คู่แข่งขัน คู่ใจ 1

---

“มึงจะเล่นไปทำไม ถ้ามึงยังไม่พยายามอย่างจริงจัง?” เสียงต้าแทรกขึ้นในขณะที่นุกำลังทำการฝึกซ้อมแบดมินตันอยู่ในสนามกีฬาของโรงเรียน

“มึงพูดอะไรเนี่ย? กูเล่นให้ได้อยู่แล้ว” นุพูดด้วยเสียงเรียบๆ ก่อนจะตีลูกแบดมินตันไปยังตำแหน่งที่ยากที่สุดสำหรับต้า

ต้าแสดงท่าทีท้อเล็กน้อย แต่พยายามตามลูกแบดที่นุตีไปจนถึงฝั่งตัวเองอย่างยากลำบาก ก่อนจะส่งกลับไป “มึงจะชนะทุกครั้งแบบนี้ไม่ได้หรอก”

“ไม่หรอก กูแค่เล่นในสิ่งที่ถนัด” นุพูดแบบมั่นใจ ขณะที่ลูกแบดบินไปทำให้ต้าไม่สามารถรับได้ทัน

นุเป็นนักกีฬาแบดมินตันที่เก่งที่สุดของโรงเรียน แต่ถึงจะเก่งแค่ไหน เขาก็ไม่ได้สนุกเท่ากับการเห็นความพยายามของต้า ทุกครั้งที่ทั้งสองคนฝึกซ้อมร่วมกัน ต้าไม่เคยยอมแพ้เลย แม้จะรู้ว่าเขาคงไม่มีทางเอาชนะนุได้

“ถ้ามึงทำไม่ได้ ก็คงต้องหาวิธีใหม่” นุพูดขณะยิ้มและหยิบลูกแบดอีกลูกขึ้นมา

“มึงไม่เคยคิดจะช่วยกูเลยเหรอ?” ต้าพูดอย่างขัดใจ ขณะที่ยังวิ่งไปตามลูกที่หลุดออกไปจากสนาม

“ช่วย? ถ้ามึงอยากเก่งขึ้นกูแนะนำให้มึงพยายามมากกว่านี้” นุยิ้มเยาะก่อนจะตีลูกแบดไปอย่างแรง

“มึงคิดว่ากูไม่พยายามเหรอ?” ต้าตอบเสียงเข้ม แต่ท่าทางของเขายังเต็มไปด้วยความท้อ

“กูรู้มึงพยายาม แต่มึงต้องทุ่มเทมากกว่านี้” นุตอบอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะหันไปมองต้าและเห็นความพยายามในสายตาของอีกฝ่าย

ต้าไม่เคยบ่นหรือถอดใจ แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถตีเท่าอีกฝ่ายได้ แต่ความทุ่มเทที่เขามีทำให้นุรู้สึกว่าบางครั้งเขาควรจะช่วยเหลือเพื่อนของตัวเองให้มากขึ้น

“พอแล้วๆ อย่าไปคิดมากเลย” นุบอกพร้อมยิ้มและตบไหล่ต้าเบาๆ “ถ้ามึงพร้อมแล้ว เรามาซ้อมการตะกร้อกันดีกว่า”

“เออ กูก็ต้องซ้อมให้ดีขึ้นไม่งั้นจะแพ้ในแมตช์หน้า” ต้าพูดเสียงเครียด แต่ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

ทั้งสองคนเปลี่ยนจากการเล่นแบดมินตันไปเป็นการฝึกซ้อมตะกร้อ ซึ่งเป็นกีฬาที่ทั้งสองต่างก็ทุ่มเทเพื่อเป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันใหญ่ครั้งต่อไป

แม้จะเป็นการแข่งขันที่นุมีโอกาสชนะมากกว่า แต่ความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนไปในขณะที่เขามองต้า ฝึกซ้อมอย่างตั้งใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอาจจะไม่ได้แชมป์จากกีฬานี้ แต่ความพยายามที่ต้าแสดงออกมาทุกครั้งก็ทำให้เขารู้สึกว่าการแข่งขันนี้มันมีอะไรมากกว่าการชนะ

