๋ยวสิ... ทำไมฉันต้องปิดตาด้วยล่ะ?"

"ก็เพราะว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้... มันเป็นของขวัญสำหรับรุ่นพี่ไงคะ"

"ของขวัญ...? เดี๋ยวๆ ของขวัญอะไรเนี่ย?" โคจิเริ่มระแวง

ยูกะยังคงยิ้มหวาน แต่แววตาเจ้าเล่ห์ของเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังติดกับ

"รุ่นพี่จะปิดตาเอง หรือให้หนูช่วยดีคะ?"

"ไม่ ไม่ต้องเลย!" โคจิถอยหลังเล็กน้อย แต่ยูกะก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิม

"ว้า~ แบบนี้หนูคงต้องใช้ไม้แข็งแล้วสินะ"

พูดจบ ยูกะก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะยกขึ้นมาคลี่ออกให้เขาดู

"เฮ้ๆ เดี๋ยวสิ! ไม่เอานะ—"

ฟึ่บ!

"เงียบก่อนค่ะ~"

โคจิยังไม่ทันจะขยับตัว ผ้าเช็ดหน้าก็ถูกคล้องเข้าที่ดวงตาของเขา มือเล็กๆ ของยูกะจัดการผูกมันไว้ด้านหลังอย่างแน่นหนา

"อ่า... นี่มันบ้าชัดๆ" โคจิบ่น ขณะที่เขารู้สึกถึงความมืดที่ปกคลุมการมองเห็น

"หนูบอกแล้วไงคะ ว่าไม่ต้องห่วง"

เสียงฝีเท้าของยูกะดังใกล้เข้ามา โคจิรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ ใกล้จนเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจเบาๆ ที่อยู่ตรงหน้า

"นี่... เธอกำลังจะทำอะไร—"

"ชู่ว์~ เงียบก่อนค่ะ..."

จู่ๆ ความเงียบก็ปกคลุม โคจิกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบได้ยินเสียงของตัวเอง

จากนั้น...

ปลายนิ้วเล็กๆ ของยูกะก็สัมผัสลงบนริมฝีปากของเขาเบาๆ

"......!?"

"รุ่นพี่..."

เสียงหวานกระซิบข้างหู ก่อนที่เธอจะพูดประโยคที่ทำให้เขาตัวแข็งทื่อ

"—ของขวัญของหนู ก็คือ ‘ตัวของหนู’ ไงคะ~"

"หะ... หา!?"

โคจิรู้สึกเหมือนสมองหยุดประมวลผลไปชั่วขณะ

'ตัวของหนู'!? เธอหมายความว่ายังไงกันแน่!?'

ก่อนที่เขาจะทันตั้งสติ มือของยูกะก็เลื่อนลงมาสัมผัสที่มือของเขา เธอค่อยๆ ดึงเขาให้ก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย จนกระทั่งเขารับรู้ได้ถึงไออุ่นที่อยู่ตรงหน้า

"รุ่นพี่..."

น้ำเสียงของเธอฟังดูอ่อนโยนกว่าปกติ แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์บางอย่าง

โคจิพยายามขยับตัวถอยหลัง แต่ยูกะกลับกอดแขนเขาไว้แน่น

"เดี๋ยวสิ... ยูกะ...!"

"ชู่ว์~ อย่าดิ้นสิคะ"

เสียงกระซิบใกล้ขึ้นกว่าเดิมจนโคจิรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอ

เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นี่มันเกินไปแล้ว!

แต่ก่อนที่เขาจะได้โวยวายต่อ จู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านนอกห้อง

ตึก... ตึก...

"......?"

ยูกะเงียบไปทันที ราวกับกำลังฟังบางสิ่งบางอย่าง

ตึก... ตึก...

เสียงฝีเท้านั้นหนักแน่นและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ใครกัน...?" โคจิขมวดคิ้ว แม้จะมองไม่เห็น แต่สัญชาตญาณของเขากำลังเตือนบางอย่าง

ยูกะเองก็เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกระซิบเบาๆ

"รุ่นพี่... ห้ามขยับนะคะ..."

"หา?"

แกร๊ก—

เสียงประตูห้องเรียนถูกเปิดออกช้าๆ

แกร๊ก—

เสียงประตูห้องเรียนถูกเปิดออกช้าๆ

แสงจากทางเดินลอดเข้ามาในห้องเรียนที่มืดสลัว เผยให้เห็นเงาของบุคคลหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู

โคจิกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ยูกะยังคงจับแขนเขาไว้แน่น

"มีใครอยู่ในนี้หรือเปล่า?"

เสียงทุ้มต่ำของชายวัยกลางคนดังขึ้นมา

"...ครู?"

โคจิเบิกตากว้าง ก่อนจะค่อยๆ หันไปมอง

ชายคนนั้นคือครูประจำชั้นของเขา—อาจารย์โอกาวะ

อาจารย์ยืนอยู่หน้าห้อง มือหนึ่งถือแฟ้มเอกสาร อีกมือกดสวิตช์ไฟในห้องเรียน ทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้นทันที

"โอ้? พวกเธอยังอยู่ในห้องนี้อีกเหรอ?"

ยูกะรีบปล่อยแขนโคจิ ก่อนจะยิ้มแหยๆ "อะ... ขอโทษค่ะครู พวกหนูกำลังจะออกไปพอดีเลย"

โคจิพยายามปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ "ครับ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด"

อาจารย์โอกาวะเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า "งั้นก็ดี รีบกลับบ้านได้แล้ว โรงเรียนใกล้ปิดแล้วนะ"

"ค่ะ/ครับ!"

ยูกะกับโคจิตอบพร้อมกัน ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องเรียนไป

ระหว่างที่เดินไปตามทางเดิน โคจิสังเกตว่ายูกะดูเงียบกว่าปกติ

"เมื่อกี้... ทำไมเธอดูตกใจขนาดนั้น?" เขาถามขึ้น

ยูกะชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆ "เอ๋~ รุ่นพี่พูดอะไรคะ หนูก็แค่ตกใจที่อยู่ๆ มีคนเข้ามาเท่านั้นเอง"

"แน่ใจนะ?"

"แน่ใจสิคะ~"

เธอหัวเราะเบาๆ แต่ดวงตาของเธอกลับไม่ได้มีแววขี้เล่นเหมือนทุกที

โคจิรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล

มันเป็นแค่ความรู้สึกไปเอง... หรือว่าเขาควรจะเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างกันแน่?

หลังจากออกจากโรงเรียนมาได้ โคจิถอนหายใจยาวๆ เขายังรู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

"โอ้ย... ทำไมต้องมาทำให้ฉันวุ่นวายขนาดนี้ด้วยเนี่ย..."

เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะกำลังเดินไปยังสถานีรถไฟ

แต่ทันใดนั้นเอง—

กึก!

ร่างของเขาถูกกระชากไปด้านหลัง ก่อนที่แผ่นหลังของเขาจะชนเข้ากับกำแพงเย็นๆ อย่างแรง

"เฮ้ย—!"

เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ต้องชะงักไป เมื่อใบหน้าของยูกะอยู่ห่างจากเขาแค่ไม่กี่เซนติเมตร

"...!?"

โคจิตัวแข็งทื่อ ยูกะกำลังใช้แขนทั้งสองข้างดันกำแพงขนาบเขาไว้ หนีไปไหนไม่ได้เลย

"รุ่นพี่~"

เธอยิ้มหวาน ดวงตาทอประกายเจ้าเล่ห์แบบที่ทำให้หัวใจของเขากระตุก

"มะ... มีอะไรของเธอเนี่ย!?"

ยูกะไม่ตอบ แต่กลับขยับหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก

"รุ่นพี่..."

เสียงของเธอเบาจนเหมือนกระซิบ

"...อยากรู้ไหมคะ ว่าหนู 'ชอบ' รุ่นพี่มากแค่ไหน?"

โคจิรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดข้างแก้ม

นี่มันใกล้เกินไปแล้ว!

"ดะ... เดี๋ยวก่อน!"

โคจิพยายามขยับตัว แต่ยูกะกลับโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม

"ชู่ว์~"

เธอเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ

"หนูยังพูดไม่จบเลยนะคะ..."

โคจิกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอไม่ใช่แค่ 'แกล้งเล่น' หรือ 'หยอกล้อ' แบบปกติ

ยูกะกำลังเอาจริง...!

โคจิพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เขาจะทันเอ่ยปาก—

ฟึ่บ!

ยูกะดึงแขนเสื้อของเขาอย่างแรง ก่อนจะผลักเขาเข้าไปในตรอกข้างๆ ที่ไม่มีคนเดินผ่าน

"เดี๋ยว... เฮ้ย! ยูกะ!?"

เขาเซถลาไปข้างใน ก่อนที่ร่างเล็กของเธอจะตามเข้ามา และปิดทางออกไว้

โคจิหายใจแรงขึ้น เขารู้สึกถึงหัวใจของตัวเองเต้นเร็วผิดปกติ

"อะไรกันเนี่ย...?"

ยูกะไม่ได้ตอบ เธอกลับเอื้อมมือไปจับที่ปกเสื้อของเขา แล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้ขึ้นอีก

"รุ่นพี่..."

เสียงของเธอหวาน แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่โคจิอ่านไม่ออก

"...อยากให้หนู 'หยุด' ไหมคะ?"

ดวงตาของเธอจ้องมองเขาตรงๆ มันไม่ใช่แค่การหยอกล้อสนุกๆ อีกแล้ว

โคจิรู้ได้ทันที—

เธอเอาจริง...!

"ยูกะ..."

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงต่อไปดี สมองของเขาขาวโพลนไปหมด

แต่แล้ว—

ฟึ่บ!

ยูกะโน้มตัวลงมา... และจูบที่ต้นคอของเขาเบาๆ

"!!!??"

โคจิตัวแข็งทื่อ หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกมาจากอก

ลมหายใจของยูกะแตะผ่านผิวของเขา ก่อนที่เธอจะกระซิบเบาๆ ข้างหู

"...แบบนี้ จะหยุดหนูทันไหมคะ?"

โคจิรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาหยุดชะงักไปในทันที ร่างกายของเขาค่อยๆ เกร็งตัว แม้แต่ลมหายใจก็ยังรู้สึกเหมือนจะติดขัด

"ยูกะ...!" เขาพยายามพูด แต่คำพูดนั้นติดอยู่ในลำคอ เขาคิดจะผลักเธอออกไป แต่ร่างกายเขากลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง

ยูกะยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาพยายามกลั้นอารมณ์ แต่สายตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจและเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มของเธอเปลี่ยนไปจากที่เคยสนุกสนานเป็นรอยยิ้มที่ลึกซึ้งและมีความหมาย

"รุ่นพี่... ทำไมไม่พูดอะไร?" เธอถามเสียงเบาแต่แฝงไปด้วยความท้าทาย

โคจิพยายามรวบรวมสติ เขาเคยคิดว่าความสัมพันธ์ของเขากับยูกะเป็นแค่เพื่อนสนิท แต่ตอนนี้มันชัดเจนมากขึ้นว่าเขาไม่สามารถมองเธอแค่ในมุมนี้ได้อีกต่อไป

"ยูกะ... เราต้อง... หยุดนะ" เขาพยายามพูดทั้งๆ ที่เสียงของตัวเองยังคงสั่นไหว

ยูกะมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความท้าทายและความหมายที่ลึกซึ้ง ก่อนที่เธอจะยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆ ถอยออกมา

"ถ้ารุ่นพี่คิดอย่างนั้น... ก็ได้ค่ะ" เธอบอก ก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างช้าๆ

โคจิมองตามเธอไปอย่างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มันเหมือนเขากำลังเผชิญกับความรู้สึกที่ยังไม่สามารถเข้าใจได้... ความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มจะทำให้เขาสับสน

โคจิยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับเวลาผ่านไปช้าๆ หัวใจของเขายังคงเต้นแรง เขาพยายามปลุกสติให้กลับมา แต่ภาพของยูกะที่หันหลังเดินไปไกลขึ้นเรื่อยๆ มันยังคงฝังอยู่ในใจเขา

"เฮ้อ..." เขาพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตามไป...

"รุ่นพี่..." เสียงของยูกะดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้โคจิหยุดเดินทันที

เขาหันกลับไปอย่างเร็ว เห็นยูกะยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเบาๆ แต่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้โคจิไม่สามารถมองข้ามไปได้

"ยังไม่ไปไหนเหรอ?" ยูกะถามเสียงอ่อนหวาน แต่ในดวงตาของเธอแฝงไปด้วยความเป็นระเบียบ

โคจิรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองจะหยุดเต้นอีกครั้ง สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ และในที่สุดก็ได้แต่พูดว่า

"ทำไม... ทำแบบนี้ล่ะ?"

