ในวันที่สายลมแปรปรวน เจ็บ

บรรยากาศในห้องทำงานที่บ้านเก้า ตึงเครียดเต็มไปด้วยความเงียบ พ่อของเก้านั่งอยู่บนเก้าอี้ มองเก้าด้วยสายตาเย็นชา ขณะที่พีทยืนอยู่ข้างๆ เก้า

วิเชษฐ์

เก้า! นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมฉันถึงได้ยินจากคินว่าแกไป

วิเชษฐ์

เอาให้ได้ ทำเรื่องอับอายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล ชกต่อยกลางถนน? //เสียงเข้มและแฝงไปด้วยความไม่พอใจ

วิเชษฐ์

โตจนป่านนี้แยกแยะอะไรไม่ได้สักอย่าง แบบนี้จะบริหารบริษัทต่อได้ยังไงกัน

วิเชษฐ์

ไปหาเรื่องเขาไปทั่ว ฉันสอนแกให้เป็นนักเลงหรือไง!!?? //โยนปากกาใส่อกเก้า

เก้า

พ่อฟังจากพี่คินมาแค่นั้น แล้วพ่อก็เชื่อเลยเหรอ?

วิเชษฐ์

แล้วมันไม่จริงหรือไง?! คินบอกว่าพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรแกก่อน แต่แกเป็นคนเริ่มก่อน!

พีท

(ทนไม่ไหวจึงก้าวขึ้นมาข้างหน้า)ขอโทษนะครับ แต่เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย //น้ำเสียงจริงจัง

วิเชษฐ์

(หันมามองพีท) แล้วเธอรู้อะไร? อย่าพูดอะไรลอยๆ ถ้าไม่มีหลักฐาน

พีท

(สบตาพ่อแน่วแน่)ผมอยู่กับเก้าตอนที่พวกนั้นเข้ามาหาเรื่องก่อน เก้าไม่ได้เริ่ม! พวกมันเป็นคนเข้ามาทำร้ายเขา!

วิเชษฐ์

(ชะงักไปเล็กน้อย แต่น้ำเสียงยังเข้ม)แล้วทำไมคินต้องโกหกฉัน?

เก้า

(หัวเราะเยาะ) เพราะพี่คินอยากให้พ่อเชื่อแบบนั้นไงล่ะ พ่อก็รู้นี่ว่าพี่คินเกลียดฉันแค่ไหน

วิเชษฐ์

(มองเก้าอย่างไม่พอใจ) อย่าพูดให้ร้ายพี่ชายตัวเองแบบนั้น

พีท

(เสียงแข็งขึ้น)แต่ความจริงก็คือความจริงครับ คินส่งลูกน้องไปจัดการเก้า ผมมั่นใจเอาหัวผมเป็นประกันเลย

วิเชษฐ์

(นิ่งไปครู่หนึ่ง)คินไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำแบบนั้น

เก้า

(กัดฟัน ข่มอารมณ์)เพราะพ่อไม่เคยคิดว่าพี่คินจะทำอะไรผิดไงล่ะ ไม่ว่ายังไงพ่อก็เข้าข้างเขาเสมอ

พีท

(พยายามระงับความโกรธ)เก้าต้องเจ็บตัวเพราะเรื่องนี้นะครับ พ่อจะไม่คิดแม้แต่จะฟังเหตุผลของเขาหน่อยเหรอ?

วิเชษฐ์

พอเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันไม่อยากได้ยินข้อแก้ตัวจากพวกเธออีก ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก ก็อย่าทำตัวให้เป็นปัญหา!

วิเชษฐ์

//หมุนเก้าอี้หันหลังให้

เก้า

(หัวเราะขม) สรุปคือไม่ว่ายังไง ฉันก็ผิดสินะ... นี่แหละพ่อของฉัน

พีท

//กำหมัดแน่น ก่อนจะจับมือเก้าเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ

พีท

นาย...ไม่เป็นไรนะ

วิเชษฐ์

ฉันไม่อยากให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เข้าใจไหม? //แอบสงสารลูกชายและคิดไปต่างๆนาๆ

เก้า

(ยิ้มเยาะ แต่ดวงตามีแววเจ็บปวด)เข้าใจสิ พ่อไม่ต้องห่วงหรอก

จบบทสนทนาด้วยความเงียบที่หนักอึ้ง ขณะที่เก้าเดินออกจากห้องไป โดยมีพีทเดินตามหลังไปเงียบๆ...

วิดา

แหม... ก็คิดอยู่ว่าเมื่อไหร่จะโดนสักที นี่ขนาดพ่อเธอเองยังดุแบบนี้ แสดงว่าทำตัวแย่จริงๆ ใช่ไหมล่ะ?

เก้า

น้าวิดามีอะไรครับ? ถ้าไม่มี ผมจะกลับแล้ว

วิดา

รีบหนีไปเลยเหรอ? หรือว่าเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองมันก็แค่ลูกเมียน้อย ไม่มีวันเทียบลูกคินได้?

เก้า

กรุณาพูดให้ดีๆ ด้วยนะครับ // น้ำเสียงจริงจัง

วิดา

อ้อ… แล้วนี่ก็อะไรอีกล่ะ บอดี้การ์ด หรือเป็นแค่หมาตัวหนึ่งที่ตามติดเก้าไปทุกที่?

เก้า

ผมไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงกับน้า ผมเหนื่อยแล้ว // พูดจบก็เดินไปทันที

วิดา

เอ้า! หนีเลยสิ ก็ทำได้แค่นี้แหละ คนที่ไม่มีวันเป็นตัวจริง

พีท

// หันไปมองน้าวิดาแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจ แล้วรีบเดินตามเก้า

พีท

อย่าไปสนใจเลยนะนาย...

เก้า

// ยิ้มบางๆ แต่แววตาแข็งกร้าว

เก้า

ฉันไม่เสียเวลากับคนพรรค์นั้นหรอก เจ้าเปิ่น ไปกันเถอะ

พีทพยักหน้า ก่อนเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับเก้า ขึ้นรถแล้วมุ่งหน้ากลับคอนโด ปล่อยให้คำพูดของน้าวิดาลอยไปกับสายลม ไม่สามารถทำอะไรเก้าได้เลยแม้แต่นิดเดียว...

หลังจากที่เก้าและพีทเดินออกไป น้าวิดายืนกัดฟันด้วยความหงุดหงิด หัวเสียที่เก้าไม่หลงกลคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย

วิดา

หึ... ทำเป็นไม่สนใจ? นี่ฉันพูดขนาดนี้แล้วยังไม่สะเทือนอีกเหรอ

วิดา

ท่าจะด้านกว่าที่คิด! นี่แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกันฮะ!? แค่ลูกเมียน้อยแท้ๆ กล้าทำท่าไม่แคร์ฉันเหรอ?

วิดา

เหอะ! ทำเป็นวางท่าเข้มแข็งไปเถอะ! คิดว่าพ่อจะยอมรับแกจริงๆ งั้นเหรอ? ไม่รู้ตัวเลยหรือไง ว่ายังไงก็ไม่มีวันเทียบลูกคินได้!

วิดา

แต่เอาเถอะ... ข้าศึกแบบแกน่ะ เดี๋ยวก็มีวันพลาดเอง... รอดูแล้วกัน!

วิดาเหยียดยิ้ม ก่อนจะสะบัดตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้บรรยากาศของความไม่พอใจยังคงค้างอยู่ในอากาศ...

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