สองสัปดาห์หลังจากการฝึกซ้อมหนักในสนามแบดมินตันและตะกร้อ นุและต้ายังคงเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ทุ่มเทเต็มที่ในทุกการฝึกซ้อม แต่มันเหมือนจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปในระหว่างทาง ทั้งๆ ที่ทั้งสองยังคงพยายามทำให้ทีมชนะ แต่การเปลี่ยนแปลงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงก็กำลังคืบคลานเข้ามา

ในช่วงบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังซ้อมแบดมินตันในสนามของโรงเรียน ต้าก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่คุ้นเคย เขาเห็นนุยิ้มให้กับนักเรียนคนใหม่ที่ย้ายมาจากโรงเรียนอื่น ซึ่งดูเหมือนจะมีทักษะการเล่นกีฬาไม่แพ้นุเลย

“นุ...มึงนี่มันเปลี่ยนไปนะ” ต้าพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ขณะมองไปที่นุที่คุยกับนักเรียนคนนั้น

“เปลี่ยนอะไร? มึงคิดมากไปหรือเปล่า” นุหันมายิ้มให้ แต่การยิ้มนั้นกลับไม่เหมือนเดิม มันแฝงไปด้วยความห่างเหินบางอย่างที่ต้าไม่คุ้นเคย

“มึงสนใจเขาหรือไง?” ต้าถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“ก็แค่คุยกันเรื่องกีฬานิดหน่อย” นุตอบสั้นๆ

แต่ต้าไม่คิดจะปล่อยให้มันจบแค่นั้น เขารู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันไม่เหมือนเดิม เหมือนนุจะไม่เหมือนเดิม

ในคืนหนึ่ง ขณะที่นุและต้าออกไปเดินเล่นหลังการซ้อม ต้าเริ่มพูดถึงความรู้สึกของตัวเองที่ไม่ค่อยมั่นคงอีกต่อไป

“นุ...มึงยังคิดเหมือนเดิมรึเปล่า? ว่าเราจะไปแข่งด้วยกันจนจบ?” ต้าเปิดใจถามอย่างไม่คาดหวังคำตอบที่ชัดเจน

นุหยุดเดินและมองไปที่ต้า เขาสังเกตเห็นท่าทางที่ไม่สบายใจของต้า แต่ในใจเขากลับรู้สึกถึงความสับสนที่มากขึ้นเรื่อยๆ

“มันไม่เหมือนเดิมแล้วต้า...” นุพูดด้วยเสียงเบา ขณะที่ไม่กล้าสบตากับต้า “กูคุยกับเขาแล้ว เขาเก่งและดูเหมือนจะเข้าใจกูมากกว่ามึงอีก”

คำพูดของนุทำให้ต้าอ้าปากค้าง เขารู้สึกเหมือนโลกของเขาพังทลายลงไปในพริบตา

“มึงไปมีคนใหม่แล้วเหรอ?” ต้าถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ

นุไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่หันไปมองสนามกีฬา ราวกับกำลังพยายามหลีกหนีจากคำถามนั้น

“มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยห่างจากมึงเลย แต่ตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว” นุพูดเสียงแผ่วพลางถอนหายใจ

ต้าเงียบไป เขาไม่รู้จะพูดอะไร และไม่คิดว่าคำตอบของนุจะทำให้หัวใจของเขาบอบช้ำขนาดนี้

“เข้าใจแล้ว...” ต้าพูดด้วยน้ำเสียงขื่นขม ก่อนจะหันหลังกลับไปเดินคนเดียว โดยไม่มองหน้าคนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเขา

นุยืนมองไปที่หลังของต้า รู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เพราะเขารู้สึกว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นสิ่งที่เขาต้องเลือกให้ตัวเอง แม้ว่ามันจะทำร้ายคนที่เขาเคยใกล้ชิดที่สุดก็ตาม

ต้าเดินออกมาจากสนามกีฬาแล้ว ขณะที่หัวใจของเขาเจ็บปวดจนไม่สามารถห้ามความรู้สึกได้ เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความรู้สึกที่ทำให้เขาต้องเดินออกจากนุไปมันไม่สามารถหายไปได้