ยูกะยิ้มอีกครั้ง เธอก้าวเข้ามาใกล้ เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอที่อุ่นและใกล้จนเกือบจะสัมผัสได้

"เพราะรุ่นพี่..." เธอหยุดคำพูดไว้ตรงนั้น ก่อนจะโน้มตัวลงมาอีกนิดและจ้องตาเขาอย่างลึกซึ้ง "หนูอยากให้รุ่นพี่เห็น 'อีกด้าน' ของหนูบ้าง... อยากให้รุ่นพี่รู้สึกถึงความจริงใจที่ซ่อนอยู่ข้างใน"

โคจิแทบไม่สามารถหายใจได้ เขามองดวงตาของยูกะและสัมผัสได้ถึงความจริงจังในทุกคำพูดของเธอ

"ยูกะ... ฉัน..." เขาต้องการพูดบางอย่าง แต่มันเหมือนคำพูดจะติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกมาได้

ยูกะยิ้มอีกครั้งและยกมือขึ้นแตะที่ข้างแก้มของโคจิเบาๆ ราวกับจะปลอบใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ... รุ่นพี่แค่ต้องการเวลาใช่ไหมคะ?" เสียงของเธอเบาและอ่อนโยน

โคจิไม่สามารถตอบอะไรได้ในตอนนี้ เขารู้เพียงแค่ความรู้สึกบางอย่างที่ลึกลงไปในใจของเขา เริ่มทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่เขายังไม่พร้อมที่จะยอมรับมันในตอนนี้

"ยัง... ยังไม่พร้อม..." เขาพูดออกไปด้วยเสียงที่อ่อนแรง

ยูกะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วถอยออกไปอย่างช้าๆ

"เข้าใจค่ะ... แต่รุ่นพี่คงต้องตัดสินใจให้เร็วขึ้นแล้วนะคะ... เพราะบางอย่างก็ไม่สามารถรอได้ตลอดไป"

เธอหันหลังเดินไปอีกครั้ง และคราวนี้โคจิไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากยืนมองแผ่นหลังของเธอไปเงียบๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ

ความรู้สึกที่ยังไม่แน่ใจ กำลังก่อตัวในใจเขา...

โคจิยืนอยู่ตรงนั้น มองแผ่นหลังของยูกะที่ค่อยๆ หายไปจากสายตา หัวใจของเขายังคงเต้นแรง แม้ว่าเธอจะจากไปแล้ว แต่สัมผัสเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในความคิดของเขา

"ให้ตัดสินใจเร็วขึ้นงั้นเหรอ..."

เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ พยายามบังคับตัวเองให้สงบลง

แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนคำพูดนั้น... เป็นคำเตือนบางอย่างกันนะ?

—

วันต่อมา โคจิพยายามใช้ชีวิตตามปกติ แต่ไม่ว่าจะทำอะไร ความคิดของเขาก็ยังคงวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์เมื่อคืน

"เฮ้อ..."

เขานั่งอยู่ในห้องเรียน สายตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ขณะที่เพื่อนๆ รอบตัวกำลังคุยกันเสียงดัง

"เหม่ออะไรแต่เช้าเลยวะ โคจิ"

เสียงของเคนตะ เพื่อนสนิทของเขาเรียกสติกลับมา โคจิสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาเพื่อน

"เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อย"

เคนตะขมวดคิ้ว ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วใช้ข้อศอกสะกิดแขนโคจิ

"อย่าบอกนะว่าเรื่องผู้หญิง?"

โคจิชะงักไปแวบหนึ่ง แต่พยายามทำเป็นไม่สนใจ

"พูดอะไรของนาย ไม่มีอะไรสักหน่อย"

"หึๆ ทำเป็นปฏิเสธ" เคนตะหัวเราะ "แล้วเมื่อวานหายไปไหนมาวะ? ฉันเห็นนายเดินไปกับยูกะช่วงเย็นๆ นี่นา"

"...!"

โคจิเบิกตากว้าง รู้สึกถึงเหงื่อเย็นๆ ไหลลงมาตามหลังคอ

หมอนี่เห็นงั้นเหรอ!?

เขาพยายามเก็บอาการ ทำเป็นยกมือขึ้นมากอดอก

"กะ... ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เดินคุยกันนิดหน่อย"

"จริงดิ? แต่ฉันเห็นเธอจับแขนนายแล้วลากเข้าไปในตรอกนะ" เคนตะเลิกคิ้ว "ไม่ใช่ว่ามีอะไรน่าสนใจกว่านั้นเหรอ?"

โคจิหน้าแดงวูบ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี

"หุบปากไปเลย!"

เคนตะหัวเราะเสียงดัง "โอ้โห ดูปฏิกิริยานายสิ ไม่ธรรมดาแน่ๆ ฮ่าๆๆ!"

โคจิส่ายหัวพยายามเมินเพื่อน แต่ในใจกลับรู้สึกปั่นป่วน

"ให้ตัดสินใจเร็วขึ้น..."

เขานึกถึงคำพูดสุดท้ายของยูกะอีกครั้ง

ไม่รู้ทำไม... แต่เขารู้สึกว่า คำพูดนั้นมันไม่ได้เป็นแค่การทิ้งท้ายธรรมดา

แต่เป็นสัญญาณบางอย่าง... ว่าอาจมีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้

—

เย็นวันนั้น

โคจิเดินออกจากโรงเรียนอย่างเหม่อลอย คำพูดของยูกะยังคงก้องอยู่ในหัว

แต่แล้ว...

"อ๊ะ! รุ่นพี่โคจิ~"

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง

เขาหันไป และพบกับรอยยิ้มสดใสของยูกะที่กำลังเดินเข้ามาหา

แต่ครั้งนี้ มีบางอย่างแปลกไป

เธอดูร่าเริงเหมือนปกติ แต่แววตาของเธอ... มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป

"รุ่นพี่" เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง "วันนี้พอจะมีเวลาว่างหน่อยไหมคะ?"

โคจิกลืนน้ำลาย รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ

"...มีอะไรเหรอ?"

ยูกะยิ้ม ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้

"หนูอยากพารุ่นพี่ไป 'ที่หนึ่ง' หน่อยค่ะ"

หัวใจของโคจิเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่ากำลังจะเจอกับอะไร...

แต่สัญชาตญาณของเขาบอกว่า นี่อาจเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ—ที่เขาจะไม่มีวันย้อนกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว

โคจิกลืนน้ำลาย ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เขาระวังตัว แต่ขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถละสายตาจากรอยยิ้มของเธอได้

“ที่ไหนเหรอ?” เขาถามออกไป พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

ยูกะยิ้มบางๆ ดวงตาของเธอเป็นประกาย แต่ก็ยังแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่โคจิอ่านไม่ออก

“ตามมาสิคะ~”

เธอเอื้อมมือมาจับข้อมือของเขา ก่อนจะค่อยๆ ดึงให้เดินตามไป

โคจิรู้ตัวว่าเขาสามารถปฏิเสธได้… แต่เขาก็ไม่ได้ทำ

—

พวกเขาเดินไปตามเส้นทางที่เงียบสงบ ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย ยิ่งเดินลึกเข้าไป โคจิยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติ

"ยูกะ... ที่นี่มัน—"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ยูกะก็หยุดเดินกะทันหัน

โคจิเบรกแทบไม่ทัน ก่อนที่เธอจะหันกลับมามองเขา

สายลมเย็นพัดผ่าน เส้นผมของยูกะปลิวเบาๆ

"รุ่นพี่..." เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่เบาลงกว่าปกติ "รู้ไหมคะว่าทำไมหนูถึงพามาที่นี่?"

