นางเอกคนนี้คือเพื่อนของฉัน
แสงอาทิตย์ที่คิดถึง
อัศวิน
((เมื่อกี้นางพูดมีหางเสียงกับข้าเหรอ?))
อัศวิน
((สงสัยการจองจำคงทำให้สตินางผิดเพี้ยนไปด้วย))
อัศวิน
((สภาพของนางก็ซูบผอมราวกับศพ))
อัศวิน
((แบบนี้คงไม่มีแรงเดินละมั้ง))
อัศวินร่างใหญ่เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้สตรีตรงหน้า ก่อนจะถือวิสาสะใช้แขนอันกำยำทั้งสองข้าง โอบอุ้มเรือนร่างซูบผอมของนางเอาไว้
อัศวิน
ได้เวลาออกไปแล้วครับ
อัศวิน
เดี๋ยวไปถึงเลดี้จะทราบเองครับ
ซาริน่า
ตัวข้าสกปรกแถมยังเหม็นอีก
ซาริน่า
ท่านจะมีกลิ่นติดไปด้วยนะคะ
อัศวิน
เลดี้เดินไหวเหรอครับ?
ซาริน่า
ไหวค่ะ ข้าเดินวนในหอคอยประจำ
อัศวิน
ถ้าเช่นนั้นก็ได้ครับ
เมื่อถูกปล่อยตัว ร่างเล็กเดินออกจากหอคอยแห่งความมืดที่เธออยู่คนเดียวมานานนับหนึ่งปี
เพียงพริบตาที่ได้ออกมาจากความมืดด้านใน แสงอาทิตย์ตกกระทบลงบนใบหน้าซีดเซียวของเธอจนต้องหันหน้าหนี
กลิ่นหอมของธรรมชาติ และสายลมที่พัดพริ้วไหว ราวกับต้อนรับเธอด้วยความคิดถึง
ซาริน่า
((นี่สินะแสงอาทิตย์และกลิ่มหอมของธรรมชาติ))
ซาริน่า
((ฉันไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้มานานจนเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ))
ร่างเล็กนึกคิดในใจ ก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไปตามคำสั่งของอัศวินที่มารับเธอ
ซาริน่า
((ไม่รู้หรอกว่าจะพาไปไหน แต่รถม้าของราชวงศ์มารับคงจะไม่มีเรื่องอะไร))
ซาริน่า
((หรือต่อให้ถูกฆ่า ตอนนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอก))
เจน
เลดี้อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว นั่งรอที่ห้องรับแขกสักครู่นะคะ
เจน
ตอนนี้องค์จักรพรรดิ องค์รัชทายาทและท่านดยุกกำลังเดินทางมาค่ะ
ซาริน่า
((ท่านดยุดที่ว่าคือท่านพ่อหรือเปล่า?))
ซาริน่า โซเนชก้า สเวตา
อายุ 14 ปี
บุตรสาวเพียงคนเดียวที่ถูกใส่ร้ายและลงโทษให้จองจำยังหอคอยแห่งความมืดนานหนึ่งปีเต็ม จนทำให้สูบผอมลงราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน
ซาริน่า
((นี่พวกเขาให้ฉันออกมาจากหอคอยทำไม?))
ซาริน่า
((แถมยังพามาอาบน้ำแต่งตัวที่พระราชวังอีก))
ซาริน่า
((มีอะไรกันแน่ หรือฉันกำลังโดนประหาร?))
