บทที่ 3 ปั่นหัวนางเอก

ก็อกๆๆ

มาเบลล์ที่นั่งเหม่อลอยพิงหัวเตียงหันไปมองตามเสียงประตู ไม่ต้องเสียเวลาเดานานเจ้าของเสียงเคาะก็เปิดเข้ามา คนมาใหม่สองคนไม่ได้เกินความคาดหมายของเธอเสียเท่าไหร่

"ขอบคุณนะคิงส์" ภาพที่ผู้หญิงอีกคนเงยหน้าสบตาหวานเชื่อมเอ่ยขอบคุณคู่หมั้นของตัวเองที่เปิดประตูให้ผู้หญิงอีกคน ช่างบาดตาบาดใจคนมองเหลือเกิน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอในตอนนั้นถึงอาละวาดทันทีที่ทั้งสองมาถึง

“ฟื้นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มติดเย็นชาของคู่หมั้นหนุ่มยังคงติดตราตึงใจอยู่ข้างในไม่มีเปลี่ยน

ประโยคที่เขาบอกไม่รัก ประโยคที่เขาบอกรำคาญ ทั้งยังประโยคถอนหมั้นทุกอย่างยังชัดเจน ภาพที่เขาทิ้งเธอไปในวันสำคัญๆ ต่างๆ ภาพหลังจากนี้ที่เขาเอาเธอไปปล่อยป่า ภาพที่จะโดนผลัก จะโดนต่อว่า ภาพที่เขาจะกางแขนปกป้องใครอีกคน เธอไม่มีทางลืมมันได้

มาเบลล์เผลอจ้องหน้าเขาด้วยสายตาแบบไหนไม่รู้ได้จนชายหนุ่มต้องสะกิด หญิงสาวจึงรู้ตัวและสะดุ้งออกจากภวังค์ รู้ตัวอีกทีคู่หมั้นหนุ่มอย่างราชันย์ก็นั่งลงบนเตียงคนไข้กับเธอแล้ว

“เหม่ออะไร เฮียถามว่าเป็นยังไงบ้าง"

“…ก็ดีค่ะ ยังไม่ตาย" ถามใจว่าเจ็บมั้ยก็เจ็บมาก ถึงแม้นี่จะเป็นเพียงโลกนิยาย แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นจริง เจ็บจริง ตายจริง เสียใจจริงๆ รักก็รักจริงๆ มันคือชีวิตจริงของเธอเอง

"เฮียไม่ให้เบลล์ตายหรอก" มือหนาเกี่ยวกับปอยผมเล็กให้คู่หมั้นสาว

“หรอคะ" ถ้าเป็นเธอในยามที่ยังไม่ได้รับรู้อะไรก็คงทราบซึ้งจนน้ำตาไหลเลยล่ะ แต่เพราะเธอยังไม่เคยตายมาแล้วไง

"อืม เรื่องคดีเฮียจัดการให้เราแล้วนะ เบื้องต้นทางนั้นเขาครอบครัวเขาจะรับผิดชอบจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ทุกอย่าง” มาเบลล์เพียงพยักหน้าเท่านั้น

“กลัวมากใช่มั้ย ไม่เป็นไรแล้วนะ” มือใหญ่บีบมือเล็กเอาไว้พร้อมกับลูบคลึงไปมาคล้ายอยากปลอบประโลมให้หายขวัญเสีย มาเบลล์ก้มมองมือหนาที่กุมมือของเธอเอาไว้แล้วคลึงไปมา หากเป็นก่อนหน้านี้เธอคงจะโผล่เข้าซบอกของเขาแบบไม่ต้องคิดเลย

แต่ตอนนี้…เธอกลับไม่มีความรู้สึกอยากทำแบบนั้นเลยสักนิด

“วันหลังน้องเบลล์ต้องขับรถให้ระมัดระวังมากกว่านี้นะคะ จะได้ไม่มีใครเจ็บตัวหรือเป็นอะไรไปอีก" มาเบลล์หันไปมองผู้หญิงที่ไม่รู้จะมาทำไมด้วยสายตาเรียบเฉย ตามเนื้อหาในนิยายผู้หญิงจะต้องโดนเธออาละวาดใส่ตั้งแต่เดินเปิดประตูเข้ามา