โคจิขมวดคิ้ว "ทำไม?"

ยูกะเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นแตะที่หน้าอกของเขาเบาๆ ตรงตำแหน่งที่หัวใจเต้นอยู่

โคจิสะดุ้งไปเล็กน้อย หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นทันที

"เพราะหนูอยากให้รุ่นพี่เข้าใจความรู้สึกของหนูค่ะ"

โคจิอ้าปากจะพูด แต่ยูกะไม่ปล่อยให้เขาตั้งตัว

เธอขยับเข้ามาใกล้อีก... ใกล้จนปลายจมูกของเธอแทบจะชนกับของเขา

"รุ่นพี่... รู้ไหมคะว่าหนูชอบรุ่นพี่มาตั้งนานแล้ว?"

"…!"

คำพูดนั้นทำให้สมองของโคจิขาวโพลนไปชั่วขณะ

ยูกะมองตาเขาตรงๆ ไม่มีรอยล้อเล่นเหมือนทุกที

"หนูไม่ได้แค่หยอกเล่นนะคะ" เธอพูดเสียงเบา "หนูชอบรุ่นพี่จริงๆ… และหนูอยากรู้ว่ารุ่นพี่คิดยังไงกับหนู"

โคจิกลืนน้ำลาย พยายามหาคำพูดมาตอบ แต่หัวใจของเขายังคงเต้นรัว

"ฉัน..."

เขาเองก็ไม่แน่ใจในคำตอบของตัวเอง

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ—

ยูกะก้าวเข้ามาอีกนิด... และจูบริมฝีปากของเขาเบาๆ

"!!!??"

ดวงตาของโคจิเบิกกว้าง หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

สัมผัสของยูกะ... นุ่มนวลและอบอุ่น

นี่ไม่ใช่การหยอกเล่นอีกต่อไปแล้ว

เธอค้างอยู่แบบนั้นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะถอนออกมาเล็กน้อยและกระซิบเบาๆ ข้างหูของเขา

"หนูให้เวลารุ่นพี่คิดนะคะ..."

โคจิยังคงยืนตัวแข็ง ไม่สามารถตอบอะไรได้

ยูกะมองเขาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังไป รอยยิ้มของเธอยังคงอ่อนโยน

"...แต่ถ้ารุ่นพี่ช้าเกินไป หนูอาจจะไม่รอแล้วก็ได้นะคะ"

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้โคจิยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

ลมเย็นพัดผ่านอีกครั้ง แต่ครั้งนี้—

หัวใจของเขารู้สึกถึง ‘ความอบอุ่น’ ที่ยังคงเหลืออยู่จากสัมผัสของเธอ…

เรื่องราวของยูกะในอดีต

ยูกะนั่งคุยกับตัวเองในความมืด

"หลายคนคิดว่าฉันเป็นเด็กแสบ... ที่ชอบแกล้งคนอื่น แต่ไม่ใช่เลยนะ ฉันไม่ได้ชอบทำแบบนั้น... มันแค่เป็นวิธีเดียวที่ทำให้คนเห็นฉัน... เพราะที่บ้านไม่มีใครสนใจเลย ไม่เคยมีใครมองฉันจริงๆ... ฉันเคยถามพ่อแม่ว่า 'ทำไมถึงไม่รักฉันบ้าง?' แต่ไม่มีคำตอบ ไม่มีแม้แต่การสบตาจากพวกเขา… ฉันเหมือนเป็นอากาศที่ไม่มีใครมองเห็น"

(เธอนั่งลงบนพื้น หัวเข่าชิดอก น้ำตาเริ่มไหลริน)

"ตั้งแต่เด็กจนโต... พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันตลอดเวลา และสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกมีค่าแค่... การทำให้พวกเขาเงียบไปด้วยการแกล้งคนอื่น... ฉันไม่เคยอยากทำให้ใครเจ็บปวดหรอกนะ แต่ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย... ใครจะสนใจฉัน? ใครจะรักฉัน?"

"ฉันคิดว่าถ้าฉันทำตัวเหมือนเด็กซนๆ คนอื่นอาจจะสนใจฉันบ้าง แต่... ทุกครั้งที่ฉันแกล้งหรือแสดงความซนไปกับคนอื่น ก็แค่การหลบหนีจากความจริงที่ไม่เคยเห็นฉัน... ที่ไม่มีใครมองเห็นว่าฉันเจ็บ... ถึงจะมีคนเข้ามาทำดีด้วยบ้าง... แต่มันก็ไม่ใช่... ฉันยังคงเป็นเด็กคนเดิม ที่ไม่มีใครรู้จักจริงๆ"

"บางครั้ง... ฉันก็คิดว่าคงดีไม่น้อยถ้าแค่ครั้งเดียว... พ่อแม่จะหันมามองและพูดว่า 'เราแคร์เธอ' แต่ทุกอย่างมันไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลย... ฉันยังต้องต่อสู้กับความรู้สึกที่มันฝังลึกในใจ"

"เอาเถอะ... อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ได้เจอเขา... คนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า... อย่างน้อยก็ยังมีคนที่มองเห็นฉันบ้าง…"

"มันเหมือนกับการเดินในทางที่ไม่มีวันจบ... ไม่มีทางออก... ฉันก็แค่... ทำอะไรสักอย่างที่ทำให้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับความจริง... ความจริงที่ว่า... ไม่มีใครเคยเห็นฉันเลย... หรืออาจจะเป็นเพราะว่าฉันเองก็ไม่เคยให้ใครเห็นฉันจริงๆ ด้วย... มันเหมือนกับการสร้างกำแพงขึ้นมาแล้วซ่อนตัวเองไว้ข้างใน"

"เธอก็เหมือนกัน... นายก็คงจะเห็นฉันแค่เป็นเด็กสาวแสบๆ คนหนึ่งที่คอยแกล้งคนโน้นคนนี้... แต่จริงๆ แล้ว... ฉันแค่หวังว่าคุณจะเห็นอะไรที่ลึกกว่านั้น... เห็นว่าฉันก็มีความเจ็บปวดเหมือนคนอื่นๆ... แค่ฉันไม่เคยบอกใครออกไป... ฉันไม่อยากให้ใครต้องรับรู้เรื่องพวกนี้"