ซาริน่า
((แต่จะโดนประหารหรือไม่โดนก็คงไม่ต่างกันหรอก))
ซาริน่า
((ตอนนี้มาคิดถึงนิยายเรื่องนี้ต่ออีกหน่อยดีกว่า))
ซาริน่า
((ถ้าจำไม่ผิดพวกเขาจะได้เจอกับอัลม่าห้าเดือนหลังจากเราตาย))
ซาริน่า
((แต่เราไม่ได้ตาย และไปอยู่หอคอยแทนมาหนึ่งปี))
ซาริน่า
((แสดงว่าตอนนี้พวกเขาคงได้เจอกับอัลม่าแล้ว))
ซาริน่า
((ส่วนการ์เนียก็จะถูกประหารชีวิตหลังเราตายได้หนึ่งปี))
ซาริน่า
((เราไปอยู่ที่หอคอยมาหนึ่งปีเต็ม ตอนนี้นางคงโดนประหารไปแล้วละมั้ง))
ซาริน่า
((เดี๋ยวนะ..ถ้านางโดนประหารไปแล้ว))
ซาริน่า
((หมายความว่าทุกคนรู้ความจริงว่าเราถูกใส่ร้ายน่ะสิ))
ซาริน่า
((หรือที่ได้ออกมาจากหอคอยแห่งความมืด))
ซาริน่า
((เพราะเรื่องนี้หรือเปล่า?))
ซาริน่า
((ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันก็จะสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแบบที่ต้องการได้))
ซาริน่า
((แต่ว่าถึงเราจะไม่ตายก็ยังวางใจอะไรไม่ได้))
ซาริน่า
((จากการอ่านนิยายแนวต่างโลกมานับไม่ถ้วน))
ซาริน่า
((มันมีอยู่กรณีที่ไม่สามารถหนีชะตาชีวิตของตัวเองได้น่ะ))
ซาริน่า
((เพราะงั้นจะวางใจไม่ได้เด็ดขาด))
ซาริน่า
((ถ้าทำอะไรไปแล้วพวกเขาเข้าใจผิดว่าฉันไปรังแกอัลม่าเข้าคงต้องมีจุดจบคือตายแน่ๆ))
ซาริน่า
((งั้นเลี่ยงอัลม่าและพวกเขาทุกคนไว้จะดีกว่า))
ซาริน่า
((ซาริน่าน่ะต้องการความรักมากๆ เลยได้แต่วิ่งตามขอความรักจากพวกเขา))
ซาริน่า
((จนโดนพวกเขารำคาญ))
ซาริน่า
((ฉันในชาติที่สามก็จำอะไรไม่ได้เลยดำเนินเรื่องทุกอย่างตามบทเป๊ะๆ))
ซาริน่า
((แต่ชาตินี้ฉันจำทุกอย่างได้แล้ว จำชีวิตก่อนๆของตัวเองได้แล้ว))
ซาริน่า
((เพราะงั้นฉันจะไม่ตายเด็ดขาด และจะไม่เป็นซาริน่าด้วย หรือต่อให้ต้องตายก็จะไม่ตายเพราะกิโยตินอีกแล้ว))
ซาริน่า
((นับจากนี้ฉันจะเป็นฉัน ฉันที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่สุงสิงกับใครนอกจากเพื่อนสนิท))
ซาริน่า
((ฉันจะไม่ขอความรักจากพวกเขาอีกต่อไป))
ซาริน่า
((เดี๋ยวนะ..ถ้าจำไม่ผิดตอนเราตายจากชาติที่สอง))
ซาริน่า
((นภาก็ตายพร้อมกันนี่หน่า หรือว่านภารอดเหรอ?))
ซาริน่า
((ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ เพื่อนสนิทของฉัน))
ซาริน่า
((หวังว่าจะมีชีวิตที่ดีนะ))
สตรีผู้บอบบางสะดุ้งด้วยความตกใจ เธอหันไปหาเสียงเข้มที่เอ่ยขึ้นตรงประตูห้อง นัยต์ตาสีแดงก่ำสบกับดวงตาสีฟ้าที่ไม่เปล่งประกายดั่งแต่ก่อนเก่า
เพียงเสี้ยววิที่เธอได้สบกับดวงตาคู่นั้น ร่างเล็กก็ตัวแข็งทื่อและรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกที่กลัวเวลามองหน้าคนเหล่านี้
ความรู้สึกที่อยากจะอ้วกเวลาเจอกับพวกเขา หัวสมองที่เหมือนจะระเบิดออกมาเพียงเพราะได้พบพวกเขา
มาร์คอฟ
ทำหน้าอย่างกับเห็นผี
พระสุรเสียงขององค์รัชทายาทยังทรงแข็งกระด้างแลทรงเยือกเย็นเช่นเดียวกับที่เคยเป็น
ต่างออกไปตรงที่เพลานี้พระองค์ทรงทอดพระเนตรมองสตรีตรงหน้านานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
คิเนีย
นี่ใครกัน? เอามาผิดตัวรึเปล่า?