 ซึ่งเรื่องนี้ที่มาเบลล์ไม่อาละวาดลดาเองก็แอบหงุดหงิดใจอยู่เช่นกันที่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด  เธอไม่ได้วางแผนอะไร เธอก็แค่อยากให้คิงส์ตาสว่างไร้พันธะจากผู้หญิงร้ายกาจคนนี้แล้วเปิดใจให้คนอื่นได้เรียนรู้หาความสุขให้ตัวเองบ้าง เธอแค่สงสารที่เขาต้องทนอึดอัดกล้ำกลืนกับคู่หมั้นคุณหนูเอาแต่ใจที่ตัวเองไม่ได้รัก

“ทำไมเขาถึงฝ่าไฟแดงมาหรอคะเฮีย" มาเบลล์ไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่พยายามทำตัวมีตัวตน ไม่สนด้วยว่าผู้หญิงคนนี้จะเหม่อลอยคิดอะไรอยู่ หลังจากนี้หากเธอไม่ตาย

หากว่าตอนนี้เธอยังอยู่ตรงนี้ เป็นคนใหม่ เป็นมาเบลล์ที่ใครก็คาดไม่ถึง ผู้หญิงคนนี้จะมีอะไรเทียบเธอได้บ้าง แน่นอนว่าเธอไม่คิดแข่งผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรให้เธอต้องแข่ง เธอก็แค่อยากเป็นเธอในเวอร์ชั่นที่ดีกว่าเดิม 

"หลับในน่ะ เบลล์อยากเอาความมั้ย เราสามารถทำได้นะ" ราชันย์เอ่ยถามคู่หมั้นสาวให้เธอได้ตัดสินใจ

“เบลล์…” หญิงสาวไม่ทันจะตอบอะไรก็โดนอีกคนแทรกขึ้นมาก่อน

"พี่ว่าน้องเบลล์ไม่ควรเอาความคู่กรณีนะคะ ตอนนี้เขายังนอนไม่ได้สติอยู่เลย บ้านเขาก็ไม่ได้มีเงินมากมายอะไรด้วย น้องเบลล์เองก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ค่ารักษาพยาบาลของที่นี้ก็แพงมากอยู่แล้ว อย่าทำให้คนอื่นลำบากไปมากกว่านี้เลยนะคะ ถือว่าพี่ขอ" ลดาลุกจากโซฟาเยี่ยมไข้เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เพื่อนชายคนสนิท

เธอดึงมือของคนบนเตียงมากุมเอาไว้เองแทนมือของชายหนุ่มที่เธอแอบรัก ลดายอมจับมือของคุณหนูร้ายกาจคนนี้ยังดีกว่าปล่อยให้ทั้งสองได้จับมือกัน

มาเบลล์ดึงมือออกจากการเกาะกุมของลดา ทั้งยังเช็ดมือข้างนั้นไปกับเสื้อของราชันย์อย่างไม่เกรงใจ สายตามีแต่ความรังเกียจฉายชัดจนใครก็มองออก

แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้อ้าปากเอ่ยอะไรออกมา มาเบลล์ก็สวมบทโดนรังแกพุ่งตัวเข้าไปซบหน้าลงบนอกแกร่งของราชันย์พร้อมทั้งบีบน้ำตาสะอึกสะอื้นอยู่ในทีจนราชันย์ที่ตั้งตัวไม่ทันมึนงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของมาเบลล์ แต่ถึงอย่างนั้นเขารีบปลอบคนตัวเล็กไปโดยสัญชาตญาณในตัวเองตลอดหลายปีที่ผ่านมา หลงลืมไปว่าก่อนหน้านี้น้องทำตัวไม่น่ารักยังไง