“ต้า!” เสียงนุเรียกจากข้างหลัง

ต้าไม่หันไป เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างมันจะพังทลายไปในทันที

“มึงอย่าหมายถึงแบบนี้” นุพูดเสียงเบา ขณะที่เดินตามไปหาต้า

“มึงไปแล้ว...ไปหาคนอื่นแล้วใช่ไหม?” ต้าพูดเสียงเครียด “มึงไม่ได้บอกกูเลยนะว่าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้”

“มันไม่ง่ายแบบที่มึงคิดนะต้า...” นุพูดเสียงต่ำ

“ไม่ง่ายเหรอ? แต่สำหรับกูมันง่ายเกินไป” ต้าตอบกลับทันที และเสียงของเขามีความเจ็บปวดที่ชัดเจน

นุมองต้าอย่างเศร้าใจ แต่ก็รู้ว่าเขาคงไม่สามารถกลับไปที่เดิมได้อีกแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว และเลือกจะก้าวไปข้างหน้า แม้จะรู้สึกผิดอยู่บ้างก็ตาม

“มันไม่ใช่ว่ากูจะทิ้งมึงไปหรอกนะ แต่มันคือ...มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกของกูเอง” นุพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ต้าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กูไม่ต้องการคำอธิบายจากมึงหรอก นุ ถ้ามึงจะไป ก็ไปเถอะ”

“ต้า...” นุเรียกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงของเขาฟังดูเจ็บปวด

“กูไม่อยากฟัง...มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก” ต้าตอบเสียงแข็ง ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร็ว

นุยืนอยู่ที่เดิม มองไปที่หลังของต้าอย่างเงียบๆ น้ำตาค่อยๆ เอ่อขึ้นมาในดวงตาของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่สามารถย้อนกลับไปเหมือนเดิมได้

ในวันถัดมา นุตัดสินใจที่จะไปพบกับนักกีฬาคนนั้นที่เขาคุยด้วยบ่อยขึ้นในช่วงนี้ คนที่เขารู้สึกว่าเข้าใจเขามากกว่าต้า

“เฮ้! มาคุยกันหน่อย” นุทักทายด้วยรอยยิ้มพยายามทำตัวให้เป็นปกติ

นักกีฬาคนนั้นยิ้มตอบ “ได้สิ นุ...คิดถึงเราหรือไง?”

“ก็ไม่เชิงหรอก” นุตอบ พร้อมยิ้มแปลกๆ รู้สึกถึงความรู้สึกที่แปลกออกไปในใจ “แค่...คิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเราได้คุยกันมากขึ้น”

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของนุและต้าเริ่มทิ้งรอยแผลในใจทั้งสองคน พวกเขาต่างก็มีเส้นทางใหม่ของตัวเอง แม้ว่าความรู้สึกของพวกเขาจะยังไม่ได้หายไป แต่ชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไป

เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ นุและต้ากลับมาอยู่ในโลกของตัวเอง ทั้งคู่ยังคงเป็นนักกีฬาโรงเรียนที่ต้องซ้อมด้วยกันทุกวัน แต่ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้กลับทำให้ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป

ต้าไม่เคยทักนุอีกเลย นอกจากการซ้อมกีฬา ทุกครั้งที่ทั้งสองต้องเจอกันในสนาม ต้าก็พยายามทำตัวให้ห่างเหิน ไม่มองตาไม่พูดคุยเหมือนเดิม แม้ว่าจะรู้ดีว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน แต่เขาก็ทำได้แค่เดินหนี

“มึงจะเดินหนีไปทุกครั้งแบบนี้เหรอ?” นุถามเสียงขุ่นขณะที่ทั้งสองกำลังฝึกซ้อมตะกร้อ

ต้าเงียบ ไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยืนถือลูกตะกร้อในมือ

