เกิดใหม่ในเรื่องฮานาโกะคุง!
บทที่9 มิติของฮารุ(2)
ซาโยนะ ฮารุ
ใช้เวลานานกว่าที่คิดแฮะ
ซาโยนะ ฮารุ
แล้วก็ไม่คิดว่าแกจะอยู่แม้กระทั่งในมิติของฉันด้วย เจ้ามคเกะ
ซาโยนะ ฮารุ
อยู่ทุกที่จริงๆสินะ
ซาโยนะ ฮารุ
ฮ่าาา มิไร มิไร มิไร
ซาโยนะ ฮารุ
จับได้เมื่อไหร่แม่จะจับฟาดซะให้เข็ด
ซาโยนะ ฮารุ
อื้มม ไปไหนดีหล่ะเนี่ย
มิติของฉันนั้นไม่มีอะไรมากให้อธิบาย และก็ยังไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก
อธิบายข้างในคล่าวๆก็คงจะเป็นมิติที่มีบรรยากาศเป็นอวกาศ มีหมู่ดาวและกาแล็คซี่สวยงาม มีการออกแบบคล้ายๆกับบันไดมิซากิ แต่ที่นี้จะงงกว่า เนื่องจากเป็นบันไดโล่งๆหลายๆทาง เชื่อมทอดยาวไปยังประตูแต่ละบานที่ไม่รู้ว่าเบื้องลึกมีอะไรอยู่
ซาโยนะ ฮารุ
ปกติเด็กสาวชอบอะไรนะ
ซาโยนะ ฮารุ
อื้ม จะเป็นดอกไม้รึเปล่านะ
ฮารุเปิดประตูบานหนึ่ง ประตูบานนั้นมีสีขาวและมีดอกไม้ประดับตกแต่ง คล้ายกับตอนนั้นเลย ตอนที่ไปช่วยเนเนะในเขตแดนแปลกๆนั้น
เปิดเข้าไปพบกับหมู่ดอกไม้จำนวนมาก
ซาโยนะ ฮารุ
หน๊อย มานี้เลยนะมิไร!!
เบื้องหน้าเป็นประตูธรรมดา ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ มีสีน้ำตาลอ่อนๆ ขณะยืนอยู่หน้าประตูกับได้ยินเสียงอะไรลางๆ ข้างหลังบานประตูคงวุ่นวายน่าดู
กลับกัน พอฮารุเปิดเข้าไปแล้ว กลับเป็นเพียงความว่างเปล่าในห้องเรียน
สายตาของเธอจับจ้องไปที่เด็กชายคนหนึ่งที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี เด็กชายที่ปกป้องเธอและมักจะชอบมากวนใจอยู่เสมอ
แต่เธอก็ไม่ได้ไม่ชอบการกระทำนั้นของเค้าขนาดนั้น
ยูกิ สึคาสะ
เอ๋ เธอเป็นใครหรอ
ซาโยนะ ฮารุ
สึคาสะจริงๆหรอ
ยูกิ สึคาสะ
ก็ใช่หน่ะสิ เธอ โอ๊ะ พี่เป็นใครหรอ
ยูกิ สึคาสะ
เพื่อนของอามาเนะหรอ
ซาโยนะ ฮารุ
อื้ม ใช่ เป็นเพื่อนของอามาเนะหน่ะ
เธอกะไว้แล้วหล่ะว่าเขาคงจำเธอไม่ได้หรอก ก็นี้มันในอดีตนี้หน่า
กลับกันมันกลับทำให้เธอตะลึงกับภาพตรงหน้ามากกว่า
สึคาสะในอนาคตเป็นคนที่ดูเจ้าเล่ห์และคาดเดาอะไรไม่ได้เลย
สึคาสะเดินมาจับมือคุณ ก่อนจะเง้ยหน้ามองมาที่คุณ
อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้กันนะ
ยูกิ สึคาสะ
พี่ชื่ออะไรหรอ
ยูกิ สึคาสะ
ผมสึคาสะ เจอกันครั้งหน้าอย่าลืมทักผมด้วยนะครับ
ทำไมฉันจะต้องเมินสึคาสะด้วยหล่ะ
ยูกิ สึคาสะ
ไม่ลืมหรอกครับ
ยูกิ สึคาสะ
ผมไม่ลืมพี่หรอก
ยูกิ สึคาสะ
จะไม่มีวันลืมพี่เด็ดขาด
ยูกิ สึคาสะ
พี่ก็ด้วย อย่าลืมเด็ดขาดนะ
ยูกิ สึคาสะ
ต่อให้ผมจะหายไปจากโลกใบนี้
ยูกิ สึคาสะ
หรือต่อให้ผมจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวขนาดไหน
ยูกิ สึคาสะ
พี่ไม่รู้จักหรอ
ซาโยนะ ฮารุ
มันคืออะไรหรอ ไม่เคยเห็นเลย
ภาพตรงหน้าคือมือเล็กๆของเด็กหนุ่มถือเศษอะไรซักอย่าง
ยูกิ สึคาสะ
อามาเนะบอกว่า มันคือเศษของดวงดาวหล่ะ
ยูกิ สึคาสะ
ผมมีขวดโหลใส่มันด้วย
ยูกิ สึคาสะ
ท่าผมเทมันใส่ในนี้ แล้วนำสร้อยที่ผมมีมาร้อยกับเจ้านี่
ยูกิ สึคาสะ
ท้าด้า ก็จะได้สร้อยที่มีเศษของดวงดาวหล่ะ!