"กึก!" ลดาไม่คิดว่าอีกคนจะมาไม้นี้ แววตาที่เคยกระจ่างใสเต็มไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่มาเบลล์มองปราดเดียวก็อ่านออก 

คนตัวเล็กที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอกแกร่งเหลือบตามองผู้หญิงอีกคนที่ยืนตัวสั่นเทิ่มทั้งยังแอบยิ้มเยาะส่งไปให้อีกฝ่ายได้เห็นรอยยิ้มของเธออย่างไม่คิดปกปิดอีกด้วย ยังไงเธอมันก็นางร้ายอยู่แล้วไม่มีความจำเป็นอะไรต้องญาติดีกับแม่นางเอกสมองตีบนี่หรอก!

“….” ลดาโมโหจนตาแดงก่ำแต่ทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่ใจอยากจะเข้าไปกระฉากผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ให้ออกห่างจากราชันย์ให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ยังทำแบบนั้นไม่ได้ แต่จะให้ทนมองเฉยๆ เธอก็ทำไม่ไหวจริงๆ หญิงสาวฝืนยิ้มแกนๆคุยกับราชันย์  "ดาว่าคิงส์อย่าพึ่งให้น้องเบลล์กอดเลยนะ อาจจะกระทบกระเทือนแผลที่มองไม่เห็นก็ได้นะ”

ราชันย์นิ่งไปเมื่อได้ฟังแบบนั้น เขาลืมไปว่ามาเบลล์อาจจะยังไม่หายดี แผลรอยช้ำตรงหน้าอกของหญิงสาวยังไม่หายดี 

"อึก! เฮียไม่ให้เบลล์กอดหรอคะ แต่เบลล์อยากกอดนิ" มาเบลล์ช้อนตามองคนตัวโตออดอ้อนอยู่ในทีจนเขาใจอ่อนยวบไปหมด รู้สึกเหมือนย้อนกลับไปมองมาเบลล์ในร่างเด็กสิบขวบในวันวาน

"ใครว่าล่ะ เบลล์จะกอดเฮียตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ" แขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ด้วยความระมัดระวังอย่างถึงที่สุด เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนรอยช้ำ "แบบนี้เจ็บมั้ย"

"ฮึก! ไม่ค่ะ" เสียงในลำคอสะอึกสะอื้นแต่สายตากลับส่งไปเยาะเย้ยยั่วอารมณ์ผู้หญิงอีกคนจนลดาเจ็บใจจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

แต่มาเบลล์หาได้มีความสงสารผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด ชอบแย่งมากก็เอาไปเถอะเธอจะอุทิศให้อยู่หรอกแต่ขอปั่นหัวเอาคืนสักหน่อยจะเป็นไรไป 

กรี๊ดสิคะ กรี๊ดเลย กรี๊ดออกมา หึ!

“ชู่วๆ ไม่ร้องนะเด็กดี เฮียอยู่นี่นะ” ราชันย์ที่ตอนนี้ยังไม่ได้รับรู้ความแสบของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อยก็ยังปลอบเธอไม่หยุด เขาปลอบมาเบลล์เหมือนโอ๋เด็กคนหนึ่งทั้งตบหลังทั้งโยกตัวไปมา

ลดามองภาพแสนอ่อนโยนของเพื่อนชายคนสนิทด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งใจ มือเล็กกำแน่นจนเล็บสวยที่เจียดเงินออกไปทำทุกเดือนจิกเข้าหาฝ่ามือจนเลือดแทบซิบแต่ลดาก็ยังไม่ได้รู้สึกเจ็บไปมากกว่าหัวใจในตอนนี้

"..กึด!” หัวใจของคนแอบรักมันทรมานไปหมดยามที่เห็นเขาโอบกอดคนอื่นต่อหน้าต่อตา อ้อมกอดนั้นมันควรเป็นของเธอ! ไม่ใช่ผู้หญิงร้ายกาจไม่เห็นหัวใครคนนี้! 

