

มิติรัตติกาล

 

ตอนที่4มนุษย์หมาป่าเดียวดาย

ตอนนั้นขณะที่ผมนอนหลับอยู่ คันนะจัง ก็บุกเข้ามาในห้องของผมที่ตึดสมาคม

"เธอเข้ามาได้ยังไง คันนะ"

"ฉันเอาเครื่องเเบบของกลุ่มมาให้น่ะ"

"ทำไมต้องบุกเข้ามาด้วยล่ะ"

"พอดีว่าฉันสะดวกเเบบนี้น่ะ"

"หลังจากที่พูดจบเธอก็หายตัวไปในมุมห้องของผม"

เอาตามตรงเธอน่ากลัวมากเลย บุกเข้าในตอนกลางคืนเเละหายไปในความมืด เเต่เธอเอาเครื่องเเบบมาให้ผมทำไมล่ะทั้งที่ผมไม่ได้เป็นหนึ่งในสามาชิกกลุ่มนักล่าผีสักหน่อย เเต่เธอก็เอามาเเล้วงั้นรับไว้เเล้วกัน

เช้าวันต่อมาผมกลับมาที่บ้าน

พบว่ามันถูกซ่อมเเซมเสร็จเรียบร้อยเเล้วหลังจากที่ผ่านการต่อสู้กับปีศาจอีกา

"เห้ยอะไรวะ"

พบว่ามีรอยเท้าของมนุษย์หมาป่าอยู่บริเวนหน้าบ้านของผม

ซึ่งมันใหญ่เกินกว่าที่จะเป็นมนุษย์หมาป่าทั่วไปเเละการันตีเลยว่ามันต้องเป็นมนุษย์หมาป่าจ่าฝูงเเน่นอน คิดได้ดังนั้นผมรีบเก็บคัมภีร์ไว้ในห้องใต้ดินเพราะผมไม่รู้ว่ามันมนุษย์หมาป่าจ่าฝูงตัวนี้มันต้องการคัมภีร์หรือชีวิตของผมกันเเน่เเต่ว่าผมต้องฆ่ามัน

ผมโทรหาคุณเเวนกาดเเทนที่จะเป็นสมาคมเพราะผมสาบานว่าไม่พัวผันกับสมาคมนักล่าอีกถึงจะพึงยุ้งไปเมื่อวานก็ตาม

"ฮัลโหลครับ คุณเเวนกาด ผมต้องการอาวุทในการล่ามนุษย์หมาป่าจ่าฝูงครับ"

"งั้นหรอคุณคิริว ผมขอไปล่าด้วยได้ไหมพอดีว่าอยู่บ้านเชยๆมันน่าเบื่อ"

ไม่นานคุณเเวนกาดก็มาที่บ้านของผมพร้อมกับอาวุทที่มีมากมาย

ปืนกลหนักเเละเบาพร้อมกับระเบิดหลายลูก เขาขนมาเพื่อล่ามนุษย์หมาป่าโดยเฉพาะ

เราทั้งสองเตรียมตัวไปล่ามัน ในป่าหลังบ้านของผมเอง

"คุณเเวนกาดคับเตรียมพร้องรึยังครับ"

"พร้อมเเล้วครับ"

ผมถือลูกซองกับกระเป๋าที่มีเเต่กระสุนส่วนคุณเเวนกาดถือปืนกลหนักเเละกระสุนกับระเบิดมือหลายสิบลูก ดูเหมืนว่าคุณเวนกาดจะติดใจระเบิดมากเลยล่ะ พวกเราเดินตามรอยเท้ามันไปในป่า

เเต่พอเข้าไปลึกเรื่อยๆบรรยากาศรอบก็เปลียนไป เเสงเเดดนั้นมืดลงราวกับว่าเป็นตอนกลางคืนเเละสำคัญมีกลิ่นคาวเลือดที่กระจายอยู่รอบๆพื่นที่

"ถ่ำนิ"