ท่าทางของเค้าดูน่าเอ็นดูมากเลยหล่ะ
เป็นความน่าเอ็นดูที่ไม่มีพิษมีภัย
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ
ซาโยนะ ฮารุ
เอ๊ะ? ให้พี่หรอ
ยูกิ สึคาสะ
อื้อ เวลาผมเจอพี่อีกรอบผมก็จะจำพี่ได้
ซาโยนะ ฮารุ
แต่มันคือของที่อามาเนะให้นายมานี้
ยูกิ สึคาสะ
ไม่เป็นไร ผมฝากไว้กับพี่ก่อนแล้วกัน
ยูกิ สึคาสะ
ไว้เจอกันครั้งหน้าค่อยคืนผมนะ
ซาโยนะ ฮารุ
เป็นครั้งแรกเลยแฮะ
ซาโยนะ ฮารุ
ที่เรียกฮานาโกะคุงว่าอามาเนะ
ซาโยนะ ฮารุ
แปลกใหม่ดีเหมือนกัน
ซาโยนะ ฮารุ
มีมุมแบบนี้ด้วยแฮะ
ซาโยนะ ฮารุ
ค่อยดูเป็นเด็กหน่อย
ซาโยนะ ฮารุ
มิไรอยู่ไหนแล้วนะ
ฮารุรู้สึกตะหงิดใจ ก่อนจะชำเลืองมองไปที่ประตูบานหนึ่ง
เป็นประตูสีขาว ไม่มีอะไรเลย
ซาโยนะ ฮารุ
เป็นประตูที่ดูธรรมดาแต่ก็หน้าดึงดูดอย่างน่าปริศนา
ซาโยนะ ฮารุ
แฮ่ก แฮ่ก บ้าเอ้ย
ซาโยนะ ฮารุ
บ้า บ้า บ้า บ้าที่สุด!!!
ไม่รู้ทำไม น้ำตาถึงได้ไหลออกมา
ไม่ได้อยากจะอ่อนแอขนาดนี้ซักหน่อย
ความรู้สึกที่เริ่มหว้าเหว่หลังจากเจอสึคาสะ
อ่า ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย
ทั้งๆที่ร้องไห้อยู่แท้ๆ แต่กลับกำสร้อยนั้นไว้แน่น
ทั้งๆที่ควรจะเกลียดแท้ๆแต่กลับยอมมาโดยตลอด
ทั้งๆที่ไม่ควรจะสนิทด้วยก็ตาม
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรก
มันทำให้โลกนี้ปั่นป่วนจริงๆนั้นแหละ
ซาโยนะ ฮารุ
เปล่า ไม่เป็นไรหรอก
มิไร
คิดว่าฉันไม่รู้นิสัยนี้ของฮารุหรอ
มิไร
อย่าลืมสิ ฉันเป็นคนเดียวที่เห็นมิติที่เธอรักและห่วงแหนนักหนา
มิไร
นึกว่ามันจะมีอะไรมากกว่านี้ซะอีก
มิไร
ให้ความรู้สึกแปลกมากเลยนะ
มิไร
คงเป็นประมาณนั้น แหละมั้งนะ?