“ไหนเป็นอะไรบอกเฮียสิ เบลล์เจ็บตรงไหน” ความอ่อนโยนที่เกิดขึ้นทำให้มาเบลล์แปลกใจเหมือนกัน ปกติทุ้มเสียงแบบนี้จะมีแค่เฉพาะตอนอยู่บนเตียงด้วยกันเท่านั้น แต่นี่ไม่ใช่เวลาสงสัยหรอกเป็นเวลาปั่นหัวนางเอกต่างหาก

“ฮึก~ เบลล์ผิดหรอคะเฮีย เบลล์ขับของเบลล์มาดีๆ เขาฝ่าไฟแดงมา อึก! ตอนนั้นเบลล์กลัวมากเลยค่ะ เบลล์เกือบไม่รอดกลับมาแล้ว อึก! เบลล์... เฮีย~" มาเบลล์หยุดหายใจไปชั่วขณะในตอนที่ถูกนำส่งโรงพยาบาล แต่แพทย์เอากลับมาได้

"ไม่หรอก เบลล์ไม่ผิดเลย เบลล์เป็นผู้เสียหายมีสิทธิ์เรียกร้องทุกอย่าง ไม่เป็นไรนะไม่ต้องกลัวไป" มือใหญ่ลูบปลอบประโลมคนตัวเล็กเบาๆ

ก่อนจะขยับอุ้มคู่หมั้นสาวขึ้นมานั่งบนตัก ทั้งยังจูบซับขมับขาวไปหลายครั้งอีกด้วย ตอนนี้ชายหนุ่มดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่เขากับคู่หมั้นสาวเพียงเท่านั้น

การกระทำของเขาในตอนนี้แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไปว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่  มาเบลล์ก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าราชันย์จะทำถึงขนาดนี้ เขาไม่กลัวจะทะเลาะกับลดาเลยรึไง 

"แต่พี่ลดาเพื่อนสนิทของพี่เขาบอกว่าเบลล์สร้างปัญหา เบลล์สร้างปัญหาหรอคะเบลล์ไม่ได้อยากเจ็บตัวสักหน่อย” มาเบลล์ส่งสายตาท้าทายให้ผู้หญิงอีกคนที่ยืนตัวสั่นหน้าตาบิดเบี้ยวน่าเกลียด

เหอะ! แม่นางเอกแสนดีเก็บอาการให้เก่งกว่านี้หน่อยสิ!

“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ น้องเบลล์อย่าพูดแบบนั้นสิ! ถ้าน้องเบลล์ไม่ขับรถออกไปน้องเบลล์ก็คงไปเจ็บตัวแบบนี้จริงมั้ยคะ น้องเบลล์ลองคิดกลับกันสิคะถ้าเกิดว่าคู่กรณีไม่ได้ชนกับน้องเบลล์แต่ลงข้างทางแทนเขาก็คงไม่ต้องมานั่งเสียค่ารักษาพยาลแสนแพงให้ลูกคุณหนูอย่างน้องเบลล์จริงมั้ยคะ น้องเบลล์ถึงไม่สมควรเอาเรื่องเขาอีกไงคะเพราะน้องเบลล์ก็มีส่วนผิดที่ขับรถออกไป” คำพูดแปลกๆ คำอธิบายแปลกๆ ที่ลดาเอ่ยออกมาทำให้มาเบลล์แทบจะร้องไห้ต่อไม่ออกแล้ว

"???" ในใจได้แต่สบทออกมาว่า 'นี่มันความคิดอะไรกันว่ะเนี่ย!'

