บทที่ 1 ปฐมบท

"นั้นเฮียจะไปไหน" ร่างบางที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าคนตัวโตแต่งตัวกำลังจะออกไปข้างนอกอีกแล้ว

"เฮียจะออกไปข้างนอก" ชายหนุ่มเลี่ยงที่จะตอบตรงตัวเพราะไม่อยากทะเลาะกับคนตัวเล็กให้ปวดหัว

"ดึกขนาดนี้เฮียยังจะออกไปอีกหรอ เบลล์ง่วงแล้วนะ" มาเบลล์เดินเข้าไปสวมกอดร่างสูงจากข้างหลัง ใช้อกนุ่มบดเบียดกับแผ่นหลังกว้างอย่างจงใจ

"เบลล์ง่วงก็นอนก่อน ไม่ต้องรอเฮีย" มือหนาแกะแขนเล็กออกเพราะไม่อาจเสียเวลาได้อีก

"เฮียจะออกไปหามันอีกแล้วใช่มั้ย!" มาเบลล์ที่พอจะรู้อยู่แล้วเผลอกระแทกเสียงใส่ชายหนุ่มอย่างลืมตัว

"เบลล์พูดเพราะๆ มันไม่น่ารัก" ราชันย์ดุคนตัวเล็กเสียงเข้มเมื่อเธอพูดไม่เพราะอีกแล้ว

"ใครจะไปน่ารักแบบชู้เฮียล่ะ" หญิงสาวประชดประชัน ราชันย์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อนทำท่าจะผละออกไปแต่มาเบลล์ไม่ยอมรั้งแขนเขาไว้ "เบลล์ไม่ให้เฮียไปนะ!"

ราชันย์ถอนหายใจหันมาเผชิญหน้ากับคู่หมั้นสาวตรงๆ “เฮียกับดาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เลิกเอาแต่ใจสักที”

"เฮียนั้นแหละเมื่อไหร่จะเลิกนอกใจเบลล์" เธอหรอที่เอาแต่ใจ ถ้ารู้ว่าผัวกำลังจะถูกแย่งดูสิใครยังจะใจเย็นอยู่ไหว "ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วออกไปหากันบ่อยๆทำไม! มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ามันคิดจะจับเฮียทำผัว มันคิดจะแย่งเฮียไปจากเบลล์ อ้อ! หรือว่าเป็นผัวมันไปแล้ว"

"เบลล์ พูดอะไรให้เกียรติกันบ้างนะ!" ราชันย์ขมวดคิ้ว รู้สึกว่าครั้งนี้หญิงสาวจะพูดจารุนแรงเกินไปมาก 

"โกหก! นี่ก็คงจะออกไปหามันอีกแล้วใช่มั้ย" ก่อนหน้านี้มาเบลล์นอนแช่น้ำอยู่ในห้องน้ำ แต่เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาเธอจึงรีบลุกล้างตัวเพราะอยากรู้ว่าใครโทรมา มาเบลล์มั่นใจว่าตนเองเดาไม่ผิด

“เบลล์” ราชันย์หมอคำจะพูดกับคู่หมั้นสาว ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนยังเด็กก็น่ารักมากแท้ๆ ไม่ได้เอาแต่ใจขนาดนี้ "พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยเบลล์ มันน่ารำคาญนะรู้มั้ย"

"อึก! แค่ตอบมาว่าใช่ไม่ใช่ก็พอเฮียคิงส์" มาเบลล์ขอแค่คำตอบเท่านั้น เพราะรู้ว่าไม่มีทางรั้งเขาไว้ได้ ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ผู้หญิงคนนั้นโทรมา

"ใช่!  แต่ดาเขามีเรื่องเดือดร้อนจริงๆ เฮียจำเป็นต้องไป" ตอนนี้ก็เสียเวลามามากแล้ว