เสียงของคุณเเวนกาดร้องทักขึ้น ผมมองไปเห็นถ่ำขนาดใหญ่ซึ่งปากถ่ำกว่างถึง20เมตร

เเละตรงนั้นมีคราบเลือดกองอยู่

"เหมือนจะเจอเเล้วนะที่อยู่ของมัน"

ภายในถ่ำนั้นมืดสนิดจนมองไม่เห็นข้างใน

คุณเเวนกาดหยิบระเบิดขึ้นมาดึงสลักเเละปาเข้าไปในถ่ำ

ตู้ม! เสียงระเบิดดังขึ้นในถ่ำ

ทันใดนั้นเสียงนึงก็ดังขึ้น

หู้ววววววววววว

เสียงหอนของมนุษย์หมาป่าดังออกมาจากถ่ำ

รู้ตัวอีกทีพื่นที่โดยรอบนั้นมืดสนิดต้นไม้มีขนาดใหญ่ขึ้นจนใบของมันปกคลุมพื่นที่ทั่วป่า เหมือนกับว่าพวกเราอยู่ในป่าของอีกโลกนึง มนุษย์หมาป่าขนาด10เมตรโผล่ออกมาจากถ่ำมันใหญ่เกินไปที่เราจะกำจัดมันได้ ผมกับคุณเเวนกาดรีบวิ่งออกจากตรงนั้นในทันเเต่ก็วนกับมาที่เดิม

"คุณเเวนกาดครับตอนนี้เราอยู่ในอณาเขตของมันเเล้วเราจะออกไปไม่ได้จนกว่าเราจะฆ่ามันได้"

มันเป็นสถานะการที่เลวร้ายที่สุดเเต่จะยอมเเพ้ไม่ได้

คุณเเวนกาดปาระเบิดใส่มันหลายลูกจนมันเริ่มโมโหเเละวิ่งไล่เรา

ผมหลบตามต้นไม้เเละคอยยิงมันอยู่เรื่อยๆเเต่ก็ไม่มีผลมากนัก

ขนของมันทนทานต่อกระสุนเละระเบิดว่องไวเป็นอย่างมากเเละจมูกที่จับกลิ่นได้ดีเเละเเม่นยำหูที่ไวต่อเสียงดวงตาที่มองเห็นในที่มืด ในตอนนี้พวกเรากำลังเจอกับ ปีศาจที่รับมือยากที่สุดตัวนึงเลย เป็นปีศาจเเท้ๆเเต่กลับใช้อณาเขตได้ราวกับผีเลย

เห้อทำไงดีตอนนี้ ในขณะนั้นคุณเเวนกาดรัวปืนกลหนักใส่มันต่อเนื่อง

"ถึงมันจะทนเเต่ถ้าโจมตีเรื่อยๆมันต้องเจ็บเเน่"

ผมเองก็ไม่ยอมเเพ้เลยยิงปืนลูกซองใส่ตาของมันจนมันเริ่มเสียหลักล้มลง ขาของมันที่ถูกยิงอยู่เรื่อยๆก็เริ่มมีเลือดไหลออกมา

ตอนที่มันล้มลงคุณเเวนกาดใช้มีดเเท่งไปที่หัวของมัน

เเต่มันลุกขึ้นทำให้คุณเเวนกาดที่เอามีดปักหัวมันอยู่ถูกยกลอยไปด้วย

มันจับร่างของคุณเเวนกาดขว่างลงกระเเทกกับต้นไม้ได้รับบาดเจ็บสาหัตจนเขาหมดสติไปเเละมันยังเอาที่ปักหัวมันอยู่โยนไปปักที่กลางหลังของคุณเวนกาด ในตอนนี้เหลือเเค่ผมเท่านั้นที่ยังต่อสู้ได้ ในอณาเขตของมันทำให้ผมใช้ดวงตาที่สามไม่ได้รวมถึงคำภีร์ด้วย ผมมีเเค่ปืนลูกซองที่ตอนนี้มีกระสุนเหลืออยู่เเค่สามนัด