ราชันย์มองเพื่อนสาวด้วยสายตาเย็นชาไร้ก้นบึ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนลดาสะท้านไปทั้งตัว เธอรีบพูดอีกให้บรรยากาศดีขึ้นกว่านี้ “คู่กรณีของน้องเบลล์เขาไม่ได้ร่ำรวยนะคะ ตอนนี้เขายังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลรัฐอยู่เลย น้องเบลล์ช่วยเห็นใจคนไม่มีด้วยเถอะค่ะ”

“พอเถอะดา เลิกพูดสักทีมันไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ” ราชันย์ตำหนิเพื่อนสาว เสียงของเขาราบเรียบจนลดาหน้าเสีย มาเบลล์เองยังคาดไม่ถึงว่าราชันย์จะตำหนิคนรักของตัวเองต่อหน้าเธอแบบนี้

เพราะแบบนั้นเธอต้องปั่นอีกหน่อย แตกคอกันไปเลยก็ดี! ที่ผ่านมาการกระทำของสองคนนี้ทำให้เธอเจ็บปวดมาหลายครั้งจนแทบไม่อยากให้อภัย ผัวที่ผู้หญิงคนอื่นโทรตามได้ทุกเวลา เธอไม่ต้องการ! 

หึ!  “เฮียคิงส์~ กลายเป็นว่าเบลล์ใจร้ายจริงๆ อย่างที่พี่ลดาว่าหรอคะ” มาเบลล์เงยหน้าถามคู่หมั้นหนุ่ม เธอใช้ปลายจมูกถูไถไปกับคางหนาเพื่อเป็นการยั่วอารมณ์หญิงสาวอีกคนเข้าไปอีก

“ไม่เลยเบลล์ ของแบบนี้เป็นคดีอาญายังไงตำรวจก็ต้องจัดการอยู่แล้ว" ราชันย์ไม่มีความคิดแปลกๆ แบบนั้นเลยแม้แต่น้อย เขาเกลี่ยน้ำตาให้คนตัวเล็ก ยิ่งเห็นเธอร้องไห้หัวใจของเขายิ่งรู้สึกคันยุบยิบไปหมด นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นคู่หมั้นสาวเสียน้ำตาแบบนี้

"แต่มันยอมความกันได้นิคะ น้องเบลล์ไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไรสักหน่อย"  ลดาพยายามพูดให้ราชันย์เห็นด้วยกับที่ตัวเองบอก พยายามให้ราชันย์มองว่านี่เป็นความผิดของคู่หมั้นตัวเอง

แน่นอนว่าเธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ของตัวเองโดยไม่สนสิ่งใด เพราะเธอคิดว่าสิ่งที่เธอคิดที่เธอทำนั้นถูกต้องที่สุด และเป็นสิ่งที่คนดีคนมีน้ำใจเขาทำกัน และทุกคนต้องเห็นด้วยกับเธอถึงจะสมควร

มาเบลล์ที่เกิดมารวยควรเห็นใจคนจนและเสียควรเสียสละอะไรบ้าง! 

“ตรรกะของพี่ลดาแปลกดีนะคะ พึ่งเคยได้ยิน แล้วก็นะเบลล์ไม่รู้ว่าทำไมพี่ลดาต้องวุ่นวายขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ เป็นคนนอกไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้แท้ๆ แค่เสนอหน้ามาเยี่ยมก็เกินพอแล้วแหละค่ะ” มาเบลล์ใช้คำพูดแทนที่จะโวยวายอย่างที่ควรจะเป็น แน่นอนว่าคำพูดที่ออกมาจากปากของมาเบลล์ที่มีต่อลดาไม่ได้น่ารักอย่างที่ใครบางคนอยากให้เป็น จะให้เธอปั้นหน้าพูดจาดีใส่ผู้หญิงที่จ้องจะแย่งคนนี้เธอไม่ทำหรอก!

"…." ลดาส่งสายตาตัดพ้อไปให้ราชันย์ช่วยออกหน้าปกป้องอย่างทุกที

หึ! มาเบลล์เค้นเสียงผ่านลำคออย่างดูแคลน สายตาของลดาอ่านง่ายเสียจริง ไม่รู้เมื่อก่อนทำไมเธอถึงโง่ตามยัยนี้ไม่ทันกันนะ บางทีอาจจะเป็นสกิลนางเอกก็เป็นได้

และคล้ายกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีหญิงสาวที่เคยกอดร้องไห้ออดอ้อนเขา "พรึ่บ!" 