"เพื่อนคนอื่นเขาไม่มีแล้วรึไง ทำไมต้องเป็นเฮียตลอด" เบลล์หลับตาพยายามข่มอารมณ์พูดดับคนพี่เสียงอ่อน พยายามใช้เหตุผลคุยกับเขาอย่างที่เคยตกลงกันไว้ ถึงแม้จะเจ็บกับคำพูดของเขามากก็ตามทีแต่เธอรักเขา 

"ดาเขาน่าสงสารนะเบลล์ เขาไม่ได้มีเหมือนเรา" เขาไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงได้มีอคติต่อลดาขนาดนั้น หากน้องได้รู้จักเปิดใจให้ลดาน้องก็คงจะเห็นว่าลดาน่าสงสารจริงๆ

"เบลล์เลยต้องเสียสละผัวของเบลล์ให้มันไปใช่มั้ย! แล้วเบลล์ที่เกิดมารวยเลยต้องไม่น่าสงสารใช่มั้ย! ต้องร้องไห้ไม่ได้อ่อนแอไม่เป็นใช่มั้ย" เพราะเธอไม่อ่อนแอบอบบางหรือไงเขาถึงไม่ถนอมเธอเหมือนที่ถนอมผู้หญิงอีกคน

“เพราะเบลล์ยังไม่เลิกเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ไง ต่อไปใครจะทนอยู่กับเราได้ เฮียก็ไม่ทนหรอกนะ!" ราชันย์ถอนหายใจรู้สึกว่าครั้งนี้พูดแรงไปบ้างแต่หากไม่ใช้ยาแรงหญิงสาวก็คงไม่เลิกนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้ ถึงยังไงเธอก็คงจะไม่โกรธเขาอีกตามเคยพรุ่งนี้ก็คงวิ่งตามมาอ้อนอีกนั่นแหละ ค่อยขอโทษตอนนั้นแล้วกัน

คิดได้แบบนั้นราชันย์ก็แกะมือเล็กออกอย่างคนที่ต้องการจะไปเต็มที เขาเสียเวลากับตรงนี้มามากพอไม่รู้ป่านนี้อีกคนจะเป็นยังไงบ้าง

"...." มาเบลล์อึ้งไปสักพักก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างคนเอาแต่ใจ  "ไม่อยู่กับเบลล์แต่จะไปอยู่กับอิชู้นั้นใช่มั้ยคะ!" ทุกครั้งที่เขาออกไปเขาจะไม่เคยกลับมาหาเธออีกเลย ไม่ว่าจะตอนไหน ขนาดบางครั้งนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันสองคนเขายังออกไปทั้งๆ ที่มันเป็นวันครบรอบของเราแท้ๆ ยังสำคัญน้อยกว่าเรื่องของผู้หญิงคนนั้น จะให้เธอคิดยังไง!

"เบลล์! พูดให้มันน่ารักหน่อย หยุดโวยวาย! ถ้ายังทำตัวแบบนี้เฮียจะถอนหมั้นกับเบลล์นะ เมื่อก่อนเบลล์ไม่ได้เอาแต่ใจหนักขนาดนี้นะ เราเป็นอะไรไปแล้วเบลล์” สายตาที่มองมาแปรเปลี่ยนเริ่มไม่เหมือนเดิมของราชันย์ ทำให้มาเบลล์แทบทรุด

“เบลล์ก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่ที่เป็นแบบนี้มันเพราะใครล่ะ! จะให้เบลล์ใจเย็นเห็นผัวของตัวเองออกไปกับชู้ได้หน้าตาเฉยหรอคะ!”

