รักอันตรายของนาย(อาจารย์)มาเฟีย
ตอนที่ 4: กับดัก หรือ โอกาส?
(เสียงปัณณ์ในโทรศัพท์ดังลอดออกมา พูดเร็วและตื่นเต้น)
ปัณณ์
กูเห็นกับตาเลยมายด์! รถยุโรปสีดำ! มีคนขับรถใส่สูทเปิดประตูให้! แล้วคำพูดตอนคุยโทรศัพท์น่ะ... อย่างกับเจ้าพ่อสั่งงาน! 'สนแค่ผลลัพธ์' 'ให้มันเงียบที่สุด' เนี่ยนะ?! อาจารย์ที่ไหนเขาพูดกันแบบนี้วะ?!
มายด์
(เสียงสั่นเครือผ่านโทรศัพท์) ปัณณ์... ฉันว่าแกเลิกยุ่งเถอะ... นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วนะ! ถ้าเขาเป็นอย่างที่แกคิดจริงๆ... เขาอันตรายมากนะเว้ย!
ปัณณ์
ก็เพราะอันตรายไงกูถึงต้องรู้! เขาเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตพวกเราแล้วนะมายด์! เรื่องหนี้แกนั่นไง! เขาเคลียร์ให้... แต่เพื่ออะไรล่ะ? เขาต้องการอะไร? เขาเป็นใคร?! กูปล่อยผ่านไม่ได้!
มายด์
แต่แกจะทำยังไง? แกจะไปถามเขาตรงๆ เหรอ? เขาไม่บอกแกหรอก!
ปัณณ์
ไม่ถามตรงๆ หรอก... กูจะ... ตามเขาไป.
มายด์
อะไรนะ?! ไม่ได้นะปัณณ์! บ้าไปแล้วเหรอ?! ถ้าโดนจับได้จะทำยังไง?!
ปัณณ์
ไม่โดนจับได้หรอกน่า! กูจะระวังตัว... แค่อยากรู้ว่าหลังเลิกเรียน หรือวันหยุด เขาไปไหน ทำอะไร... มันต้องมีอะไรซักอย่าง!
มายด์
ฉันไม่เห็นด้วยเลยจริงๆ นะปัณณ์... ฉันกลัว...
ปัณณ์
ไม่ต้องกลัว กูเอาตัวรอดได้น่า! แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ว่ากัน!
(ปัณณ์วางสาย ถอนหายใจยาว แววตามุ่งมั่น)
[วันรุ่งขึ้น, หลังเลิกเรียน]
ปัณณ์พยายามทำตัวเนียนๆ เดินตามหลังอาจารย์ภาคินออกมาห่างๆ จากตึกคณะ หัวใจเต้นรัว เหงื่อซึมที่ฝ่ามือ เธอเห็นเขากำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถด้านหลัง
เธอพึมพำกับตัวเอง พยายามเร่งฝีเท้า แต่ก็ต้องหลบหลังเสาเมื่อเห็นอาจารย์ภาคินหยุดเดินกะทันหัน หันมองซ้ายขวา เหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง หรือ... ใครบางคน?
ปัณณ์ใจหายวาบ รีบหลบให้มิดชิด รอจนเห็นเขาเดินต่อไป เธอลังเล... รู้สึกเหมือนเมื่อกี้เขามองมาทางนี้... หรือเธอคิดไปเอง?
พอตามไปถึงลานจอดรถ รถยุโรปสีดำคันเดิมก็เคลื่อนออกไปแล้ว ทิ้งไว้แค่ควันจางๆ กับความรู้สึกหงุดหงิดของปัณณ์
(อาจารย์ภาคินกำลังบรรยายเรื่องการวางแผนกลยุทธ์ทางธุรกิจ)
ภาคิน
สิ่งสำคัญคือการประเมินความเสี่ยงรอบด้าน ก่อนที่จะตัดสินใจลงมือทำอะไร. การกระทำบางอย่างที่ดูเหมือนกล้าหาญ... ถ้าไม่ประเมินสถานการณ์ให้ดีพอ... ก็ไม่ต่างจากการเดินเข้าหากับดักด้วยตัวเอง.
(สายตาของภาคินตวัดมองมาทางปัณณ์เพียงเสี้ยววินาที... แต่ปัณณ์รู้สึกได้)
ภาคิน
ความอยากรู้... อาจนำมาซึ่งปัญหาที่คาดไม่ถึงได้เสมอ. จำไว้. เอาล่ะ ต่อไป...
ปัณณ์
(ปัณณ์รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เขา... เขารู้? เขารู้ว่าเธอพยายามตามเขางั้นเหรอ? หรือเขาแค่พูดไปตามเนื้อหา? แต่ทำไมมันตรงกับสิ่งที่เธอทำเมื่อวานขนาดนี้!)
[หลังเลิกเรียนวันนั้น, โต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดิม]
ปัณณ์
.กูว่าเขารู้แน่ๆ ว่ะมายด์. ที่เขาพูดวันนี้... เหมือนเขาจงใจพูดให้กูได้ยินเลย.
มายด์
เห็นไหม! ฉันบอกแล้ว! เลิกเถอะปัณณ์! เขากำลังเตือนแกอยู่นะ!
ปัณณ์
(ทุบโต๊ะเบาๆ) แต่กูหยุดไม่ได้แล้ว! ยิ่งเขารู้ ยิ่งเขามีปฏิกิริยา... มันยิ่งแปลว่าเขามีอะไรปิดบังจริงๆ! การตามไปตรงๆ มันเสี่ยงเกินไป... ต้องหาวิธีอื่น...
ปัณณ์
(ครุ่นคิดหนัก) ต้อง... ต้องเข้าใกล้เขามากกว่านี้... ในแบบที่... ไม่น่าสงสัย...
ปัณณ์
ก็... ในฐานะนักศึกษากับอาจารย์ไง! มีงานอะไรที่ต้องทำร่วมกับอาจารย์บ้างไหมวะช่วงนี้? โปรเจกต์? งานวิจัย? หรือ...
ปัณณ์
รายงานวิชาเขาไง! หัวข้อพิเศษที่ต้องขอคำปรึกษาอาจารย์โดยตรงนั่น!
มายด์
หัวข้อที่ยากๆ ที่ไม่ค่อยมีใครเลือกทำนั่นนะเหรอ?
ปัณณ์
เออ! ถ้ากูเลือกหัวข้อนั่น... กูจะมีเหตุผล 'จำเป็น' ต้องเข้าพบ ขอคำแนะนำนอกเวลาเรียนบ่อยๆ ไง! มันเป็น 'โอกาส' ที่จะสังเกต หรืออาจจะ... เจออะไรบางอย่างในห้องทำงานเขา!
มายด์
แกแน่ใจนะปัณณ์? นี่มันเหมือนเอาตัวเองไปใกล้เสือเลยนะ...
ปัณณ์
(แสยะยิ้มบางๆ) เสือเหรอ? ก็อาจจะใช่. แต่บางที... เสืออาจจะเผลอทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็นบ้างก็ได้. กูจะลองดู. นี่อาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว.
Comments