“มึงคิดว่ากูไม่รู้สึกหรอกเหรอ?” นุพูดต่อ เขาหยุดการฝึกซ้อมแล้วมองไปที่ต้า

“ไม่รู้สึกอะไร?” ต้าหันมามองด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตร

“รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของมึงไง” นุพูดเสียงต่ำ “มึงไม่เหมือนเดิมเลย...มึงห่างจากกูไปเยอะมาก”

ต้ายิ้มขมๆ ก่อนจะตอบกลับ “มันก็เป็นแบบนี้แหละ...มึงเลือกทางของมึงแล้ว กูก็เลือกทางของกู”

“ต้า...” นุพยายามจะเข้าหา แต่ต้ารีบก้าวถอยหลัง

“อย่ามายุ่งกับกูเลย” ต้าพูดเสียงสั่น “มันไม่เหมือนเดิมแล้ว และกูก็ไม่อยากให้มันกลับไปเหมือนเดิม”

คำพูดของต้าเหมือนมีดที่กรีดหัวใจของนุ ท่าทางแข็งกร้าวของต้าและคำพูดที่แสดงถึงการทิ้งเขาไปอย่างสิ้นเชิงทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญไป

“มึงพูดแบบนี้ได้ยังไง? ทั้งๆ ที่เราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแยะ” นุถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

ต้าไม่ตอบอะไร เขามองไปที่พื้นแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากสนามกีฬา

นุยืนอยู่ในสนาม นิ่งไปสักพัก ก่อนจะทิ้งไม้แบดและเดินไปนั่งที่ขอบสนาม เขารู้ว่าเขาได้ทำสิ่งที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว การเลือกที่จะไปสนใจคนใหม่ทำให้เขาทำร้ายคนที่เคยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด

ในช่วงกลางคืน ขณะที่นุกำลังนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง เขาไม่สามารถหลับตาได้เลย ความคิดถึงต้าเริ่มเข้ามาในหัว เขารู้สึกถึงความผิดหวังในตัวเอง แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรกับมันดี

“ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้?” นุถามตัวเองเบาๆ

ในขณะเดียวกัน ต้าที่บ้านของเขาก็รู้สึกถึงความว่างเปล่า เขานั่งมองโทรศัพท์ที่ไม่มีข้อความจากนุเลยสักครั้ง ตั้งแต่การพูดคุยในวันนั้น เขาก็ไม่ได้ยินเสียงของนุอีกเลย

“ทำไมกูต้องเป็นคนแปลกๆ แบบนี้...” ต้าพูดกับตัวเอง

ถึงแม้เขาจะพยายามปกปิดความรู้สึก แต่ลึกๆ แล้ว เขาก็ยังคิดถึงนุไม่หาย ทุกครั้งที่เขาเห็นนุซ้อมแบดมินตันในสนาม หรือเสียงหัวเราะที่เคยดังไปทั่ว ก็ยังคงทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบในใจ

ในวันต่อมา ทั้งสองต้องเจอกันอีกครั้งในการฝึกซ้อมทีม นักกีฬาคนใหม่ที่นุสนิทกับเขาเริ่มมาเข้าร่วมการฝึกซ้อมเช่นกัน และความรู้สึกของต้าเริ่มท่วมท้นขึ้นในทุกๆ วินาทีที่เขามองดูนุและนักกีฬาคนนั้นยิ้มให้กัน

แต่ถึงอย่างนั้น ต้าก็ยังคงตัดสินใจที่จะทำตัวให้ห่างเหินอย่างที่สุด เขาไม่อยากให้ตัวเองเสียใจมากไปกว่านี้ และในใจของเขาก็เริ่มบอกกับตัวเองว่า นี่อาจจะเป็นทางที่ดีที่สุด

หลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้เขากับนุห่างเหินกัน ต้าก็เริ่มหันไปหาสิ่งใหม่ๆ เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองจมอยู่กับความเจ็บปวด เขารู้ดีว่าตัวเองต้องเดินหน้าต่อไปและไม่สามารถมานั่งรอสิ่งที่ผ่านไปแล้วได้