“เบลล์!!!” ราชันย์ตวาดคู่หมั้นสาวเป็นครั้งแรก

"เพียงเพราะมันเฮียถึงขั้นตวาดเบลล์!" มาเบลล์ตวาดคืนอย่างไม่ยินยอม "คำก็ถอนหมั้น สองคำก็ถอนหมั้น เฮียขู่เบลล์แบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ หมั้นกันมาหลายปีไม่เคยรักกันบ้างรึไง" หมั้นกันมาเจ็ดปีเป็นผัวเป็นเมียกันมาสามปี กี่ครั้งแล้วที่เขาขู่จะถอนหมั้นแบบนี้

“ก็ทำตัวแบบนี้ไงใครมันจะไปรักลง!" ชายหนุ่มสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของมือเล็กจนหญิงสาวเซไปตามแรง นัยต์ตาคมกล้าสั่นไหวเพียงชั่วครู่ก็หันหน้าหนีเปิดประตูห้องออกไป

“….” คล้ายมีน้ำเย็นราดลงหัวมันชาไปทั้งตัวจนขยับไปไหนไม่ได้ มาเบลล์ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังน้ำตาเม็ดใสค่อยๆ ไหลรินลงมา  

.

.

.

ราชันย์ที่ขึ้นรถมาแล้วตบพวงมาลัยแรงๆ ไปหนึ่งทีอย่างต้องการระบายอารมณ์ ก่อนจะรีบบึ่งรถออกไปเมื่อคิดว่ายังมีอีกคนที่รอการไปของเขาอยู่

รถยนต์คันหรูจอดเทียบข้างฟุตบาทของป้ายรถเมล์แห่งหนึ่ง หญิงสาวที่รออยู่ก่อนแล้วเมื่อเห็นรถที่คุ้นตาก็รีบเปิดประตูขึ้นรถมาด้วยท่าทางตื่นกลัว

"พรู่ว~ ค่อยยังชั่วหน่อย ขอบคุณนะคิงส์ที่มา" ลดาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อคิดว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว เธอหันไปยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มเจ้าของรถ

"อืม ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วคนน่าสงสัยคนนั้นไปไหนแล้วให้ฉันพาไปแจ้งความมั้ย” คิงส์กวาดสายตามองหาคนน่าสงสัยที่ทำให้เพื่อนสาวหวาดกลัวจนต้องเรียกเขาให้ออกมารับ

“ไม่ๆๆ ไม่เป็นไรเลยคิงส์ มันรีบวิ่งไปตั้งแต่เห็นว่ามีรถเปิดไฟเลี้ยวมาจอดแล้ว” ลดารีบปฏิเสธก่อนที่เรื่องมันจะลุกลามไปไกล เธอรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ดูทำหน้าเข้า ทะเลาะกับน้องเบลล์มาอีกแล้วใช่มั้ย” 

“….” ราชันย์ไม่อยากจะเอ่ยถึงคู่หมั้นลับหลังจึงเงียบไม่ตอบอะไร

“ดาขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุทำให้คิงส์ทะเลาะกับน้องเบลล์" หญิงสาวก้มหน้าลง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่ใช่ความผิดของดาหรอก" ราชันย์ไม่คิดจะโทษผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ ชีวิตเธอน่าสงสารมากพอแล้วหากมีเรื่องมากระทบจิตใจให้คิดมากอีกเขาเกรงว่าเธอจะฆ่าตัวตายเหมือนปีนั้น 

“ไม่หรอก ดาผิดเองที่ไม่เข็มแข็ง ขี้กลัว แต่ผู้ชายคนเมื่อกี่ก็น่ากลัวจริงๆนะ ท่าทางดูไม่น่าไว้ใจ ดาไม่รู้จะหันไปพึ่งใครจริงๆ ดากลัว ดาคิดถึงแค่หน้าคิงส์” มือเล็กที่วางไว้บนตักบีบเข้าหากันแน่นราวกับลำบากใจหนักหนา

"อืม ช่างเถอะอย่าคิดมาก” ราชันย์ไม่อยากพูดถึงอีก

"คิงส์คงอึดอัดมาก น้องเบลล์เอาแต่ใจเกินไป ไม่ฟังอะไรเลย ดาก็เคยอธิบายไปหลายครั้งแล้วว่าระหว่างเรามันไม่มีอะไรเกินเลย แต่น้องเขาไม่ฟังเลยบอกว่าดาตอแหล ดาอายคนไม่กล้าเข้าไปคุยกับน้องเขาแล้ว" ลดาเงยหน้าจากตักใช้ดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองชายหนุ่มจากด้านข้าง