คิเนีย
ไม่ใช่ว่าเด็กนั่นต้องอ้วนกว่านี้เหรอ?
คิเนีย
ทำไมถึงเหลือตัวแค่นี้?
คิริลล์
อาหารที่ได้กินตอนอยู่หอคอยไม่ถูกปากเจ้าสินะ
อาร์ซี
ปกติกินได้ทุกอย่างแท้ๆ
อาร์ซี
จะไม่ถูกปากได้ยังไง
สายตาถากถางจ้องเขม็งมายังเธอเหมือนอย่างที่เคยเป็น หากเป็นแต่ก่อนเธอคงไม่สนใจสายตาของพวกเขา เพราะเธอชอบพวกเขาทุกคนมาก
ทว่าในตอนนี้มันต่างออกไป ด้วยความกลัวที่มีต่อพวกเขามันทำให้เธอสังเกตเห็นความเกลียดชังที่พวกเขามีต่อเธอมากยิ่งขึ้น
ทั้งสีหน้า แววตา และท่วงทีมันไม่ใช่ท่าทีของคนดีใจที่ได้เจอคนที่รักเลยแม้แต่น้อย สายตาของพวกเขาบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าไม่อยากเห็นหน้าเธอถึงขนาดไหน
ซาริน่า
((พะ..เพราะชาติที่แล้วตายเพราะพวกเขาสั่งประหารหรือเปล่าเราถึงได้มีความรู้สึกกลัวแบบนี้))
ซาริน่า
((แถมชาตินี้ก่อนจะไปหอคอยแห่งความมืด มาร์คอฟยังเอาดาบจี้คอเรา ส่วนพ่อก็ตบเราอีก))
ซาริน่า
((เพราะแบบนี้หรือเปล่าใจมันถึงได้สั่นแบบนี้))
ซาริน่า
((ขอแค่ใจสั่นก็พอ ตัวห้ามสั่นตามเด็ดขาด))
ซาริน่าที่ปกติจะกล่าวทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้มอันสดใสอย่างสม่ำเสมอ ในครานี้เธอทำเพียงจ้องมองพวกเขาด้วยแววตาสั่นระริกด้วยความกลัว
ศีรษะเล็กค่อยๆก้มลงหลบสายตาพวกเขาเพราะหวังว่าอาการใจสั่นจะดีขึ้น หากแต่มันไม่ได้ดั่งใจหวัง แม้จะไม่สบตาแค่รู้ว่าพวกเขายืนอยู่เธอก็กลัวมากเช่นกัน
แม้แต่มองหน้าเธอยังทำไม่ได้ แล้วจะให้ปริปากเอ่ยคำทักทายได้อย่างไร?
นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองสตรีตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ดยุกอันแบร์โตผู้เป็นบิดา กระตุกคิ้วด้วยความสงสัยในท่าทีบุตรสาวของตนที่มีต่อพวกเขา
ดยุกอันแบร์โต
เราพาเจ้าออกมาเพราะพวกเรารู้ความจริงกันหมดแล้ว
ดยุกแห่งสเวตา ผู้เป็นบิดาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เขาหย่อนก้นนั่งลงข้างกายของเธอราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น
พวกเขาเริ่มนั่งลงบนโซฟาภายในห้องรับแขกแห่งนี้ทีละคนอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่พวกเขายืนอยู่หน้าประตูห่างไกลจากเธอ ดวงใจของเธอมันก็เต้นอย่างหวาดหวั่นจวนแทบจักทะลุออกมาอยู่แล้ว
ในเพลานี้พวกเขาทุกคนยังนั่งลงทั้งข้างกาย และด้านหน้าของเธอ ยิ่งทำให้ความกลัวและความกังวลถาโถมมาภายในใจขึ้นยิ่งกว่าเก่า
ลมหายใจของเธอถี่รัว ดวงตาสีฟ้าที่เอาแต่มองไปยังพื้นสีขาวของห้องแห่งนี้ มือทั้งสองรวมไว้บนหน้าตักของตนเองและจับมันประสานกันไว้แน่
ดยุกอันแบร์โต
นางใส่ร้ายเจ้า
ดยุกอันแบร์โต
เพื่อต้องการอภิเษกกับองค์รัชทายาท
ดยุกอันแบร์โต
รวมถึงเรื่องที่นางไม่ใช่สตรีศักดิ์สิทธิ์ด้วยเช่นกัน
ดยุกอันแบร์โต
ตอนนี้นางกำลังถูกคลุมตัวอยู่ที่คุกใต้ดิน
ซาริน่า
((นี่เขากำลังเล่าเรื่องการ์เนียให้ฟังสินะ))
ซาริน่า
((แต่ว่า..ไม่ได้อยากรู้))
ซาริน่า
((ช่วยออกไปไกลๆไม่ได้หรือไง?))