(ยูกะหันไปมองภาพถ่ายเก่าที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง—เป็นภาพถ่ายของเธอในวัยเด็กขณะยิ้มอยู่กับพ่อและแม่ที่ดูเหมือนมีความสุข)

"ตอนนั้นฉันยังเด็ก... ทุกอย่างมันดูสดใส... ฉันคิดว่าครอบครัวของเราจะไม่มีวันแยกจากกัน แต่ทุกสิ่งมันกลับกลายเป็นแค่ภาพหลอกลวง... ความจริงคือ... พวกเขาทั้งสองไม่เคยสนใจอะไรที่ฉันทำ... ไม่ว่าจะดีหรือแย่... สุดท้ายก็ยังคงเป็นฉันคนเดียวที่ต้องทนกับความเงียบ... ความเย็นชา... ฉันเลยต้องหาวิธีทำให้ใครสักคนมองเห็นฉัน... แม้จะต้องใช้วิธีที่โง่ๆ และเจ็บปวดแบบนี้"

(เธอเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง)

"และตอนนี้... ทุกอย่างมันก็ดูเหมือนจะกลับมาหลอกหลอนฉันอีกครั้ง... เมื่อคนที่ฉันพยายามจะทำให้เขาสนใจ... กลับทำให้ฉันรู้สึกว่า... ฉันยังคงเป็นคนที่ไม่มีความหมายอยู่ดี... ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการพยายามทำให้คนอื่นสนใจจะทำให้ตัวเองรู้สึกหลอกลวงขนาดนี้"

(ยูกะหยุดพูดและสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเองในกระจก)

"แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก... ช่างมันเถอะ... อย่างน้อยตอนนี้... ฉันก็ได้รู้สึกว่า... มีคนที่มองเห็นฉัน... แม้ว่าจะเป็นแค่ในแบบที่ฉันไม่เคยคาดคิด... แล้วมันก็อาจจะดีกว่าไม่มีใครเลย... ใช่มั้ย?"

(น้ำตาของยูกะเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง แต่เธอก็พยายามยิ้มและเช็ดมันออก)

"ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว... ฉันแค่... อยากจะมีใครสักคนที่เห็นฉัน... ไม่ใช่แค่การแกล้งคนอื่นหรือทำอะไรให้เขาสนใจแค่ชั่วคราว แต่... ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไง... บางที... บางทีฉันอาจจะต้องอยู่กับความเจ็บปวดนี้ไปตลอด..."

หลังจากที่ยูกะพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภาพก็ค่อยๆ จางหายไป ก่อนที่ฉากใหม่จะค่อยๆ ปรากฏขึ้น—

อดีตของยูกะ, สนามเด็กเล่นหลังโรงเรียนประถม

แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบพื้นสนามหญ้า เด็กหญิงตัวเล็กๆ ผมยาวสีน้ำตาลวิ่งเล่นอยู่กับเพื่อนๆ ของเธอ เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วสนาม

"ยูกะ! มาจับฉันให้ได้นะ!"

เสียงของเด็กหญิงอีกคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเธอที่กำลังวิ่งหนีไปข้างหน้า ยูกะยิ้มกว้าง วิ่งไล่ตามเพื่อนของเธอด้วยความสนุกสนาน

"ได้เลย! ฉันจะจับเธอให้ได้แน่!"

เธอเร่งฝีเท้า รอยยิ้มของเธอสว่างสดใส ไร้ซึ่งความเศร้าหมองเหมือนในปัจจุบัน เด็กๆ รอบตัวส่งเสียงเชียร์ สนามเด็กเล่นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

แต่แล้ว—

"ยูกะ! เรากลับบ้านกันเถอะ!"

เสียงแหลมๆ ของเด็กผู้หญิงอีกคนดังขึ้น เด็กหญิงที่ยูกะกำลังวิ่งไล่ตามอยู่หยุดกะทันหัน แล้วหันไปหาเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่ยืนรออยู่ เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนใหม่โดยไม่หันกลับมามองยูกะเลย

ยูกะชะงัก ฝีเท้าของเธอหยุดนิ่งทันที ดวงตากลมโตจ้องมองแผ่นหลังของเพื่อนที่เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะกล่าวลา

"...เดี๋ยวสิ..."

เธอพึมพำเสียงเบา ยกมือขึ้นเล็กน้อยเหมือนอยากจะเรียกเพื่อนกลับมา แต่ไม่มีใครหันกลับมาเลย เธอยืนอยู่คนเดียวในสนามเด็กเล่นที่เงียบลงกะทันหัน

"เรา...ไม่ได้เล่นด้วยกันเหรอ?"

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและผิดหวัง

ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง—

ช่วงเย็น, ทางเดินกลับบ้าน

ยูกะเดินลากเท้ากลับบ้านเพียงลำพัง ถนนที่เคยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยตอนเลิกเรียนดูเงียบเหงา เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า ใจของเธอหนักอึ้ง

"ทำไมทุกคนถึงไปกันหมดเลยล่ะ?"

เธอพึมพำกับตัวเอง ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย

"พวกเขาเบื่อเราเหรอ? หรือว่าเราเล่นไม่สนุก?"

เธอคิดไปต่างๆ นานา และแล้ว ภาพเหตุการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อนที่เคยเล่นด้วยกันค่อยๆ หายไปทีละคนๆ จนสุดท้าย... ก็ไม่มีใครเหลืออยู่เลย

ค่ำคืนในห้องนอนของยูกะ

เด็กหญิงนั่งกอดเข่าบนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง เธออยากถามพ่อแม่ว่า "ทำไมทุกคนถึงทิ้งหนูไป?" แต่เมื่อเธอลองเปิดปากพูด คำพูดเหล่านั้นก็ไม่เคยหลุดออกมา

เพราะเธอรู้ดีว่า ต่อให้พูดออกไป ก็คงไม่มีใครสนใจฟังอยู่ดี

"ถ้าเราเป็นเด็กที่สนุกกว่านี้... ถ้าเราเป็นเด็กที่ร่าเริงกว่านี้... ทุกคนคงไม่หนีไปจากเราใช่ไหม?"

เธอคิดกับตัวเอง ก่อนจะกัดฟันแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ

เช้าวันต่อมา, ห้องเรียนประถม

ยูกะนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เธอไม่ได้พูดอะไรเลย แค่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เฝ้ามองเพื่อนๆ ที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน

"ถ้าเราเข้าไป... พวกเขาจะยอมให้เราเล่นด้วยไหม?"