"ดาไม่ต้องไปยุ่งกับเบลล์หรอก เราจัดการเอง ทีหลังดาก็ดูเวลาดีๆนะ เราคงไม่ได้มารับดาได้ตลอด ค่ำมืดมันอันตราย" ราชันย์นึกไปถึงตอนที่เพื่อนสาวเข้าไปคุยกับคู่หมั้นแล้วโดนเธออาละวาดกลับมาจนข้อมือซ้นก็ได้แต่จนใจ

"อืม ดารู้แล้วขอโทษที่โทรรบกวนตอนดึกนะ แต่ดาไม่กล้าโทรหาเพื่อนคนอื่นน่ะ พวกนั้นติดแฟนอย่างกันอะไรดี ดาเกรงใจแฟนพวกเขา เพื่อนผู้ชายที่ดารู้จักก็มีแค่คิงส์คนเดียว” หญิงสาวพูดทั้งยังหัวเราะเสียงเล็กเสียงน้อยเมื่อนึกถึงเพื่อนสาวอีกสองคนที่ป่านนี้คงนอนกกอยู่กับแฟน ดวงตาเรียวเล็กเปล่งประกายพยายามสะกดจิตสะกดใจอีกคนให้อยู่หมัด แต่ก็ไร้ผลซึ่งไม่เป็นไรเพราะเธอยังมีเวลาอีกมาก

"อืม ถึงแล้ว” ราชันย์จอดรถหน้าหอพักราคาถูกของเพื่อนสาว เขาไม่พูดอะไรมากมายซึ่งลดาเองก็ชินแล้ว ปกติคิงส์เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วไม่ว่ากับใครคนไหน แต่มีคนเดียวที่ลดาไม่รู้ก็คือคู่หมั้นของเขา ไม่รู้ว่าเขาพูดน้อยเหมือนกันรึเปล่า แต่ถ้าจะให้เดาก็คงไม่ต่างกันหรอก

"ขอบใจคิงส์นะที่มาส่ง คิงส์ดีกับดาเสมอเลย ถ้าไม่มีคิงส์ดาก็ไม่รู้จะหันไปพึ่งใครแล้ว กรุงเทพมันน่ากลัวสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างดา เพราะมีคิงส์ดาถึงอุ่นใจ” หญิงสาวคลี่ยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่มที่ครอบครองหัวใจของเธอมาหลายปี รอยยิ้มที่เธอคิดว่าสวยที่สุด ดีที่สุด

“ดึกแล้ว ดาไปพักเถอะเราก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” ราชันย์มองรอยยิ้มของหญิงสาวด้วยท่าทางนิ่งเรียบไม่ต่างจากปกติ ทำให้ลดาเดาไม่เคยออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“วันนี้ไม่ขึ้นไปดื่มอะไรก่อนหรอ" หญิงสาวพูดราวกับว่าชายหนุ่มเคยขึ้นห้องกับเธอมาแล้วหลายครั้ง

"ไม่ล่ะ เราอยากพักน่ะ" ราชันย์ปฏิเสธเหมือนทุกครั้ง เขาไม่ได้ติดใจกับคำพูดของเพื่อนสาวเพราะมีอะไรให้คิดในหัวอยู่ก่อนแล้ว

"อะ อืม งั้นฝันดีนะคิงส์" พอหญิงสาวเดินเข้าไปในหอพักแล้วรถคันหรูจึงขับออกไป ลดาที่จับสังเกตเสียงรถอยู่ตลอดยิ้มเขินกับตัวเอง เขาคงเป็นห่วงเธอเลยรอเธอเข้าไปในหอก่อนสินะถึงยอมออกรถ

หึ ผู้ชายปากแข็ง!

….