ร่างเล็กพยายามกดความตื่นตระหนกของตนเองเอาไว้ในใจ ไม่ให้มันแสดงออกมามากจนเกินไป
ซาริน่า
((ทำไมกัน..ทั้งที่เราคิดว่าตัวเองโอเคแล้วแท้ๆ))
ซาริน่า
((แต่ทำไมพอเจอพวกเขาจริงๆถึงรู้สึก))
ซาริน่า
((หายใจไม่ออกแบบนี้?))
ซาริน่า
((เวียนหัวจัง เหมือนจะอ้วกเลย))
ท่าทางหอบเหนื่อยและเหงื่อที่เริ่มผุดออกมาของเธอ มันผิดปกติจนพวกเขาสังเกตได้
เพียะ!
มือเล็กปัดมือหนาของอาร์ซี พี่ชายของตนออกก่อนที่เขาจะสัมผัสตัวเธอ
ซาริน่าอาเจียนออกมากลางห้องรับแขกที่มีพวกเขานั่งร่วมโต๊ะอยู่ สีหน้าของเธอถอดสีราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง
รู้ตัวอีกทีแม้แต่จะยกศีรษะของตัวเองให้ตั้งขึ้นแบบเดิม เธอยังไม่สามารถทำได้ด้วยซ้ำ
ซาริน่า
((นั่นเขา..เรียกชื่อเล่นของฉันเหรอ?))
ตุ้บ!
ร่างเล็กยังไม่ทันได้ตอบกลับพวกเขาแม้แต่คำเดียว เธอก็สลบหมดสติไปเสียก่อน
ผู้คน
นางสมควรแล้วล่ะที่ถูกประหารน่ะ
ผู้คน
หญิงชั่วช้าที่คิดจะปองร้ายสตรีศักดิ์สิทธิ์ของเราสมควรตาย!!!
เสียงชาวเมืองพากันตะโกนสาปแช่งส่งให้เธอลงนรก ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เมตตาต่อเธอผู้นี้
สตรีอ้วนท้วนที่สอดหัวของตนเองเข้าไปในกิโยตินอย่างไม่ขัดขืน ดวงตาสีฟ้าที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าทอดมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น
ซาริน่า
((แม้แต่ตอนที่ข้ากำลังจะตาย))
ซาริน่า
((พวกท่านยังไม่มีน้ำตาสักหยด))
ซาริน่า
((ทำไมข้าถึงได้มีชีวิตแบบนี้กันนะ?))
ซาริน่า
((ถ้าเป็นไปได้ หากชาติหน้ามีจริง))
ซาริน่า
((ข้าไม่ขอรักพวกท่านอีก))
ซาริน่า
((ข้าจัก..ไม่รักท่านอีกแล้ว)
น้ำตาของเธอร่วงโรยลงมาอาบหน้าแก้มอย่างหน้าเวทนา ดวงตาของเธอปิดลงพร้อมรับสำหรับการถูกกิโยตินนี้สังหารตนเอง
มาร์เฟียส
ทั้งที่ถูกเลือกให้เป็นชายาลูกของข้าแท้ๆ
มาร์เฟียส
เจ้าไม่น่ามีจุดจบเยี่ยงนี้เลยซาริน่า
คิริลล์
((นางไม่ขัดขืนเลยสักนิด คงเตรียมพร้อมที่จะตายมาแล้วสินะ))
ฉึก!