ในโรงเรียนช่วงเวลานั้น ต้าเริ่มได้รู้จักกับ "โต้" นักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน เขาเป็นคนที่ดูเข้าใจง่ายและเป็นมิตรอย่างมาก ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ต้าเคยเจอมา

"เฮ้ ต้า! มานั่งด้วยกันหน่อยไหม?" โต้เรียกต้าในตอนเช้าหลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติ

ต้าเหลือบมองไปที่โต้ เขารู้สึกว่าโต้ดูไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เคยพยายามจะเข้าหาเขา โต้เป็นคนตรงไปตรงมาและไม่แสดงท่าทีหรือมีความหวังอะไรจากเขามากมาย

"อืม...ก็ได้" ต้าพยักหน้าตอบก่อนจะเดินไปนั่งด้วย

ตั้งแต่นั้นมา ต้ากับโต้ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองค่อยๆ พัฒนาไปอย่างธรรมชาติ โต้เข้าใจต้าในหลายๆ เรื่องที่เขาไม่เคยพูดกับใคร และที่สำคัญ โต้ไม่ได้ทำให้ต้ารู้สึกเหมือนถูกบังคับให้เปิดใจหรือทำสิ่งที่ไม่อยากทำ

ในช่วงพักกลางวัน โต้ชวนต้าไปเล่นแบดมินตันที่สนามกีฬาในโรงเรียน

"มาลองเล่นกันหน่อยไหม? ฉันเล่นไม่เก่งหรอกนะ แต่เธอน่าจะสอนฉันได้" โต้ยิ้มให้ต้า

ต้าไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็เดินไปที่สนามด้วยกัน ทั้งสองเล่นแบดมินตันด้วยกัน โดยที่ต้าไม่ได้รู้สึกกดดันหรือเครียดเหมือนตอนที่เขาฝึกกับนุ ทุกอย่างดูเหมือนจะง่ายไปหมด

"จริงๆ แล้ว...ทำไมเธอถึงมาคุยกับฉัน?" ต้าถามขึ้น ขณะพักหลังจากเล่นไปพักหนึ่ง

โต้ยิ้มตอบ "ก็เพราะเธอเป็นคนที่น่าสนใจไง ฉันเห็นว่ามึงไม่ค่อยยิ้มและดูเหงาๆ เลยอยากจะทำความรู้จักบ้าง"

ต้าเงียบไปชั่วขณะ แล้วเขาก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจจากคำพูดของโต้ มันไม่เหมือนกับการที่ใครสักคนพยายามจะเข้าใกล้เพื่อประโยชน์อะไรบางอย่าง แต่มันเหมือนกับเพื่อนคนหนึ่งที่อยากให้กำลังใจและเข้าใจเขาจริงๆ

ในช่วงเวลาที่ต้าใช้เวลากับโต้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองได้เริ่มต้นใหม่ และทุกอย่างที่เกี่ยวกับนุก็เริ่มห่างออกไปทีละนิด นุอาจจะเคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขามาก่อน แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าและสร้างความสัมพันธ์ใหม่กับคนที่เข้าใจเขามากขึ้น

ในขณะเดียวกัน นุก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเอง เขายังคงคิดถึงต้าและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไป ตอนนี้นุเริ่มรู้ว่าเขาคงไม่สามารถย้อนกลับไปได้ และเขาก็เห็นว่าเมื่อความสัมพันธ์มันห่างเหินแล้ว บางครั้งมันก็ยากที่จะกลับมาสมบูรณ์เหมือนเดิม

“ต้า...มึงไปไหนแล้วนะ?” นุถามตัวเองในใจ ขณะนั่งอยู่ในห้องซ้อม

หลังจากที่ต้าได้รู้จักโต้ ทุกอย่างในชีวิตของเขาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป การเล่นแบดมินตันกับโต้ไม่ใช่แค่การออกกำลังกายธรรมดา แต่กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่เขาหลุดพ้นจากการคิดถึงนุได้บ้าง

ทุกวันต้าและโต้จะซ้อมแบดมินตันด้วยกันหลังเลิกเรียน หรือบางวันก็นั่งพูดคุยกันในห้องเรียน มันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่เคยมีความกดดันใดๆ และทำให้ต้าเริ่มรู้สึกว่าเขาไม่ต้องการอะไรจากใครมากไปกว่านี้แล้ว

วันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งกินข้าวเที่ยงในโรงอาหาร โต้ถามขึ้น

“ต้า...ทำไมมึงถึงไม่บอกใครว่ามึงเล่นแบดเก่งขนาดนี้?”