ผมสิ้นหวังเเบบสุดๆ หรือนี่จะเป็นจุดจบของพวกเรา

ตอนนั้นผมมองไปเห็นว่ากลางหน้าอกของมันมี สัญญลักษณ์รูปดาวสลักอยู่ ผมรู้ได้ทันทีว่านี้คือจุดอ่อนของมัน เเต่จะเอาอะไรเเท่งมันดีล่ะ มีดก็ปักอยู่กลางหลังของคุณเเวนกาด ผมหันไปเห็นหินขนาดใหญ่ที่งอกขึ้นมาจากขึ้นมันมีรูปร่างเเหลม ผมคิดใช้ประโยชน์จากหินนั่น ผมปีนขึ้นต้นไม้เละกระโดดถีบมันด้วยเเรงที่มีมันเป็นความคิดที่โง่มาก ผมจะเอาเเรงที่ไหนไปถีบปีศาจขนาด10ให้ล้มลงได้เเต่อย่างน้อยผมก็ได้ทุ่มสุดตัวไปได้ตายลงโดยไม่ได้ทำอะไร เเต่โชคดีที่มีดของคุณเเวนนั้นอาบยาพิษที่ร้ายเเรงอยู่ถึงไม่ได้ทำให้มันตายทันทีเเต่ก็ทำให้มันอ่อนเเอลงได้ประจวบกับขาของมันที่ถูกยิงจนเลือดอาบ ทำให้มันถูกผมถีบล้มลงร่างของล้มไปทับกับก่อนหินก่อนนั้นทำให้มันถูกเเท่งทะลุกลางอกเเละตายคาที่ทันทีร่างมันสลายหายไปเเละอาณาเขตก็ถูกทำลายลง ผมไปดูคุณเเวนกาดพบว่าอาการเขานั้นใกล่ตายเต็มทีเเล้ว ทั้งอาการบาดเจ็บที่กระเเทกต้นไม้เเละมีดอาบยาพิษ เขาทนมันได้ก็ปาฏิหารณ์เเล้ว จะพาไปโรงพยาบาทก็อาจจะไม่ทัน

ผมจึงเรียกใช้คำภีร์ถึงเร็นจะห้ามผมไว้เเต่ผมจะปล่อยให้มีใครตายตรงหน้าไม่ได้เด็ดขาด ผมเรียกคำภีร์ออกมาได้เป็นครั้งเเรกทันทีที่เรียกมันออกมามันก็เปิดไปที่หน้าของ คาทาที่รักษาการบาดเจ็บสาหัต ผมกล่าวคาทานั้นออกมา

"สายธารแห่งชีวิต จงไหลกลับคืน

เปลวเพลิงแห่งจิตวิญญาณ จงอย่ามอดดับ

เถ้าธุลีแห่งความตาย จงถอยห่างไป

ข้าขอเรียกคืนลมหายใจแห่งเจ้า!"

"ร่างกายที่แตกสลาย จงหลอมรวมคืน

จิตที่หลงทาง จงกลับสู่ที่พำนัก

เงาแห่งความตาย จงมลายหายไป

และเจ้า—จงลืมตาขึ้นอีกครั้ง!"

ผลของคาทาทำให้ร่างกายของคุณเเวนกาดฟื้นฟูเเละพิษก็สลายไป เขากลับมาได้สติอีครั้ง เเละพวกเราก็เกินออกจากป่า

พอมาถึงบ้านก็มมืดเเล้วผมเลยให้คุณเเวนกาดนอนค้างคืนที่บ้านของผมเเละจบวันด้วยชัยนะของพวกเราอีกครั้ง

[ในอีกด้านของความว่างเปล่า]

"หะ! เจ้าหมานั้นตายเเล้วหรอเเละตายในอาณาเขตของตัวอีก