เธอคิดแบบนั้นทุกครั้ง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะนั่งอยู่ที่เดิม เพราะเธอรู้ดีว่าคำตอบมันจะเป็นยังไง

เสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังก้องไปทั่วห้อง เพื่อนเก่าของเธอกำลังเล่นกันสนุกสนาน แต่ไม่มีใครเลยที่หันมาหาเธอ

เธอกำมือแน่น... จิกเล็บลงไปที่ฝ่ามือของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ

"ทำไม... ทำไมทุกคนถึงลืมเราไปง่ายๆ แบบนี้?"

"ยูกะจัง! ไปเล่นด้วยกันไหม?"

เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง

เป็นเด็กหญิงคนหนึ่งที่เธอไม่คุ้นหน้า

"เธอ... กำลังชวนฉันเหรอ?"

หัวใจของเธอเต้นแรง ความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับการยอมรับถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบพยักหน้า

"อื้ม! ไปสิ!"

เธอลุกขึ้นยืน เดินตามเด็กคนนั้นไปด้วยความดีใจ

แต่แล้ว...

"เอ๋? ไม่เอาหรอกน่า แกล้งเธอสนุกกว่า!"

เสียงของเด็กผู้ชายในกลุ่มดังขึ้น ทุกคนหัวเราะกันสนุกสนาน ก่อนที่เด็กหญิงคนนั้นจะหันไปหัวเราะตาม

"แกล้งเหรอ...?"

ยังไม่ทันที่ยูกะจะเข้าใจสถานการณ์ เด็กชายคนนั้นก็แย่งสมุดของเธอไป แล้วเริ่มโยนเล่นไปมา เด็กคนอื่นๆ ก็หัวเราะและเล่นตามไปด้วย

"เอาคืนมานะ!"

ยูกะพยายามจะวิ่งไปแย่งสมุดคืน แต่ทุกคนก็แค่หัวเราะเยาะแล้วผลักเธอเบาๆ ทำให้เธอเซถอยหลัง

"ดูสิ! เธอทำหน้าจะร้องไห้แล้ว!"

เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะลั่น

ยูกะกัดฟันแน่น...

"อีกแล้วเหรอ..."

ความรู้สึกเหมือนถูกกดลงไปในก้นเหว ความรู้สึกโดดเดี่ยว ความรู้สึกว่าถูกทรยศ ทั้งหมดมันถาโถมเข้ามาหาเธอ

เธออยากจะร้องไห้ แต่ก็ทำไม่ได้

เธออยากจะตะโกนบอกว่ามันไม่แฟร์ แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีใครสนใจฟัง

เธอเลย... หัวเราะออกมาแทน

"ฮ่ะๆ... พวกนายเล่นกันแรงไปนะ..."

เธอยิ้มแล้วหัวเราะตามพวกเขา

"แต่ไม่เป็นไรหรอก! ฉันก็เล่นด้วยได้นะ!"

เด็กคนอื่นชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะต่อและโยนสมุดของเธอกลับมา

"ยูกะนี่ตลกดีจัง!"

หลังจากวันนั้น เธอก็เลือกที่จะ "เล่นตามน้ำ"

เลือกที่จะหัวเราะไปกับพวกเขา แม้ว่าในใจจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

ภาพกลับมาสู่ปัจจุบัน

ยูกะยืนมองกระจกตรงหน้า ดวงตาของเธอว่างเปล่า

"สุดท้าย... เราก็แค่เป็นตัวตลกของพวกเขาใช่ไหม?"

เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะยิ้มบางๆ

"แต่ก็ไม่เป็นไร... เพราะถ้าเราไม่แสดงออกแบบนี้... เราก็คงจะถูกทิ้งอีกครั้ง..."

เธอหัวเราะเบาๆ

"ฉันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?"

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น

เป็นข้อความจาก "เขา"

เธอมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลบข้อความทิ้งไปโดยไม่แม้แต่จะเปิดอ่าน

"ช่างเถอะ... มันก็แค่เรื่องเดิมๆ"

เธอทิ้งตัวลงบนเตียง มองเพดานสีขาวที่ไร้ชีวิตชีวา

"ถ้าหากวันหนึ่ง... มีใครสักคนที่ยอมรับตัวตนจริงๆ ของฉันล่ะก็..."

เสียงของเธอแผ่วเบา และสุดท้าย ทุกอย่างก็จมดิ่งลงไปในความเงียบ

ยูกะสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืด ร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นรัวราวกับเพิ่งหนีจากฝันร้าย แต่แท้จริงแล้ว… มันไม่ใช่ฝันเลย

เธอหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียง แจ้งเตือนข้อความยังคงขึ้นมาไม่หยุด

"อีกแล้วเหรอ?"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและอ่านข้อความอย่างช้าๆ

— "คิดว่าทำตัวแบบนั้นแล้วจะมีคนชอบเหรอ?"

— "อย่ามาทำเป็นสนิทเลยนะ น่ารำคาญ"

— "เธอเป็นตัวตลกจริงๆ"

ยูกะหลับตาลง เธอไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพราะสิ่งพวกนี้มันเกิดขึ้นมาโดยตลอด

เธอลบข้อความทิ้ง… ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปอีกทางและดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

"เอาเถอะ... ไม่ใช่เรื่องใหม่ซะหน่อย"

ย้อนกลับไปในอดีต

ฤดูหนาวปีสุดท้ายของประถม ยูกะยืนอยู่กลางสนามหิมะ ข้างๆ มีเด็กสาวคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ

"เฮ้ ยูกะจัง"

"หืม? มีอะไรเหรอ?"

"ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่มาโรงเรียน… เธอจะเหงาไหม?"

ยูกะหัวเราะเบาๆ "ถามอะไรแปลกจัง แน่นอนสิ!"

เด็กสาวคนนั้นยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆขาว

"ขอโทษนะ..."

"...หืม?"

"ขอโทษจริงๆ ที่เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว"

หัวใจของยูกะกระตุกวูบ

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เด็กสาวคนนั้นก็เดินจากไป… และวันต่อมา เธอก็ไม่ได้มาโรงเรียนอีกเลย

เธอพยายามถามครู พยายามติดต่อ แต่ไม่มีใครตอบ เธอถูกปิดกั้นจากทุกคนราวกับว่าตัวตนของเด็กคนนั้นหายไปจากโลกนี้

"ทำไมกัน?"

"ฉันทำอะไรผิดเหรอ?"

ความกลัว… ความสับสน… ความว่างเปล่าค่อยๆ กัดกินหัวใจของเธอ

และสุดท้าย เธอก็เรียนรู้ว่า

"ถ้าเราไม่เป็นฝ่ายควบคุมทุกอย่างก่อน เราก็จะเป็นฝ่ายที่ถูกทิ้ง"

ปัจจุบัน

ยูกะเดินเข้าห้องเรียนด้วยรอยยิ้มที่สดใสเหมือนเคย

"อรุณสวัสดิ์ทุกคนน~!"