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปหญิงสาวที่เคยยืนมั่นคงก็ทรุดตัวลงกับเตียงกว้างอย่างหมดแรง เธอผิดมากรึไงที่หึงหวงเขาแบบนี้ “ฮึก ฮึก ฮื้อออ~ ทำไม ทำไมเฮียถึงใจร้ายกับเบลล์"

ร้องไห้อยู่อย่างนั้นเกือบสิบนาทีหญิงสาวก็พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อเก็บข้าวของบางส่วนออกไปจากห้องเพื่อตรงกลับบ้าน อย่างน้อยกลับไปอยู่บ้านสักหน่อยห่างกันบ้างเผื่อจะทำให้เขาคิดถึงเธอได้บ้างก็เป็นได้

มองดูนาฬิกา มาเบลล์รู้แล้วว่าคืนนี้เขาคงไม่กลับมาอีกตามเคย จึงไม่คิดจะรั้งรออะไรอีก คว้ากุญแจรถขับออกไปทั้งน้ำตานองหน้า ใจทั้งรักทั้งเจ็บจนอยากจะเลิกรักให้มันจบๆไป แต่ทำไม่เคยได้เลยสักที

พอสัญญาณเปลี่ยนเป็นไฟเขียวมาเบลล์ก็เหยียบคันเร่งเพื่อพุ่งไปข้างหน้า แต่ไหนเลยจะคิดว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันจะเกิดขึ้น!

กรี๊ดดดดดด!!!

เอี๊ยดดดด  โครมมมม!!!

....

คลับxx

กริ่งงงงง!! กริ่งงงงง!!

เสียงเรียกเข้าติดกันหลายๆ สายไม่ได้ทำให้ราชันย์ที่มองหน้าจออยู่ตลอดมีทีท่าว่าจะรับแต่อย่างใด

“มึงไม่รับสายน้องเขาหน่อยหรอ ทะเลาะกันยังไงก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมีย เป็นคู่หมั้นนะ” เจตน์เอ่ยเตือนเพื่อนชายที่เย็นชากับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งเมียของตนเอง

“รอให้เบลล์ใจเย็นกว่านี้ก่อนค่อยคุยกัน” ราชันย์คิดว่าหญิงสาวคงโทรมาจิกเขาเหมือนเคย หากพูดอะไรไปตอนนี้เธอก็ไม่เชื่ออยู่ดีต้องรอให้ใจเย็นลงก่อนถึงจะคุยกันรู้เรื่อง และมันก็เป็นแบบนี้มาตลอด

“มึงก็รู้ว่าน้องเขาขี้หึงแล้วยังจะทำให้เขาหึงอีก” เจตน์ส่ายหน้า ก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นดื่มไปตามประสาของตัวเอง เรื่องผัวๆ เมียๆ ยุ่งมากไปก็ใช่จะได้

กริ่งงงงง!! กริ่งงงง!! สายยังคงโทรเข้ามาอีกครั้งหลังจากที่เงียบหายไปสักพัก ราชันย์ตัดสายพร้อมกับปิดเครื่องเพื่อไม่ให้คู่หมั้นสาวโทรมาอีก

"ตัดสายเลยหรอ" ลูกจันทร์หนึ่งในบรรดาเพื่อนสนิทพ่วงตำแหน่งแฟนสาวของเจตต์พูดขึ้น

“โทรจิกแบบนี้เป็นกูก็ตัดสายเหมือนกัน น่ารำคาญจะตายไป" เซนกลับเห็นด้วยในสิ่งที่ราชันย์ทำเพราะตนเองก็มีแฟนสาวจอมจู้จี้อยู่คนหนึ่งเหมือนกัน ทั้งขี้หึงทั้งอารมณ์ร้อนสลัดยังไงก็ไม่หลุดสักที พวกผู้หญิงนี่ไม่รู้จะอะไรหนักหนา

ลูกจันทร์เผลอขมวดคิ้วมองเพื่อนชายทั้งสองด้วยสายตาไม่พอใจ สำหรับเธอแล้วน้องมาเบลล์เป็นเด็กน่ารักขี้อ้อนคนหนึ่งเพียงแค่เอาแต่ใจเล็กน้อยเท่านั้นตามประสาลูกคุณหนูก็เท่านั้น  “มึงไม่ควรปิดเครื่องใส่น้องเขาแบบนั้นนะคิงส์”