ต้าเงยหน้าขึ้นมองโต้ แล้วตอบไป “ก็แค่ไม่อยากให้ใครคาดหวังอะไรมากมายจากกูไง”

“แต่ถ้ามึงเก่งแล้วทำไมไม่โชว์ให้คนอื่นเห็นล่ะ? อย่างน้อยก็ให้คนอื่นเห็นสิว่ามึงทำอะไรได้บ้าง” โต้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ต้าเงียบไป เขารู้สึกว่าโต้เข้าใจเขาจริงๆ และในใจเขาก็เริ่มคิดถึงคำพูดของโต้ ว่าบางทีการซ่อนความสามารถของตัวเองเอาไว้ก็อาจจะไม่ดี

ช่วงเย็นวันนั้น หลังจากซ้อมแบดมินตันเสร็จ ต้ากับโต้เดินกลับบ้านด้วยกันในที่สุด ต้าไม่ได้พูดอะไรมากมาย แต่มันเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบและอบอุ่น

“โต้...ขอบคุณนะที่ช่วยให้กูรู้สึกดีขึ้น” ต้าเริ่มพูดอย่างจริงจังในตอนที่เดินไปตามทางกลับบ้าน

โต้หันมามองต้าและยิ้มให้ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก เพื่อนก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว”

ในขณะเดียวกัน นุที่กำลังอยู่ในห้องซ้อมแบดมินตันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังสูญเสียอะไรบางอย่าง ทุกครั้งที่เห็นต้าเล่นกับโต้ เขารู้สึกถึงความผิดที่ตัวเองทิ้งเขาไป และเริ่มสงสัยว่าการที่เขาตัดสินใจเดินห่างจากต้าเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่

คืนหนึ่งหลังจากฝึกซ้อมนาน ต้าได้รับข้อความจากนุ

“มึงยังเล่นเก่งเหมือนเดิมมั้ย?”

ข้อความนั้นทำให้ต้าเกือบจะเผลอตัวตอบกลับ แต่ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะไม่ตอบ ต้าเงียบไปสักพักและคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต

“มันก็แค่เรื่องที่ผ่านมา... มึงไม่ต้องกลับไปมองมันหรอก” ต้าพูดกับตัวเองเบาๆ

ในขณะเดียวกัน นุรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกบีบให้แน่น เขานั่งมองโทรศัพท์ของตัวเองที่ไม่มีคำตอบจากต้า และน้ำตาก็ค่อยๆ รินลงมาที่ขอบตา

เขาอยากจะขอโทษต้า แต่เขาก็รู้ดีว่ามันอาจจะไม่มีโอกาสนั้นแล้ว เขากำลังจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป

หลังจากที่ต้าและโต้เริ่มสนิทกันมากขึ้น ต้าก็เริ่มรู้สึกเหมือนว่าชีวิตของเขากำลังเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ความสัมพันธ์กับโต้ทำให้เขารู้สึกว่ามีคนที่เข้าใจและพร้อมที่จะยืนเคียงข้างกัน แต่บางครั้งก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงความคิดถึงจากนุได้

บางคืน ต้าก็เผลอคิดถึงตอนที่เขากับนุยังคงเป็นเพื่อนสนิทกัน ความทรงจำเกี่ยวกับการเล่นกีฬาและการฝึกซ้อมที่สนุกสนานกับนุกลับมาในหัว เขายังคงจำได้ดีถึงวันแรกที่พวกเขาเริ่มเล่นแบดมินตันด้วยกัน

“ทำไมกูรู้สึกแบบนี้...” ต้าพึมพำในใจขณะนั่งมองไปที่สนามแบดมินตันจากหน้าต่างห้องของตัวเอง