เสียงของเธอดังขึ้น แต่กลับไม่มีใครหันมามอง ไม่มีใครตอบกลับ

เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง

เธอไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าตอนนี้มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป

"อีกแล้วเหรอ?"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูในแชทกลุ่ม

— "ทำไงดี? ฉันเริ่มรำคาญยูกะแล้วอะ"

— "เออ เหมือนกันเลย"

— "เดี๋ยวนี้เธอทำตัวแปลกๆ ว่ะ"

เธอปิดโทรศัพท์… สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

จากนั้นก็แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ก็แค่เรื่องเดิมๆ นั่นแหละ..."

ช่วงพักกลางวัน – ห้องเรียนที่เงียบเหงา

เสียงพูดคุยและหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นดังขึ้นทั่วห้อง แต่ยูกะกลับนั่งอยู่ที่เดิม มองอาหารกลางวันที่แทบไม่ได้นำเข้าปาก

"เงียบเกินไป..."

เธอพยายามทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยิบตะเกียบขึ้นมาแต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะคีบข้าว

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เสียงหนึ่งดังขึ้น

ยูกะเงยหน้าขึ้นมอง เพื่อนร่วมห้องที่แทบไม่เคยคุยกันมาก่อนเดินเข้ามาหาเธอ

"อ๊ะ? ปะ...เปล่านี่! แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ" เธอยิ้มกลบเกลื่อน

"งั้นเหรอ... แต่เธอดูไม่ร่าเริงเหมือนทุกทีเลยนะ"

"อย่ามาทำเหมือนเป็นห่วงเลย..."

ยูกะหัวเราะเบาๆ "ฮะๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า!"

เพื่อนคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ยูกะนั่งอยู่คนเดียว

เธอมองอาหารที่ยังไม่ถูกแตะต้อง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

อดีต – วันที่เธอเริ่มเปลี่ยนไป

"ฮ่ะๆๆ ดูสิ! ยูกะทำหน้าจะร้องไห้อีกแล้ว!"

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วสนามเด็กเล่น เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมรอบยูกะ

เธอยืนตัวแข็งทื่อ ทั้งอาย ทั้งเจ็บ ทั้งสับสน

"ทำไมต้องเป็นฉันตลอด?"

"ฉันทำอะไรผิด?"

เธออยากร้องไห้… อยากวิ่งหนี… อยากให้ใครสักคนมาช่วย

แต่ไม่มีใครเลย

แม้แต่ "เพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุด" ก็แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ โดยไม่ทำอะไร

"...พอเถอะ" ยูกะพูดเสียงสั่น

"หืม? เธอว่าไงนะ?"

"ฉันบอกว่า... พอได้แล้วไง!!"

เธอตะโกนออกมาทั้งน้ำตา

เด็กพวกนั้นชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะเยาะ

"ว้าววว เธอเป็นคนขี้แยจริงๆ เลย!"

"ขี้แยแถมขี้น้อยใจอีก ฮ่าๆๆ"

ยูกะกำหมัดแน่น ความโกรธ ความอับอาย ความเศร้า… ทุกอย่างปะปนกันไปหมด

"ถ้าฉันไม่เปลี่ยนตัวเอง... ฉันก็คงจะเป็นแค่เป้าของพวกเขาตลอดไป"

วันนั้น เธอตัดสินใจว่าเธอจะไม่ร้องไห้อีก

วันนั้น เธอเลือกที่จะ "เป็นตัวตลก" แทน

ปัจจุบัน – หลังเลิกเรียน

ยูกะเดินกลับบ้านตามลำพัง สายลมเย็นพัดผ่านร่างของเธอไป แต่เธอกลับรู้สึกหนาวกว่าปกติ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

— "เธอเปลี่ยนไปนะ"

— "เธอไม่ตลกเหมือนเดิมเลยอะ"

— "หรือว่าเบื่อแล้ว?"

เธอขมวดคิ้วเบาๆ…

"สุดท้ายก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว..."

เธอลบข้อความทิ้ง แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

เธอรู้ดีว่าไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน สุดท้ายเธอก็เป็นแค่ตัวตลกให้คนอื่นเล่นสนุก

ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปแค่ไหน… คนพวกนั้นก็พร้อมจะทิ้งเธอได้ตลอดเวลา

"แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ?"

ยูกะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง

"ช่างเถอะ... สุดท้ายฉันก็อยู่คนเดียวอยู่ดี"

เธอเดินหายไปในความมืด พร้อมกับความเงียบที่กำลังกลืนกินเธออย่างช้าๆ...

กลางดึกคืนนั้น – ห้องนอนของยูกะ

ยูกะนั่งขดตัวอยู่บนเตียงในห้องที่มืดสนิท โทรศัพท์ของเธอวางอยู่ข้างๆ หน้าจอสว่างขึ้นเป็นระยะจากข้อความแจ้งเตือน

เธอไม่แม้แต่จะหยิบมันขึ้นมาดู เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นข้อความแบบไหน

"น่ารำคาญ"

"เธอไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อนเลยอะ"

"ตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่?"

ยูกะยิ้มมุมปากอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหัวเราะกับตัวเองเบาๆ

"สุดท้าย... ฉันก็เป็นได้แค่นี้เองสินะ?"

เธอนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น ปล่อยให้ความคิดไหลเวียนอยู่ในหัวของเธอ

"ถ้าฉันหายไปตอนนี้... จะมีใครสนใจบ้างไหม?"

เธอเคยคิดว่าการเป็นตัวตลกของคนอื่นจะทำให้เธอมีค่า… แต่สุดท้ายเมื่อเธอไม่ใช่ "ความบันเทิง" อีกต่อไป คนพวกนั้นก็พร้อมจะโยนเธอทิ้งได้ง่ายๆ

เธอหัวเราะเบาๆ แต่น้ำตากลับไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"พอแล้วล่ะ..."

อดีต – วันที่เธอถูกทิ้งเป็นครั้งสุดท้าย

ฤดูใบไม้ผลิ ปีแรกของมัธยมต้น

ยูกะยังคงทำตัวร่าเริงเหมือนทุกวัน พยายามทำให้คนอื่นหัวเราะ พยายามทำให้ตัวเองดูเป็น "คนที่อยู่ตรงนี้แล้วมีความสุข"

แต่วันหนึ่ง… เธอกลับพบว่าเพื่อนกลุ่มเดิมของเธอเริ่มตีตัวออกห่าง

เธอเดินเข้าไปทักทาย แต่พวกเขาเพียงแค่หันมามองด้วยสายตาเย็นชา

"อ้าว? ทำไมพวกเธอมานั่งรวมกันตรงนี้ล่ะ? ไม่ชวนกันเลยนะ~"

เพื่อนในกลุ่มมองหน้ากัน ก่อนที่คนหนึ่งจะพูดขึ้น

"ยูกะ..."