มาเบลล์หมดความอดทนจะเล่นละครต่อไปแล้ว เธอผละตัวออกจากอ้อมกอดของผู้ชายใจร้ายแล้วปาดน้ำตาออกลวกๆ ใบหน้าก็เรียบเฉยเหมือนคนเบื่อหน่ายเต็มทน “เอาละค่ะ เอาเป็นว่าเรื่องคดีเบลล์จะปรึกษากับคุณพ่อคุณแม่อีกที ขอบคุณเฮียนะคะที่เป็นธุระให้ ตอนนี้เบลล์อยากพักผ่อนแล้วค่ะ เฮียช่วยพาคนของเฮียกลับไปทีเถอะก่อนที่เบลล์จะหายใจไม่ออกไปมากกว่านี้”

“คืนนี้เฮียจะมาเฝ้านะ” ถึงจะงงที่อยู่ๆก็โดนคู่หมั้นตัวเล็กผลักไส แต่เพราะราชันย์ไม่อยากให้คนน้องอาละวาดจึงยอมทำตามที่เธอบอกแต่โดยดีด้วยการกลับไปก่อน 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เบลล์อยู่คนเดียวสะดวกกว่า ที่ผ่านมาก็อยู่ได้ไม่เห็นต้องให้เฮียมาเฝ้า” น้ำเสียงนิ่งๆ ของมาเบลล์ไม่ได้ทำให้ราชันย์เอะใจ ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงยังจะโกรธเรื่องราวก่อนหน้านั้นอยู่

เขาโน้มตัวลงกระซิบข้างหูเล็กให้ได้ยินกันแค่สองคน ชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจสายตาของใครอีกคนที่มองอยู่ตลอด “เผื่อเบลล์จะไม่รู้นะว่าเฮียมาเฝ้าเบลล์ทุกคืน ทั้งยังเป็นคนเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เบลล์อีกด้วย”

มาเบลล์หันขวับมองสบตากับเขาด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะเอ่ยปากไล่ทั้งสองอีกครั้ง “กลับไปได้แล้วค่ะ แล้วก็ไม่ต้องพาชู้ ไม่สิ! มันไม่สุภาพเนาะมันไม่น่ารักเฮียคงไม่ชอบ ไม่ต้องพาคนของเฮียมาอีกนะคะ เฮียก็รู้ว่าเบลล์ไม่ได้ใจเย็นขนาดนั้น”

“เห้อ~ โอเคเฮียจะกลับก่อนก็ได้” ราชันย์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจที่โดนยัดเยียดข้อหานอกใจให้อีกแล้ว เขาหันไปพยักหน้าให้เพื่อนสาวอีกคนที่บังเอิญเจอกันหน้าโรงพยาบาลให้กลับได้แล้ว

มาเบลล์มองตามหลังของคนทั้งคู่ออกไปด้วยสายตาบางอย่าง "เห้อ แล้วไอ้นิยายเรื่องนี้มันยังไงกันแน่นะ"

หากเป็นก่อนหน้าที่เธอจะรู้เรื่องราวทุกอย่างเธอก็คงเชื่อสนิทใจว่าทั้งสองมีอะไรกันแล้วลับหลังเธอ แต่พอได้รับรู้เนื้อหาในนิยายความคิดทุกอย่างก็ต้องเรียบเรียงใหม่

มาเบลล์ไม่มั่นใจว่าสองคนนี้มีความรู้สึกให้กันยังไงในตอนนี้ ไปถึงไหนกันแล้ว และเนื้อหาในนิยายเชื่อได้มากแค่ไหนในเมื่อเป็นแค่ตัวหนังสือที่ถูกถ่ายถอดผ่านมุมมองเดียวให้นางเอกอย่างลดาดูดีเท่านั้น