ในขณะเดียวกัน นุก็พยายามที่จะทำให้ต้าให้อภัยเขา ความรู้สึกผิดในใจของเขายังคงค้างอยู่ทุกวัน ทุกคืน และเขารู้ดีว่าการที่เขาทำไปในอดีตอาจทำให้เขาเสียโอกาสที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับต้า

วันหนึ่งหลังจากที่ซ้อมแบดมินตันเสร็จ ต้าก็ได้รับข้อความจากนุอีกครั้ง

“มึงจะเกลียดกูไปตลอดเลยใช่มั้ย?”

ต้าอ่านข้อความนั้นและรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาเต้นแรง เขาอยากตอบกลับ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจตอบกลับไป

“กูไม่ได้เกลียดมึง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรือเปล่า” ต้าพิมพ์ข้อความไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

นุอ่านข้อความนั้นแล้วนิ่งไป เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเขากับต้าอาจจะไม่สามารถกลับมาดีเหมือนเดิมได้ เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันซับซ้อนเกินไป

“ขอโทษนะต้า...” นุพิมพ์ข้อความสั้นๆ ส่งไป

ต้าเงียบไป เขารู้สึกถึงความรู้สึกผิดจากนุ แต่ในใจเขาก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้จริงๆ

ขณะที่ความสัมพันธ์ระหว่างต้าและนุเริ่มตึงเครียดขึ้น ทุกอย่างดูเหมือนจะต้องเลือกว่าจะเดินไปข้างหน้าหรือจะย้อนกลับไปแก้ไขสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

โต้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในท่าทางของต้า เขาเริ่มเห็นว่าต้าเหมือนจะมีอะไรในใจมากมาย และวันหนึ่งในขณะที่พวกเขากำลังนั่งทานข้าวเที่ยงด้วยกัน โต้ตัดสินใจถาม

“ต้า...มึงคิดว่ามึงจะให้อภัยนุได้มั้ย?” โต้ถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ต้าเงียบไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับไป “ไม่รู้สิ...มันยากเกินไปที่กูจะไปให้อภัยเขาในตอนนี้”

โต้พยักหน้าอย่างเข้าใจ เขารู้ดีว่าการทำให้ใครบางคนยอมรับหรือให้อภัยมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาก็อยากให้ต้าเลือกสิ่งที่ทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุด

“มึงก็เลือกสิ่งที่ทำให้มึงสบายใจที่สุดแล้วกัน” โต้พูดอย่างเข้าใจ

ในคืนนั้น ต้าไม่ได้หลับตานอนง่ายๆ เขานั่งคิดถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิต ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนุเริ่มห่างเหิน ความสัมพันธ์ใหม่กับโต้ก็ดูเหมือนจะพัฒนาไปอย่างช้าๆ แต่เขาก็ยังคงมีคำถามอยู่ในใจ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” ต้าพูดกับตัวเองเบาๆ ขณะนั่งอยู่ในห้องนอน

เขาอยากจะเดินหน้าต่อไป แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนว่าความรู้สึกเก่าๆ มันยังคงตามหลอกหลอนเขาอยู่

ในเช้าวันหนึ่งหลังจากที่ต้าได้รับข้อความจากนุ เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังค่อยๆ ละลายไปในสายลม ความรู้สึกทั้งหลายที่เขาเก็บไว้ในใจเริ่มไหลออกมา มันเป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกันระหว่างความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากนุและความอบอุ่นที่เขาได้รับจากโต้

วันนั้นที่โรงเรียน ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นปกติ แต่สำหรับต้าแล้วมันไม่ใช่ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนรู้สึกถึงการขาดหายไปของสิ่งบางอย่างในชีวิต ทุกอย่างที่เคยมีมันกลายเป็นความว่างเปล่าไปหมด

ในระหว่างพักเที่ยง ต้าเดินไปที่สนามกีฬาเพื่อที่จะฝึกแบดมินตันตามปกติ แต่เมื่อเขากลับมองเห็นโต้ยืนรออยู่ข้างสนามด้วยรอยยิ้ม เขากลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน

