"คิดแค่เพื่อน"

ห้องเรียนในวันธรรมดา เสียงครูอธิบายเนื้อหาไปเรื่อยๆ แต่ในหัวของโบ๊ทกลับเต็มไปด้วยความคิดที่จับต้องไม่ได้ ความคิดเกี่ยวกับคิว เพื่อนสนิทของเขาที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทุกครั้งที่มองไปที่คิว โบ๊ทรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดหมุน คิวเป็นคนที่มีเสน่ห์มากเกินไป เขามีทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการ ทั้งหล่อ มั่นใจ และมีท่าทางที่ดึงดูด แม้แต่โบ๊ทเองก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

คิวมักจะมีสาวๆ มาติดตรึม เขามักจะพูดเล่นๆ กับสาวๆ พูดทีเล่นทีจริงจนทำให้สาวๆ หลายคนตกหลุมรัก โดยที่โบ๊ทไม่เคยรู้สึกอะไรยกเว้นความรู้สึกน้อยใจที่เขาเองไม่ได้รับความสนใจจากคิวเลย

"เฮ้ย โบ๊ท! มึงจะชวนสาวมาเดทหรือยัง?" คิวหันมายิ้มเยาะให้กับโบ๊ท

"เดี๋ยวกูมีเรียนแล้ว จะไปไหนได้" โบ๊ทตอบกลับไป พร้อมกับหลบสายตาคิวที่เต็มไปด้วยการยั่วเย้า

คิวหัวเราะร่าและพูดต่อ "มึงไม่อยากหาคนมาเป็นแฟนหรอ? กูตัวท็อปเลยนะสาวๆ ชอบกูเยอะเลย"

โบ๊ทหัวเราะแห้งๆ แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บปวดที่คิวยังคงพูดถึงสาวๆ ในลักษณะนั้น ทั้งที่ในใจของโบ๊ทมีเพียงคิวอยู่คนเดียว แต่เขาก็ไม่สามารถบอกอะไรได้

เวลาผ่านไปหลายเดือน โบ๊ทก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่มีต่อคิวออกมาได้ ทุกครั้งที่เห็นคิวพูดคุยกับสาวๆ หรือแสดงความรักกับใคร โบ๊ทกลับรู้สึกเจ็บในใจ เขาพยายามทำตัวให้เหมือนว่าไม่มีอะไร แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความทุกข์และความเศร้า

จนกระทั่งวันหนึ่ง คิวเดินเข้ามาบอกข่าวที่ทำให้หัวใจของโบ๊ทแทบแตกสลาย

"โบ๊ท...กูมีแฟนแล้วนะ" คิวพูดอย่างสดใส พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

โบ๊ทนิ่งไปครู่หนึ่ง คำพูดนั้นเหมือนทำให้เขาสะดุดกึก เขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถพูดออกไปได้

"ดีใจด้วยนะ" โบ๊ทตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มเจ็บๆ แต่ภายในใจเหมือนมีบางอย่างที่แตกสลาย

คิวไม่รู้เลยว่าในใจของโบ๊ทกำลังเจ็บปวดอย่างไร เขายังคงพาคู่รักมาหวานต่อหน้าคิวเรื่อยๆ จนโบ๊ทไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ในวันที่โบ๊ททนความรู้สึกไม่ไหวอีกต่อไป เขาตัดสินใจเรียกคิวออกมาคุยที่มุมเงียบของโรงเรียน

"คิว...มาคุยกันหน่อย" โบ๊ทเรียกคิวด้วยเสียงที่สั่นเครือ แต่คิวก็ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"มีอะไรเหรอ?" คิวถามด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมโบ๊ทถึงเรียกเขามาคุยในเวลานี้

"กู...ชอบมึง" โบ๊ทพูดออกไปอย่างเต็มใจ แต่เสียงของเขากลับสั่นเครือมากจนแทบจะพูดไม่ออก

คิวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเยาะและตอบกลับ “มึง...หมายความว่าไง?”

"กูชอบมึง...มากกว่าคำว่าเพื่อน" โบ๊ทพูดออกไปอย่างยากลำบาก

คิวหยุดมองโบ๊ทราวกับไม่เข้าใจ "กูคิดกับมึงแค่เพื่อนนะ" คิวพูดเสียงเย็นชา พร้อมกับท่าทางไม่สะทกสะท้าน "แล้วมึงก็รู้ดีว่ากูไม่ชอบผู้ชาย"

คำพูดนั้นเหมือนดั่งฟ้าผ่าลงมาในใจของโบ๊ท เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดหมุน เขาพยายามกลั้นน้ำตาไว้และพูดออกไป “งั้น...เราก็ตัดกันไปเลยก็ได้”

คิวมองโบ๊ทด้วยสายตาที่ดูหงุดหงิด "กูบอกแล้วว่าไม่ชอบแบบนั้น" ก่อนที่จะหันหลังเดินไป

โบ๊ทรู้สึกเหมือนหัวใจจะหล่นลงไปในช่องว่าง เขาหมุนตัวเดินออกจากโรงเรียนในทันที เขาตัดสินใจย้ายโรงเรียนทันที เพราะเขารู้ดีว่าอยู่ต่อไปก็จะเจ็บปวดเท่านั้น

หลายเดือนผ่านไป คิวเริ่มรู้สึกถึงการหายไปของโบ๊ท ในตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่พอเวลาผ่านไป เขากลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่โบ๊ททิ้งไว้

"ทำไมกูถึงไม่เคยรู้สึกว่า...กูชอบโบ๊ทมาก่อนเลย?" คิวถามตัวเองในใจ แต่ไม่สามารถหาคำตอบได้

เขารู้สึกว่าโบ๊ทคือส่วนสำคัญในชีวิตของเขา ตอนนี้เขาถึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วเขาก็ชอบโบ๊ทเหมือนกัน แต่เมื่อโบ๊ทจากไป คิวก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว

เขาคิดถึงโบ๊ทมาก แต่โบ๊ทก็ไม่กลับมาหาเขาอีกแล้ว

คิวยืนอยู่หน้าห้องเรียนที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของโบ๊ท ตอนนี้มันเงียบสงบ เหมือนทุกอย่างได้หายไป

“โบ๊ท...กูขอโทษ” คิวพูดกับตัวเองพร้อมกับยิ้มเศร้า

คิวรู้ดีว่าเขาทำผิดพลาดไปแล้ว และตอนนี้เขาต้องอยู่กับความรู้สึกผิดที่ไม่มีทางกลับไปแก้ไขได้

เขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว นอกจากคิดถึงโบ๊ทและสำนึกผิดที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของโบ๊ท มาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***