ไม่มีใครรู้ถึงสิ่งที่นางเอกนึกคิดทั้งหมด รู้เพียงแค่เท่าที่ลดานางเอกของเรื่องอยากให้รู้ผ่านตัวหนังสือเท่านั้น

"จิ๊! ยุ่งยากเสียจริงคงต้องรีบหาโอกาสคุยกับพ่อแม่เรื่องถอนหมั้นให้เร็วขึ้นสินะ" มาเบลล์รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย ถึงพ่อกับแม่จะตามใจเธอมากแค่ไหนก็ตามแต่มันไม่ใช่กับเรื่องนี้แน่นอน เพราะทั้งสองรักราชันย์ไม่ต่างจากลูกหลานเลย

ซึ่งก็ไม่ต่างกับพ่อกับแม่ราชันย์ที่รักเธอไม่ต่างจากลูกหลานเช่นกัน ความสัมพันธ์ของสองครอบครัวแน่นแฟ้นเกินกว่าจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ง่ายๆ เธออาจจะต้องหาเหตุผลให้ดีๆ และหลักฐานรวมไปถึงเหตุการณ์ที่มีน้ำหนักมากพอ เพื่อที่จะได้ไปคุยกับที่บ้านได้ง่ายขึ้นและทั้งสองครอบครัวได้ยอมรับการตัดสินใจของเธอ

เรื่องนี้คงต้องคุยกับเฮียราชันย์คู่หมั้นคนใจร้ายของเธอด้วยให้ช่วยกันพูด เพราะยังไงเขาก็ไม่ได้อยากหมั้น ไม่ได้รักใคร่อะไรในเธออยู่แล้ว 

พอคิดว่าเขาไม่รักอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ มาเบลล์รีบปาดออกอย่างไม่ใยดี เธอแค่อยากจะถามเขาสักคำก่อนที่จะถอนหมั้นกัน 

"...ถ้าเฮียไม่รักแล้วเอาเบลล์ทำเมียทำไม" 

คุยกับไรท์ ❤️

เออใช่! ถ้าไม่รักแล้วจะเอาน้องทำเมียทำไม เอาไม่พักด้วยนะเออ เอาอย่างบ่อย กินอย่างดุ หึ! ค่อยๆมาติดตามกันไปนะคะว่าน้องเบลล์จะทำยังไงต่อจากนี้ ให้น้องลองทำแบบที่อั๊ยเฮียคิงส์มันทำดีมั้ยคะ 5555 เผื่อมันจะรู้สึก!

เห็นน้องร้องไห้อย่าหาว่าน้องอ่อนแอเลยนะคะ น้องก็รักของน้องมานาน มีอ่อนไหวบ้าง มันฝั่งใจรักมาหลายปี ต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่จะไม่เป็นคนเดิมแล้วค่ะ น้องจะฟาดยับสับๆฉบับนางร้าย555 

ย้ำนะคะ น้องเป็นนางร้ายค่ะอย่าคาดหวังความนางเอกโลกสีชมพูจากน้องค่ะ มีแต่ความแซ่บพริกทั้งสวนจะเอามั้ย 5555

ตอนนี้ก็ยาวมากอีกเหมือนกัน ค่อยๆเกริ่นก่อนนะคะ ต้นเรื่องอยู่ใจเย็นๆ เดี๋ยวได้นัวๆแน่นอน

เรื่องนี้จะมีอีบุ๊คแน่นอนค่ะ ขอเวลาเรียบเรียงเนื้อหานิดนึงนะคะแล้วจะสามารถบอกวันที่ที่ชัดเจนได้ หลักๆคือไรท์อยากทำเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนคลอดค่ะ (เดือนที่6กว่าแล้วค่ะ)  เพราะหลังคลอดคงหัวหมุนมาก5555 

อย่าลืมคอมเมนท์เอาไว้ด้วยน้า ❤️❤️❤️❤️

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***