ไม่นานนัก กิโยตินก็เคลื่อนลงมาหั่นลำคอของเธอจนขาดหลุดออกจากบ่า ศีรษะของนางถูกนำไปแขวนประจานไว้ ส่วนร่างอันไร้วิญญาณก็ถูกนำไปโยนทิ้งให้ฝูงนกมาแทะกิน
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจจากฝันร้ายของเธอ คนตัวเล็กหวาดกลัวจนรีบยกมือขึ้นคลำดูลำคอของตนเอง
ซาริน่าพยายามสงบสติของเธอลง เธอกวาดสายมองไปรอบห้องอันกว้างใหญ่ที่แปลกผิดหูผิดตานี้
ซาริน่า
นี่มันไม่ใช่ห้องของฉันนี่
ซาริน่า
อ่า…ถ้าจำไม่ผิดฉันอยู่กับพวกเขาที่ห้องรับแขก
ซาริน่า
แล้วก็อ้วกออกมาก่อนจะสลบไป
ซาริน่า
แล้วนี่พวกเขาอยู่ไหนกัน?
เจน
ข้าเตรียมน้ำอาบไว้ให้คุณหนูเสร็จพอดี
เจน
เชิญคุณหนูอาบน้ำเลยนะคะ
เจน
เช่นนั้นข้าจักนวดตัวให้นะคะ
เจน
((คุณหนูกำลังพูดจาสุภาพกับข้างั้นเหรอ?))
เจน
((คุณหนูจิตใจดีถึงเพียงนี้ กลับโดนใส่ร้ายได้ ช่างน่าสงสารเสียจริง))
ซาริน่า
ช่วยออกไปรอด้านนอกได้ไหมคะ
ซาริน่า
ข้าดูแลตัวเองได้เก่งมากๆ
ซาริน่า
เพราะงั้นช่วยรอด้านนอกนะคะ
มาร์เฟียส
เจ้าต้องการทำเช่นไรกับนาง
องค์จักรพรรดิทรงตรัสถามสตรีผู้ยืนอยู่ด้านหลังของพระองค์
ซาริน่า
((พวกเขาพาฉันมาดูการ์เนีย และให้ฉันเป็นคนตัดสินใจว่าจะลงโทษเธอยังไง))
ซาริน่า
((วันนี้ฉันยังใจสั่นตอนเจอพวกเขาอยู่บ้าง แต่เพราะทำใจมามากพอสมควร))
ซาริน่า
((เลยไม่อ้วกแตกเหมือนเมื่อวาน))
ดยุกอันแบร์โต
ว่าไง อยากให้ฆ่าทิ้งหรือไม่?
ซาริน่า
((ในใจก็อยากให้ทำแบบนั้นนั่นแหละ))
ซาริน่า
((แต่เราก็ไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้น))
ซาริน่า
((แต่ว่าก็โกรธมากจริงๆ))
นัยน์ตาสีฟ้าภายใต้แผงขนตายาวสวยทอดมองสตรีตรงหน้าที่ถูกขังอยู่ยังคุกใต้ติด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ซาริน่า
ข้าตัดสินใจในเรื่องนี้ไม่ได้ค่ะ
ซาริน่า
อำนาจตัดสินใจข้าขอยกให้พวกท่านนะคะ
ซาริน่า
ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ขอตัวก่อนนะคะ
ซาริน่า
((ฉันไม่อยากพูดออกไปว่าให้ประหารเธอซะ))
ซาริน่า
((เลยยกให้พวกเขาตัดสินใจกันแทน))
ซาริน่า
((และการที่ให้พวกเขาตัดสินใจ))
ซาริน่า
((เธอก็คงพบกับจุดจบที่เหมือนกับในนิยายนั่นแหละ))
ซาริน่า
((ลาก่อนนะการ์เนีย))
Comments