มิไร
ดูเหมือนจะลึกลับและอันตราย
มิไร
แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรเลย
มิไร
เหมือนกับตัวเธอไงหล่ะฮารุ
มิไร
มันว่างเปล่า...ซะจนไม่เห็นอะไรเลย
ฉันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
มิไร
แต่ตอนนี้มันคงจะมีคนเติมเต็มเธอแล้วสินะ
มิไร
ความว่างเปล่าในตัวเธอตอนนี้มันดูมีอะไรขึ้นแล้วนะ
มิไร
เหมือนกับกระดาษที่ถูกแต่งแต้มสีเข้าไป
มิไร
เธอไม่ควรจะเห็นอะไรมากกว่านี้อีกแล้ว
มิไร
มันจะไม่ดีต่อตัวเธอนะ
ซาโยนะ ฮารุ
อื้ม ออกไปกันเถอะ
มิไร
ฉันอยากจะรู้ตัวตนของเธอมากกว่านี้นะ
มิไร
ฉันพูดไปแบบนั้นก็จริงแต่ฉันยังเห็นมันไม่ครบหรอก
มิไร
มักจะมีอะไรให้ฉันตกใจได้ตลอดเลย
ซาโยนะ ฮารุ
ขอบคุณนะ ที่สนใจในตัวฉัน
ซาโยนะ ฮารุ
แต่ฉันมันคนไม่เอาไหน ไม่มีอะไรดีหรอก รู้ไปมันก็ไม่ดีต่อตัวเธอเลย
ซาโยนะ ฮารุ
พอแค่นี้เถอะ มิไร รวมถึงทุกๆคนที่สงสัยในตัวฉันด้วย
เราไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังบานประตู
เพราะแบบนี้ ฉันถึงไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย
ไม่ควรจะรับรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้วหล่ะ
มิไร มองมาที่คุณพร้อมกับยิ้ม
ที่ฉันอยากได้ยินมาโดยตลอด
ซาโยนะ ฮารุ
อื้ม กลับบ้านกันเถอะ
ฮารุกำสร้อยไว้แน่น ไม่รู้ทำไม
อยากจะพุ่งเข้าไปกอดแล้วร้องไห้เหมือนกับเด็กน้อย
ยูกิ สึคาสะ
โอ๊ะ ฟื้นแล้วหรอฮารุ
ยูกิ สึคาสะ
ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ
ยูกิ สึคาสะ
เอ๊ะ ฮ ฮะ ฮารุ!?!
ฮารุดึงสึคาสะมากอด ก่อนจะร้องไห้ออกมา
อย่างน้อย ขอเป็นเด็กน้อยซักวันหนึ่งแล้วกัน
ยูกิ สึคาสะ
ฉันไม่รู้ว่าเธอไปเจออะไรมา
ยูกิ สึคาสะ
แต่ไม่เป็นไรนะฮารุ
เพราะหวังดีกับฉันจริงๆใช่มั้ย
กลัวผลที่จะตามมาหลังเปิดบานประตูออกไป
ผลลัพธ์มันจะสวยเหมือนดอกไม้ในยามเช้ารึเปล่านะ
หรือมันจะเละเหมือนกับเถ้าธุลีที่ถูกไฟเผาจนมอดไหม้
และแล้ว ฉันก็หลับลงในอ้อมกอดของเขา
คนที่ฉันรักและเกลียดสุดหัวใจ
ยูกิ สึคาสะ
ตื่นแล้วหรอฮารุ
ยูกิ สึคาสะ
อยู่ๆก็หลับไป เป็นห่วงแทบแย่
ยูกิ สึคาสะ
เอ๋ อื้ม แบมือ?
สึคาสะแบมือ ฮารุถอดสร้อยคอก่อนจะวางมันลงมือของสึคาสะ แล้วจับมือของเขาให้กำมันไว้
โฮรกกTT เป็นตอนที่เค้าแต่งแล้วเค้าอินกับน้องฮารุได้ขนาดนี้
รู้สึกว่านี้จะเป็นตอนแรกในชิวิตเค้าเลยที่แต่งแล้วเค้ารู้สึกอินกับเนื้อเรื่องมากๆขนาดนี้
คือตอนนี้หลังแต่งเสร็จเค้าซึมเรย ชอบตอนนี้ที่สุดแล้วตั้งแต่แต่งมาา ฮืออ
ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ
ในตอนหน้าจะเป็นการสรุปเนื้อเรื่องเรื่องราวทั้งหมดนะคะ
เพราะเนื้อเรื่องที่เค้าแต่งมันก็ดูงงๆอยู่แหละค่ะ ฮ่าฮ่า
Comments