“เบลล์ไม่มีเหตุผล นับวันยิ่งทำตัวไม่น่ารักกูแค่อยากดัดนิสัยน้อง น้องเอาแต่ใจเกินไป” สาเหตุที่ได้หมั้นกันก็เป็นเพราะผู้ใหญ่ไว้ใจฝากฝั่งให้เขาดูแลเธอในทุกๆ ด้าน ถ้ายังเอาแต่ใจแบบนี้โตมาอีกหน่อยคงแก้ยากคงต้องดัดกันบ้าง จะได้รู้ว่าบนโลกนี้ไม่ได้มีอะไรได้ดั่งใจทุกเรื่อง

“จันทร์ว่านะคิงส์ ในฐานะผู้หญิงด้วยกันถ้าแฟนจันทร์ออกไปข้างนอกกับผู้หญิงคนอื่น แถมยังเป็นคนที่มีข่าวลือคู่จิ้นอีก จันทร์ก็ไม่โอเคนะ มีข่าวลือในมหาลัยลอยเข้าหูจันทร์อยู่บ่อยๆ ว่าคิงส์กับผู้หญิงคนนั้นเหมาะสมกันอย่างนั้นอย่างนี้ คนหนึ่งก็เย็นชาคนหนึ่งก็อ่อนหวานเหมือนพระเอกนางเอกในนิยายรัก

ขนาดจันทร์ยังได้ยินแล้วคู่หมั้นอย่างน้องเบลล์จะไม่ได้ยินหรอคิงส์ ยิ่งคิงส์ปกปิดสถานะไม่ประกาศออกไปแบบนี้น้องเบลล์คงยิ่งคิดมากนั่นแหละ คิงส์ควรจะเปิดใจคุยกับน้องนะ" ลูกจันทร์ออกตัวให้มาเบลล์เต็มที่เพราะเข้าใจถึงสิ่งที่มาเบลล์เป็นอยู่

“ฉันกับดาเราเป็นแค่เพื่อนกัน ข่าวลือพวกนั้นคนก็พูดกันไปเอง" เขาเคยบอกเบลล์ไปแล้วแต่เธอไม่เชื่อเขาเองก็จนใจจะอธิบายซ้ำๆ สาเหตุที่เขาไม่ประกาศเรื่องหมั้นหมายออกไปก็เป็นเพราะไม่อยากให้น้องเสียชื่อเสียงหากวันหนึ่งต้องถอนหมั้นกัน

“แต่ในฐานะคู่หมั้นน้องเบลล์คงไม่คิดแบบนั้นนะ ทะเลาะกันทีไรคิงส์ไม่กลับห้องตลอดเลยไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ว่าน้องเขายิ่งคิดไปไกลหรอกหรอ" ทะเลาะกันทีไรหนีมาขลุกอยู่กับเพื่อนตลอด บางครั้งก็ไปนอนอู่แทนที่จะกลับไปหาคู่หมั้นที่นอนรออยู่ในห้อง

"ฉันคงไม่ได้มานั่งอธิบายให้ฟังได้ทุกเรื่อง เบลล์ควรโตได้แล้ว โดนตามใจทุกเรื่องจนเสียคน ถ้ายังหวาดระแวงกันแบบนี้จะอยู่กันลำบาก กูกลัวว่าถ้าน้องยังเป็นแบบนี้อยู่ความรู้สึกเอ็นดูที่มีต่อน้องมันจะหายไป” คิงส์เริ่มกรึมๆ มาบ้างเพราะยกแก้วไม่พักตั้งแต่มาถึง เขาเริ่มพูดสิ่งที่อยู่ข้างในมากขึ้นเพราะอัดอั้นไม่รู้จะเอาไปพูดปรึกษาเรื่องนี้กับใคร