"หืม?"

"พวกเราคิดว่า... เราอาจจะเข้ากันไม่ได้แล้วล่ะ"

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาทันที

"อะไรนะ? หมายความว่ายังไง?"

"ก็คือ... พวกเราแค่รู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปน่ะ"

"เปลี่ยนไปเหรอ?" ยูกะหัวเราะเบาๆ "ไม่เห็นจะเข้าใจเลย! ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ?"

"นั่นแหละปัญหา..."

คำพูดนั้นเหมือนลูกศรที่ปักเข้ากลางใจของเธอ

"...อะไรนะ?"

"บางทีมันอาจจะสนุกในตอนแรก แต่ตอนนี้มันน่ารำคาญแล้วล่ะ"

"...น่ารำคาญ?"

"อืม พวกเราอยากอยู่กันแบบสงบๆ โดยที่ไม่ต้องมีใครมาคอยทำตัวโอเวอร์อะไรแบบนั้น"

"โอเวอร์..."

"ฉันแค่พยายามทำให้ทุกคนมีความสุขแท้ๆ..."

"ขอโทษนะยูกะ แต่เราไม่อยากสนิทกับเธออีกแล้ว"

พวกเขาเดินจากไป ทิ้งให้ยูกะยืนอยู่ตรงนั้นตามลำพัง

เธอพยายามจะก้าวตามไป แต่ขาของเธอกลับหนักอึ้งจนขยับไม่ได้

ลมพัดผ่านไปช้าๆ ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในใจของเธอ

และนั่นคือวันสุดท้าย… ที่เธอพยายามจะผูกพันกับใครอย่างแท้จริง

ปัจจุบัน – ความเงียบงันในห้องมืด

ยูกะนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง โทรศัพท์ยังคงแจ้งเตือนข้อความจากคนที่เคยเป็น "เพื่อน" ของเธอ

แต่คราวนี้เธอไม่สนใจมันอีกต่อไป

เธอลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก

ถนนเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่ทอดยาวไปตามทางเดิน

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหลับตาลง

"สุดท้ายแล้ว... ฉันจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร?"

มือของเธอเอื้อมไปจับขอบหน้าต่าง ก่อนจะกำแน่น

เธอรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนเข้าไปในความมืดมิด ไม่มีทางออก ไม่มีจุดหมาย ไม่มีใครรออยู่ปลายทาง

แต่ในวินาทีนั้นเอง—

"ยูกะ?"

เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง

เธอหันกลับไปช้าๆ ดวงตาสั่นไหว

มันเป็นเสียงที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินในช่วงเวลานี้

เสียงของ "เขา"

คนที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะโผล่มาในช่วงเวลาที่เธอรู้สึกว่างเปล่าที่สุด

…

"ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในความเงียบ ยูกะที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครมาในเวลาแบบนี้

"ยูกะ... เธออยู่ในนั้นใช่ไหม?"

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากอีกฟากของประตู เธอเม้มริมฝีปากแน่น ลังเลว่าจะตอบกลับไปดีหรือเปล่า แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจ ประตูถูกเปิดออกช้าๆ

"เฮ้... ฉันโทรหาเธอตั้งหลายรอบ แต่เธอไม่รับสายเลย เลยลองมาดู..."

โคจิยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าดูเป็นกังวล เขากวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่มืดสนิทก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เดินเข้ามา

ยูกะเบือนหน้าหนี "รุ่นพี่มาที่นี้ได้ไง?"

"ก็... เป็นห่วงไง" เขาพูดเสียงเรียบ แต่จริงจัง

ยูกะหัวเราะในลำคอ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า "เป็นห่วง?..."

"ฉันพูดจริง" โคจิเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย "เธอดูไม่เหมือนเดิมเลย เธอรู้ตัวมั้ยว่าตอนนี้เธอดู... เหมือนกำลังหลงทางน่ะ?"

ยูกะชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว "หลงทาง...? ไม่หนูไม่ได้หลงทางหรอก... หนูแค่—"

เธอกลืนคำพูดลงไปเอง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"ฉันได้ยินทั้งหมดเเล้วล่ะยูกะ"

โคจิมองเธอด้วยสายตาแน่วแน่ "เธอไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองดูเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ"

"...ไม่ได้—"

"เธอเป็นคน ไม่ใช่ตัวตลกของใคร"

หัวใจของยูกะเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว คำพูดนั้นเหมือนกดปุ่มบางอย่างในใจของเธอ

เธอก้มหน้าลง มือกำผ้าห่มแน่น "แล้วมันมีประโยชน์อะไรล่ะ...? หนูพยายามเปลี่ยนตัวเองแล้ว? ทำให้คนอื่นหัวเราะแล้ว? สุดท้ายพวกเขาก็แค่..."

เธอหยุดพูด เพราะรู้ว่าถ้าพูดต่อ น้ำตาของเธอคงไหลออกมาแน่ๆ

"บางคนอาจจะมองเธอแบบนั้นก็จริง" โคจิพูดเสียงนุ่ม "แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะคิดเหมือนกันหมดนะยูกะ"

"..."

"ฉันเห็นเธอจริงๆ นะ ยูกะ"

เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาสั่นไหว

"ฉันไม่รู้ว่าเธอเคยผ่านอะไรมาบ้าง และฉันก็ไม่คิดจะบังคับให้เธอเล่ามันออกมา..." เขาถอนหายใจเบาๆ "แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่าต่อให้ทั้งโลกมองเธอเป็นยังไงก็ตาม ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้เสมอ"

ยูกะกลืนน้ำลายลงคอ พยายามเก็บอารมณ์ "...รุ่นพี่บ้า"

โคจิยิ้มบางๆ "งั้นเธอก็บ้าพอๆ กับฉันล่ะ เพราะเธอยังอยู่ตรงนี้ไงล่ะ"

น้ำตาของยูกะไหลลงมาเงียบๆ เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่อยากให้เขาเห็นว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจของเธอ มันรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย

"...ขอบคุณนะ" เธอพูดเบาๆ แทบจะเป็นเสียงกระซิบ

โคจิยิ้ม "อืม... ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว"

ยูกะหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่

....

....

.....

โคจิได้ลืมตาตื่นขึ้นในห้องนอนของเขา

"เอ๊ะ...นี้เเค่ฝันหรอ...เนี่ย"

เขารู้สึกมีอะไรอยู่ใต้ผ่าห่มเดียวกันกับเขาอยู่เขาจึงตัดสินใจเปิดผ้าห่มของเขาออกเเละก็พบเจอกับ