"วันนี้จะเล่นดีๆ หน่อยนะต้า" โต้พูดด้วยน้ำเสียงสดใส

ต้ายิ้มตอบ เขารู้สึกว่าการได้เล่นแบดมินตันกับโต้มันเป็นเรื่องที่ทำให้เขาลืมทุกอย่างที่ทำร้ายใจเขาไปได้ชั่วคราว

หลังจากเล่นแบดมินตันไปได้สักพัก ทั้งสองคนนั่งพักเหนื่อยที่ม้านั่งข้างสนาม

“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า? ดูเงียบไปตั้งแต่เช้าแล้ว” โต้ถามพลางมองต้า

ต้าเงยหน้ามองโต้ก่อนจะถอนหายใจ “กูกำลังคิดเรื่องบางอย่าง...เรื่องที่มันทำให้กูรู้สึกไม่ดี”

โต้ไม่พูดอะไร เขาแค่จับมือของต้าเบาๆ ทันทีที่มือของต้าอยู่ในมือของโต้ ต้าก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แปลกใหม่ มันไม่ใช่ความอบอุ่นจากความสัมพันธ์เก่า แต่เป็นความอบอุ่นที่เต็มไปด้วยการเข้าใจและการยอมรับ

“ไม่ต้องคิดมากหรอก ต้า...ทำในสิ่งที่มึงคิดว่าดีที่สุดสำหรับตัวเองเถอะ” โต้พูดอย่างมั่นใจ

ต้าเงียบไป เขารู้สึกได้ถึงความจริงใจจากโต้ มันไม่ใช่แค่คำปลอบใจ แต่เป็นการให้กำลังใจที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขายังมีทางเลือกในการก้าวไปข้างหน้า

ในขณะเดียวกัน นุที่กำลังนั่งอยู่ในห้องเรียนรู้สึกถึงความผิดอีกครั้ง เขามองไปยังต้าและโต้ที่ยืนอยู่ในสนามกีฬา เขารู้สึกว่าเขากำลังสูญเสียต้าไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะพยายามขอโทษหรือพยายามให้คำตอบที่ดีขึ้น แต่ทุกอย่างก็ยากที่จะย้อนกลับไป

เย็นวันนั้น

เมื่อโรงเรียนเลิกแล้ว ต้ารู้สึกว่าตัวเองต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขายืนอยู่ที่มุมหนึ่งของสนามแบดมินตันและเห็นนุเดินเข้ามาหา

“ต้า...มึงจะให้อภัยกูได้มั้ย?” นุถามอย่างเงียบๆ

ต้าเงยหน้ามองนุ เขาเห็นความจริงใจในดวงตาของนุ แต่มันก็ไม่ง่ายที่จะกลับไปเหมือนเดิม

“กูไม่รู้...” ต้าพูดด้วยเสียงเบา “มึงทำกูเจ็บไปเยอะ...”

นุรู้สึกเหมือนทุกคำพูดของต้าเป็นเหมือนมีดที่ทิ่มแทงหัวใจ เขากำลังจะสูญเสียทุกสิ่งที่เคยมี แม้ว่าจะอยากกลับไปเริ่มต้นใหม่กับต้า แต่ความผิดที่เขาทำเอาไว้ยังคงค้างคาในใจของทั้งสอง

ขณะที่ความรู้สึกในใจของต้าเริ่มหายไปจากอดีต เขาก็รู้ดีว่าตัวเองต้องการสิ่งใหม่ๆ แม้ว่ามันจะยากที่จะก้าวไปข้างหน้า แต่เขาก็พร้อมที่จะเดินในเส้นทางที่ไม่รู้ว่าอะไรจะรออยู่ข้างหน้า

“มึงเลือกสิ่งที่มึงคิดว่าดีที่สุดแล้วกัน...” ต้าไม่ได้มองนุอีกต่อไป เขาหันหลังให้แล้วเดินไปทางสนาม

นุยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกถึง การสูญเสียที่เริ่มเกิดขึ้นอย่างชัดเจน

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***