"ถ้ามึงไม่รักน้องเขามึงจะจับน้องเขาทำเมียทำไมวะ" พูดไปแบบนั้นแท้จริงเจตต์ก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง ก็เนื้อเข้าปากเสือจะให้คายก็คงยาก จับน้องเขาทำเมียตั้งแต่ปีหนึ่งแต่ปากบอกไม่ได้รัก แต่ดูแลอย่างดี พาไปกินไปเที่ยว เปย์เก่ง หาของขวัญให้ตลอด ไม่รู้จะปากแข็งไปถึงเมื่อไหร่

“….” ตอนนั้นมันคือความไม่ตั้งใจ แต่พอได้มีอะไรกันครั้งหนึ่งแล้วมันก็หยุดไม่ได้อีก

"งั้นก็ถอนหมั้นสิ มึงเคยพูดว่าอยากถอนหมั้นไม่ใช่หรอ" ภูผาที่นั่งฟังมาตั้งแต่ต้นเอ่ยขึ้น เขายกยิ้มมุมปากเมื่อคิดว่าทั้งสองจะถอนหมั้นกัน ครั้งหนึ่งตอนเมาราชันย์เคยพูดเอาไว้ว่าอยากถอนหมั้นกับคนที่พ่อแม่จัดให้ เขาอยากกำหนดเรื่องชีวิตคู่ด้วยตัวเอง แต่นั้นมันก็เมื่อนานมาแล้ว

"ถ้าหนักข้อเข้าอาจจะต้องเป็นแบบนั้น" แต่ตอนนี้ถ้าหากว่าน้องยังไม่ปรับปรุงตัวเขาเองก็คงทนอยู่ประสาทกินกับเธอทุกวันไม่ไหวเช่นกัน

"น้องเบลล์น่าสงสาร คิงส์ใจร้าย" ลูกจันทร์หน้างอ ยังไงเธอก็อยู่ทีมน้องเบลล์เต็มที่ แม่ลดาอะไรนั้นชีวิตน่าสงสารก็จริง แต่ดูก็รู้ว่าขี้แอ๊บใส จะเอาความจนมาอ้างแล้วแย่งผัวคนอื่นไปหน้าด้านๆ ไม่ได้หรอกนะ

“….” ราชันย์ไม่ตอบอะไร เขากำลังจมอยู่กับห้วงความจำในอดีตเมื่อหลายปีก่อน

“ผมไม่มีทางหมั้นกับน้องเบลล์ ผมเห็นเบลล์เป็นแค่น้องสาว พ่อกับแม่อย่ามาบังคับผม”

“หมั้นกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั้นแหละ น้องเป็นเด็กน่ารักแกอย่าต่อต้านให้มากนัก พ่อบอกอะไรก็ทำตามบ้างเถอะ”

“ไม่! ผมจะไม่มีวันรักผู้หญิงที่พ่อกับแม่บังคับแน่นอน”

“ฉันไม่รู้แหละ แกต้องหมั้นไม่อย่างนั้นไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่ จะเอายังไง”

“ได้! พ่อกับแม่จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย ผมบอกไว้เลยนะว่าผมจะไม่มีวันรักเบลล์เด็ดขาด วันหนึ่งถ้าผมเจอคนที่ผมรักผมจะถอนหมั้นทันที"

"ได้ ถ้าถึงวันนั้นแกไม่เปลี่ยนใจก็เอาเลย"

"ผมไม่เปลี่ยนใจ"

####

คุยกับไรท์ ❤️

ไปจ๊ะ ภาคปฐมบทตอนแรกเอาไปเลยจุกๆ ปูเนื้อหาให้เข้าที่เข้าทางให้คนอ่านทำความเข้าใจของที่ไปที่มาของทุกอย่างก่อนจะเข้าเรื่องนะคะ เจอกันตอนหน้าค่า 

อย่าลืมคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์กันน้า เรื่องใหม่แกะกล่องเลยค่า❤️❤️❤️❤️❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***