รักอันตรายของนาย(อาจารย์)มาเฟีย
ตอนที่ 3: เงื่อนงำ
(หลายวันต่อมา, ในห้องเรียนวิชาของอาจารย์ภาคิน)
ภาคิน
ดังนั้น ตัวแปรที่เราต้องพิจารณาคือความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นในระยะยาว ใครพอจะอธิบายเพิ่มได้บ้าง?
(นักศึกษาส่วนใหญ่ก้มหน้าหลบตา ปัณณ์นั่งตัวตรง จ้องมองอาจารย์ภาคินเขม็ง ไม่ได้จดเลคเชอร์ แต่เหมือนกำลังสังเกตการณ์)
ภาคิน
(สายตาคมกริบตวัดมาทางปัณณ์) คุณปัณณ์. ว่ายังไง?
ปัณณ์
(สะดุ้งเล็กน้อย แต่สบตาตอบทันที) ก็... ต้องประเมินผลกระทบเชิงลบที่อาจตามมาค่ะ ทั้งปัจจัยภายในและภายนอก... บลา บลา... (ตอบคำถามไปตามเนื้อหา แต่สายตายังคงจับจ้อง ไม่หลบ)
ภาคิน
(ฟังจนจบ พยักหน้าช้าๆ) เข้าใจหลักการดี. แต่ดูเหมือนคุณไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่เลยนะช่วงนี้. มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า?
(น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงนัยยะบางอย่างที่ทำให้ปัณณ์รู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา)
ปัณณ์
(เชิดหน้าเล็กน้อย) ไม่มีค่ะอาจารย์. ขอบคุณที่เป็นห่วง. แค่... กำลังคิดอะไรเพลินๆ นิดหน่อย.
ภาคิน
งั้นเหรอ. กลับมาสนใจบทเรียนดีกว่านะ. เรื่อง'เพลินๆ' บางเรื่อง... อาจจะไม่น่าเพลินอย่างที่คิด.
(ภาคินหันไปสอนต่อ ทิ้งให้ปัณณ์ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกถึงสงครามประสาทที่มองไม่เห็น)
[หลังเลิกเรียน, โรงอาหารคณะ]
มายด์
แกยังไม่เลิกจ้องอาจารย์เขาอีกเหรอปัณณ์? ฉันล่ะเสียวแทน.
ปัณณ์
(คนน้ำในแก้วอย่างแรง) ก็มันน่าสงสัยนี่หว่า! แกดูดิ๊ วันนั้นหนี้แกหายไปเฉยๆ มันบังเอิญเกินไป!
มายด์
ฉันรู้... แต่... มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? เราไม่ต้องเดือดร้อนแล้วไง. จะไปรื้อฟื้นให้เป็นเรื่องอีกทำไม?
ปัณณ์
ไม่ใช่รื้อฟื้น! แต่กูอยากรู้ความจริง! อาจารย์ภาคิน... เขาไม่ธรรมดาแน่ๆ! กูมั่นใจ!
มายด์
แล้วแกรู้ได้ไง? แกมีหลักฐานอะไร?
ปัณณ์
(ถอนหายใจ) ยัง... ลองหาชื่อ 'ภาคิน วัฒนากุล' (สมมติเป็นนามสกุล) ในเน็ตแล้ว... ไม่มีอะไรเลย! มีแค่โปรไฟล์อาจารย์ในเว็บมหา'ลัย กับงานวิจัยเก่าๆ สองสามชิ้น... โคตรคลีน! คลีนจนน่าสงสัย!
มายด์
ก็เขาอาจจะเป็นคนธรรมดาจริงๆ ก็ได้ไงแก.
ปัณณ์
ไม่เชื่อ! ลองถามพวกรุ่นพี่ ถามป้าแม่บ้าน ถามยามหน้าตึก... ทุกคนบอกเหมือนกันหมด 'อาจารย์ใหม่ พูดน้อย สุขุม ใจดี'... โกหกทั้งเพ! คำว่าใจดีน่ะ ไม่มีทาง!
มายด์
แกอย่าไปทำอะไรเสี่ยงๆ เลยนะปัณณ์ ฉันกลัว... ถ้าอาจารย์เขารู้ว่าแกสงสัย...
ปัณณ์
เขารู้แล้ว... กูว่าเขารู้ตั้งแต่วันนั้นแล้ว. ที่เขาพูดในห้องวันนี้... เหมือนเขากำลังเตือนกู.
มายด์
แล้วแกจะทำไงต่อ? เลิกยุ่งไม่ได้เหรอ?
ปัณณ์
ไม่! กูต้องหาอะไรให้เจอให้ได้! ต้องมีซักอย่างที่มันหลุดออกมา!
(ช่วงค่ำวันเดียวกัน, ลานจอดรถหลังตึกคณะที่ค่อนข้างเปลี่ยว)
ปัณณ์แอบมารอ เพราะเห็นว่าวันนี้อาจารย์ภาคินยังไม่กลับบ้าน เธอซุ่มมองอยู่หลังพุ่มไม้ ใจเต้นแรง พยายามบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ความอยากรู้มันมากกว่า
ไม่นานนัก ร่างสูงในชุดสุภาพก็เดินออกมาจากตึก ตรงไปยังรถยนต์คันหนึ่ง... แต่ไม่ใช่รถเก๋งญี่ปุ่นธรรมดาๆ ที่เธอเคยเห็นเขาขับสองสามครั้งแรก
คราวนี้เป็นรถยุโรปสีดำสนิท รุ่นแพงระยับ ที่มีชายร่างใหญ่ในชุดดำอีกคนยืนรอเปิดประตูให้อย่างนอบน้อม
ก่อนที่ภาคินจะก้าวขึ้นรถ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมารับสาย น้ำเสียงที่ปัณณ์ได้ยินแว่วมาตามลมนั้น... แตกต่างจากเสียงอาจารย์โดยสิ้นเชิง
ภาคิน
"อืม... ว่ามา... ไม่ต้องรายงานทุกรายละเอียด... ผมสนแค่ผลลัพธ์... ให้มัน 'เงียบ' ที่สุด... เข้าใจไหม?"
ภาคินวางสาย ก้าวขึ้นรถ ชายชุดดำปิดประตู รถคันหรูก็เคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ทิ้งให้ปัณณ์ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
ปัณณ์
(พึมพำกับตัวเอง) รถนั่น... ผู้ชายคนนั้น... คำพูดนั่น... ไม่ใช่... อาจารย์ภาคินไม่ใช่แค่อาจารย์ธรรมดาจริงๆ ด้วย...
(แววตาปัณณ์เปลี่ยนไป มีทั้งความตื่นเต้นจากเงื่อนงำใหม่และความรู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา)
ปัณณ์
(หยิบมือถือ ส่งข้อความหามายด์) "มายด์ กูเจอแล้ว! กูเจออะไรบางอย่างแล้ว!"
มายด์
(ข้อความตอบกลับทันที) "เจออะไร?! แกอยู่ไหน?! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะปัณณ์!!!"
ปัณณ์
(พิมพ์ตอบกลับด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย แต่แววตามุ่งมั่น) "กูต้องรู้ให้ได้... ว่าเขาซ่อนอะไรไว้."
(เธอตัดสินใจแล้ว... การ 'สังเกตการณ์' เฉยๆ มันไม่พออีกต่อไป)
Comments